Sweter :)

Zobaczyłam go w lumpeksiku i wiedziałam, że musi być mój!

Był fatalnie zrobiony. Zbyt ściśle. Fason nieodpowiedni zupełnie do tak ciężkiej włóczki. W efekcie sweter po nałożeniu dopasowywał się w biodrach, a niemiłosiernie rozciągał w ramionach, tak że spokojnie zmieściłby się w nim Pudzianowski.
Rękawy wisiały smętnie i ktoś jakimiś głupimi zaszewkami i szczypankami próbował go jednak przystosować do noszenia.

W zamierzeniu fason miał być "przy ciele" i w miejscach, gdzie absolutnie sobie tego nie życzyłam moje ciało było za bardzo "przy swetrze". A tam, gdzie mogłoby być nieco ściślej przez sweter otulone, dzianina do ciała nie miała powinowactwa.



Po prostu porażka nie sweter. Ale ta włóczka! Te kolory! Maliny, wrzosy i oliwki przyszarzałe na przejściu. Powyższe zdjęcie dobrze je oddaje.
Kupiłam za bezcen, wyprałam i od razu przystąpiłam do prucia w celu odzyskania cennego surowca :)

Odzyskałam.

W głowie miałam koncepcję co to ja mniej więcej bym chciała i co można zrobić, by tej włóczki nie zmarnować fasonem nieadekwatnym do jej charakteru.

Przestudiowałam w tym celu kilka uszparowanych czasopism swetrowych. Przekopałam bogate zasoby internetów. Dokonałam obliczeń, Przetrzepałam bloga Swetry Doroty, na dłużej zatrzymując się TU, TU i TU i narzuciłam oczka na drut :)

W efekcie usztrykowałam sobie słiterek jak marzenie, w miłej formie luźnego namiociku, któren to ponętnie opływa ramiona (w noszeniu dekolt się rozciąga pod ciężarem), a poniżej ramion pozostawia dużą przestrzeń luźnych niedomówień ;)

W jeżynowych plenerach i wieczornym słoneczku słiterek wygląda tak:









I duma mą pierś rozpiera primo po pierwsze, że po n latach znowu chwyciłam za druty, primo po drugie, że zrobiłam pierwszy w swym życiu raglan i primo po trzecie, że ogarnęłam całą sprawę łącząc cztery części swetra na okrągło na drutach z żyłką. Tadam! Fanfary! Brawo ja!


No i nic mnie tak bardzo nie denerwuje jak nadmiar zbędnych opakowań - zwłaszcza dotyczy to produktów promocyjnych. Dodatkowe pudełka, folie, banderole, na które idą hektary lasu i folii polipropylenowej! A wszystko to razem potem ląduje w koszach na śmieci i na wysypiskach.
Dlatego zagotowałam się, gdy pewna firma spakowała kocie żarcie w promocji 400g + 400g gratis w tytki z foli, z zamkami błyskawicznymi. Ni to torby, ni to kosmetyczki, takie bukwico. I w tej formie dostałam 1,6 kg w dwóch tytkach.
Wyrzucić żal, bo środowisko cierpi, zastosowania temu znaleźć się nie da na poczekaniu, a upchnięte gdzieś na zaś zajmuje cenne miejsce.
Do czasu jak się okazało.
Otóż najbardziej w sztrykowaniu nie denerwowała mnie konieczność kilkakrotnego prucia i poprawek, ale uporczywe próby pomocy w dzierganiu ze strony Mamby i Burej.

No żesz qurna! Wydzieranie kłębków z chciwych łap, wyplątywanie futrzaków ze zwojów włóczki naprawdę może zniechęcić. Tu z pomocą przyszły te dziwne tytki.
Długo panny główkowały, jak się dostać do kłębków, które widziały przez folię, ale skończyło na szarpaniu jeno fragmentów nici :)



W tle oczywista poduchy autorstwa >>> Tosi <<<