Cosia

W pamiętną środę, kiedy trafiła do mnie Pocahontas, już późnym popołudniem Sylwia podesłała mi post z FB. Facet na swojej posesji znalazł kociątko, którego matka nie pokazywała się już od dwóch dni i bidne siedziało samo pod jakąś wiatą. Mimo próśb dziewczyn gość odmówił zabrania maleństwa do domu lub zabezpieczenia w piwnicy, bo twierdził, że jednego kota już ma, a drugiego nie chce. A już na telefony słane były alerty o załamaniu pogody.... W dodatku stwierdził, że kot głodny nie jest, bo pić mleczka nie chce - bez komentarza. Kociak był już tak słaby i wyziębiony, że pić mleka sił nie miał, co paradoksalnie uratowało mu życie.

Zgodziłam się zabrać kociątko, jednak pod warunkiem, że ktoś mi zwierzaka przywiezie via gabinet weterynaryjny, bo: po pierwsze już nie miałam czasu jeździć za Trzebnicę po kolejnego kota; po drugie chciałam, żeby malca zobaczyła nasza pani Wet, czy to jeszcze jest w ogóle co ratować. I dobrze się stało, bo faktycznie, kot już ogon miał po tamtej stronie życia ale jeszcze wola walki była. Na zdjęciu wyglądało na większe, a okazało się 2/3 tygodniowym smarkaczem płci prawdopodobnie żeńskiej. 

Po ciepłej kroplówce (bo wyziębione i odwodnione), zawinięte w ręczniki i zaopatrzone w zapas mleka, kociątko zostało do mnie przywiezione. I tak zostałam madkom karmioncom kociego smarka. Smark dostał na imię Coś, a w zasadzie Cosia - bo to chyba dziewczynka - i zaraz po przyjeździe ogrzany i z chęciami do życia wytrąbił całe 12 (słownie DWANAŚCIE!) ml mleka ze strzykawki. Ułożone w pudełku w kocach i ręcznikach na termoforze zasnęło słodko. 

Ta wielka micha z solidną porcją żarcia, to spodek od espresso i łyżeczka papki

Potem pochłaniało już mniejsze porcje, tak po 5-6 ml. Po dwóch dniach uznałam, że w końcu ją utopię przez zachłyśnięcie karmiąc tą strzykawką i dałam jej mleko na spodku. Wyciumała. To podsunęłam jej miksowane mięsko gotowane z marchewką - wyciumała. I tak skończył się okres mleczny, bo mleko jest dla cieniasów i Cośka więcej mleka nie chciała. Nagotowałam paćki mięsno marchwianej i pomroziłam porcyjki po cztery łyżeczki - czyli po jednej całodniowej porcji. 

A potem niezrównana ciocia Ewa Thomas z Fonsikowego bazarku dla łapek w potrzebie obkupiła nas w paszteciki dla kocich bobasów i smarkula wcina. Od tygodnia zarzuciłam również termoforowanie i wstaję do mikrokotka tylko raz w nocy. 

W trzecim dniu pobytu, po którymś jedzeniu wsadziłam Cośkę do kuwety - najmniejsza jaką mam jest wielkości pudełka po butach i jest w spadku po... Zarinku* - Cośka w niej zaginęła jak na olbrzymiej pustyni, ale od razu załapała, o co w tym chodzi i nie załatwiła się nigdy poza kuwetę, co dowodzi jej absolutnego geniuszu. Załatwia się wzorcowo, tylko na początku kupa była luźna, jak się zanadto opchała, a teraz jest książkowa. Tylko trudno to wydobyć z kuwety bo przelatuje przez oczka łopatki :D Tzn. teraz już nie, ale na początku... czyszczenie odbywało się ręcznie.

We czwartek po przyjeździe smarka zważyłam. Najedzonego, więc jest jakiś błąd pomiaru i wyszło 317 gramów. W poniedziałek powtórzyłam ważenie również kota z farszem i wyszło całe 376 gramów. A potem była powódź i dopiero w ostatni wtorek ogarnęłam się z kolejnym ważeniem. Kawał kota 533 g! W każdym razie rośnie. Je i rośnie.

Pamiętacie? A ja mam Dziabąga, on śmiesznie wygląda,

on włazi na półki i książki ogląda,

on w kuchni u mamy pomiędzy garnkami

myszkuje bez przerwy i plami sobie nos!

Oprócz tego, że Cosia jest nadal malusieńka jak Calineczka, jest już całkiem samodzielnym kotem. Bardzo pragnie kontaktu z innymi istotami, ale dorosłe koty nie lubią takich malców. Na początku wszędzie ją targałam ze sobą pod bluzą, ale teraz za bardzo się wierci i chce zwiedzać świat, więc musi sama siedzieć w kocim pokoju. Póki była w pokoju z Poki, było jej raźniej. Dwa razy w nocy przelazła ze swojej klatki kenelowej do klatki Poki i tam ją znalazłam, śpiącą słodko w budce drapaka. Nasz dom dla takiej malizny nie jest bezpieczny. Zwłaszcza w powodziowym amoku. Szkoda mi, że musi sama siedzieć w kocim pokoju i zaczynam się pomału rozglądać za odpowiedzialną rodziną dla Cosi. Tym bardziej, że zrobiła się już ruchliwa jak elektron i musimy ją puszczać po domu. 

Jest to dość uciążliwe, bo ja ostatni tydzień byłam skoszarowana w pracy od rana do nocy - nawet w soboty i jeszcze jutro mam taką ciężką szychtę w komisji rekrutacyjnej. A to oznacza, że nie tylko mnie nie ma w domu, ale cały popowodziowy rozgardiasz czeka na uporządkowanie. Żyję po prostu w ciężkim syfie i mam nadzieję, że od wtorku zacznę ogarniać. Wczoraj przyjechała pralka na ten przykład, a stara i już nieco sfatygowana zostanie w łazience na górze. Obie pralki zostały podłączone i dzisiaj ruszyło pranie.

Natomiast oczywiście nie może być dobrze. Numer ponownie odwalił Dullux. Znowu gdzieś polazł i w ostatni czwartek dowlókł się do domu ciągnąc tył za sobą. Znalazłam go w tym stanie w piwnicy ok 17.00, a rano było jeszcze wszystko ok. Po 20.00 wróciłam z rajdu po wetach. Nie ma złamań, ale na usg wyszedł brak ukrwienia i obrażenia jakby się gdzieś zawiesił, jak w oknie uchylnym. Niestety, nie jest dobrze. Nie jadł i nie pił. Przedwczoraj zjadł 1/4 saszetki i dzisiaj w nocy się napił, po czym wszystko zwrócił razem z krwistą mazią. Teraz się napił i woda jeszcze została w kocie. Staram się być optymistką. Niestety dzisiaj niedziela i nawet nie wiem gdzie uderzać po pomoc, a jutro cały dzień w fabryce. Ryczeć mi się chce. Możecie pomartwić się ze mną jak coś.

Na razie muszę się skupić na znalezieniu domu Cośce. To nam wszystkim wyjdzie na dobre.

To jest sama słodycz i cudo nie kot! Żadnych biegunek, klasa mistrzowska w opanowaniu kuwety, pałaszuje pasztety i kocha chrupki. Zupełnie bezproblemowa.

Jakby ktoś się zakochał, albo chciał ją zarekomendować ze skutkiem adopcyjnym, to nr w sprawie adopcji 600906040 :D         Jak coś, to dojedzie do nowego domu :)

Dzisiaj pożegnaliśmy Dulluxa. Nie mam siły nic więcej napisać. Ryczę.

* Tak, Zarin ważył 7 kg i był wielkim kocurem; owszem, musiał się męczyć korzystając z kibla dla kocich niemowląt; nie, pani Zarinka przez jedenaście lat nie przyszło do głowy, żeby mu zmienić kuwetę na większą - możecie sobie wyobrazić autentyczną radość tego kota, gdy dopadł u mnie największej kuwety model Nestor; miseczki Zarin też miał jak dla chomika.