Kocie sprawy

Na początek Krokiet, boska kokietka i moja wielka miłość, której nie da się nie kochać!

Kocie sprawy się dzieją.
Niby ciągle na blogu koty się przewijają, ale dawno nie było o naszym stadzie.
Nie było, bo wieści mamy hiobowe i ciężko nam było :(

Zapewne szanowni PT Blogoczytacze pamiętają, że w zeszłe wakacje pojawili się u nas kolejno panowie: Fraczek, Lord, Łatek i Jean-Paul zwany Rzępolem. Poza Fraczysławem, któren jest franca z charakterkiem i konsekwentnie nie życzy sobie towarzystwa, pozostała trójka miała charaktery wyjątkowe. To chyba były jakieś kocie anioły, zesłane na ten padół łez. Przytulne i bez pretensji, eleganckie w obyciu, urokliwe i mądre.

Fraczysław ma się świetnie, nawet przeprowadza się do większego mieszkania z większym balkonem i jak zeznaje personel, chyba się porusza. Dlaczego chyba? Ano dlatego, że za każdym razem widzą go leżącego w innym miejscu, więc zakładają, że musi się przemieszczać między miejscówkami. Ale nikt tego nie wie na pewno, bo kocisko głównie zalega.

Lord, zwany Nenusiem ze względu na swoją przytulność i rozmruczanie, odszedł za tęczowy most niecałe dwa miesiące po adopcji z powodu niewydolności krążeniowo-oddechowej :( Pisałam o tym TU

13. maja dostałam od Ani, która adoptowała Łatka rozpaczliwą wiadomość - Łatek miał rozległego chłoniaka (wielkości dwóch ludzkich pięści - widziałam opis) i zakończył życie na stole operacyjnym :(
Chłoniaki są paskudne, bo zwykle nie dają objawów, a jak dają to już jest za późno i kilka dni dzieli nas od rozstania ze zwierzątkiem. Tak było u mojego Bazyla, tak było z Łatkiem, a ostatnio to samo przeżywała Gosianka, żegnając Ptysię (o czym wiedzą fejsbukowi, śledzący, co się dzieje na stronie ZMD https://www.facebook.com/ZaMoimiDrzwiami/)

Spotkałyśmy się z Anią, poryczałyśmy: no bo dlaczego do jasnej cholery?!
Wróciłam do domu, pogłaskałam Rzępusia i mówię mu, słonko moje, już tylko ty się ostałeś z całej trójki. No żebym ja się wtedy w jęzor ugryzła! Nie minęły dwa tygodnie i sąsiad przyniósł nam zwłoki naszego kocurka. W naszej wsi, gdzie przejeżdża czasem jeden czasem dwa samochody na godzinę, gdzie psy, koty i dzieci bawią się na drodze, akurat naszego Rzępola musiała spotkać śmierć pod kołami! Sąsiad, starszy pan z naprzeciwka, który przyniósł nam kota, zeznał cytuję: SKURWYSYN celował w kota.
Ryczeliśmy jak bobry! Nawet Mężczyznę zastałam zabeczanego i usmarkanego w kuchni przy śniadaniu, bo zawsze śniadanie jedli sobie razem, właśnie z Rzępolem. Rzępol był dobrym duchem stada, stabilizował wszelkie układy, komu trzeba dał z liścia między uszy, a najsłabszych ochraniał. Tak, tak, koci anioł. Był jedynym kotem, z którym przyjaźniła się Jojo. Zawsze był przy niej jak cień (podejrzewamy, że tego feralnego dnia też, bo się głupia kocica lubi po rowach szwendać, jakby miała jeszcze o te trzy łapy za dużo), ochraniał ją przed wredotą Łazanki, wylizywał uszka i tulił do snu.

Nie minęły kolejne dwa tygodnie, a jak kamień w wodę przepadła Jupi. Tym razem to ja wyłam po kątach, bo uwielbiałam tę niedotykalską, niezależną i inteligentną kocicę. To, że Jupi przepadnie, Mężczyzna przepowiedział rok wcześniej - po zniknięciu Mamby. Jupi miała taki sam gen na szwendactwo.

Cóż, prawda jest taka, że przyroda rządzi się swoimi prawami, a lisie mamy też muszą karmić swoje lisie dzieci. A tych jest koło nas dużo, bo kto żyw i w Boga wierzy wyłączył swoje ziemie z obwodów. Czasami dobiegają nas odgłosy strzałów i polowania, ale z większej odległości.

Najgorsze jednak w tym wszystkim było to, że stado poszło w kompletną rozsypkę. Te dwie straty tak bardzo zaburzyły równowagę w stadzie, że nawet się nie spodziewałam takiego obrotu sprawy. Dodatkowo musieliśmy wyjechać z Mężczyzną na weekend w czerwcu, w celu czyszczenia stodoły na rodzicielskim gumnie - o czym będzie jeszcze post ekstra, bo czyszczenie stodół to interesujące i owocne zajęcie.
Dokładnie nie było nas od 7.06 popołudniu do 9.06 wieczorem. Stado zostało pod opieką Tofika, który karmił i się zajmował, ale widać nie był przez stado traktowany poważnie. To, co zastaliśmy po powrocie, zaskoczyło mnie kompletnie. Groszka była pogryziona, Joja pobita i zastraszona bała się wejść do domu, Klops naparzał się z Kapslem, obu tłukł Tusiek, Sprzączka z Burą warczały na siebie,  wszyscy wzięli sobie za cel Groszkę, a Tusiek z Łazanką do dzisiaj na siebie bulgoczą i ciągle próbują przejąć władzę. Dwa tygodnie zajęło mi ustawienie stada na nowo przy pomocy przysmaków, głasków i miejscówek na moim łóżku i fotelach z jednej strony, a spryskiwacza z wodą i kapcia z drugiej.

Kocie życie jednak nie lubi próżni i co było do przewidzenia, piszą się następne rozdziały.
O Krokiecie z Pieczarką już pisałam TU, o pojawieniu się Bigosa pisałam TU. Pozwólcie, że jeszcze chwilkę zostaniemy w tym polskim menu ;)
Krokietkę kocham! Wielką, szaloną miłością!
Jest inteligentna, żywiołowa, słodka w swojej bezczelności, uwielbia ludzi i cały czas chce się z człowiekiem bawić. Przy tym rośnie na prawdziwą piękność! Będzie niewielką, proporcjonalną, filigranową koteczką z naprawdę niezwykłym umaszczeniem - czarna w czarne pręgi! Na niektórych zdjęciach trochę to widać. Będzie miała miękką półdługą sierść i złote oczyska.
Elegancki Bigos jest ładny. Ładny oczywistą urodą. Zapowiada się na spokojnego, dostojnego i zdystansowanego dużego kocura, o krótkiej, aksamitnej sierści, lśniącej jak najprzedniejszy jedwab. Czy macie już skojarzenia Kochani z Mambą i Rzępolem...? Ech...

Tu trochę widać umaszczenie tej kociej piękności:

 Widzicie te czarne prążki na czarnym tle?

Ale to nie koniec wieści. Kocia klątwa NNNŚ Weta działa ciągle i nieodmiennie.
Otóż.
Otóż, jak wiecie moje myślenie jest przewrotne i ma siłę sprawczą.
W sobotę 20 lipca raniutko jechałam sobie na ostatnią przed urlopem szychtę do fabryki i rozmyślałam sobie, jak to ładnie się wszystko składa, jak to urlop i co ja na tym urlopie.
Bo stado już "wyregulowane" i nawet bez większych zdrowotnych przygód, Pieczareczka robi za gwiazdę w nowym domu, Krokiet z Bigosem ogarnięci i lada dzień na pewno się znajdzie dla nich cudny domek, a potem zamykam koci biznes i odpoczywam na urlopie (sprzątam chałpę od strychu po piwnicę, ryję w ogrodzie, szlifuję meble do odnowienia, siadam do maszyny do szycia i nadrabiam zaległe prace na kompie - słowem odpoczywam aktywnie; nogi wyciągnę, a odpocznę!).
Wróciłam z szychty, pobawiłam się z kocimi dziećmi, siadłam do kompa i na FB znalazłam ogłoszenie, że znaleziono czarną kotkę! Ponieważ nadzieja nie umiera nigdy, albo jako ostatnia, a na zdjęciu widniała jak raz nasza Mamba, chwyciłam za telefon, umówiłam się z panią, wzięłam Mężczyznę i lecimy jak do pożaru! Nie ujechalim kilometra od wsi, gdy mignęło mi coś białego, małego, co prysnęło z pobocza do rowu w krzaki.
No to ja po hamulcach, zwalniam. Szturcham tego Mojego, że coś białego, w rowie, w krzakach, a ten mi mówi, że reklamówka.
Ale ja już zatrzymałam samochód na awaryjnych i wyskoczyłam. A tam się okazuje, że ta reklamówka rozpaczliwie piszczy i ucieka głębiej w krzaki. Do tego ciągnie za sobą niewładną tylną łapkę. Nie udało nam się kocięcia złapać, bo zaraz za rowem, obsadzonym kłującym ałyczem, jest pole kukurydzy i wypadałoby się z kocięciem ganiać po owym polu. Brzdąc zwiał, a nam nie pozostało nic innego jak pojechać dalej.
Oczywiście czarna kotka okazała się nie być Mambą, ale panną z brzuchem, której ktoś się pozbył przez wyrzucenie z domu, ech.
W drodze jednak powrotnej wykonałam telefon do Magdy od owieczek, że kalekie kocię, że krzaki i kukurydza i bierzemy klatkę łapkę, a nuż się uda.
Kota nie było w tym miejscu, bo się z Mężczyzną zatrzymaliśmy, ale i tak pojechałam po Magdę, klatkę, kontener, żarcie i latarki i tak uzbrojone wyruszyłyśmy na łowy.
Tym razem był i wył. Był tak maciupki, że mam wątpliwości, czy klatka by się zatrzasnęła. Magda ofiarnie padła na kolana i czołgała się w tych kolczastych krzaczorach, jak biegałam z żarciem w te i nazad, obie kiciusiałyśmy donośnie, a kot się uparł wyleźć na jezdnię i koniecznie przejść na drugą stronę. Jak zwykle w takich chwilach, nagle się okazało, że naszą boczną drogą postanowiło przejechać pół Polski w drodze do Gdańska i Zakopanego, na wczasy w Hiszpanii i do całodobowego monopolowego wamać!
Dlatego gdy Magda ganiała na czworakach, kocina uciekała popiskując, ja co chwila wyskakiwałam z rowu i świecąc kierowcom latarką po oczach, zatrzymywałam samochody i kierowałam je wolno drugą stroną pobocza.
Po godzinie berka zmęczony i wygłodniały smarkacz wlazł do kontenerka, w którym było jedzenie, a Magdzie udało się kontenerek zatrzasnąć, uff!
No i mamy nowego na pokładzie :)
Sobota wieczór:

Niedzielę spędziliśmy u Weta, czyli darłam te 56 km do NNNŚ Weta, bo tam mają rtg.
Malec miał pchły jak woły - ruszało mu się futro, niestety przechodzimy teraz koci katar, a tylna łapka jest cała, ale miednica złamana. Na szczęście nie jakoś bardzo groźnie i tkanki miękkie trzymają wszystko w kupie. Z dnia na dzień już jest lepiej - naprawdę.
Złamanie nastąpiło prawdopodobnie, gdy ktoś cisnął kociną o asfalt, wyrzucając go z jadącego samochodu...
Wam się też wamacie cisną na usta?
Łatek, bo tak się krówka obecnie nazywa, jest mniej więcej w wieku Krokietów, ale o ile Krokiet waży 1,3 kg, Bigos 1,5 kg, to Łatuś zaledwie 70 dkg.
Je ładnie, nie jest łakomy, korzysta z kuwetki, tuli się i mruczy i grzecznie pozwala sobie podawać leki. Siedzi w kenelu, w zamkniętym pokoju, gdzie wchodzę tylko ja i to wygrzebałam na tę okoliczność moje białe fartuchy, wygotowane i wykrochmalone na blachę. Obsługiwany jest na wygotowanych ręcznikach i miseczki też ma wygotowywane. Piorę i ozonuję wszystko, co mi w łapy wpadnie i tylko lamp UV jeszcze do dezynfekcji nie wypożyczyłam, ale kociemu katarowi mówimy stanowcze NIE!

Niedziela u weta:

Poniedziałek:

Wtorek, jednak oczko gorsze:

Paczcie ciocie, bo dzisiaj już jestem lepszy

To już wiecie, co robię na urlopie...

Powiem Wam, że urlop to może człowieka normalnie wykończyć! ;)

Apdejcik:

Nie piszcie mi, jaka to ja wielka i wspaniała jezdem, bo nie jezdem i wcale nie miałam parcia na bohaterstwo. No nie mógł ten zasmarkaniec wylecieć komu innemu na drogę? 

Nie pogniewałabym się.

Poza tym takie "bohaterstwo" w akcji nie byłoby możliwe bez całej góry aktywów, bez plików biletów Narodowego Banku Polskiego, bez dźwięczącej monety - a to zapewnia niezrównana Gosianka zza swoich drzwi. Bo to dzięki środkom, jakie uzbierała na swoich bazarkach, opłaca nam wszystkie faktury za weta i zamawia co i rusz dobra doczesne w sklepach wysyłkowych.

Za co wszyscy jesteśmy Jej wdzięczni!