Wielkanoc

Ja wiem. Nie bywam. Nie czytam, nie komentuję i nie piszę.
Ale tęsknię.
To jeszcze trochę potrwa, chociaż pisać to naprawdę miałabym o czym.
Może się uda trochę nadgonić, żeby z Wami znów móc się spotkać.
Czasu brak przeokrutnie. Nawet na to, żeby napisać "przerwa techniczna" lub "przepraszamy za usterki".
Niedługo stracicie cierpliwość i o mnie zapomnicie i już nikt tu nie zajrzy.
Ale takie jest ryzyko. Ryzyko zmian.
A zmiany idą wielkie i mam nadzieję, że wkrótce objawią się WIELKĄ NIESPODZIANKĄ :)
Może wtedy uzyskam przebaczenie za takie zniknięcie w angielskim stylu.
Niektórzy Blogoczytacze mili, którzy znają Psa w realu (jak to cudownie, kiedy blogowe znajomości wychodzą poza monitor!!!), wiedzą że Pies gania z wywieszonym ozorem i obłędem w oczach.
Trzymają kciuki i sekundują. Wspierają dobrym słowem i ostrożnym entuzjazmem. Dzięki Kochani!
Pozostałych proszę o cierpliwość. Niecierpliwych zachęcam do kontaktu mailowego ;)
Wiedzcie, że tęsknię za Wami wszystkimi i bardzo bym chciała być obecna, ale nie mam teraz jak. No i czasami muszę spać ;)
Ale moją Wielkanocą muszę, po prostu muszę się z Wami podzielić!

Wielkanoc.
Teraz powinny się tu pojawić cukrowe baranki, jarmarczne pisanki i puchate królisie.
Ale się nie pojawią.

Może właśnie ten brak czasu, napięty jak gumka w przyciasnych majtasach grafik lub ogólnie trudności obiektywne, które się piętrzą, sprawiły, że Wielkanoc mi się odfiltrowała z tego słodko puchatego blichtru, a została sama kwintesencja.
Miałam olbrzymie szczęście być lat temu parę na pielgrzymce w Ziemi Świętej.
Zmieniło mi to perspektywę, dało poczuć, dotknąć, być.
Od tamtego czasu każde Święta przeżywam automatycznie przenosząc się w realia jerozolimskie.
Bardzo, bardzo chciałabym jeszcze raz tam pojechać. Jeszcze raz dotknąć i przeżyć.
No cóż, proście a będzie wam dane.
Tamten wyjazd sfinansował nam, Tofikowi i mnie, mój Tata, bo niestety mnie na takie wyprawy nie byłoby stać. A w owym czasie to w ogóle na mało co mnie stać było, bo czas to był trudny.
No i chyba Tata z lepszym prezentem nie mógł wystąpić! Także DZIĘKI Tato!

Oczywiście punktem obowiązkowym pielgrzymek jest Bazylika Grobu Pańskiego.
Dreptaliśmy przepychając się w tłumie wiernych.
Gdybym napisała, że panowała nabożna cisza, to bym mocno przestrzeliła.
Panuje tam podniosła atmosfera nabożnego skupienia, refleksji, wielkiej tajemnicy i niedowierzania, że to TU. Tu właśnie jest miejsce największej tajemnicy chrześcijaństwa.
Jest to cisza jaka może panować w ogromnym pomieszczeniu o dobrej akustyce, wypełnionym setkami ludzi. Szurają buty, szeleszczą kurtki i torby, trzaskają migawki aparatów, mnisi i księża różnych wyznań wyśpiewują nabożeństwa w poszczególnych kaplicach, dzwonią dzwonki, grzechoczą kadzielnice, wierni chóralnie odpowiadają, ludzie modlą się szeptem i ten szept wiruje potężnym hukiem.
To takie dziwne.
Hałas jak na suku i jednocześnie cisza - taka donośna cisza.
Ustawiliśmy się długaśnym ogonku do Kaplicy Śmierci na Krzyżu, wzniesionej na Golgocie. Daleko przed nami była pielgrzymka rosyjskojęzyczna. Ale chyba nie byli to Rosjanie, bo przekrój etniczny był bardzo duży, a wiele osób miało również urodę mocno azjatycką i wydawało mi się, że mówią jakimś innym językiem. Albo jakieś dalekowschodnie rubieże Rosji, albo któraś była republika sowiecka.

Uwagę zwracał jeden człowiek.
Młody mężczyzna, dość wysoki - jakieś metr osiemdziesiąt, a jednak o dalekowschodniej urodzie. Ciemne skośne oczy, długie, cienkie, jedwabiste, kruczoczarne włosy do ramion i niezbyt obfity czarny zarost. Ubrany czysto i schludnie jednak w rzeczy będące wspomnieniem dawno minionych modowych trendów. Wyglądało na to, że ubrania pochodziły z jakiś darów lub odpowiedników naszych lumpeksów. Pierwsze o czym pomyślałam, to ile finansowych wyrzeczeń  musiała kosztować tego człowieka taka wyprawa!
Dużo wcześniej niż pozostali ukląkł, by pokonywać drogę do ołtarza na kolanach (większość w ten sposób pokonuje ostatnie 3 metry), cały czas się modlił, śmiał się i płakał, wznosił złożone ręce nad głowę, bił pokłony, przyciskał złożone dłonie do serca - słowem rozpierała go radość.
Wiercił się niecierpliwie jakby nie wiedział, co z tej wielkiej radości ma zrobić.
Emocje rozsadzały go wprost od środka! Emanował z niego żar cudownie nawróconego neofity, chyba zupełnie niedostępny dla osób urodzonych w danej religii.
Był to zaiste niezwykły widok. On jeden jedyny w radosnych pląsach pośród tłumu ludzi skupionych i statycznych.
Gdy przyszła jego kolej na zbliżenie się do ołtarza i włożenie dłoni w miejsce osadzenia Krzyża w skale, wprost szalał ze szczęścia! Całował posadzkę, ołtarz, po twarzy płynęły mu łzy.
Interweniowała opiekunka grupy i odciągnęła go w końcu, bo zahamował na amen kolejkę.
Odpuścił.
Ale wciąż klęczał i tańczył obok ołtarza, dosłownie pijany szczęściem.
Jego grupa już dawno poszła, a on został.
Po kilku minutach przybiegła po niego zdenerwowana przewodniczka. Wzięła za rękę i pociągnęła przez tłum w kierunku grupy.
Zniknął mi z oczu.
Posuwaliśmy się dalej pomalutku w naszej kolejce.
Nagle ni stąd ni zowąd ten człowiek pojawił się znowu. Podpełzł na kolanach do ołtarza i znowu zaczął swoje radosne pląsy, pokłony, pocałunki, modlitwy. Plątał się przy tym innym pod nogami i można by powiedzieć przeszkadzał. Choć wtedy przyszła mi do głowy myśl, kto tu komu przeszkadza...?
Wodził po nas wzrokiem, jakby szukał kompanów do tego wielkiego świętowania. Chciał się z nami podzielić swoim wielkim szczęściem i tak jakby nie rozumiał nas, tam stojących tak spokojnie i poważnie. Jakby chciał powiedzieć: ludzie, co z wami? To przecież tu, właśnie TU zostaliście zbawieni! Dlaczego się nie cieszycie? Przecież to można oszaleć ze szczęścia!
Przyszła w końcu nasza kolej. Powoli każdy podchodził na kolanach do ołtarza i celebrował swoją chwilę skupienia. Oczywiście wszystko w asyście tego niezwykłego człowieka.
Potem pozbieraliśmy się i wyszliśmy z grupą z Bazyliki. Było już bardzo późno i ciemno. Pusto na ulicach. Opuszczaliśmy Bazylikę jako jedni z ostatnich, a ten człowiek tam został.
Nie mogłam przestać o nim myśleć.
Czy przewodniczka znowu po niego wróciła, czy się nie zgubił i trafił bezpiecznie na miejsce noclegu? Ot takie przyziemne pytania mnie dręczyły.
Dziwne, że mnie to bardziej chyba przejęło i martwiło niż jego. Ale ja jestem straszny cykor, a on miał naprawdę inne priorytety.
Ten człowiek do dziś chodzi mi po głowie i stał się dla mnie symbolem Wielkanocy.
Pamiętam jak ludzie w kolejce na niego patrzyli. Jedni ukradkiem spoglądali, inni gapili się otwarcie na to niezwykłe zachowanie, niektórzy odwracali wzrok, nie wiedząc jak się zachować, a większość była skrępowana lub wręcz zażenowana takim ekspresyjnym wyrażaniem uczuć.
A ja mu zazdrościłam i do dzisiaj zazdroszczę.

Pod ołtarzem Antenatka jednej z gałęzi naszego rodu, za nią turkusowy Tofik, a na końcu mój szanowny Autor. Nawet, jak widać, na moim Ojcu zachowanie tego człowieka wywarło spore wrażenie i wybiło ze skupienia modlitewnego. Bo tam z tyłu jest właśnie człowiek, który prawdziwie potrafił się cieszyć że został zbawiony!