Nie myśl! Jeśli myślisz, to nie mów.

Jeśli mówisz, to nie pisz.
Jeśli piszesz, to nie podpisuj.
A jak myślisz, mówisz, piszesz i podpisujesz - to się nie dziw!

Znacie to, prawda? Bo to stare jak świat.
Otóż nigdy nie doszłam w swych działaniach do samiutkiego końca.
Wystarczyło mi pomyśleć - fakt, głośno tym razem pomyślałam - żeby od razu dostać od życia z liścia w potylicę na otrzeźwienie.
Otóż ci z PT Blogoczytaczy, którzy mnie trochę znają w realu, wiedzą, że choć oto nie zabiegam, choć unikam jak mogę i nie wyrażam zgody, choć nie jest to zgodne z moją naturą to mój żywot marny wygląda niczym jazda z figurami po torze bobslejowym.
Szanowni Państwo sobie zrobią herbaty i kanapek, zasiędą wygodnie i oddadzą się przydługiej lekturze. A na koniec może ten i ów łzę uroni nad ciężkim mym losem (a nie, że będzie mi tu jeden z drugim wył ze śmiechu!).



Był piękny, ciepły słoneczny dzionek w drugiej połowie sierpnia. Wylazłam jak co rano z wiadrem suchej karmy i miseczkami mokrej, by nakarmić zewnętrzne kocie towarzystwo. Koty wewnętrzne były już napasione, Kreska zapchana pasztetem z lekami, obie psice po śniadanku. Luz blues. I tak sobie pomyślałam, że teraz to już.
Kotostwo i psiostwo ogarnięte, dom ogarnięty (tym rozrywkom oddawałam się w pierwszej części urlopu), ogród ogarnięty bardziej nie będzie, bo susza - czyli jest to mój czas!
Wreszcie! Zabiorę się za swoje nowe pomysły, bo aż mnie całe jestestwo świerzbiło, żeby zrealizować to coś, com sobie umyśliła (nadal się staram i nie zamierzam odpuścić!).
No i widać za głośno pomyślałam.

Bomba w górę!
Już wieczorem tego samego dnia Sprzączka, która rano wyglądała jak okaz zdrowia, miała rozwalone oko. Wyglądało to jakby tego oka nie miała! Strasznie po prostu. Złapałam tę dziką dzicz i zamknęłam w kociej łazience, żeby udać się następnego dnia z kocicą do schroniska, do wetów.
Bo jakby wymagała hospitalizacji, to by w schronie została na czas leczenia.
Szczęściem okazało się, że to tylko Kapsel w braterskiej wymianie zdań przeciął jej pazurem trzecią powiekę, ale gruczoły są nieuszkodzone więc skończyło się tylko na lekach. Uff!

W następnych dniach koci exodus nabrał rumieńców, o czym było wcześniej. Czyli pojawił się Klops (słoneczko jedyne, taka jego mamusia!), Lord, Jean Paul i Łatek. Czyli zaczęła się kocia przygoda na maksa.
Na domiar złego okoliczności życiowe sprawiły, że poziom adrenaliny i kortyzolu rósł i konieczna była porada prawna, żebym się dowiedziała na czym ja stoję.
Tak poznałam absolutnie cudowną Panią Anię.

Urlop mi się kończył, co było przykre, ale urlop Mężczyzny właśnie się zaczynał, co było tragiczne w skutkach. Odfajkujemy najsampierw Mężczyznę, ale bacz drogi Blogoczytaczu, że opisywane wydarzenia wszelkie dzieją w jednym czasie, więc rzeczywistość kocia, domowo-mężczyźniana i moja pracowa nakładają się i mieszają jak w tyglu.

Otóż Mężczyznę mam budowlańca. Rasowego. Z wykształcenia i zamiłowania. Nie bladego informatyka ze spastyką górnych kończyn i denkami od musztardówek na nosie; nie obrastającego kurzem po archiwach historyka, nie! Budowlańca z niezaleczonym ADHD! Potencjalnego pracownika roku i wszechczasów firmy SKANSKA (może go sobie kiedyś wezmą?). Mając calutki miesiąc urlopu moje Szczęście Najdroższe zaplanowało sobie rozkosznie prace na pół roku dla dwunastoosobowej ekipy silnych byków. Równocześnie ruszyły prace wymiany rynien dookoła domu, wymiany pieca i części instalacji CO (no wiecie, rycie podłóg, ścian, lutowanie rurek, montaż nowych grzejników, nowy wkład do komina, nowy szyb wentylacyjny, żeby piec mógł zasysać powietrze etc.), oraz dogłębnego remontu balkonu nad gankiem. O ile rynny mogły spokojnie poczekać do wiosny, to CO czekać nie mogło - i te prace starczyłyby Mężczyźnie aż nadto. Posadzka na balkonie też jakoś by wytrzymała, choć spadek zamiast na zewnątrz do rynny był w kierunku ściany budynku i drzwi balkonowych, przez co woda deszczowa lała nam się równo na dole do mieszkania dokładnie nad drzwiami ganku. Barierki na balkonie też okazały się być umowne i dobrze, że nikt się o nie nie opierał. Ale to mogło poczekać! Oczywiście tyrając 24/7 Mężczyzna się pouszkadzał zdrowotnie - co było do przewidzenia - i skończyło się ciężką awanturą.
Ten facet nie ma wyłącznika. Wyhamował dopiero wtedy, gdy zagroziłam wystawieniem domu na sprzedaż, bo jak mi Mężczyzna wyląduje na wózku inwalidzkim, to ja go i tak nie dam rady po tej wielkiej chałupie na rękach po schodach nosić. Razem z naszą nieocenioną panią doktór Anetą (Boże prostuj wszystkie kręte ścieżki tej złotej kobiecie!) udało nam się nieco chłopa spacyfikować, choć do dzisiaj nie raczył się nawet zarejestrować na tomografię i nie przyjął skierowania do szpitala na operację - dla niego są pilniejsze sprawy niż własne zdrowie. Dr Aneta wyjaśniła mi, że w sumie to walczę z wiatrakami, bo Mężczyzna jest stuknięty. W sensie dosłownym trzy lata temu przez BMW, co mu zostało w postaci potrzeby sprawstwa. Czyli włącza mu się opcja wykonywania czynności, na które ma wpływ, bo na swój wypadek wpływu nie miał. A ja wpływu to już zupełnie na nic nie mam.
No to zrywał, skuwał, montował, lutował, wiercił, spawał, osadzał, wieszał, regulował, kładł zaprawę, lał wylewki, uszczelniał - rozwalił sobie kolana, łeb (łom mu odskoczył), nie dosypiał, nie dojadał, a na koniec wzrosła nam pobożność, bo próbowaliśmy nie wylecieć z naszym nowym domem i zwierzyńcem w powietrze. I nie jest to eufemizm, o czym za chwilę.
Napomknę tylko, że nawet krasnoludki się wyprowadziły z tego placu budowy, głośno trzaskając drzwiami na odchodnym, więc po tym całym tajfunie musiałam posprzątać sama. Ponieważ w domu chwili spokoju nie było, nawet koty i psy wyniosły się z domu i zaglądały do niego gdy musiały.

Nasza toaleta przypomina główną sterownię StarTreka 

W tymże czasie ja wróciłam do pracy, gdzie panuje histeria i totalna degrengolada w związku z nową ustawą i kompletną reorganizacją - w szczegóły nie warto się wdawać, bo nie będę stawać w szranki z Sienkiewiczem i jego Trylogią lub innymi Chłopami Reymonta. Teraz przynajmniej moja sytuacja się wyjaśniła na tyle, że wreszcie mogłam zmienić stanowisko, na jakim jestem zatrudniona (na co od dwóch lat nie było zgody) oraz formę zatrudnienia. Ogólnie w ostatnich dniach sytuacja mojej skromnej osoby się wyklarowała i poprawiła, co przyjęłam z ulgą. Ale nerwy były okrutne.
Wokół mnie nadal szaleje totalna trąba powietrzna, choć w zasadzie wszyscy zaczynają sobie zdawać sprawę, że jest to tylko gównoburza, po której nastąpi faza odstojnika, po czym wszystko wróci do normy. Czyli jak mówi nasza cudowna pani sekretarka, mądra, życiowa kobieta, znowu ci sami będą najbliżej choinki ;)

To teraz czas odpracować sprawy kocie.
Kolejne wyrzucone wakacyjne koty spędzały mi sen z powiek.
Lord został szybko zarezerwowany przez wspaniały dom, ale do odbioru we wrześniu. Dobra nasza, grunt że jest dobry dom.
Pani Ania, wspaniała prawniczka i kociopsiolubna istota nie chciała przyjąć honorarium za poradę. Żeby jednak porada była skuteczna uiścić trzeba - kazała mi zatem wpłacić pieniądz na jakiś zbożny ludzki lub zwierzęcy cel, a że rozmawiałyśmy tylko telefonicznie ni z gruszki ni z pietruszki wypaliłam:
- A nie potrzebuje Pani kota?
- Owszem. Dwóch.
Upewniłam się, czy aby dobrze słyszę! Uzgodniłyśmy, że Pani Ania, która tego roku straciła po latach oba swoje koty, weźmie Kapsla i Sprzączkę.
Kapsla trzeba było wykastrować, oba trzeba było zaszczepić i ogólnie "zrobić" do adopcji.
Początki tej dwójki w kociej łazience były słodkie, ale po kilku dniach się zaczęło. Mimo obroży z feromonami i feliwaya towarzystwo zaczęło wariować, a w końcu z łazienki zwiało. Zastanawialiśmy się jak. Sprawa się wyjaśniła kiedy obserwowaliśmy drzwi łazienki - z szybą - stojąc na zewnątrz. Te wściekłe bure mikrokoty właziły na drewniane drzwi i futrynę niczym małpy na palmę, stawały na klamkę i wio na wolność!

 

Sprzączka pojechała do adopcji, a Kapsel zwiał i zaszył się koci idiota w stodole sąsiadki, skąd nie mógł wyjść. Stodoła wielka, poniemiecka, murowana na trzy cegły, z wielkimi jeżdżącymi na metalowych kołach wrotami. Jednym słowem pancerna. I byłby tam dokończył żywota, bo przez otwierane drzwi też bał się prysnąć w takim był stresie. Wrzeszczał po nocach, a za dnia nie dawał się ze stodoły wypłoszyć. Trzy dni trwało uwalnianie tego dzikusa. Sąsiadka, starsza i schorowana samotna osoba, ofiarnie latała świtem i po zmroku otwierać wrota, wstawiała histerykowi miski z wodą i z karmą. Po trzech dniach tych rytualnych tańców udało się wywabić sierściucha. Odetchnęłyśmy z ulgą, pani Tereska zamknęła stodołę i poszła spać i wtedy rozległo się ze stodoły rozpaczliwe miauczenie. O-rzesz-ku! Tym razem na wymianę wlazła tam Bura. Kolejna odważna inaczej. Starczyło dwa dni wachlowania wrotami, żeby kocica była uprzejma wyleźć. Od tego czasu stodoła jest zamknięta na głucho.
Sprzączka w nowym domu, w którym zwierzętom ptasiego mleka nie brakuje, a nawet śmietany, spanikowała zupełnie.

Po tygodniu uznałyśmy z Panią Anią, że sensu to nie ma i kocica wraca na swój teren, a na jej miejsce dom wygrał Łatek (bo Jean Paul akuratnie był na gigancie). Dla doradców, którzy w komentarzach mi napiszą, że za szybko się ze Sprzączką poddałyśmy przypomnę, że ja musiałam czekać na możliwość dotknięcia tej kotki prawie rok! A pod bokiem miałam do zagospodarowania trzy piękne, wyrzucone domowe koty.
No to ruszyła akcja Łatek/Lord. Zabranie do domu, odrobaczanie, kastracja, książeczki itd.

 

 

Zaczniemy od Łatka.
Kocur jest urody dyskusyjnej, biało bury ze zdeformowanym uchem, ale uroku nieprzeciętnego. Taki koci Jack Nicholson ;)
Niestety bał się panicznie psów i mężczyzn. Niezrażona tym Pani Ania wzięła kocura do siebie, gdzie w domu ma absolutnie fantastyczną, spokojną i zrównoważoną suczkę Tosię i męża.
Już drugiego dnia pobytu ŁatKot (bo tak się teraz zwie) zrzucił połowę kwiatów z parapetu i oprotestował psa lejąc gdzie popadnie. To łaciate bydle usiłowało Tosię wysiusiać z domu, lejąc jej na legowisko i do misek. Święty pies i personel wytrzymali, jednak w obliczu jawnych żądań wypuścili kota na dwór. Kot wziął gumno w posiadanie, zaordynował sobie legowiska z kocy na tarasie, miski i inne dobra. Codziennie wraca na przynależną mu porcję pieszczot - dostaję gigabajty nieprzyzwoitych kocich zdjęć - sute michy i grzanie ogona na fotelach. Cierpliwa Tosieńka oswoiła ŁatKota i teraz witają się równie czule co z Panią Anią. Z Panem Maćkiem też się futrzak musiał przeprosić, bo innego chętnego na odźwiernego o 2.00 w nocy nie ma. Tylko Pan Maciek ofiarnie reaguje na kocie wrzaski.
Ponieważ ŁatKot wie, że łaska pańska na pstrym koniu jeździ, wyruszył na podbój okolicy i przepadł na trzy dni. Nawrócił się kot marnotrawny po tym czasie na pieszczoty i głaski, ale nie na jedzenie! Przylazł bowiem nażarty do wypęku i mamy podejrzenia, że znalazł sobie alternatywne dozowniki kociej karmy. Potrafi oczarować jak mało który. Ma zadatki na kota wielorodzinnego, choć od tego czasu już się tak nie oddala i coraz więcej czasu spędza w domu. Nic dziwnego - temperatury spadają, a testosteron z niego odparowuje i szwendactwo nawykowe mu się wyłącza.

Pani Ania witana po powrocie do domu:

Lorda i Łatka na kastrację wiozłam w poniedziałek rano. Plan był taki, że Łatka oddam Pani Ani, a sama z Lordem wyruszę za Kraków, do jego nowego domu w piątek (byłam na L-4, bo gardło mi wysiadło w klimatyzowanych salach wykładowych). Zaproszona zostałam na wywczas do poniedziałku (w poniedziałek nie mam zajęć). Przez blisko 4 dni chciano się mną troskliwie zajmować, karmić, głaskać i dać się wyspać! Tiaaaaa.
Z niedzieli na poniedziałek Klopsa nie było w domu, a rano przywlókł się, a tylna łapa dyndała mu  całkowicie bezwładna. Zaszył się obolały w kocim domku i nie chciał nic jeść.
Za telefon i do NNNŚ Weta umówić wizytę na wieczór.
Biegiem chwyciłam za kontenery z Lordem i Łatkiem, pełnym gazem do lecznicy, gdzie miały talonowe kastracje dzięki Kasi (dzięki Kasia!) (Jeśli ktoś śledzi poczynania Gosianki, to jest to ta sama Kasia, która tam występuje - człowiek do zadań specjalnych i potencjalnie niemożliwych), biegusiem do pracy, biegusiem po kocury (już byłe kocury), biegusiem do domu, na sygnale do NNNŚ Weta.
Klops wpadł pod samochód! Miał wiele szczęścia, bo odłamana była tylko główka kości udowej z prawej strony i lekko przemieszczone kręgi, co wróci (lub już wróciło na miejsce). Jednak obrzęk nie pozwalał na natychmiastową operację i trzeba było smarkacza przetrzymać w kenelu do piątku.
No to sobie pojechałam na wywczas.
Ponieważ Łatek z Lordem nie mogli siedzieć razem Pani Ania ofiarnie wzięła Łatka już we wtorek, a ja zabrałam Sprzączkę z powrotem.
Dzikuska już pierwszej nocy wlazła do domu i leżała na legowisku przy moim łóżku. Gapiła się na mnie z wyrzutem. Ja tu sobie poleżę, żeby ci było miło, ale łapy trzymaj przy sobie!

W piątek Klops miał usuniętą główkę kości udowej i teraz ma tzw. staw wolny. Strasznie to początkowo wyglądało i nawet przez chwilę zwątpiłam w naszego Weta, ale potem sprawdziłam, że tak ma być i teraz jest z kotem wszystko dobrze.
Tutaj filmik na czym operacja ta polega:

W sobotę ruszyłam moim resoraczkiem w podróż ahoj! cygańska ballado drogami krajowymi przez pół Polski, zabierając ze sobą Gucia. Gucio to mały cziłałek, który był na tymczasie u Kasi i potrzebował podrzucenia do nowego cziłałkowego domu na Górny Śląsk.
Gucio jest mniejszy od Lorda, więc jechał w mniejszym kontenerku, a na mój widok zsiusiał się ze strachu (proszę nie wyciągać pochopnych wniosków!).

Odbiór Gucia :)

Sobota minęła uroczo. Mieliśmy plany na leniwą niedzielę, ale rano dostała sms-a: Chyba jestem chory. No to w samochód i do domu, bo jak Mężczyzna artykułuje przypuszczenie, że może być chory, to znaczy, że z nim źle. A czasowo właśnie był w apogeum remontu. I tyle z mojego wywczasu.

Lord trafił do cudownego domu, z którego w przeciwieństwie do ŁatKota nie zamierzał nawet nosa wysuwać, choć drzwi stały czasem otworem dla dwójki tamtejszych kocich rezydentów. Lordzisko pełne wdzięku, ciepłe, mrukliwe kocisko zaczarowało swój nowy personel raz dwa. Najmłodszy z rodziny ze względu na przytulaśność ochrzcił Lorda imieniem Nenuś, co się od razu przyjęło.
Sielanka trwała miesiąc z okładem. Pewnego ranka Nenuś był smutny i bez apetytu. Zimniutki i słabszy. Mruczenie się zrobiło jakby charkotliwe. Personel chwycił za telefon i wyciągnął wetów z pościeli. Wet w samochód, personel z kotem w samochód - start na sygnale jedni i drudzy, meta w lecznicy, a Nenuś coraz gorzej. Miał biduś wodę w płucach i 32 stopnie tylko. Ogrzewali na macie, podawali leki lecz o 15.00 Nenuś odszedł... Nawet nie miał dwóch lat.
Żałoba po Nenusiu jest okropna! Najmłodszy wciąż się pyta kiedy Nenuś wróci od pana doktora. Personel ma moralniaka, że zaniedbali, że nie stanęli na wysokości zadania (chyba także mają jakieś irracjonalne poczucie winy w stosunku do mnie). Ja mam moralniaka, że dałam ludziom chorego kota. Niestety niewydolność oddechowo-krążeniowa jest dość częstym powodem śmierci młodych kotów, które miały ciężkie i głodne dzieciństwo. Jeśli brakowało składników odżywczych w kluczowym momencie rozwoju, pojawiają się wady rozwojowe serca. To jak z budową domu. Jeśli brakuje kasy i fundament jest słaby potem można nawet i ze złotych cegieł budować - i tak się zawali.
Nikt tu nie zawinił. Wszyscy starali się Lordowi/Nenusiowi nieba przychylić i na pewno prosto do nieba pobiegł przez Tęczowy Most.

Operacja Klopsa się udała. Musiał jeszcze dwa tygodnie spędzić w klatce kenelowej, gdzie wszyscy przychodzili go pocieszać i się z nim bawić. Co wieczór przychodziła Sprzączka i turlali sobie przez kraty świecącą piłeczkę. Potem kolejne dwa tygodnie spędził zamknięty w pokoju, bo nadal musiał mieć ten wariat ograniczony ruch. Zamknięcie w klatce i w pokoju Klopsior przypłacił depresją. Serce mi się krajało, gdy na to patrzyłam i nie miałam mu jak wytłumaczyć, że to tylko na chwilę. Trzymanie młodych, żywych kotów w klatce, jak to się dzieje w wielu fundacjach, w moich oczach jest po prostu znęcaniem się.

Mogę się domyślać dlaczego ktoś się pozbył tego małego kociego popaprańca, zwłaszcza jeśli miał go w małym mieszkaniu. Choć oczywiście sposób pozbycia się kota był karygodny. Otóż okazuje się, że Klops jest w stanie roznieść dom od dachu po fundamenty. Dom mam wielki, ogród olbrzymi ale to i tak za mało przestrzeni dla tego elektrona. Fruwały mi kwiatki z parapetów, garnki z kuchenki, rolety z okien. Ściągaliśmy go ze wszystkich drzew w ogrodzie. Kocha dzikie zabawy i symulowane ataki. Tylko Tusiek jeszcze jakoś to wytrzymuje. Na zdjęciach powyżej szaleństwo w pozycji horyzontalnej, bo po operacji nie stawał na chorą łapkę - Klopsior mordował poduszeczkę z kocimiętką.

Przy czym cały czas jest to eksplozja rozmruczanej radości.

Uwziął się na mnie, gdy się rano ubieram. Znacie to - człowiek wie, że już jest spóźniony, mozolnie wciąga rajty, które wespół z tuszą stawiają opór. Wałki rajtuzów i sadła współpracują ze sobą ściśle, żeby życie kobiety nie było zbyt proste. Wreszcie udaje się wciągnąć jeden rajtuz na połowę jestestwa i wtedy wpada do pokoju mała rozmruczana torpeda i natychmiast atakuje naciągnięty rajtuz/dyndający pusty rajtuz - dowolnie. Zęby i pazury testują wytrzymałość dzianiny, co to ona nie puszcza oczek. Ano nie puszcza, od razu drze się w serpentyny!
Tutaj symulacja na przykładzie wkładania spodni od dresu - Mężczyzna chciał się przyodziać...

 Polowanie na moje stopy:

i atak z partyzanta na pleckach spod kanapy:

Najświeższe atrakcje wyglądały tak:
Niedzielny poranek 2. grudnia. Mrozik. Nakarmiłam towarzystwo wszelkie i cucę się w kuchni kawą. Przez okno widzę, jak świeżo ozdrowiały ale wciąż kulawy połamaniec zasuwa po szczycie oblodzonego dachu garażu. Wyobraźnia podpowiada dalszy scenariusz i wysokość rachunku u Weta. O-rzesz-ku!
W biegu zmieniam rozdeptane kapcie na gnojoskoki z futrzaną onucką i ślizgiem (dosłownie) pokonuję schody, robię kilka wdzięcznych piruetów na polbruku i dopadam garażu. Mały koci popapraniec tańczy na dachu i wyje. Do rynny dosięgam, ale smark boi się do mnie zjechać.
Biegusiem wracam do domu po drabinkę gospodarczą. Przystawiam, wdrapuję się na sam szczyt drabinki - uważaj Czytelniku: puszysta ja, w puszystej polarowej pidżamie, okutana puszystym kudłatym szlafroczkiem do samej ziemi, obuta w gnojoskoki z futerkiem podskakuję niebezpiecznie na ostatnim stopniu drabinki - nie sięgam jednak szczytu dachu, a mały koci [...] drze się i się ślizga, ale boi się zsunąć te pół metra w moje wyciągnięte ręce. Złażę z drabinki i lecę po deskę do drewutni. Przestawiam drabinkę bliżej szczytu dachu, wdrapuję się przedzierając się przez gałęzie jabłonki. Stojąc na ostatnim stopniu drabinki i trzymając się jedną ręką ściany dla utrzymania równowagi, zahaczam jeden koniec deski o gałęzie jabłonki i trzymając deskę od dołu czubkami palców lewej dłoni, unoszę ją ponad głowę w kierunku szczytu dachu, modląc się, żeby deska/dłoń/drabinka wytrzymały ciężar skaczącego kota. Klopsior przeskakuje po desce na jabłonkę. Złażę. Przestawiam drabinkę bliżej pnia. Znowu się wdrapuję plącząc się w za długim szlafroku i ślizgając na metalowych stopniach drabinki. Łapię to rozwrzeszczane bydlę za kark i ściągam z drzewa. Puszczam wolno, żeby mnie nie korciło kark mu skręcić. Taszczę drabinkę do domu tańcząc na oblodzonym polbruku i ślizgając się na schodach (kafle musimy wymienić zanim ktoś z nas zęby straci). Jest 7.18 kiedy siedzę w kuchni i piję zimną kawę.

Na gumnie pozostał jeszcze Jean Paul, który nie znalazł domu chętnego do adopcji. A szkoda, bo to złoty kot. Pieszczoch i gaduła. Codziennie mamy sesje drapanka i głasków po brzuszku. Jest niewykastrowany, bo po kastracji musiałabym go wziąć na kilka dni do domu. A potem co? Z powrotem wyrzucić na podwórko? Żyje w stadzie, odkarmiony i kulisty jak pozostałe. Wszystkie teraz wyglądają puchato jak koty husky, ale pod puchatym futerkiem jest puchate sadełko. Jak ktoś chce ślicznego, pieszczotliwego kocurka do domu wychodzącego, to chętnie służę.

Tobi też znalazł dom. Fajny. Fajna młoda rodzina z dzieckiem i drugim psiakiem, adoptowanym z fundacji. Wszystko się potwierdziło. Tobi to cudowny wielki przytulak, bez cienia agresji. Dostawałam zdjęcia, jak o połowę mniejszy od Tobiego Karolek siedzi na psie i turla się po nim, a Tobi jest przeszczęśliwy. Niestety Tobi wrócił z adopcji. Pani Wiesia zapomniała napomknąć, że Tobi zwiewa, a potrafi pokonać każde ogrodzenie. Był wybiegany, wyspacerowany, a i tak zwiewał! Może to byłoby do ogarnięcia, ale okazało się, że Tobi jest miłośnikiem drobiu. Niestety nie ogranicza się do obserwacji i kontemplowania zachowań kur. Wydusił kury nowej rodziny - rodzina przebolała i zrezygnowała z hodowli drobiu. Niestety na swoich wyprawach Tobi odkrył kurniki sąsiadów.... Ech.
Tobi znowu jest do adopcji. Tylko kto go weźmie?

 

No i jeszcze wisienka na torcie. Zagrożenie wybuchem.
Otóż do rozruchu nowego pieca gazowego przyjechał serwis. Pan sprawdził instalację pieca i szczelność i.... Nasz poprzednik, który był kutwa i niedbaluch, przez 20 lat nie wziął nikogo do sprawdzenia szczelności instalacji! Mało tego. Uznał, że firma, która montowała butlę chce za drogo i wziął jakiś grzebków do zrobienia instalacji od butli do domu. W domu był wyciek w kilku miejscach, w tym w WC gdzie jest piec ale nie ma np. okna. Stary piec się włączał jak junkers i zapalał się płomień. Pan powiedział, że mieliśmy dużo szczęścia! To Mężczyzna w trybie natychmiastowym naprawił sam. Gorzej było jednak na zewnątrz. W skrzynce rewizyjnej z zaworami i membraną gaz się po prostu lał! Zawory były nieszczelne i zapieczone. Zawezwany pan z serwisu aż się spocił gdy to zobaczył! Gaz wciekał nam między mury a ocieplenie - czyli jedna ściana domu była po prostu jak bomba! Pan się ucieszył, że nikt z nas nie pali, ale nawet zabronił nam parkować na podwórku, żeby nie poszła iskra od zapłonu. Potrzebował kilku dni na zorganizowanie całego sprzętu potrzebnego do naprawy. Ponieważ nie można było zupełnie zakręcić gazu, musiał przywieźć butlę z ciekłym azotem do oziębienia, żeby to, co będzie w rurze, nie wybuchło, gdy będzie wycinał zawory i membranę. Cztery dni żyliśmy ze świadomością, że możemy wylecieć w powietrze w każdej chwili. Parkowaliśmy na parkingu przed kościołem po drugiej stronie ulicy, w nocy męczyły nas koszmary. Ale wszystko się ładnie udało wymienić.

Teraz zostały już tylko drobiazgi. Ot leczenie przyzębia u Jojo i fali kocich biegunek - jakaś kocia jelitówka nam się przyplątała. Do opanowania nifuroksazydem, więc luzik. Kreska się naprzykrzała Pyzie i ma teraz uszy wygryzione w angielską koronkę.
Dwa dni bandażowania do góry i jest git.

Po tych jakże ekscytujących niemal trzech miesiącach w końcu i moje zdrowie odmówiło dalszej współpracy. Posypałam się po całości i dopadli mnie lekarze specjalności wszelkich (jak mawiał mój były szef: od gardzieli do pierdzieli). Cóż, trochę się zmartwiłam, bo i cieszyć się nie ma czym, ale to jeszcze nie teraz Kochani. Kwiaty teraz drogie i z wieńcem nie trzeba się spieszyć ;)
W sumie po pierwszym zmartwieniu przyszła fala rzetelnego wścieku! Otóż czułam się zdecydowanie zdrowsza ZANIM trafiłam do lekarzy! Oni zawsze coś człowiekowi znajdą, a podejrzewam, że i wmówią.
Mimo wszystko okres pozostały do Świąt (które u mnie, więc muszę to jakoś przygotować) zamierzam spędzić bez większych fajerwerków i biada temu, kto tym razem pokrzyżuje moje plany!

A oto Farczek. Jakby ktoś chciał takiego samego to Jean Paul poleca się do adopcji ;)

Tak było:

Tak jest:

P.S.
Właśnie Groszka postanowiła zacząć niedomagać...

Apdejcik:
1. W związku z licznymi zapytaniami dlaczego osobiście i będąc w stroju niedbałym uprawiałam ekwilibrystykę na drabince zamiast poderwać do działania Mężczyznę 196 cm wzrostu, odpowiadam:
Po wielu interwencjach i ściąganiu czarnej cholery z różnych wysokich obiektów, Mężczyzna zapowiedział, że następnym razem ściągnie na dół tego kociegosyna za pomocą wiatrówki.
I to był właśnie ten następny raz :)

2. Groszka, Grosinek taka jej mamusia, kotuś niedożywiony, nawtykała się szczątków doczesnych gołębia.
Na podwórku oprócz tłustych, wypasionych kotów mam jeszcze odkarmioną koncertowo na kocich chrupkach kunę. Zwierzątko to sympatyczne porzuciło (perswazja z użyciem domestosa) przykry zwyczaj gryzienia wnętrzności naszych samochodów, ale gryźć coś musi. Padło na gołębie i młody drób ale, z tego co wiem, nie poluje w najbliższym sąsiedztwie więc wieś jeszcze nie ruszyła na nas z widłami. Jednakowoż przynosi te smakowite kąski do garażu, gdzie odbywają się nieprzyzwoite uczty i kotom też coś z kuniego stołu spadnie.
Ostatni upolowany gołąb zaczynał się w pomieszczeniu typu warsztacik, ciągnął się przez dwa stanowiska do parkowania, a kończył przy drzwiach salonu. Ponieważ to właśnie Groszka jest największą fanką żywności nieprzetworzonej, to wzięła sobie skrzydełko na wynos i to ona właśnie oddała się rozkoszom konsumpcji w progu salonu.
Zeżarła idiotka długie kości i pióra i tym się skutecznie zapchała. Cała ta materia organiczna zbiła się w wielką kulę i zalega w żołądku. No to się leczymy i pościmy. Z całą premedytacją wpychając kotu w pysk pastę odkłaczającą (która w tej sytuacji będzie pastą odpierzającą) recytuję sierściuchowi "Pan kotek był chory". Pasty Groszek nienawidzi ale mam to gdzieś i smarowanie jej tym pyska jest przyjemną zemstą za rachunek jaki musiałam uiścić u Weta!

W tym miejscu pragnę podziękować Mikołajowi-Gosiance, która korzystając z reniferów GLS-a obdarowała kocie towarzystwo sowicie!