Za co ja uwielbiam ideę second hand'u (1)

   Oczywiście przede wszystkim za poczucie, że nic się nie marnuje, że coś można ponownie wykorzystać, że świadomie lub mniej świadomie ograniczamy popełnianie grzechów ekologicznych. Ot takie maniakalne podejście do ochrony środowiska - mojego środowiska, mojego dziecka, moich przyszłych wnuków i Waszego też!
   Również za dreszczyk emocji! Za atawistyczną radość łowów,  rozpalającą żądzę poszukiwacza złota i radość zdobywcy. Co jakiś czas czuję wewnętrzny imperatyw i muszę, no po prostu M U S Z Ę wyruszyć na polowanie (czasami tylko wirtualne) - z determinacją świni poszukującej trufli. A oto ile radości można sobie sprawić za kilka złociszy:
   Zacznę zwyczajnie po babsku - czyli o ciuchach. Jestem nałogowym czytaczem metek ubraniowych i radość z upolowania SWETRA z np. takimi metkami, za całe 5 złotych polskich od sztuki, jest porównywalna z radością odnalezienia Bursztynowej Komnaty.

(Państwo widzą? Ręcznie! Z mięciusiej alpaki! Ten sweter otaczam czcią i szacunkiem. Jak sobie pomyślę, że jakieś troskliwe dłonie przesuwały pracowicie te drobniutkie oczka na drucie w dalekich Andach. Na mnie takie rzeczy robią wrażenie!)

Lektura metek zostaje czasami wynagrodzona również takimi kwiatkami:

Metka na spodniach :))))

   Ale na szmatkach świat rzeczy z drugiej ręki się nie kończy. To dopiero początek.

W tzw. lumpeksach nabywałam już niebanalne guziki, biżuterię lub inne ciekawe drobiazgi, które oczywiście służyły twórczym przeróbkom. 

   Czasami znajduję coś praktycznego lub wyjątkowo ładnego, co woła weź mnie i nie mogę na to wezwanie pozostać głucha. I tak na przykład ostatnio nabyłam igły do szycia dzianiny, oryksa w wersji mini (rogi jak u prawdziwego zwierzaka - tym mnie zachwycił) i portfelik wykonany ze skóry na wzór sakiewki bodaj z okresu rzymskiego (wreszcie pendrive'y mi się po torebce nie rozsypują). Wszystko w przyjemnych granicach od złotówki do trzech złotych za sztukę.

Odkryłam też źródło - studnię wręcz bez dna - angielskich romansideł, wyciskaczy łez, które można kupić po złotówce za sztukę lub po 2 złote za większy stosik, gdy jest okres wyprzedaży w moim lumpeksiku.           Uwielbiam te filmidła - włączam i pełen relaks. Krew mi nie kapie z monitora, huk wystrzałów nie ogłusza, przewidywalna fabuła, czasami nawet nieskomplikowanie sensacyjna, harlequinowa słodycz, pocałunki na tle zachodów słońca i moda lat osiemdziesiątych + amanci, którzy wtedy byli tacy młodzi, ach! Przy okazji angielski do mnie przemawia (i to nie tylko wbrew pozorom I love you, I need you, psze Państwa).

     A przy tym nieoczekiwana okazja do wspomnień. Albowiem część z tych filmów była mi już znana, co uświadamiałam sobie po kilku pierwszych scenach. Oglądałyśmy je z moją Mamą, gdzieś w na przełomie szarych, siermiężnych lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, na naszym pierwszym kolorowym telewizorze. Wtedy ta moda, obłędnie kolorowe ciuchy, wywatowane na ramionach żakiety, torebeczki na długaśnych paskach, fryzury typu piorun w koper i inna Dynastia to był, dla takiej smarkuli jak ja, powiew wielkiego świata. Teraz, no cóż, nie taki już ten świat wielki... ale pooglądać przyjemnie ;) (no i angielski w bonusie)

   Ale absolutną wisienką na torcie okazały się dwie płyty z bajkami "O czym szumią wierzby". Książki to ja szanownemu Państwu reklamować oczywiście nie muszę, ale zapewne w gronie czytelników są i tacy, którzy pamiętają tę właśnie wersję bajki, z ruchomymi, plastelinkowymi postaciami, którą TVP emitowało, jako Wieczorynkę w soboty i w niedziele. Albowiem ponieważ jeden odcinek trwa blisko 30 minut. Tak dłuuuuuugaśne bajki przysługiwały tylko w weekendy, w dni powszednie zaś dobranocki były dziesięciominutowe. I musiało wystarczyć :) Kiedyś oświeciłam w tym względzie Tofika - nie chciał wierzyć, myślał, że matka ściemnia. Sądzę, że większość dzieciaków miałaby z tym problem. Dziesięciominutowa bajka - toż to musiały być mroki średniowiecza :)

   Pamiętam, jak czekałam na tę właśnie bajkę. Jakie wrażenie robiły na mnie ruszające się i mówiące zwierzęta - jak żywe, w swoich domach, przy codziennych czynnościach. Małe myszki ruszające nosem, wąsami i ogonkami. Jak ja nie lubiłam tych paskudnych łasic o złośliwych pyszczkach! Z przyjemnością odbyłam podróż w czasy dzieciństwa - emocje wciąż te same. Może dziecinnieję na starość :)))

cdn.