O ignorowaniu znaków i adopcji Tofika

Nie, nie oddałam Tofika do adopcji.  

   Zaczęło się niewinnie. Ot jakaś dobra dusza wykazała się wrażliwością estetyczną i na klatce schodowej, przed schodami do windy położyła skądinąd ładną wycieraczkę.
Tę tu:

     Było to jakieś trzy tygodnie temu i absolutnie nie sądziłam, że ma to cokolwiek ze mną wspólnego.
A owszem, uśmiech wzruszenia wykwitł na mych ustach, że kiciusie takie słodkie i w ogóle któryś z sąsiadów taki gest ma pro publico bono.

   Nieświadoma niespodzianek, jakie los dla mnie szykuje, huśtałam się tedy na krześle we wtorkowy wieczór 13. października. Nadrabiałam sobie blogowo-czytelnicze zaległości, siorbałam ciepłą, świeżo zaparzoną herbatę i cieszyłam się, że jest mi dobrze. Na dworze dobrze nie było, gdyż październikowy wieczór miał próbę generalną przed listopadowym Halloween i rzucało marznącymi żabami.



   No to siedzę, huśtam się, siorbię, czytam i pozwalam myślom płynąć ślamazarnie, co jakiś czas wyławiając jakąś ze strumienia. Gdzie jest Tofik? Przecież już późno. Dzisiaj mijają dwa miesiące od adopcji Pyzy. Mężczyzna - żeby nie zapomniał o wizycie u okulisty. Muszę zadzwonić do Tofika, gdzie się włóczy w taką pogodę?! Opony już chyba czas wymienić. Trzeba kupić pieczywo i marchew, jabłka i ogórki kiszone. Nowe felgi. Zaraz zaraz, gdzie to ja upchnęłam te zielone buty na zimę...

   Z rozważań wyrwał mnie telefon. Dokładnie mocne akordy pianina, typu: uwaga, uwaga nadchodzi!, zwiastujące rozmowę z Tofikiem. Czerwona lampka mi się zaświeciła na moment, bo ciemno, późno, zimno, mokro, a Tofik jest w tym wieku, że już i jeszcze nie czuje potrzeby rozpieszczania matki częstymi telefonami. Czyli ma problem.

- Mamo, mam problem - usłyszałam w słuchawce teatralny szept
- A to ci niespodzianka. A jaki?
- Jestem pod domem - szeptało nadal w słuchawce
- Zasadniczo to dobrze synu. A czemu szepczesz?
- Bo jestem z kotem...
-....?! ........................eeeeeeeeeee.................yyyyyyyyyyyyyy.............? - kontynuowałam wielce inteligentnie - Skarbie z jakim kotem? - odruchowo zaczęłam szeptać
- Małym.
- A skąd, jak, po co...? Tofik, ty se nie rób ze mnie jaj!
- Szedł za mną. No to co ja mam z nim zrobić?
- Weź go na górę, przecież w tę pogodę go nie zostawisz. Potem się pomyśli, co dalej.

W tym momencie usłyszałam piśnięcie domofonu, oznaczające otwieranie bramy wejściowej.
- Tofik idzie z kotem na górę! Zamykać psy! - gromko ogłosiłam koci alarm.

Mężczyzna się żywo zainteresował. Streściłam pokrótce rozmowę z Tofikiem i rzuciliśmy się do przygotowań wstępnych i rozważań nad zaistniałą sytuacją.
Minęło pół godziny, a Tofika nie ma.
Słyszymy, że winda jedzie raz, drugi i trzeci, a Tofika ni widu ni słychu. Zaczęliśmy już dziecię posądzać o niewybredny dowcip, gdy drzwi wejściowe się uchyliły, a w nich pojawił się kudłaty łeb toficzy.
- Pst. ON tu jest! - zaszeptało teatralnie - zamknijcie psy.
Dziecko nas nie doceniło.
- Psy zamknięte. Dawaj z nim do domu.
- Kiedy nie daje się złapać. Do windy też nie chciał wejść. Musiałem iść 10 pięter schodami.

Podkradliśmy się do drzwi i ostrożnie wyjrzeliśmy na klatkę schodową. W półmroku nic nie było widać. Nie było żadnego kota. Tylko echem po klatce schodowej rozlegał się miarowy odgłos silnika diesla, pracującego równiutko na wolnych obrotach.

- No i gdzie ten kot? - zaszeptałam
- Tam. Przy schodach. - Tofik odszeptał

   Wytężyłam przykrótki wzrok. W kącie między drzwiami windy a schodami zalegał gęsty mrok. Nagle ciemniejszy skrawek tego mroku łypnął żółtymi ślepkami i powiedział MIAU. To tam pracował silniczek diesla i tam siedziało kocie dziecko. Nieważne, że posturą było to ćwierćkocię nie większe od motka wełny, ale jestestwem KOT!

   Skradając się z Tofikiem, zaczęliśmy szeptać przymilnie i kiciusiać, byle by odciąć kotu drogę ucieczki do góry na strych (biegaj człowieku po całym bloku i wszystkich klatkach schodowych za dzikim kotem) i w dół (biegaj człowieku dziesięć pięter za dzikim kotem).
   Kot uprzejmie mruczał i ciągle się odsuwał, dając do zrozumienia, ze znajomość zawrzemy na jego warunkach.

   Ja, zdeklarowana psiara, wiedzę o kotach opierałam głównie na elementarzu Falskiego i Literach. Tam było coś o mleku. Ale wiadomo, że elementarz kłamie, bo o jeżach i jabłkach też tam było...
Nic to - trzeba spróbować z mlekiem.
   Pocwałowałam do kuchni i przyniosłam w miseczce odrobinę mleka, którym kot okazał żywe zainteresowanie. Przeciągając miseczkę po podłodze, zwabiliśmy kiciusia w pobliże drzwi. Kot wszedł za próg, popatrzył do góry prosto w zdziwione oczy Mężczyzny, zerkające zza okularów i wyszedł zdegustowany z powrotem na korytarz. Znowu usiadł przy schodach.

Nożesz!

  Znowu z Tofikiem padliśmy na kolana.  Znowu miseczka, mleczko, kiciusianie i skradamy się na czworakach niczym dwoje czerwonoskórych: Sokole Rogi i Łosi Śpiew.Przecież nie będziemy całej nocy koczować z kiciusiem na klatce schodowej.
Mężczyzna schowany za drzwiami wejściowymi czaił się w charakterze mechanizmu zapadkowego.

   Wreszcie udało się kiciusia zwabić do przedpokoju. Wszedł. Zajrzał za drzwi. Obrzucił Mężczyznę kpiącym spojrzeniem.
- A, tu się chowasz. No very funny, very. Mógłbyś być bardziej oryginalny. MIAU.
I w podskokach pobiegł do pokoju Tofika, gdzie rozgościł się na łóżku. Wpadliśmy do domu za nim, a Mężczyzna zamknął szybko drzwi wejściowe.

  Teraz rozpętało się małe domowe tsunami. Burza mózgów i - jak mawiał Dudek Dziewoński - tyyyysiące telefonów po znajomych kociarzach, co z tym kotem, jak z tym kotem i skąd ściągnąć sterowniki do kota.
Biegaliśmy po domu bezładnie wpadając na siebie.
- Nie wypuszczajcie psów - pokrzykiwaliśmy do siebie nawzajem całkiem bez sensu.
Po szybkim remanencie w produktach spożywczych, zorganizowaliśmy dla kotecka rozmoczoną psią karmę sensitive z tuńczykiem (takie luksusy kupuję czasem psom po kilka deko w charakterze przysmaków), pudełko z miękkim ręcznikiem - do spania i pudełko z porwaną w drobny mak rolką mięciuśkiego papieru toaletowego - w charakterze kuwetki.
Nasze zabiegi kot skwitował jednym słowem.
- MIAU.
Ale dieselek pracował do późnych godzin nocnych :)
Kot zwiedził dom, nie okazując większego zainteresowania węszącymi w szparze pod drzwiami psami, z przyjemnością uraczył się posiłkiem, załatwił pilniejszą potrzebę i poszedł spać. Wcześniej postanowił bez zbytniej wylewności zintegrować się z Tofikiem, którego adoptował sobie na matkę zastępczą. Na krótko, co prawda, ale w tamtych okolicznościach lepsza była taka niż żadna.

Tofik zapoznał nas również ze szczegółami owej adopcji.
Otóż wychodząc od koleżanki (no, powiedzmy, że tylko koleżanki...), Tofik pod jej bramą spotkał kota, który najwyraźniej był na rozdrożu i podejmował ważne decyzje dotyczące przyszłości.
Na widok Tofika kot się jednak ożywił i dziarsko wyruszył przy jego nodze w podróż dalszego życia. Tofik, co prawda, sugerował kotu zmianę kierunku drogi życiowej, lecz efekt był tylko taki, że kot szedł za nim nadal - tylko, że pod zaparkowanymi samochodami. Przeszedł za Tofikiem przez dwie ulice. Na jednej samochód musiał przed kotem hamować, a zirytowana pani za kierownicą powiedziała Tofikowi, co myśli o prowadzaniu czarnego kota luzem. Tofik się co prawda zarzekał, że to nie jego kot, ale pani nie uwierzyła.
Przemaszerował kot za Tofikiem przez park, gdzie biegały luzem spuszczone psy. Psy nie robią na kocie wrażenia. Właściciele rzucili się odwoływać i zapinać czworonogi, a Tofikowi się znowu dostało za prowadzanie kociego dziecka luzem.
Znowu Tofik się tłumaczył gęsto, że to nie jego kot. W końcu jakaś pani postanowiła się kotem zaopiekować i próbowała go złapać. Kot ją ugryzł i uciekł w krzaki.
Szczęśliwy, że koci problem się rozwiązał, Tofik pomaszerował do domu - a tu pod bramą zmaterializowała się kot.

No i spadłam z krzesła z wrażenia, bo kocie dziecko z nami mieszka i ma się świetnie, nie bacząc zupełnie na stan naszego i psiego ducha. A o integracji z psami jeszcze Wam napiszę.
I proszę nie piszcie w komentarzach, że adoptowałam, przygarnęłam, chciałam kota, bo to by zakładało akt woli z mojej strony. W rzeczywistości był to akt kompletnego ubezwłasnowolnienia :)

Aaaa... kocie dziecko jest dziewczynką i ma na imię Mamba.

 Pierwszy wieczór:

Najedzony kot:

Dzień drugi. Psie miski są najfajniejsze:

Kanapa jest super. Potrafię zająć calusieńką!

Całą powiedziałam! Czego nie zrozumiałaś Krecha?

No dobra, poduszka też może być.