Marzenia, te duże i te maleńkie...

        Moje zakochanie w witrażowych swetrach Katwise trwało niezmiennie. Marzenia o własnym kolorowym, upcyklingowym swetrze kluły się i dojrzewały. Przy różnych okazjach stosowne szmatki ściągałam do domu, upychając po kątach na zaś - aż urósł z tego stosik całkiem, całkiem:

Ale z realizacją ciągle było na bakier. A to natłok możliwości rozwoju zawodowego (tfu! na psa urok!), a to nieplanowane i zupełnie niechciane zacieśnianie kontaktów z Narodową Fikcją Zdrowia, remont - powszechnie uważany za gorszy kataklizm niż pożar - i inne nieszczęścia. Chyba tylko przemarsz wojsk został mi oszczędzony ;)

A stosik sweterków rósł i kusił...

        W częstych chwilach rozmarzenia wietrzyłam Internet w poszukiwaniu informacji rzetelnych, technicznych i natchnienia.

        Wreszcie z moich bolączek zwierzyłam się koleżance - skończonej Krawcowej. Takiej prawdziwej, co to zakładzik swój ma i umiejętności, by zmierzyć się z każdym krawieckim tematem. (Ostatnio nawet dopasowywała aksamity do Jego Magnificencji Rektora. Takie wiecie - z królikami, podszywającymi się pod sobole. Rektorat tylko błagał, żeby te aksamity tak dopasować, żeby zawsze można było popuścić. Bo te togi, króliki i łańcuch są wielokrotnego użycia, a rektor jak Bóg da. Rektora nie wybiera się według klucza Mistera Universum tylko podle innych kryteriów. Więc aksamit musi raz pasować na koszykarza innym razem na bonsai...)

Koleżanka popatrzyła na mnie z czułością i politowaniem. 

- To czemu nic nie mówisz, że maszyny potrzebujesz?

- Maszynę sobie kupię ale kursu mi trzeba!

- Maszyny nie kupisz, bo ja mam cztery. Jedna jest już twoja. A jak chcesz kursu, to przyjdź w sobotę przed otwarciem, nauczymy cię w trymiga.

Słowo się rzekło - kobyła u płota. A dokładniej w sobotę, kiedy żeńska cześć populacji naszego kraju szturmowała Lidle w celu zdobycia Wittchena, ja bladym świtem stałam u drzwi zakładu!

Pójdź dziecię, ja cię uczyć każę! 

Cud się stał! Między godziną 7.00 a 9.00 opanowałam z grubsza zasady współpracy z leciwym Łucznikiem made by Arka Radom. Po czym z honorami przytaszczyłam mój SKARB do domu!

    

    Koleżanka miała rację, rozwiewając moje wszelkie obawy. Maszyna jest niezawodna i praktycznie popsuć się jej nie da. Wytrzymała moje wszystkie próby i błędy - z przewagą tych ostatnich. W końcu udało nam się wypracować zasady współpracy i już nic nie mogło mnie powstrzymać.

W myśl zasady, że harcerz nie idzie na łatwiznę oczywiście nie zadowoliłam się małymi formami.

Najpierw więc powstało to:

      Kaptur wisząc luźno z tyłu sięga tak 20 cm nad pięty, co moje Dziecię skomentowało:

- Wyglądasz jak kolorowa czarownica albo jak smok (!)

Nie dociekałam, czy to oznacza oryginalnie, czy strasznie. Chyba nieco boję się tej wiedzy ;)

Sweter jest mega ciepły - oczywiście wełniany. Kaptur zimową porą służy jako czapko-szalik i generalnie taka jest jego idea.

Potem idąc za ciosem, machnęłam to:

A potem POOOOOOSZŁO!

Ale o tym w kolejnych postach :)

P.S.

Zdaję sobie sprawę, że moje zdjęcia zbyt dokładne i artystycznie wyważone nie są... Ale skoro mogłam się nauczyć obsługi maszyny do szycia, nie tracę nadziei, że z aparatem fotograficznym też mi się kiedyś uda!

Nie pamiętam, kto to powiedział i jak dokładnie to szło, ale sens był z grubsza taki:

Kobiety biorą udział  w misjach kosmicznych, dokonują odkryć naukowych, zdobywają Noble i Oskary więc chyba nic nie stoi na przeszkodzie, żeby się wreszcie nauczyły parkować tyłem! 

:)))))