Za co ja uwielbiam ideę second hand'u (2)

 Za książki, rzecz jasna!
W niektórych lumpeksach są, oprócz ciuchów i innych dóbr, także książki. Tą drogą zdobyłam m.in. trzy tomy opowieści o Misiu Paddingtonie i rozliczne bajeczki po angielsku, które służyły i mi, i Tofikowi w poznawaniu języka.

Jedna z naszych ulubionych jest o Elmerze, słoniu którego z opresji uratował motyl :)

     Czasami trafiają się w życiu rzeczy niezwykłe. 

Raz obładowana siatami wracałam z zakupów na targowisku bocznymi uliczkami i natknęłam się na nowo otwarty ciucholand.

  W celu zanęcenia klienta towar wystawion był w dużych ilościach przed ów przybytek. Nie jestem pewna, czy nie odniosło to skutku odwrotnego od zamierzonego (ciucholand już nie istnieje), bowiem wystawione ciuszki korespondowały bezpośrednio z gustem dwóch właścicielek - dużo błyszczących kuronecek, falbanecek i puchatości. A obok tego jarmarcznego festiwalu koloru, wózek zakupowy wypełniony książkami.

  Zaparkowałam siaty z zakupami w kącie przy schodkach, poruszałam palcami dłoni, żeby odzyskać w nich czucie i dziarsko wzięłam się do przekopywania hałdy książek. Głównie powieści i poradniki. 

  Zaczął kropić deszcz i panie rzuciły się drogocenne szmatki upychać pod dachem, ale wózkiem z książkami się nie interesowały... Przesunęłam go litościwie bliżej wejścia pod zadaszenie, co spotkało się ze zdziwionym wzrokiem pań. Wygrzebałam dwie, moim zdaniem najciekawsze i bardzo ładnie wydane pozycje. Obie pokaźnych rozmiarów. Nieśmiało poniosłam je do wnętrza, zastanawiając się ile panie mi za nie zaśpiewają i czy jestem wypłacalna. Pytam grzecznie ile za te książki, kładąc je na ladzie. Panie znowu wbiły we mnie zdziwiony wzrok, potem popatrzyły na siebie jakbym mówiła do nich w obcym języku (Ty rozumiesz, o co tej babie chodzi?). Następnie jedna z nich przemówiła.

- To? To za darmo... Bo one wszystkie chyba po angielsku... Wystawiłyśmy, bo szkoda nam było wyrzucić... Niech sobie pani bierze, co chce z tego wózka.

- ?!

Do dziś żałuję, że nie udało mi się tam na miejscu wyhodować na szybko dodatkowej pary rak do taszczenia tych siat! :))) Czy życie nie jest piękne?

  Książki nabywam nie tylko w lumpeksach ale też via internet. Naprawdę nie przeszkadza mi, że książkę ktoś przede mną czytał, o ile jej karty nie były wykorzystywane jako podkładka pod talerz z zupą pomidorową lub jako serwetka do wytarcia palców tłustych od zachłannie pożeranych frytek. Często nawet specjalnie czekam aż w sieci będę mogła kupić używaną książkę, którą w księgarni uznałam za pożądaną lecz nie na tyle, żeby za nią dać kilkadziesiąt złotych.

  Warto też na targowiskach zaglądać do pudeł osobliwych handlarzy, którzy wyciągają książki z pojemników na makulaturę - czego to ludzie nie wyrzucają! Tak nabyłam NOWEGO Gawędziarza Llosy za 2 zł - słownie dwa złote :) 

  Szczególnym gatunkiem literackim, który zawsze działa na mnie magnetycznie, są stare książki kucharskie. To znaczy nie tylko takie antykwaryczne, ale takie swojskie, z okresu siermiężnego PRL-u. 

  Ocet był wtedy na półkach i niewiele więcej, a z tego, co było gospodynie potrafiły wyczarować wspaniałe, pomysłowe i smakowite dania. Teraz półki sklepowe się uginają, a książki kucharskie i gazety kulinarne mnożą jak króliki, ale do mnie to nie przemawia. Wiele przepisów jest wymyślnych, czasochłonnych i wymaga wykorzystania licznych produktów, z czego niektóre w dawkach homeopatycznych. I ja się pytam, co zrobić z resztą opakowania jakiegoś egzotycznego sosu lub pasty, której musimy użyć do przepisu łyżkę stołową?

 Przekonałam się, że przepisy ze starych książek kucharskich są proste, smaczne i szybkie w wykonaniu. A oto przykład. Moja chyba najulubieńsza zapiekanka "meksykańska". Nie wiem czy jakiś Meksykanin by się pod nią podpisał, ale co tam :)

  Przepis pochodzi z książki:

W książce tej można znaleźć same proste przepisy, co najważniejsze z dostępnych każdemu produktów, a jednocześnie poczuć się "światowo" we własnej kuchni. Tak ludziska sobie ubarwiali kiedyś szarą codzienność - skutecznie :)))

Zapiekanka z ziemniaków i sera (Cacerola con papas y queso)

80 dkg ziemniaków, 6 dkg masła lub margaryny, 2 jajka, cebula, 20 dkg twardego sera żółtego, sól i pieprz do smaku (- za autorem. Ale osobiście nigdy nie trzymałam się proporcji z aptekarską dokładnością i wszystko było "na oko")

Ugotować ziemniaki (można przy okazji obiadu w dniu poprzednim), przepuścić przez praskę, wymieszać z drobno posiekaną cebulą (można ją poddusić na łyżce oleju ale nie jest to konieczne, z surową zapiekanka jest pikantniejsza), dodać pokrojony w kostkę ser żółty, jajka (zwykle daję jedno, a czasem zapominałam o jajkach i też było ok), sól i pieprz do smaku (można zetrzeć też trochę gałki muszkatołowej - zdecydowanie polecam) - wymieszać.

Włożyć do wysmarowanego tłuszczem żaroodpornego naczynia, rondla, czy co tam mamy w tym celu. Miłośnicy "skórki" mogą wysypać naczynie jeszcze bułką tartą. Zapiec ok 30 minut.

Ręczę, że jest pyszna z każdą, dowolną surówką.

Ja perwersyjnie wcinam ją z mlaskliwą rozkoszą na zimno, krojąc w grube plastry. 

Hmm... musiałam wykonać ją trzykrotnie zanim ZDĄŻYŁAM sfotografować ją przed pożarciem przez rodzinę. To jedna z naszych znikających potraw - choć zbyt mocno się spiekła ;) 

Przepis zwłaszcza na teraz, kiedy stare ziemniaki są już "takie-se", bo młode się do tej zapiekanki raczej nie nadają.