Słoneczna zupa z marchwi, bo na dworze zimno i mokro

Zimno.
I mokro.

Czuję się jakbym zamieszkała w krainie Deszczowców.
Pod oknem nam przeciekało, ale szczęśliwie już nie przecieka.
Za to bębni.
O parapet i o blaszany daszek.
I za nic nie jestem w stanie podzielić radości z Kraftówną.

Słońca mi też brakuje jak przysłowiowej kani dżdżu, choć deżdż (tak, tak - niegdysiejszy wyraz w mianowniku, od którego zachowała się forma dopełniacza "dżdżu"), jak wspominałam, akurat mamy w ilościach dowolnych, ble!

Nie wiem jak innych, mnie niewiele rzeczy jest w stanie ogrzać.
Jednak ciepła, solidnie doprawiona, gęsta, aromatyczna zupa zawsze w tym względzie skutkuje.

No to postanowiłam sobie zorganizować i słońce i ciepło - choćby tylko na talerzu :)
I tak odświeżyłam przepis Pascala na zupę marchwiową.
(Równie ciepła i słoneczna jest zupa dyniowa, na którą przepis podawałam >>> TU <<<)

Marchew ma tę przewagę nad dynią, że jest w każdym warzywniaku. Nie wiem dlaczego dynia jest traktowana tak po macoszemu i jawnie dyskryminowana. Obiecuję sobie, że jak będę miała swój ogródek i swoją piwnicę, to zapas dyń będzie na całą zimę, o!

Na zupę potrzebujemy:
1 dużą cebulę lub 2 średnie;
sporą główkę czosnku (bez obaw - po uduszeniu i ugotowaniu jest lekko wyczuwalny w smaku i niewyczuwalny w oddechu);
2-3 spore marchwie lub stosowną ilość mniejszych;
oliwę lub masło;
opcjonalnie kostkę rosołową;

Cebulę i czosnek kroimy w plasterki i dusimy do miękkości na 3 łyżkach oliwy - pomalutku, pod przykryciem.
Kiedy uznamy, że cebula z czosnkiem mają dość (nie przypalić, bo będzie gorzkie!), dodajemy pokrojone w plastry (oczywiście wcześniej umyte i obrane) marchewki.
Podlewamy wodą i dusimy, aż marchew będzie miękka.
Dolewamy wody i zagotowujemy cały interes (gdzieś tu jest dobry moment na dodanie kostki rosołowej, jeśli kto czuje taką potrzebę).
Następnie miksujemy na gładki krem. Jeśli uznamy, że za gęsta, to jeszcze dodajemy wody.
Tu nie ma wytycznych - każdy ma prawo do takiej konsystencji, jaka mu odpowiada. Ja osobiście lubię gęste puree.
Doprawiamy - sól, pieprz i co komu do smaku pasuje, np. gałka muszkatołowa.
Zagotować i gotowe.

Jeść można toto z groszkiem ptysiowym, grzankami z bułki, grzankami razowymi z serem (jako przegrycha), tartym żółtym serem, kleksem śmietany i oczywiście z garściami siekanej zieleniny. Pascal polecał rzeżuchę.