Zarinek rulez!

Kot Zarinek wymiata, jak to napisała Agniecha.

Kot Zarinek stał się u nas zupełnie innym kotem. Wyluzował chłopak, zaczął się bawić jak mały kociak wędką i myszami z kocimiętką oraz szeleszczakami. Rozgadał się, wyrozkoszniał, ocierać się zaczął i miziać i wywalać na plecki, a przede wszystkim wypiękniał!

Bo Zarinkowi się schudło biedactwu i z 8 kg (słownie OŚMIU), zostało zaledwie 7 kg (zaledwie SIEDEM!), a to spowodowało, że Zarinek odzyskał mobilność i chęć do pielęgnacji futra. Bo futerko Zarinka wyglądało jak przetłuszczone i kocisko cierpiało na tłusty łupież. Obecnie Zarinek zrobił się żywą reklamą Coccollino, czyściutki, puchaty i mięciutki.

Zarinkowi obyczaje złagodniały, zęby trzyma więcej przy sobie, zarzucił łapoczyny, a postawił na słodycz i rozkoszniactwo. Wyspokojniał i trochę lepiej radzi sobie z emocjami. Po kilku rozmowach z opiekunkami pani Jadzi - dawnej właścicielki Zarinka - pewne rzeczy zaczęły być dla mnie jasne. 

Otóż, jak wcześniej pisałam, Zarinek był zabrany małym kocięciem od matki i rodzeństwa, zanim nauczył się być kotem. Pani Jadzia kochała Zarinka wręcz obsesyjnie i głupio zarazem, a Zarin uważał ją chyba za swoją matkę i wzór do naśladowania. I to właśnie był zasadniczy problem, bo pani Jadzia miała delikatnie mówiąc trudny charakter. Ludzi traktowała źle, a w obejściu potrafiła być bardzo napastliwa i opryskliwa. I Zarin kiedyś uznał, że tak ma być, że tak właśnie się ludzi traktuje, dlatego m.in. rzucał się i gryzł panie opiekunki. Zmiana domu i emocji, jakie przecież zwierzak doskonale czyta, dużo serdeczności, ale jednak stanowcze wyznaczanie kotu granic, spowodowało niesamowitą zmianę kocich zachowań. Nakręciłam wiele filmików, które przekazywałam regularnie pani Eli i zawsze odzew był taki sam: to nie ten sam kot! Po prostu zaczął się przeistaczać w fajnego, wyluzowanego, domowego kota! Oczywiście, nadal jest to Jego Wysokość Zarin, Jaśniepańska OSOBOWOŚĆ, ale słodka w tym swoim panowaniu nad Światem :D

Zarinek przeszedł wszystkie etapy, jakie przechodzą lokatorzy kociego pokoju. Etapy te są różnej długości, u każdego nieco innej, ale występują chronologicznie wszystkie:

1. strach, przerażenie nowym miejscem, zapachami, dźwiękami, bunt, frustracja;

2. okopanie się na pozycjach, wzięcie kociego pokoju w posiadanie jako własnej bezpiecznej enklawy, gdzie nikt inny wstępu nie ma; w dodatku żarcia jest w opór i można się bezpiecznie wyspać, co szczególnie cenią sobie dzicy lokatorzy, którzy mają za sobą ciężkie życie wolnego kota;

3. rozkoszniactwo i cieszenie się wszelkimi dobrami, w jakie koci pokój obfituje - ciepłem, żarciem, bezpieczeństwem, wygodą, zabawkami, dochodzeniem do zdrowia (u tych, co trafili do kociego pokoju chorzy), obecnością człowieka, który głaszcze, drapie, smyra, poleży na kanapie z kotem i książką, pomajta wędką, porzuca piłeczki, włączy motylka;

4. frustracja i nuda, bo już odrychtowany zwierz ma apetyt na życie i nowe przygody.

No i właśnie do tego etapu doszedł Zarinek, a telefon w jego sprawie milczał, poza dwiema wiadomościami w stylu:

"Skąd można odebrać kotka?" bez dzień dobry, do widzenia i całej pożądanej reszty oraz

"Czy oddaje pani kotka, bo jest chory? I tak się nie dogada z moją kotką, bo ona nikogo nie toleruje".

W tym punkcie ja też zaczęłam łapać frustrację i uległam truciu mojego chłopa. Truje zawsze i śpiewka wciąż ta sama: zobaczysz, nikt go nie zechce i zostanie u nas. Więc uległam onemu truciu i pozwoliłam Zarinkowi zaspokoić ciekawość i poznać psy, które zamieszkują przedpokój przed drzwiami kociego pokoju. Początki integracji były trudne i mało zachęcające, ale później zaskoczyło i było już tylko lepiej.

W przypadku kotów, które były jedynakami, integracja z psami zawsze wypada dużo lepiej niż integracja z innymi kotami, które potrafią w stado. Niestety, nie wyobrażałam sobie kontaktów Zarinka, któremu wydawało się, że rządzi całym światem, z naszymi wiejskimi prostakami jak Dullux, Bambosz, Kapsel, Klops i Bąbel, które faktycznie potrafią zarządzać rzeczywistością i pobratymcami. Obawiam się, że Zarin absolutnie nie dałby rady.

Na szczęście nie musiałam się o tym przekonywać, bo kiedy już nadzieja mi opadła, na Fonsikowym Bazarku dla Łapek w Potrzebie Zarinek został wypatrzony przez panią Anię. Jedna rozmowa wystarczyła, żebym nie miała cienia wątpliwości, że oto właśnie objawił się prawdziwy dom Zarinka.

Pierwsze pytanie pani Ani, które i mnie się zakołatało kiedyś po głowie, to dlaczego Zarinek nazywa się Zarinek. Oczywiście internet pospieszył nam z odpowiedzią. 

Imię Zarin to piękne i zarazem unikatowe imię, które pochodzi z języka perskiego i oznacza „złoto” lub „złoty”. Imię to jest popularne w krajach Azji Środkowej, takich jak Afganistan, Kazachstan czy Uzbekistan. Jest to imię pełne energii, które wskazuje na silną osobowość i silny charakter, osobę piękną, zaradną i niezależną , która jest zdolna do osiągania swoich celów. Osoby noszące to imię są zwykle ambitne, pewne siebie i mają silną wolę. 

Chyba trudno wyobrazić sobie imię bardziej pasujące do tego kota!

Na Zarinka jego ludzie czekali 28 lat! Tak, tak! Można aż tyle czekać na kota. Rodzina Zarinka jest wielce kociolubna, jednak syn pani Ani cierpi na ciężką alergię i nijak kota w domu mieć nie mogli. Ale syn dorósł, podjął decyzję o opuszczeniu rodzicielskiego gniazda i 1 maja ostatecznie się wyprowadził. A 3 maja wprowadził się Zarin :D

Wszystkie moje obawy, że Zarin znowu odwali manianę, że będzie dzikował, syczał, gryzł, przestanie jeść, pić i korzystać z kuwety, okazały się zupełnie bezpodstawne. To, co ja żmudnie wypracowywałam w relacjach z kotem przez niemal miesiąc, nowy dom osiągnął w jedno popołudnie! Kituś wziął w posiadanie personel i meble tapicerowane, jak również miejscówkę obserwacyjną na szerokim parapecie. Z upodobaniem nastawia grzbiet pod szczotkę. No i tak, że tak psze państwa....

O ja głupia! Zawsze się dygam i stresuję aż do bólu żołądka, a scenariusz zawsze jest ten sam. Nie wiem, skąd koty to wiedzą, ale wiedzą bez pudła, że koci pokój to był tylko tymczas i właśnie obejmują panowanie w SWOIM domu i nad SWOIM personelem. Nie ma dzikowania, nie ma fochów, są stawiane twarde warunki, żądania i obdzielanie pańskimi łaskami ku radości sfiksowanego personelu.

Nie inaczej było tym razem. Przesyłane przez panią Anię zdjęcia dowodzą, że sielanka trwa! I świetnie!

Wszyscy potrzebujemy ku pokrzepieniu serc samych dobrych zakończeń. Założę się również, że gdybym za jakiś czas odwiedziła Zarina, to czekałoby mnie bardzo chłodne przyjęcie lub wręcz zęby i pazury. Po czasie pewnie kojarzyłby mnie tylko z kidnapingiem i uwięzieniem w obcym miejscu z masą zwierząt i nie zamierzałby pozwolić mi po raz kolejny dać się uprowadzić z ukochanego domu. Może się to wydawać przykre, ale w sumie tak właśnie powinno być.

W tej beczce miodu trafiła się łyżka dziegciu. 

Kilka dni przed majówką przepadła jedna z naszych ukraińskich dzikich kocic - puchata Kuna. Była u nas niemal rok czasu, ale mowy nie było, żeby zrobić z niej kota domowego. Byłam jedyną osobą, której dawała się pogłaskać ale tylko w czasie karmienia. Latawiec była straszny! Cała wieś ją znała. Miałam nawet zapytania od sąsiadów, czy mogą ją karmić, oswajać i adoptować. Oczywiście nie miałam nic przeciwko. Nawet kombinowałam, że gdzieś przyschnie do domu, gdzie jest mniej zwierzaków, a ludzie będą szaleli na jej punkcie. A skąd! Przysmaki zżerała, ale o żadnym bliższym tete a tete mowy być nie mogło! Kiedyś już przepadła na 10 dni i wróciła ze złamaną łapą. Ale nawet to nie zrobiło z niej domatorki. Ledwo łapa przestała ciut boleć, już pannę w świat ciągnęło. Z pielęgnacją gadziny też był problem. Futro piękne, grube i puchate wymagało pielęgnacji, a jak tu pielęgnować, gdy właścicielka futra współpracować nie chce? Raz udało mi się ją pochwycić z tą złamaną łapką i kiedy była przyśpiona u weta, zrobiłyśmy z niej "uczciwego dachowca", że zacytuję moją panią Wet. Tzn. przy pomocy trochę maszynki - ale ta tego puchatego futra nie chwytała - i nożyczek udało nam się wyciąć sfilcowane kołtuny za uszami, pod pachami, na brzuchu, udach i w pachwinach, bo już grodziły odparzeniami i ranami u kota oraz skrócić sierść w strategicznych miejscach. Właśnie przymierzałam się do drugiej takiej akcji, gdy Kuna przepadła. Niestety w niedzielę odnalezione zostały tylko zwłoki w stanie daleko posuniętego rozkładu. Nigdy się nie dowiemy, co się stało. Smutek wielki. 

Po latach doświadczeń wiem, że są koty, które nie chcą oddać wolności i już. Taka była Jupi, taki był Pompon, taki jest Decoral (dziki brat Bambosza, klon naszego Dulluxa), trochę Bura (zwana turbokotem, bo zwiewa na najmniejszy hałas), Pirat, Majtek i Daisy sąsiadów. Siostra Kuny, czarnulka Zazula, jest jeszcze bardziej niezależna. Jednak dużo spokojniejsza i ostrożniejsza. Może dlatego, że ma cudnego zezika i czuje się mniej pewnie. Toleruje nas i skraca dystans, ale dotknąć się nie da. Jednak zdecydowanie bardziej trzyma się domu i spędza w nim większość czasu. W jej przypadku jest szansa, że przełamie dzikość. 

Na osłodę oglądam sobie zdjęcia Zarinka z nowego domu, głaszczę pozostałą dziesiątkę naszych kotów, które pogłaskać się dają (jedenasta Zazula się nie daje) i zajadam stresy wyśmienitymi pierogami lanymi, na które przepis podała Marzynia Mamcia. Polecam - pyszne! 

Nawet kombinowałyśmy z moją niezawodną panią Zosią, hurtową producentką pierogów, żeby spróbować w tym przepisie na pierogi lane również innych farszów. Np. korci mnie wersja z kaszą gryczaną i białym serem, a jak korci, to pewnie zostanie próba podjęta.

Także tak, że tak kochani PT Blogoczytacze. Życie nie jest pluszowe i nie pieści, a smutki i radości się przeplatają.

P.S.

Ta cholera blogger nie puszcza części komentarzy. Dlaczego? A czort go znajet! Za techniką nie trafisz. Jakby kto miał potrzebę skomentować, a blogger uparcie podstawiałby mu nogę, piszcie spokojnie komentarze na maila i ja je zamieszczę osobiście! No!