No i stuknęła nam dycha...

Ostatnio bywam tu rzadko. Bo tak. Bo takie okoliczności przyrody, że tak to ujmę i proszę mi wybaczyć.
Mam nadzieję, że przyjdą lepsze dni i znajdę w sobie na nowo siłę i chęci. Do pisania, do działania, do wszystkiego. A teraz zajmuję się głównie porządkami. W sensie, że w sobie, bo strasznie mi się nabałaganiło. No.
Jednak możecie szturchać mnie czasami słowem jakim. Czemu nie. Działa motywująco takie szturchanie. I jest miłe.
Również ładne, czyste, śnieżne widoczki, które powodują, że jest jaśniej na dworze, podnoszą mnie na duchu.
O, proszsz. Takie coś z okna sypialni poprawia humor:

Ale w sumie ja nie o tym, tylko o tej dyszce, co nam stuknęła.
Nie chodzi tu o okrągłą rocznicę pożycia, ani nawet o dyszkę dużych baniek wygranych w totka.
No z tym ostatnim, to trochę szkoda.
Myślę, że w ciągu godziny udałoby mi się przepuścić większość wygranej, choćby na siepomaga.pl.
Do przepuszczania aktywów nie trzeba dużej wygranej. Zwykła dycha polskich złotych też wystarczy, żeby pomóc Michałowi, o tu:
https://www.siepomaga.pl/walkamichala
(od razu, zanim przeczytacie resztę, otwórzcie sobie link w nowej karcie, żebyście potem nie zapomnieli)
Nie znam chłopaka. AgaMaga mi podesłała link. Pewnie sama też skądś dostała. Ale Michał jest dokładnie w wieku mojego Tofika. Guzik wiem, co czuje teraz ten chłopak, ale doskonale potrafię wejść w skórę jego Mamy. No i za cholerę nie chcę w tę skórę wchodzić. Taka prawda.

Toficzek - słoneczko mamusine, co to mamuni daje po oczkach nie raz blaskiem swoich pomysłów na życie i decyzji, jak i zarówno swoją wielowątkowością  - za 4 dni kończy dwie dychy i życzę mu wszystkiego najlepszego!
Każdy wie, co znaczy mamine najlepszego - to znaczy naprawdę NAJLEPSZEGO!
Takiego NAJLEPSZEGO, że lepszego już nie ma!

No i Mama Michała też swojemu dziecku życzy NAJLEPSZEGO! Dlatego należy pomóc, żeby te życzenia miały choć cień szansy się urzeczywistnić.

To teraz wracamy do dychy właściwej.
Czyli dychy kotów.
Tak! Równiuteńką dziesiątkę kotów mam w domu.



Okazało się, że kotostwu nie straszny upał, deszcz, mróz ani śnieg.
Szóstka tałatajstwa pomieszkiwała w domu, no to w kolejności: Bura, Jojo, Jupi, Groszek, Tusiek i Klops; a czwórka mieszkała i stołowała się na zewnątrz: Łazanka, Sprzączka, Kapsel i Rzępol (choć w książeczce zdrowia zostało uwiecznione oficjalne Jean Paul - tak z francuska).

W okolicach Nowego Roku, daty nie pomnę, rozpętały się jednak straszne wichury i całe kotostwo dosłownie wwiało mi do domu. Budzę ci się ja któregoś pięknego poranka, a na meblach tapicerowanych i w innych miejscach strategicznych zalegają koty wszelakie we względnej (nie)zgodzie.
Te bardziej domowe, te mniej domowe, te podwórzowe głaskliwe i te podwórzowe dzikusy.
Gdzie spojrzysz - tam kot.

Oczywiście nie obyło się bez awantur.
Bura chodzi i warczy na wszystkich. Na wszelki wypadek.
Joja ma wyrąbane, bo jest kobieta światowa i nie takie stada kotów ona widziała. Z resztą nie ma takiego, który by Jojce podskoczył. No sorry, nie jak Joja się obróci i POPATRZY na takiego kamikadze.
Jupi z Groszkiem na nowo odnajdują swoje miejsce w hierarchii, ale nie żeby się plasowały jakoś w ogonach. Jupi ma swój kocyk na komódce, a Groszka miskę z poduszką na pralce i póki im się nikt na miejscówkę nie pcha, jest ok.
Tusiek miał za złe, zwłaszcza niekastrowanego Rzępola i swoje jakże obfite żale wylał na me łóżko - dosłownie.
Klops uznał, że im nas więcej, tym zabawniej. Harcom nie ma końca, ale bezpośrednie karesy znoszą dzielnie tylko wujek Tusiek i ciocia Groszek.Od pozostałych zbiera łapą aż furczy. Oczywiście nie zaprzestał biegania po dachach...
Sprzączka jest kot domowy, choć trochę jej to zajęło.
Kapsel zwiewa na najmniejszy ruch, ale gdy pozwoli do siebie podejść i pogłaskać jest najbardziej głaskliwym i rozmruczanym kotem we wszechświecie. Za jakiś rok też będzie domowy.
Łazanka najpierw zasiedliła piwnicę, ale potem też się przeniosła na kanapy. Czuje się w całej rozciągłości matroną i wymaga posłuchu.
Najczęściej zalega w toalecie przy drzwiach, na ciepłej podłodze, pod którą przechodzą rury od ogrzewania i przez otwór w dole drzwi (usunęliśmy kratkę w drzwiach) leje łapą każdego, który podejdzie za blisko. Nie wiedzieć czemu, takie sparingi najczęściej uskuteczniają z Groszkiem, choć nie rozdzielone drzwiami zachowują się poprawnie.
Rzępol jest mruczący i przytulniasty do wypęku. Z początku miał problem z ogarnięciem kuwety i mam załatwioną kanapę w salonie kocurzą perfumą. Jak zrobi się ciepło, wypiorę perhydrolem.
Jak na pełnojajecznego kota był wybitnie ugodowego charakteru. Obecnie tydzień po kastracji jest już z lekka odparowany z testosteronu, co uspokoiło samego kocura, jak i pozostałe koty.
Czasem jednak wychodzi z niego cham w stosunku do kocic. Biedak nie wie, że do czasu, bo kiedyś ten testosteron cały się ulotni...

Przybysze, nie chcąc wyjść na ciemnotę i zabobon, od razu pokazali, że wiedzą jak się zachować na salonach i grzecznie korzystają z kuwet. Zajęli również pokój, który jest przez ludzi i psy odwiedzany najrzadziej, za to był swoistą Agorą kocich domowników. No nie mogłam przewalczyć tych protesto-szczocho-odezw zostawianych chętnie właśnie w różnych miejscach w tym pokoju.
Obecnie, wobec zamieszkania pokoju przez nowych, szczocho-dyskusja domowników została z konieczności przeniesiona na zewnątrz. Czyli nie ma tego złego...
Korzystając również z tego, ze nowi domownicy obczaili wewnętrzną lokalizację misek z chrupkami i pory karmienia, zlikwidowałam zewnętrzną jadłodajnię.
Tzn. nie tak od razu, bo jednak musiałam się przekonać czy żadnych dzikich zwierzaków nie pozbawiam w zimie źródła pożywienia. Ale nie. Jak przez dwa dni, a w zasadzie dwie noce pod rząd chrupki nie znikały z misek na zewnątrz (poza okazjonalnym podjadaniem przez domowników), zlikwidowałam jadłodajnię i koniec. Może to powstrzyma koci exodus.

To teraz fotki. Dużo fotek!

Buras ma swoją szafę, względnie swój koszyczek. Koszyczek bywa przechodni i czasem zajmuje go Klops lub Jojo.

Musiałam wleźć na fotel, żeby zrobić zdjęcie Burej na szafie ;)

 Czasami, ale nie przesadnie często, ktoś może spać na fotelu koło koszyczka i Buras łaskawie nie warczy.

Jojo pozwoliła łaskawie przypatrywać się Sprzączce jak je. Ludzka kocica.

Jojasek na jednym z dwóch swoich drapaczków. Ten akuratnie jest w kuchni.

Z Jupi się zrobiło wielkie kocisko. Nadal przytulić się nie da, ale można głaskać i - uwaga! - po dwóch latach z nami łaskawie czasem da baranka :)

Pomoc w kuchni - nieoceniona!

Z Klopsem na swoich stałych miejscówkach:

Tak, dobrze kombinujecie, u Jupy wyraźnie widać ekhm... puchlinę głodową ;)

 A oto Groszka w swojej misce na pralce w łazience.  Na szczęście zarówno pralka, jak i łazienka są jeszcze ciągle ogólnego użytku ;)

No co jest? Miąchaj człowiek kota!

Tusiek zwykle zaznacza swoją pozycję zajmując moje łóżko.

Czasami nie przeszkadza mu, że tuli się do niego Kapsel.

To pomówienie! Łazanka wcale nie jest najgrubszym kotem świata. Ona po prostu odebrała sobie za lata poniewierki rekompensatę w chrupkach!

Sprzączka się szarogęsi po kuchni ;)

A zaczynała skromnie, szukając na kanapie protekcji u Kreski.

Kapsel. Zawsze czujny, zawsze z duszą na ramieniu, gotów do błyskawicznej ucieczki.Gdy leży na fotelu, można ostrożnie podejść i wygłaskać kota, ale na selfiki jeszcze za wcześnie.

Przerażenie spod krzesła.

Przerażenie spod fotela.

Rzępol od razu poczuł się jak u siebie :)

No i zbioróweczka: Łazanka, Rzępol, Kapsel

Psy jakoś nieźle się odnajdują w tym kocińcu. Zwłaszcza na śniegu :)

Jupi

Trudna komunikacja międzygatunkowa

No i guzik bym sobie poradziła z tym stadem, ale mamy pomocnika, o jakim zawsze marzyłam.
Pod choinkę dostałam figurę świętego Franciszka, którą nam zaraz ksiądz Zbyszek poświęcił, śmiejąc się z naszego domu wchodzącego, gdy mu się koty plątały wokół sutanny.

Miał mi Mężczyzna zrobić kapliczkę do powieszenia na drzewie w ogrodzie, ale mi szkoda Franciszka eksmitować i zostanie na kominku. Jeszcze się moje marzenie o kapliczkach w ogrodzie spełni. Jest kilku świętych "codziennego użytku", których figurki chętnie bym u siebie w ogrodzie widziała. Na razie Franciszek już bardzo pomógł i stado pod jego opieką jakoś tak lepiej funkcjonuje.

A to widok, jaki aktualnie mam za plecami, pisząc posta :)

Od góry zdjęcia: Jojo, Tusiek, Łazanka, Jupi, Klops

Kreska na swoim fotelu.

Bura na szafie, Pyza wdziękami do góry, Rzępol obok legowiska, bo w zimowym futrze jest mu za gorąco.