Sałatki poniekąd farncuskie

    Na jednej z półek kuchennych, obok dzieł cennych i wiekopomnych, siedzi rozparty opasły zeszyt. Zeszyt oprawny w prawdziwą historyczną skajkę-niepękajkę, która odeszła do lamusa wraz z tekturowymi walizkami, oranżadą w woreczkach, bibovitem i napojami z saturatora. Kajet dostałam jako souvenir z byłego Związku Zdradzieckiego. Solidny papier, twarda oprawa, na froncie i grzbiecie wytłoczony i wyzłocony napis głosi, że jest to Kniga dla zapisi kulinarnow rieceptow. Lata całe zeszyt się zapełniał i puchł od dołączanych doń kartek. Czasami odkrywam w nim na nowo różne przepisy i wraz ze smakami wracają wspomnienia różne, miłe :)
   W owym radzieckim kajecie - pardon - tietradzie, znajdują się dwa przepisy o wdzięcznym tytule Sałatka francuska - światowe takie. Jeden dostałam od koleżanki jeszcze na studiach (czyli dawno), drugi był "od zawsze" w naszym rodzinnym domu i chyba ma coś wspólnego z Irenką Gumowską :)
Nie wiem, która z sałatek jest bardziej francuska, o ile którakolwiek ma z Francją cokolwiek wspólnego, ale ponieważ obie są pyszne i na czasie, no to przepisy wrzucam.



Sałatka francuska I

Potrzebujemy do niej jajka na twardo w ilości sztuk tyle co pomidorów;
pomidory średnie w porywach do większe, jeśli mamy je mieć z jajkami 1:1, lub większą ilość małych;
świeże ząbki czosnku - po uważaniu;
ser żółty - pasuje w zasadzie każdy - w ilości jaka będzie nam odpowiadać;
pieprz;
majonez i śmietanę, które mieszamy w równych proporcjach, w ilości wystarczającej do utytłania całej reszty składników.
Z grubsza mi wychodzi tak na 6 jajek, 7 pomidorów, 10-12 dkg sera, 2 ząbki czosnku, kopiata łyżka majonezu i tyleż śmietany 18%. (Efekt na zdjęciu jest niestety marny, bo przedobrzyłam z sosem)
Pomidory dobrze jest sparzyć i obrać ze skórki, zwłaszcza gdy użyjemy odmiany Lima i jej podobnych. Są świetne w smaku i mięsiste, pestek prawie zero ale skórę mają jak nosorożce.
Jajka kroimy w ósemeczki, pomidorki jakoś podobnie, ser trzemy na tarce o dużych oczkach, czosnek przepuszczamy przez praskę, obficie pieprzymy, ciapiemy majonezem ze śmietaną, mieszamy i voila! Wcinamy!

Sałatka jest tak pyszniasta, że nie opłaca się robić ilości homeopatycznych. Solić nie trzeba, bo majonez i żółty ser są wystarczająco słone, a zbytnio posolone pomidory stracą swą apetyczną jędrność.

Sałatka francuska II

Potrzebujemy marchewki gotowanej ilość dowolną. Może być z rosołu, jak nam zbywa i chcemy mieć na szybko jarzynę do drugiego dania, choć najlepiej smakuje taka osobno ugotowana "w mundurku" i obrana po ostudzeniu.

Czosnek świeży w ilości odpowiedniej, sok z cytryny (nie upieram się przy świeżej cytrynie, może być butelkowana), olej o nienachalnym smaku. Oliwa, zwłaszcza z pierwszego tłoczenia, odpada, podobnie olej lniany i inne o smaku wyrazistym. Najlepiej sprawdza się zwykły rzepakowy, słonecznikowy czy inny uniwersalny.
Marchewkę kroimy w kostkę, dodajemy zmiażdżony czosnek, kropimy sokiem z cytryny, polewamy olejem i już :) Bardzo zyskuje na smaku, gdy ma czas się "przegryźć" i gdy jest lekko schłodzone w lodówce. Może stanowić samodzielną sałatkę np. z bagietką, jarzynkę do obiadu lub dodatek do tzw. zimnych mięs.

    Ciekawostką Dropsa (może niektórzy pamiętają, że było coś takiego :) jest, że razu pewnego, konsumując obiad w restauracji, otrzymałam na talerzu wielce podobną postać marchewki. Marchewka miała pokrojona była w długą słomkę. Oprócz znanych mi składników była tam jakaś mega ostra przyprawa (ostra papryka, chilli, cayenne, harrisa?), której nie udało mi się zidentyfikować, a tym samym odtworzyć specjału w domu. Sałatka zwała się kozacka i była równie pyszna:)