Tagliatelle z boczniakami

   Nie wiem jak Państwo szanowne, ale ja uwielbiam wszelkie makarony z dodatkami, w których jak wiadomo specjalizuje się kuchnia włoska.
Dlatego dzisiaj przepyszny i sprawdzony przepis rodowitej Włoszki, Tessy Capponi - Borawskiej, z książki "Moja kuchnia pachnąca bazylią". Pozwolę sobie zamieścić zarówno oryginał przepisu, jak i moje autorskie sugestie - do wyboru dla ewentualnych naśladowców.

 Tagliatelle to wstążki o szerokości ok 1 cm, ale mi tam również świderki na talerzu nie wadzą. Bo me podniebienie nie jest aż tak co do kształtu klusek wybredne :)

Na sosik potrzebujemy:
30 dkg dobrej surowej białej kiełbasy;
tyleż samo boczniaków, pokrojonych w paski jak makaron (i niech nikt nawet nie pomyśli o zastąpieniu boczniaków pieczarkami, bo to będzie fuj-paskudne - wiem, bo próbowałam. A co!);
2 średnie cebule i 2 ząbki czosnku;
oregano i ostrą paprykę;
1/2 szklanki czerwonego wina (nigdy jeszcze nie miałam pod ręką, kiedy było potrzebne, więc nigdy nie dawałam);
250 g pomidorów w zalewie (u mnie zwykle coś pomidorowego, co mam w kuchni - np. żywe pomidory + trochę przecieru, tomatera lub sam przecier - choć to najmniej atrakcyjna opcja);
oliwa lub olej;
natka pietruszki - ok. pół pęczka;
ze 2 łyżki śmietany;
dla mnie dodatkiem koniecznym jest kopiata łyżeczka cukru (zawsze daję do potraw z pomidorów - zup i sosów, co bardzo bardzo dobrze robi pomidorom na smak :)
(Robiłam to również w wersji wegetariańskiej - czyli bez kiełbasy. Zjadliwe, choć mięsożercy kręcili mi nosami)

Podsmażamy posiekaną cebulkę i zmiażdżony czosnek (lub siekany - jak komu w duszy zagra). Na patelnię z cebulą wyciskamy z osłonki miąższ kiełbasy, rwąc go w palcach na małe kawałki. Razem smażymy cały interes, aż kawałeczki kiełbasy ładnie się zarumienią. To jest ten moment kiedy należy wlać wino i odczekać aż całe wyparuje - omijam ten punkt, nie bacząc, że zapewne profanuję owe szlachetne danie ;) Dodajemy grzyby i smażymy jeszcze chwilę. Dodajemy oregano i ostrą paprykę do smaku oraz pomidory, czy co tam pomidorowego mamy pod ręką.
Akuratnie w ostatnim wykonaniu brały udział żywe pomidory Lima i tomatera:

Dusimy toto na małym ogniu przez pół godziny, żeby grzyby były miękkie, teraz dodaję cukier, potem śmietanę i natkę i voila:

(Właśnie przydreptał Mężczyzna i mi się tu ślini do monitora.
- Poszedł! No kysz! Tak, zrobię sosik niebawem!
Domowników to jednak trzeba kijem od tego odganiać, dlatego zawsze robię sosik z podwójnej porcji. Czasem wystarcza na dwa obiady + dokładki. No dobra. Starcza na dwa obiady, kiedy JA jestem na diecie ;)

Za Tessą Capponi - Borawską,  gwoli uczciwości, podaję jeszcze przepis na tagliatelle sensu stricto.
Pól kila mąki tortowej, 5 jajek, sól. Zagniatamy, wyrabiamy aż pojawią się pęcherzyki powietrza (tj. całą wieczność ;), wałkujemy cieniuchno, obsypujemy mąką, zwijamy w rulon, tniemy zwoje na szerokość 1 cm i zostawiamy oprószony mąką na stolnicy pod ściereczką. Potem gotujemy.
Tyle teoria, bo praktyki nie mam.

Jako nowoczesna kobieta, wzięłam sobie do serca porady Marji Ochorowicz - Monatowej

Z Uniwersalnej Książki Kucharskiej

z ilustracjami i kolorowemi tablicami

odznaczonej na Wystawie Higjenicznej w Warszawie w r. 1910

A rada jest zawarta w punkcie 3. na stronnicy z poniższego zdjęcia.

U szanownych PT Czytelników tez sługa jedna do wszystkiego? Patrzcie Państwo, co to się porobiło! :)