Groszek-Troszek i Jupi

Groszek, Groszkowska, Grosik, Grosio, Grosiczek.




Siostrzyczka Jupi.
Na zawsze utkwił mi w pamięci widok dwóch maluchów, które po raz pierwszy zobaczyłam w zapchlonej piwnicy. Siedziało toto na rurach pod sufitem. Nieco większy i bardziej dziarski Burasek wylizywał kaprawe oczka i brudne uszka biało-burej Maliźnie, popatrując na mnie koso.
Potem udało się odłowić to słabsze kocię, a to bure zniknęło nam z oczu na długie tygodnie...

Jest śliczna, słodka i pomału nabiera kształtów kota.



Ale początki łatwe nie były. Była słabiutka, zabiedzona i zapasożycona zewnętrznie i wewnętrznie. Oczywiście niemal do szpiku wyssana przez pchły :(
Co ciekawe, Jupi od razu poznała siostrę w tej burej kupce nieszczęścia  i warowała przy klatce. Groszek z początku Jupi nie poznawał... A może było jej wszystko jedno? Była tak słaba i zrezygnowana, że nawet jeść nie miała siły. Zachęcaliśmy ją słowami: Groszku jedz po troszku. I zostało Groszek-Troszek. Bo kicia jest taka malutka...

Zdjęcia kiepskie, bo robione w nocy telefonem






Pierwsze dni to oczywiście koszmar walki o życie wycieńczonego i zestresowanego kota - kroplówki. Zwierzak był za słaby nawet na podanie leków odrobaczających....

Aż trudno uwierzyć, że jest to kot, który ma już trzy miesiące z okładem.



Póki Groszek była w klatce bytowej, Jupi zawsze była obok



Dalsze etapy, to niekończące się biegunki. Leki i karma weterynaryjna.



Z czasem smarkata się nieco wzmocniła i zaczęła wykazywać ciekawość światem zewnętrznym
(tym razem zdjęcia pod światło, bo w naszych klaustrofobicznych pomieszczeniach nie da się sfotografować klatki z drugiej strony - brak dojścia niestety)



Pierwsze wycieczki tradycyjnie pod stół :)



Tak, to jest kot ponad trzymiesięczny....





A potem już było tylko lepiej :)









Dziewczyny trzymają się razem :) Tylko jak się na nie patrzy trudno uwierzyć, że są to kocięta z jednego miotu i że to Groszek była tym większym i silniejszym kotkiem...









Groszek ma zupełnie inny charakter niż Jupi. To łagodny, tulaśny, proludzki słodziak. Trochę ciapowaty - ale akurat ta cecha może wynikać z osłabienia i długotrwałego wycieńczenia organizmu.



Na pancernej ochronie naszej jednej, jedynej roślinki doniczkowej...



Z Burą wyglądają jak klony





No i hip hip i hura! Groszek już jest w na tyle dobrej kondycji, że w piątek można ją było pierwszy raz zaszczepić!

Obie panny są więc już gotowe do adopcji. Najchętniej wspólnej, ale nie jest to warunek konieczny.
Niestety mimo ogłoszeń na FB i olx, oraz wywieszonych u pani weterynarz w lecznicy na osiedlu, nikt do tej pory nie wyraził chęci pokochania Jupi... Czy z Groszkiem też tak będzie pod górkę?
Czy to moja wina, bo w ogłoszeniu uczciwie napisałam, że Jupi potrzebuje towarzysza zabaw, więc nadaje się tylko na dokocenie i że nie lubi być brana na ręce? Że potrzebuje osiatkowanego balkonu, bo jest kolejnym wcieleniem spiderkota?
A przecież Jupi to prawdziwa piękność z temperamentem, wysokim IQ i niebywałym poczuciem humoru :) Ten kot naprawdę potrafi się śmiać i robić dowcipy!



A może po prostu tak ma być, bo jeszcze nie trafiła na SWOJEGO człowieka, który zgodzi się zaadoptować obie siostrzyczki?
Tak czy owak obie siostry są absolutnie cudowne! Zdrowe, radosne, bardzo inteligentne i kontaktowe. Uwielbiają pieszczoty i zabawy - z kotami i psami również. W plebiscycie na ulubionego kociego psa zdecydowanie wygrywa Pyza.

Jupisia znalazła sobie fantastyczną zabawę. Otóż mamy w przedpokoju dywanik, który leży przed szafą. Na hasło "spacerek" Jupi pędzi do przedpokoju i ślizgiem po kaflach wpada pod szafę. Czeka.
Podekscytowana Pyza również pędzi do przedpokoju i kręci się w oczekiwaniu na zapięcie szelek. W końcu siada na dywaniku, żeby podać łapki i oczywiście calutki czas medra ogonem. Nagle spod szafy wysuwa się błyskawicznie biała łapa Jupi, żeby ten merdający ogon pochwycić :)
Czasami Jupilonowi uda się ogon zaciągnąć pod szafę, a czasami wręcz przeciwnie. Uczepiona ogona "wyjeżdża" spod szafy, jak wystrzelona z katapulty.
Cyrk, panie tego no, cyrk i komedia! :)

Komu kotki, komu? Bo są u mnie w domu :)

APDEJCIK:

zapomniałam napisać, że Dziewczyny mają niesamowity kolor oczu, czego nie widać na zdjęciach. Mianowicie oczęta mają w kolorze starego złota/bursztynu, a wokół źrenicy jest turkusowo-lazurowy pierścień. No mówię Wam ZARĄBISTE!

Oczywiście dla wszystkich zainteresowanych adopcją:
mail: pieswswetrze@gmail.com 
i telefon: 600906040

A teraz przyczyna dlaczego koty pilnie potrzebują nowego domu i dlaczego my też potrzebujemy nowego domu dla kotów (dla siebie też, ale nas nikt chyba nie zaadoptuje :)

Spójrz na zdjęcie i przelicz uszka, łapki i ogonki, które dostrzeżesz ;)



No i dla najbardziej otrzaskanych z naszą menażerią: którego kota nie ma na zdjęciu?