Druga niespodzianka miła - miła, bo kocia

 

Ha! 

Dawno mnie tu z kotami nie było! Musowo trzeba to nadrobić! Bo jak zawsze w kocim świecie dzieje się wiele.

A więc było tak:

Na tydzień przed Wielkanocą zadzwoniła do mnie nasza PaniWet z nieśmiałym pytaniem, czy nie wzięłabym na chwilkę, choć na święta kici, której nie ma gdzie umieścić. Znaczy się wziąć kitku na tymczas. No to się zgodziłam.

Okazało się, że od mojej zgody zależało, czy kitku zostanie zabrane z miejsca bytowania, bo PaniWet naprawdę miała już wszystko zakocone. 

Historia jakich wiele. Starsza pani zmarła. Miała dwa stare psy i stado dzikich kotów. Niestety na starość człowiekowi czasami zdrowy rozsądek szwankuje, a jeśli dotyczy to tzw. silnej osobowości, to już w ogóle bywa kiepsko... Z jakiegoś powodu pani uznała, że tych kotów nie można wypuszczać z domu. Ponieważ na starość siły też człowieka opuszczają, to możecie sobie wyobrazić ten dom. Nie że jakaś tragedia i melina, ale jednak ze sprzątaniem kuwet i okolic to młody zdrowy by nie nadążył. 

Po śmierci pani jej syn, który pracuje w świecie i w podróżach (złoty człowiek, miły i kulturalny), z pomocą sąsiadów zajmował się chudobą, jednocześnie intensywnie poszukując pomocy dla zwierzaków. I tak trafił do naszej PaniWet, która jako jedyna go nie pogoniła z problemem, tylko dziarsko się zaangażowała. Psy podleczyła i znalazła im nowe domy. Koty kazała wypuścić - bo faktycznie w większości dzikusy, na szczęście pokastrowane - i postawiła okoliczne gospodarstwa w gotowości bojowej, że jakby który kot chciał się wprowadzić, to przygarnąć. Kocia armia ruszyła szparko do najbliższej stajni, gdzie nasza PaniWet niańczy konie, i tam w większości pozostała, radośnie nurkując w stogach siana i worach owsa w pogoni za gryzoniami. Natomiast jedna mała koteczka nigdzie pójść nie chciała. Chciała zostać w swoim domu i tęskniła za panią. Wypuszczona na zewnątrz odchodziła na trochę i czekała, aż sąsiadka przyjdzie i ją wpuści z powrotem. Sąsiadka przychodziła, karmiła, wpuszczała. Kocia zamknięta w domu sama znowu musiała czekać, aż dobra sąsiadka przyjdzie i ją nakarmi i dla odmiany wypuści. A to jeszcze marzec był i kwietnia początek... Stres i zimno odbiły się na zdrowiu kici. W dodatku istniało podejrzenie, że jest w ciąży i trzeba było działać szybko.

I tak oto we wtorek Wielkiego Tygodnia odebrałam z lecznicy drobniutkie kocie zwłoki po zabiegu. Kocie zwłoki były do tego zestresowane, słabe, zabiedzone, zasmarkane i kaszlące.

Było ciężko. Pot i łzy. Dmuchanie i chuchanie. Zastrzyki i tabletki. Inhalacje i okładanie termoforem, bo u nas jest w domu dość chłodno, a na dworze był jeszcze ziąb.

A z tyłu głowy kołatało się pytanie - jak ja jej znajdę dom?! Adopcje stoją. Nawet wyniunianych kotów nikt nie chce. Wzięcie mają teraz tylko zwierzęta z Ukrainy niestety (taką mam smutną refleksję w związku z tym, ile tych zwierząt, wziętych w porywie serca ale bez przemyślenia sprawy, zostanie wywalonych np. w wakacje...). Wiedziałam, że jak kicię podleczę, to będę o niej pisała na blogu i skamlała o dom dla niej. A tu po badaniu krwi gruchnęła wiadomość, że kicia jest z Fiv-em (test płytkowy). Słabo mi się zrobiło. Natomiast gdy kicia wyszła z klatki i już swobodnie spacerowała po kocim pokoju, okazało się, że ma jakiś problem z tylnymi łapkami. Do dzisiaj nie wiemy o co chodzi. Ani one nie były złamane, ani stawy niby nie są uszkodzone, a zwierzak zaplata pierogi i czasami zarzuca mu tył. Ze skakaniem też krucho - bardziej podciąga się na przednich łapkach, niż odbija z tylnych. Czyli o dawaniu sobie rady na wolności raczej mowy nie ma. Do tego, gdy dała się już pogłaskać, wyszło na jaw, że na karczku ma blizny po petowaniu... Może to był powód, dla którego poprzednia właścicielka nie wypuszczała z domu przygarniętych kotów? Podejrzewam, że łapki koci zostały uszkodzone jeszcze w dzieciństwie przez tego samego zwyrodnialca (ewentualnie z rodziną), który na kotce kiepował. W każdym razie perspektywy kotki na przyszłość nie rysowały się różowo.

Od kiedy Taba wynykała świętą od kotów, czyli świętą Gertrudę z Nijvel (Nivelles)*, to ja już innym świętym nie zawracam żadnej części ciała, tylko prościutko po prośbie walę pod właściwy adres. Zdradzę Wam również, że odkryłam kiedy moje prośby zaczęły być załatwiane, że tak to ujmę, "od ręki". Kiedy zanosiłam modły, żeby Gertruda była uprzejma znaleźć dobry dom dla kota, to efektów było brak. Jak kiedyś pisnęłam, żeby dała kotu dobry dom, w którym jest on potrzebny i w który wniesie coś dobrego, to się zaczęło dziać! Nigdy szczegółów tutaj na blogu nie opisywałam i nadal opisywać nie będę, bo dotyczą trudnych ludzkich sytuacji i problemów, nierzadko bardzo trudnych i zdrowotnych, dlatego nie czuję się upoważniona. Ale możecie mi wierzyć (lub nie), że małe cuda działy się za sprawą kotów na moich oczach :)

Żeby nie było, że kicia była moim jedynym zmartwieniem. Semestr letni w całej pełni i krasie kopie mnie po nerkach czterema setkami studentów z (nie)wiedzą postpandemiczną i analogicznym zapałem do nauki. Święta trzeba było też jakoś przygotować, po pierwsze sprzątając to wielkie domiszcze (ja MUSZĘ sprzątać; wiem, że inni odpuszczają; ja nie mogę; nie wiem, może to jakiś rodzaj nerwicy, ale jak nie mam wokół siebie ogarnięte, wpadam w stany depresyjne; dla mnie sprzątanie jest terapią choć i ciężką harówką na tych hektarach) i gotując, żeby przez święta móc nie gotować (tylko zamartwiać się kotem) i jeszcze pojawiło się COŚ, co zostanie przedstawione jako trzecia niespodzianka i było bardzo absorbujące.

I w takim oto nastroju ogólnego przeżucia i deprechy w drugie święto wieczorem zadzwoniłam z życzeniami do mojej koleżanki, mając w planach, jednak bez większych nadziei, zapytać ją o chęć przygarnięcia kotki. 

Jej historia już się na blogu pojawiła o TUTAJ. Szukałyśmy wtedy domu dla jej kotów i psa, którym chciała zabezpieczyć byt po rozwodzie. Tak, czasem można mieć tak serdecznie dosyć, że nie oglądając się za siebie, zostawia się wszystko i zaczyna od nowa. Ania też zostawiła byłemu wielki, piękny dom (miał nadzieję, że jeszcze jej dogryzie, szarpiąc się z nią po sądach o domiszcze; i tu go zaskoczyła, oddając mu bez walki wszystko, bo uznała, że ma przed sobą już zbyt mało życia, żeby marnować choćby dzień na dalsze użeranie się z ukochanym), psa i koty, którymi trzeba to uczciwie przyznać, jakoś się zajął i wyprowadziła się do małego mieszkanka w bloku. 

No to zadzwoniłam i natknęłam się akurat na tę chwilę, gdy świeże wspomnienia wylazły jak dupa z pokrzywy. Bo i tęsknota za przestrzenią i ogrodem, choć siły już nie te i wybór mieszkanka był świadomy. Bo samotność, bo nikogo nie zna w nowym otoczeniu. Bo szaro, buro i ponuro i w ogóle zgniło i źle w życiu i za oknem. A lament zakończyła słowami:

- I nawet KOTA nie mam do pogłaskania!

Tak! Tak! To był ten moment, moje 5 minut!

- Wiesz Aniu, bo ja właśnie w tej sprawie... Otóż mam kota na wydaniu, czarną kotkę, ale jest cho... I tu nie dokończyłam, bo przerwało mi stanowcze - Biorę!

Po czym Ania się zacukała, bo miała w planach jeszcze tygodniowy wyjazd w tydzień po świętach. Uspokoiłam, że kot jeszcze nie gotowy i może jechać spokojnie. Po tym, jak kamień spadający mi z serca w kocim pokoju na pięterku wybił dziurę przez dwa stropy, by zatrzymać się w piwnicy, kocia pomału zaczęła dochodzić do siebie.

Dokładnie we wtorek po tygodniu pobytu wzmocniła się na tyle, że można jej było podać tabsa na robale. Boczki zaczęły się zaokrąglać, sierść błyszczeć. Zapalenie płuc pomaleńku zaczęło ustępować, a inhalacje zmieniły świszczący oddech suchotniczy (okropny dźwięk!) w ciężkie ale mokre sapanie cieknącego nosa.

Potem przyszedł czas na zabawy wędką myszą, motylkiem i pękiem kolorowych piór. Wreszcie wspólne leżankowanie z książeczunią, mruczando-murmurando, turlanko-tarmoszonko i buziaki.

Kiciunia okazała się być przemiła, ale wciąż bezimienna, bo jakoś żadne z imion do niej nie pasowało. Powtórzone zostały badania krwi, bo mi ten Fiv spokoju nie dawał. Tym razem krew poszła na PCR i ha! Oczywiście kicia żadnego Fiv-a nie ma! To tyle o wartości testów płytkowych. (To takie same, jak te covidowe - dają wynik prawdziwie negatywny i w co najmniej 60% fałszywie pozytywny) Tu muszę dodać, że leczenie koteczki i wszystkie badania były bardzo kosztowne (w sumie około tysiąca złotych), ale zupełnie mnie nie dotyczyły. Wszystkie koszta bez szemrania i słowa skargi pokrył syn dawnej właścicielki.

Z każdym dniem im bardziej koci miało się na życie, tym bardziej młodniała w oczach. Z początkowych lat 10 - znajdźmy jej dom na końcówkę życia - zrobiło się osiem. Z ośmiu zrobiło się około pięciu. Teraz dałabym jej ze trzy.

Aż w końcu nastał dzień gdy kicia pojechała do swojego domu, którego wzięcie w posiadanie zajęło jej jedną noc.  Ania też nie mogła znaleźć imienia dla koci, więc wysłała smsa do starszej wnuczki. Przyszła natychmiastowa odpowiedź: Lilly! I tu znowu zadziała się magia, bo kocia od razu zareagowała na to imię i przychodzi jak pies na wołanie!

Zdjęcia chronologicznie :)

Pierwsze fikanie łapami do góry :)

Kot jak baranek z Małego Księcia ;)

Lalunia pięknieje i pysio robi się pyzate :)

Buziak :)

Nos jeszcze zasmarkany ale błysk w oku jest! :)

Sierść się lśni i łupież się już nie sypie :)

To, co wychodzi najlepiej - czyli wyjścia z kadru :)

Drugi buziak :)

Polegiwanko na pańci :)

Życie w kota wstąpiło :)

Przyczajenie...

W końcu każdy padnie zmęczony zabawą :)

Kolorowe piórka - kolejna wielka namiętność :)

I pojechał kot na swoje...

Jeśli ktoś nie wierzy, to tu naprawdę jest kot =D

To już zdjęcia z nowego domu i niestety w niewielkim rozmiarze, ale widać, że Lilka się zagospodarowała piorunem :)

Z wiadomych powodów dla kota została też zakupiona narzuta na sofę :)))))))))

Aż stało się nieuniknione, zaczęło się nakolankowanie :)))))))))

To koniec kolejnej kociej historii w moim kocim pokoju, ale początek kociego nowego życia Lilly :)

Jak znam życie (a znamy się z nim blisko pięć dekad) kolejna kocia niespodzianka zapewne stoi u drzwi. Pożyjemy, zobaczymy.

* link do informacji o św. Gertrudzie prowadzi do bloga Adoptuj kościół w Holandii - moim zdaniem bardzo ciekawego i wartościowego. I tu dochodzimy do clou, czyli jak ten cholerny blogger mnie wkurza!!!!!!!!!!!!! Może mnie oświecicie, czy macie tak samo. Otóż nie mogę dodawać nowych blogów do listy czytelniczej bloggera. Tzn. nie tej mojej, którą ja widzę, tylko tej widocznej na stronie dla Blogoczytaczy. No żesz kurwuniu! O co kaman?