Życie się turla dalej...

    Robię w kotach. Kroczek za kroczkiem, cichutko na puchatych łapkach wlazła w moje życie armia kotów. Koty zdominowały mój byt, zawłaszczyły dom, czas i uwagę. A wszystko przez jedno czarne kocię, puszczone na zwiady wzorem mrówek faraona, które weszło w nasze życie sześć lat temu, a potem wyszło i nie wróciło trzy lata temu. Mambusia przemknęła przez nasze życie niczym kometa, ale zostawiła za sobą okazały i  niekończący się "ogon" kocich jestestw.

    A ja zostałam z tym kocim biznesem i staram się prowadzić sprawy profesjonalnie. Dlatego zacznę od spraw pilnych, a potem pozwolę sobie na prywatę.

    Otóż koty tracą dom. Nie same tracą, tylko ze swoją panią i psem. O ile pani (matka dzieciom i babcia wnukom) tymczasowe schronienie znajdzie u rodziny, gdzie może zabrać swoją starą suczkę, o tyle młode, trzyletnie koty pozostają bezdomne. Sytuacja jest trudna, bo pani (osobiście moja koleżanka) kotów faktycznie nie ma dokąd zabrać. W perspektywie ma mieszkanie kątem u rodziny, a od marca w małym mieszkanku na piątym piętrze w bloku. Żadne dostępne lokum nie jest dla tej pary pięknych kotów odpowiednie. No tak się życie ułożyło i nie ma co tego roztrząsać, tylko trzeba problemowi zaradzić.

Czyli do adremu:

    Do wzięcia od ok. 10. października są dwa koty, rodzeństwo, DOMOWE, WYCHODZĄCE.  To ważne, one nie nadają się do domu niewychodzącego czy mieszkania, ani do mieszkania na stałe w stodole bez możliwości korzystania ze schronienia w domu. Skrajności odpadają. Szukamy zatem wspólnego domu dla Koci i Białasa. Kotki mają trzy lata, są odpchlone, odrobaczone, zaszczepione i wykastrowane. Są również bardzo przyjacielskie i proludzkie. Piękne z urody i osobowości. 

No to komu? Komu? Bo koty szukają domu.

Po internetach już się rozniosło, że Dusia ma dom :)

Tak, Dusia ma cudowny dom, fajną rodzinę, psa i w niedalekiej przyszłości brata-kota. 

    Dusia by domu nie miała, gdyby inny kot nie przetarł szlaku. Otóż na oczach córki pani Agnieszki została potrącona przez samochód niewielka bura kotka. Facet się co prawda zatrzymał, ale odmówił pomocy w złapaniu rannego zwierzęcia, które kręciło się w amoku w kółko, bo niby się bał, że kot może ugryźć. Kiedy dziewczyna miała już kota na rękach, fiutecki wsiadł w samochód i odjechał. Bezradna nastolatka została z rannym zwierzątkiem i oczywiście zadzwoniła po pomoc do rodziców. Oczywiście był weekend, więc państwo zabrali (cudzego podkreślam) kota do lecznicy na drugim końcu miasta, która prowadzi całodobowe pogotowie weterynaryjne. Zostawili w lecznicy najniższą krajową i przez kolejne dni nadal inwestowali w pokiereszowanego kota (cudzego). O tym, że kot ma właściciela wiadomo było od samego początku, bo kicia miała obrożę. Niestety bez adresatki. W odpowiedzi na zamieszczone i rozklejone ogłoszenia znalazła się wdzięczna właścicielka - osoba już niemłoda - zwróciła koszty leczenia i kotkę zabrała. A w domu pozostała wielka pustka po małej burej kotce. Rodzina podjęła więc decyzję, że koniecznie, ale to koniecznie, chcą mieć, muszą mieć! już-teraz-natychmiast małą burą kotkę, ale własną! Wiecie, jeśli są ludzie, którzy potrafią zainwestować niemałe pieniądze, czas, troskę w ratowanie przypadkowego kota, gdzie tato porzuca transmisję meczu po pierwszej połowie, żeby z cudzym kociakiem jechać ponad 20 km w jedną stronę do lecznicy, jeśli mama ściąga behawiorystę do psa z problemami, żeby zwierzaki komfortowo zintegrować, nastolatka oddaje kotu swój pokój, a wszyscy razem potrafią wiele godzin spędzić w lecznicy w oczekiwaniu na pomoc dla zwierzaka (obcego), to czy może być dla Dusi lepszy dom? Dlatego pięknie dziękuję pani Agnieszce i jej wspaniałej rodzinie za dom dla Dusi!

Na Duśkę czekało już całe wyposażenie. Duży drapak taki do sufitu "się montuje" w salonie ;)

No to Dusieńka ma drapaki i legowiska, ale oczywiście anektowała łóżko. Jak to kot ;)

A to jest Carmen. Dziesięciokilogramowy wilczur :)))))))))))))))

Biedna psica będzie teraz przechodzić szkolenie w związku z detronizacją. Pies jeszcze nie wie, że już jest na przegranej pozycji.

Pani Agnieszce dziękuję również za to, że podarowała mi możliwość spokojnego spędzenia z Tusiem jego ostatnich chwil. Choć wtedy jeszcze się łudziłam, że wyszarpiemy jeszcze trochę czasu...

Załamanie przyszło błyskawicznie. We wtorek pożegnałam Tusia i nie jestem w stanie o tym pisać.

Boli.

Niestety również we wtorek odpłakałam Kapsla, który w sobotę wyszedł i nie wrócił.

Wtorkowe popołudnie i wieczór były ciche i smutne. W domu zostało sześć kotów i dwa psy, a pustką ziało, jakby w nim w ogóle zwierząt nie było.

"[...] Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:

Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło. [...]"

To było dziwne uczucie. Ostatnie miesiące - choroba Tuśka od lutego, potem wypadek Sprzączki, o którym tutaj nie pisałam, leczenie pogryzionego Kapsla - o czym wspomniałam tylko przy okazji pisania o Borsuku, te wszystkie kocięta na tymczasie i adopcje wykończyły mnie fizycznie i emocjonalnie zupełnie. Stałam w kuchni jak ten kołek. Nie było już nikogo, komu musiałabym podawać leki. Nie musiałam lecieć na górę do kociego pokoju, żeby zabawiać, socjalizować, sprzątać, karmić i majtać wędką.

Miałam czas dla siebie. Bardzo dużo czasu. Mogłam sobie wreszcie pójść odwalić prasówkę, poczytać zaległe wpisy na znajomych blogach, z książką się wywalić na kanapę, a ja stałam jak ten ćwok i czułam się gównianie, i nikomu niepotrzebna, i nie miałam co ze sobą zrobić.

Obudziłam się w środę o 4.00 nad ranem, w porze, kiedy koty wracają z nocnych wędrówek. Gardło mi się ścisnęło na widok pustej poduszki obok. Poduszki, na której pełno było nieobecności Tusia. Nawet Sprzączka tej nocy jej nie zajmowała, choć zwykle dzielili ją wspólnie. Nikt nie wskoczył z donośnym mruczeniem i radosnymi wrzaskami powitać mnie o brzasku, jak to robił zawsze o tej porze wracający Kapsel. Ze ściśniętym gardłem wstałam, owinęłam się puchatym szlafrokiem, świadkiem wszystkich kocich przeżyć od początku mojego kociego świata i podreptałam tam, gdzie król piechotą, akurat w sam czas, gdy rozległy się w piwnicy łomoty i kocie wrzaski. Najpierw w kocich drzwiach pojawiła się przerażona, najeżona i sycząca Bura, a potem COŚ.

Coś było kotem, wrzeszczącym wniebogłosy, lezącym w pozycji bojowej na ugiętych łapach, najeżonym i zdezorientowanym zupełnie. Myślałam, że to jeden z dzikich kocurów, które czasem włażą nam do domu. Zachowanie zwierzaka było przerażające i nawet przemknęła mi myśl, że zwierzę jest wściekłe. Drugi rzut oka i nawet w ciemności (bo światła nie zapalałam, żeby się całkiem nie wybudzić o tej nieludzkiej porze) poznałam w tym przerażającym stworzeniu mojego biednego Kapsla.

Był mokry, brudny, z wytrzeszczonymi, szeroko otwartymi i nic nie widzącymi oczyma, z nienaturalnie wykręconym łbem, zataczał się i przewracał. Biegł przed siebie przez dom, wbiegł do pokoju, w którym spędził ostatnią kurację i wskoczył na swój fotel. Tam go dopiero dogoniłam.

Wytarłam, wygłaskałam, od razu zaczął głośno mruczeć i popłakiwać, uspokajałam trzymając w objęciach. A potem zabrałam się za ratowanie nieboraka. Obmacałam, czy nie ma urazów - nie miał. Podałam mu stosowną dawkę Metacamu przeciwbólowego, który mi jeszcze został po Tusiu. Ale przyszło na mnie olśnienie, że przecież nie wiadomo, kiedy jadł i pił ostatnio, a Metacam (Loxicom lub Opokan - to ta sama substancja) rąbie żołądek. Sam nie był w stanie jeść ani pić, więc napoiłam strzykawką, wodą przegotowaną i Recovery liquid, żeby wypełnić żołądek. Po czym podałam zachomikowany na takie okazje Shotapen w zastrzyku, bo stan zapalny w kocie był ewidentny - uszy rozpalone do czerwoności. Przed 6.00 ogrzane kocisko po środku przeciwbólowym zasnęło. A jakże - na kociej podusi Tusia.

    Przyczyna stanu Kapsla jest dość błaha. Otóż miał z kimś sparing w końcu sierpnia. Pojęcia nie mam z kim, bo nie widziałam, za to słyszałam. Nie tylko ja słyszałam, ale cały powiat słyszał, bo było ostro. I ten ktoś (domniemanym sprawcą jest Klops) ugryzł Kapslowe ucho, ale nie tak po wierzchu, tylko mocno w głąb. Jeden kieł oprawcy trafił w nasadę ucha, równolegle do kości czaszki od zewnątrz, drugi w środku ucha w ścianę tuż powyżej wejścia do przewodu słuchowego. Wdała się paskudna infekcja. Zrobił się okropny ropień na łbie, schodzący poniżej ucha w kierunku szyi, który to ropień osobiście odbarczałam ściągając zawartość strzykawką. W środku nie było lepiej, ale tam nie było dojścia i stan był rozgoniony antybiotykami. Jednak, jak się okazało, nie był wyleczony do końca i powrócił, a infekcja penetrowała w głąb tkanek. Obecnie jest porażenie nerwów, które już pomalutku ustępuje - kot widzi - i zajęte jest ucho środkowe. Stąd zaburzenia równowagi. Niestety doszło do zarośnięcia przewodu słuchowego. Przed nami długie i żmudne leczenie, ale mam nadzieję, że się z tego wyliżemy.

    I tu wychodzi mało dla mnie chlubnie moje otępienie umysłowe. NNNŚ Wet tłukł mi w ten mój pusty łeb, że pogryzienia wszelkie leczy się nie tydzień, nie dwa, ale przynajmniej miesiąc! Bo niby jest pięknie ładnie, niby się wygoiło, po wierzchu śladu nie ma, a wewnątrz tkanek beztlenowce tylko czekają na okazję. Tłumaczył mi to w związku z pogryzionymi łapami i ogonami (Jupi i Mamba), że przerwanie zbyt wcześnie (np. po trzech tygodniach!) antybiotykoterapii może prowadzić nawet do zapalenia okostnej, a w skrajnych przypadkach, z jakimi miał do czynienia, może się skończyć amputacją. A ja zaabsorbowana Tusiem i tymczaskami zapomniałam lekcji! Wrrr! Czuję się winna. I nie mówcie mi, że pani weterynarz go przecież wtedy leczyła i ordynowała leki, więc powinna wiedzieć. Może powinna, ale nie miała takich doświadczeń, więc ja powinnam. Nawet jeśli weterynarz uważa inaczej, ale ja jestem pewna swego, to potrafię, naprawdę potrafię, wywierać presję. I w tym wypadku powinnam. Ale mi nie dostukało do odpowiednich zwojów i nie wywarłam.

Teraz trzymajcie kciuki, żeby się udało. Nie od rzeczy jest zaangażowanie św. Franciszka i św. Rocha. Jakby ktoś nie wiedział, to ta dwójka jeszcze ze św. Ritą i św. Judą Tadeuszem są przeze mnie angażowani bez przerwy. Przecież te wspaniałe domy w tak ekspresowym czasie same się nie znalazły!

Pokażę Wam jeszcze Kochani kocie drzwi, bo warto je zobaczyć. Zrobione zostały z drzwi szafy, oczywiście przez mojego chłopa, oczywiście według mojego projektu.

Dziękuję Wam Kochani za dotychczasowe wsparcie, ciepłe słowa i sekundowanie moim poczynaniom. Jak przyjdzie mi ogłosić po tym wszystkim bankructwo, eufemistycznie zwane upadłością konsumencką, to wiem do kogo się zgłoszę na żebry ;)

Jak się pozbieram za jakiś czas, to napiszę Wam, jak to jest z zarastaniem dziur w stadzie.

A na razie Waszej łaskawej uwadze polecam Kocię i Białasa, którym trzeba szybko znaleźć odpowiedni dom! W przeciwnym razie... trafią do mnie i będą kiblować w kocim pokoju, bo wprowadzenie dwóch dorosłych kotów w takie stado, jak moje, nie wchodzi w grę.