Uff! Mam urlop! Ducha wyzionę, a odpocznę!!!

     

    Tak, mam już urlop! Już trzy tygodnie zleciało. Najpierw rzuciłam się sprzątnąć cały dom, bo kiedy, jak nie na urlopie? W ramach relaksu pomiędzy myciem kolejnych okien, rzuciłam się w rycie ogrodowe jak świnia na trufle. Ponieważ urlop jest urlop, należy odpocząć sobie głaszcząc koty - no to głaszczę w nadgodzinach, bo w kocim pokoju pełno od początku czerwca. Lokatorzy się zmieniają, bo kolejni zakotowani jadą na urlopy, porzucając u mnie futra za drobną opłatą - a ja odpoczywam i za ową drobną opłatę robię zapasy psich i kocich chrupek. Kręgosłup mi skrzypi po tych wycieczkach do paczkomatu, ale w końcu odpoczywać trzeba czynnie, no nie?. Odpoczywam biegając po schodach pińćset razy dziennie, a nawet w nocy jeśli trzeba, sprzątając kuwety, sprzątając apartament po każdym lokatorze, piorąc koce i kocyki, odpoczywam machając wędkami, rzucając piłeczki, włączając zabawki na bateryjki i rozstawiając szeleszczące tunele. 

    I powiem Wam, że odpoczynek to może człowieka wykończyć. Dlatego od kilku dni czuję się tak, jakby ktoś mi wtyczkę z prądu wyciągnął. A poważnie - dopiero od kilku dni w miarę spokojnie sypiam i jakoś tak ze mnie całoroczne (i urlopowe) napięcie schodzi. 

    Ja wiem, paskudna jestem. Nie czytam, nie piszę, nie komentuję i w ogóle. Ale uwierzcie, miałam taki komputerowstręt, że zmuszałam się do zrobienia płatności i zakupów i koniec! Laptopik też pokazuje dąsy i się czasem sam z siebie wyłącza, bo coś mu już karta graficzna siada... 

    Poza tym u wielu z Was Kochane Wy Moje Przyjaciółki po Piórze dzieje się kiepsko, a ja to jak głupia przeżywam i noszę w sobie, choć moje martwienie się jeszcze nikomu w niczym nie pomogło. Dlatego w tym roku musiałam się odciąć od własnych, rodzinnych problemów, zwykle tworzonych ad hoc przez takich, co to lubią być dopieszczani (nieustający koncert życzeń rodzinnej geriatrii), od problemów innych ludzi i udać się na wewnętrzną emigrację. Emigracja polega głównie na nadrabianiu zaległości czytelniczych i zakupie nowych zapasów książek. Odparowuję.

Zacznę od spraw obowiązkowych, czyli drzwi u Beni!

Ta dam! Stało się! Zamontowali! Tym samym mamy już wszystko i na wory karmy i żwirki jeszcze starczyło.

Drzwi solidne, Benia wniebowzięta :)

Teraz czas na trzecią niespodziankę z tych miłych.

Otóż JAJKO I JA!

Otóż zamarzyła mi się hodowla drobiu. Własnego. Na jajka, mleko, wełnę!

Tfu! Na jajka znaczy się.

No i nie mogłam się doprosić, będzie DWA LATA, o zrobienie kurnika, zagródki itd. Nawet pani Zosia, nasza nieoceniona sąsiadka, zakupiła dla mnie młode kury i trzymała u siebie, ze swoim stadkiem. I nic!

I jak myślicie, kto przyszedł mi z pomocą? No kto? 

Nasz wspaniały rząd!

Rozhulał inflację, ceny skoczyły, Mężczyzna pojechał do sklepu po kurze biusty na swój kochany gyrosik, a tu cena całkiem niezachęcająca, a wręcz sugerująca, że odtąd gyrosik będzie należał do potraw świątecznych. Nawet nie niedzielnych. 

I tego dnia zaczął powstawać kurnik :)

No więc ja Wam tylko tyle powiem: Wy sobie nie myślcie!

Bo ja sobie myślałam. Myślałam, że to się grzędę zrobi, słomy narzuci w stary haziel, siatką obleci i styknie. Zapomniałam, z kim los mnie związał. Koniec końców stanęło na tym, że ogrzewanie i owszem, ale anteny satelitarnej to jednak drób mieć nie będzie. No i z moich przemyśleń ostała się tylko lokalizacja, czyli na kurnik został przerobiony stary haziel, który już od dekad pełnił funkcję komórki na cósie.

Prąd został dociągnięty.

Zabytkowa furtka została odnowiona.

Posadzka nowa, sucha, gładka jak na sali balowej została wykonana.

Grzędy mają profesjonalnie zaokrąglone krawędzie, żeby łapki kurom się nie odgniotły.

No i we wtorek, w Wielkim Tygodniu wprowadziło się 10 jajokur i jeden kogut zwany Wodzem (względnie Rosołem jak się drze od 4.00)

Zaś po świętach zjechały brojlery, zwane gyrosami. Rosły jak na drożdżach, okazały się być w większości kogutami, które się szybko za grzebienie wzięły i równie szybko zostały umieszczone w zamrażarce jako potencjalny obiad.

Przekonałam się, że skrócenie gyrosom życia jest naprawdę aktem humanitaryzmu. Te zwierzaki są do tego stopnia zniekształcone w wyniku długoletniej hodowli pod kątem mięsności, że nawet wcześnie wypuszczane z klatki na wybieg, żeby ruchu i słońca zażyły, robią kilka kroków i ciężko siadają. Rosną niesamowicie szybko i kościec za tym też nie nadąża. I są niestety dość agresywne.

    Oczywiście najlepsze w tym wszystkim były psy i koty. Owiec kur się boi, zwłaszcza koguta. Pyza, patrząc na kury jak w hipnozie, od razu przystąpiła do rycia podkopu, by dostać się do świeżego, zdrowego mięska drobiowego. Kilka wykładów z kapciologii i żmudne zasypywanie kamieniami wszystkich podkopów spowodowało, że niechętnie, ale odpuściła Barfa.

    Ponieważ kurski wybieg graniczy z kocią altaną, pierwsze, co kurejry zrobiły, to biegiem udały się w stronę altanki, by przez siatkę pooglądać sobie koty. W altanie jak wiadomo, rezydują nasze ogrodowe dzikusy, głównie Kicia i Pompon. Wobec natarczywego przyglądania się kurzych przybyszów (a wierzcie mi, kury potrafią się gapić jak nikt inny) kotom zrobiło się jakoś tak nieswojo i sobie poszły. Ale chwilkę później napatoczyła się Groszka, znana wielbicielka drobiu. 

    Wyhamowała przed siatką i otaksowała fachowym okiem teren wybiegu. Zmrużyła oczęta, źrenice jej się zwęziły, przeliczyła drób tłoczący się przy siatce, dokonała szybkich obliczeń ile drobiu przypada na kota i oblizała lubieżnie wąsiska. Przycupnęła koło mojej stopy, nie spuszczając wzroku z kur, podsunęła się jeszcze kilka centymetrów bliżej siatki, owinęła ogon wokół łap, znowu się oblizała, westchnęła głęboko, zadarła łeb i popatrzyła mi czule w oczy. A na jej pysiu malował się zachwyt, ekstaza, nadzieja, spełnienie i niedowierzanie, i marzenia pełnej miski kurzyny. Wierzcie mi, ale tym razem kurom zrobiło się nieswojo, wycofały się w najdalszy kąt zagrody i tam się zbiły w ciasne stadko. Wobec takich scen reszta kotów poszła za przykładem Groszki i przez pierwsze dni kury wypasały się pod czujnym okiem kotowatych. 

    Po zaspokojeniu kocich żądz solidną porcją brojlera obecnie wypasanie kur przestało być dla kotów taką atrakcją jak na początku.

Bambosz i Łapa pasą kury

Groszka nawet w upały nie opuszczała stanowiska przy bramce na wybieg.

    Wierzcie lub nie, ale latanie świtem w celu wypuszczania i futrowania drobiu i futrowania kotów zewnętrznych w altanie działało na mnie w czasie tego okropnego semestru letniego po prostu terapeutycznie. Jak zimna wiosna wreszcie przeszła w cieplejsze lato, a ja tak stałam w pidżamie, szlafroku i gnojoskokach w mokrej od rosy trawie, gapiąc się na bociany, które dopiero co przyleciały, kościelną wieżę i wystawiając zaspany pysk do słońca, czułam się jak żywcem wsadzona w jakiś film Kolskiego (uwielbiam!). Najbardziej chyba w Szablę od komendanta (kto nie widział, niech natentychmiast nadrobi!). To jest cudowne uczucie, pozwalające przetrwać dalszą część dnia, zwykle ciężkiego i okropnego.

A o poranku zwykle wygląda to tak: 

Aż nastał 16. maja i nasze dzielne kury zniosły jajko! :))))))))))

Obecnie kury odpaliły produkcję na całego i dziennie mamy (w zależności od czynników zupełnie nam nieznanych) od 5 do 9 jajek. Zwykle 7-8.

Stadko powiększyło się jeszcze o dwie małe Silki, które mój chłop dostał na imieniny. To takie śmiszne małe kurki, których piórka wyglądają jak futro (jak na pierwszym zdjęciu, które jest z netu, bo naszych dogonić nie mogę)

Uff! Napisałam!

Bo wicie, rozumicie, w związku z aktywnym wypoczynkiem posta zaczęłam pisać z rana i właśnie dobrnęłam do końca, a jest 21.54. Wczoraj z doskoku przerzucałam i ogarniałam zdjęcia.

Jutro też będę wypoczywać w ramach urlopu, więc trzymajcie kciuki :)

Zdanie: Ducha wyzionę, a odpocznę! pochodzi z cudownego wiersza Mariana Załuckiego "odpocznę sobie"

Czyta autor: