Kot z syndromem sztokholmskim

 

Uff! Doczołgałam się z powrotem do bloga! Nie wiem na ile mi sił starczy, ale sprawa jest warta opisania, więc mus już było wrócić. Ale najpierw kilka słów wyjaśnienia.

Roma mnię uświadomiła w okolicy ubiegłej Wielkanocy, że zaniknęłam na pół roku. Z tego pól zrobiło się półtora... Był to ciężki okres w tematach pracowych.

Było ciężko na linii personalnej, ale o tym pisać nie będę. Następnie było ciężko, bo było ciężko i roboty tyle, że nie było kiedy taczek załadować.

A wszystko przez semestr letni. Otóż w semestrze letnim jak rasowy stachanowiec miałam do wyrobienia godzin na 1½ etatu, a wszystko to wciśnięte w 15 tygodni. Piątek, świątek i niedziela. Znaczy cały tydzień i weekendy, szczęściem noce wolne. Choć w sumie nie wiem po co, bo i tak czasami zastanawiałam się czy opłaca mi się na noc jechać do domu. Mogłam śmiało wziąć fuchę nocną na portierni, to by trochę grosza wpadło.

Ale żarty żartami - śmiech przez łzy. Okazało się, że ja już taka młoda nie jestem, żebym mogła takie obciążenia szarpnąć bez uszczerbku na zdrowiu – fizycznym i psychicznym. No i mi się kopytka rozjechały oraz musiałam wyhamować, bo bym padła zupełnie. Odcięłam się od blogosfery, od mailingu – za co przepraszam tych, którzy wytrwale mnie szturchali, od kontaktów na żywo. Nawet w lekturach zeszłam niemal do poziomu harlequina. Nie sądziłam, że będę miała aż tak zlasowany mózg. Niestety, nie udało mi się jeszcze całkowicie zregenerować i ciągłe uczucie zmęczenia i spowolnienia wciąż mi towarzyszy, a tu się zaczął kolejny letni semestr… Trochę mniej, trochę lżej, choć weekendy całe w fabryce. Nauczyłam się też nieco odpuszczać i trochę mniej się wypruwam, zwłaszcza, gdy widzę, że nie ma dla kogo. Bo jeśli widzę, że odbiór jest, to nadal się wyflaczam. Szefostwo też się zmieniło i jest to zmiana zdecydowanie na lepsze. Dla mnie skończył się 19-letni okres mobbingu...

Ale dość już o mnie. Może uda mi się coś skrobnąć i nawet pozostać, bo tematów nie brakuje.

W kotach towarzystwa przybyło. Ze starej gwardii wciąż się trzymają: Bura, Groszka, Klops, Kapsel, Sprzączka, Łapa, Bambosz i Duchu, doszli Bąbel, Dullux oraz dwie Ukrainki Kuna i Zazula. Do niektórych z Was pisałam w ich sprawie – koniec końców zostały u nas. Na stałe do altany (i czasem do domu) zaglądają na posiłki: Kicia, Serduch vel Miki vel Btaman (na jednym boku łata w kształcie Batmana, na drugim w kształcie Mickey Mouse lub serca) dla przyjaciół Serdel, Pirat i Decoral. Liczba psów bez zmian, znaczy Pyza i Owiec.

Żebyście się nie spocili od liczenia, kocich mord na utrzymaniu mam 16 – słownie SZESNAŚCIE! A teraz doszła siedemnasta…

No i ja właśnie o tym siedemnastym cudeńku chciałam tu napisać.

Otóż.

Otóż we wtorek wielkanocny pojechałyśmy z moją najlepsiejszą Wetką odebrać 10-letniego cud urody kota. Kota zabierałyśmy z domu pewnej pani, lat 94, która w tych dniach miała się przenosić do DPSu. No niestety, osoba samotna, która już sama sobie rady nie dawała nawet z pomocą opiekunki. Jakiś daleki pociotek w Warszawie, który i tak na tę odległość się starał, rachunki płacił, opiekę załatwiał.

Straszne to było! Emocjonalnie zupełnie wyczerpujące. Dramat człowieka i zwierzęcia. Kocisko do mnie podeszło i zaczęło się łasić, ale potem pani wpadła w taką histerię i spazmy, że nam kota zupełnie i dokumentnie zestresowała. Łapanie zwierzaka podstępem, ładowanie do kontenera. Oj, kosztowało nas to dużo.

Jednak przy całym moim współczuciu dla starszej pani, nastąpił moment, w którym miałam ochotę babsztyla gołymi rękoma udusić i wszelkie moje chrześcijańskie uczucia prysły. W środku się zagotowało, na szczęście z wierzchu potrafiłam z siebie wykrzesać pluszową łagodność. No i muszę, muszę bo się uduszę! Oraz ku przestrodze!

Otóż bardzo interesowało mnie jak pani weszła w posiadanie kota i moja ciekawość niestety została zaspokojona. W pewnym momencie pani mi się uwiesiła na ramieniu i łkając spazmatycznie wywrzeszczała (bo głucha jest jak pień): Ja go wzięłam dziesięć lat temu od moich znajomych, on był taki malutki, jeszcze jeść sam nie umiał! I w ryk! 

A we mnie jakby piorun strzelił i musiałam się w język użreć, żeby nie ryknąć: I po chusteczkę go durna babo brałaś?! Ja do końca miałam nadzieję na ckliwą historię o znalezieniu malucha bez matki na ulicy, w ogródku, o małym podrzutku na wycieraczce, whatever. Ale nie! 

Bo 10 lat temu pani miała lat 84 i założę się, że już wtedy grabarz się za nią oglądał. Słownie: OSIEMDZIESIĄT CZTERY! Czy jej się jakaś opcja nieśmiertelności włączyła, czy jak? Myślała, że dwie setki pociągnie?! W dodatku wzięła kociaka za wcześnie od matki i rodzeństwa, więc kot jest niezsocjalizowany i behawioralnie nieogarnięty. Przez 10 lat całym jego światem była ta kobieta, która tak naprawdę była jego oprawcą. Odebrała mu jego kocie życie i szansę na zdrowe relacje ze światem.

Ja naprawdę nie wiem, co się ludziom robi z mózgiem tak po siedemdziesiątce (tak wynika z moich obserwacji). Do siedemdziesiątki jakoś te synapsy na zwojach pracują, a potem ktoś im na urodzinach zanuci „setka to za mało” i się z mózgu robi galaretka jabłkowa (określenie Rabarbary, ale używam jak własne) i zaczyna się ciucianie w szczenięta i kocięta. Żeby daleko nie szukać, w 78. wiośnie życia mój rodzony ojciec też wpadł na pomysł, że chce szczeniaka – choć całe życie trafiały do nas dorosłe i bardzo dojrzałe psy – żeby, tu cytat: piesek się zdążył do niego przyzwyczaić. Sądzę, że fala uderzeniowa naszych wrzasków – mojej siostry i moich – dotarła do Szczecina, a większość z Was mogła odnotować te sześć lat temu zakłócenia w odbiorze radia i telewizji, bo nasze ryki z pewnością były słyszalne w całym kraju na wszystkich częstotliwościach. Sprawę zakończyło pytanie wysyczane w kierunku tatusia przez moją siostrę, czy pamięta od jakich cyferek mu się pesel zaczyna i umie liczyć? Bo wedle naszych obliczeń szczeniaczek nie powinien się rozpędzać z tym przyzwyczajaniem.

No nie! Jeśli starsza osoba nie ma najbliższej rodziny, która zajmie się zwierzakiem w razie potrzeby, to nie powinna brać/dostać zwierzaka. KONIEC!

W sprawie Zarinka – bo tak zwie się to rude cudeńko – dostałam już propozycję domu z Poznania. Pisała do mnie młoda osoba, która ma małe dziecko, psa i kota i szukała starszego kota dla swojej sąsiadki lat 80+ (o wielkość + nie miałam odwagi zapytać). Chciała starszego kota z domu tymczasowego lub fundacji, żeby… - co zostało mi oznajmione na piśmie z rozbrajającą szczerością – w razie gdyby sąsiadce się zmarło przed kotem, było go gdzie oddać… To się samo komentuje. Nie nawrzucałam, nie zmieszałam z błotem, bo jestem wciąż za dobrze wychowana. Ale spoko, pracuję nad tym. I jestem blisko, coraz bliżej, bo „choć inwektywą żywą nie chcesz chlustać, to same usta wykrzykną tobie wbrew!”.

Co do Zarinka – jest to cudowny rudo-pomarańczowy kocurro o umaszczeniu typu whiskas. Raczej z tych dużych kotów. Ma cudne seledynowe ślepia i nad wyraz bogatą mimikę buziaczka. Potrafi się także rozgadać. Wrażliwy, inteligentny i komunikatywny zwierzak. Zdrowy stosownie do wieku, czyli wyniki może nie są idealne, bo niektóre parametry morfologii na granicy, ale biochemia cudna, kocie wirusówki ujemne, zęby zdrowe. Oczywiście wykastrowany.

Niestety psychicznie słabo. Tęskni i przeżywa żałobę. Czasem się na mnie wyżywa, bo kojarzy, że to ja jestem kidnaperem i ma żal. Pierwszy tydzień to był koszmar – kot nie jadł i nie pił, przez pierwsze trzy dni nie skorzystał z kuwety. Po 5 dniach przyjechała Wetka podać mu kroplówkę i uspokajacza. Feromony wpięte do kontaktu owszem pomagały, ale zdecydowanie za mało. Dopiero 8 dnia coś zaczął jeść. Powiem szczerze, że obu nam już zaczynało chodzić po głowie, czy nie będzie konieczności uśpienia kocurka. Można zwierzę utrzymać przy życiu, ale zmusić do życia się nie da…

Zarin ewidentnie nie mógł pogodzić się z rozstaniem z osobą, która w gruncie rzeczy bardzo go skrzywdziła – ale on nie jest tego świadomy. Większość czasu spędza zagrzebany w norze zrobionej z jego własnego koca, który pachnie domem. Stresuje go zapach i odgłosy innych zwierząt, zwłaszcza psów. Teraz jak słyszy psy to raczej jest ciekawy, przez pierwsze dni trząsł się biedak ze strachu. Po pierwszym okresie panicznego strachu i rozpaczy teraz frustruje go zamknięcie w kocim pokoju, a od dwóch dni złości się, że siedzi tam sam. Za bliskością człowieka bardzo tęskni, ale na głaskanie potrafi zareagować syczeniem. Potem sam przychodzi i się przytula, ale nie chce być dotykany – jeszcze nie. Ciągle wypatruje TEGO człowieka, ale mną się też zadowala. Był moment, że chyba w kocim móżdżku powstał pomysł ucieczki, bo drzwi i drzwi balkonowe zostały dokładnie sprawdzone. Nawet była próba wyjścia, ale za drzwiami natknął się na leżące psy i uciekł przerażony. Widok psów wyprowadził go z równowagi, jak to musiało być w przypadku chłopa oderwanego od radła na widok armii Aleksandra Wielkiego po przekroczeniu Alp na OLIFANTACH. Jest komunikatywny, ale ja nie od razu rozumiem, co chce mi powiedzieć. Np. od dwóch dni kiedy do niego wchodzę, biegnie do mnie i z całej siły ociera mi się o nogi, opiera się o mnie całym ciałem i głośno mruczy, a przy próbie ruchu atakuje zębami. Uspokaja się dopiero kiedy siądę na kanapie lub dywanie. Wtedy wyciąga się na moich stopach jak pies i się uspokaja, nawet przeciąga i leży brzuchem do góry. Nie wiedziałam, o co chodzi z tymi atakami, aż dzisiaj do mnie dotarło. On już nie chce siedzieć sam! Próbuje mnie unieruchomić i zatrzymać. Potrzebuje obecności. Jak wie, że leżę z książką albo gadam przez telefon to się wyluzowuje i zaczyna zajmować swoimi kocimi sprawami.

Jednym słowem trafił do mnie całkowicie rozbity psychicznie kot, w żałobie po stracie bezpiecznego domu i kochanego człowieka, niemal fizycznie obolały z rozpaczy. Kot, który bardzo potrzebuje spokojnego domu, gdzie będzie jedynakiem, troskliwego człowieka, który mu pomoże przejść przez żałobę, da czas, serdeczność i troskę, ale również potrzebny bezpieczny dystans, da obecność i rozmowę – Zarin lubi rozmawiać – i trochę pysznego żarełka też da. Człowieka, który go nie zostawi, bo drugiej takiej akcji Zarin nie przeżyje. Z całą odpowiedzialnością to piszę – utrata kolejnego opiekuna skończy się koniecznością uśpienia tego pięknego kota.

Ja wiem, że znalezienie takiego domu i takiego człowieka lub ludzi (np. małżeństwo dziarskich młodych emerytów byłoby ok) graniczy po prostu z cudem. Ale ja wierzę w cuda i św. Gertrudę z Nivelles oraz moc inetrnetów i zaangażowanie wszystkich obecnych tu PT Zwierzolubów.