W czasie deszczu dzieci się nudzą...

Czyli kocie dziecko na bis

  O tym, że Mamba z lubością turla piszczące myszy o trzeciej nad ranem, a zaraz potem za nimi turla się Pyza, już pisałam.
Mamba się w ogóle świetnie z Pyzą bawi i nie tylko z Pyzą, a jak się nudzi wieczorami i nocami, to demoluje.
Postanowiliśmy więc wyjść losowi na przeciw, wziąć się z nim za bary i natrzaskać po pysku, zanim los ześle na nas tę przepowiedzianą plagę "mrówek faraonek" (tu już możecie zacząć turlać się ze śmiechu). Jednym słowem postanowiliśmy naszemu kociemu dziecku zorganizować grupę rówieśniczą - czyli drugie kocie dziecko.

Burą.

Tym bardziej, że NNNŚ Wet powiedział, że jeśli nie chcemy, żeby za rok nasza Mamba była tylko ozdobą na kominek i żeby pozostała socjalna, to musi się socjalizować z innym kotem. Z opinią autorytetów się nie dyskutuje.
Zamieszkała z nami w sobotę wieczorem.
Miała być Dymka ale w sumie los musiał swoje trzy grosze wtrącić (nie chichocz tak Cholero jedna!) i zamiast Dymki przyjechała z nami Bura.



Zorganizować sobie kota do adopcji trudno nie jest. Bezpańskich psów i kotów do kochania jest pod dostatkiem. My w ogóle poszliśmy na skróty, czyli zajrzałam Za moje drzwi, czyli Gosiowe drzwi i rozejrzałam się, co też Gospodyni ma na składzie do wydania.

Szybka wymiana maili, telefonów, Dymka zaklepana, wsiedlim w auto, pojechalim po to kocie o tu:

Zdjęcie Gosi z Za Moimi Drzwiami

Wcześniej uprzedziłam Gosię, że z kotami mamy mniejsze niż małe doświadczenie. Wzięliśmy kontenerek do przewozu, ale zostawiliśmy w samochodzie, bo nie byłam pewna czy Gosia kota nam wyda.

A jak byśmy się jej nie spodobali? A może kot jeszcze nie gotowy na podbój świata? Nic nie wiedziałam o rytuałach adopcyjnych z DT. 

Za Gosią wdrapaliśmy się po schodach niemal pod niebo do kociego pokoju (Mężczyzna też wlazł dzielnie po tylu schodach! jupiiii!). Poznaliśmy chudziutką czarną Mulinkę i Dymkę i wtedy coś mnie podkusiło, by w trosce o kota zapytać, czy jak weźmiemy Dymkę, to czy Mulinka nie będzie się czuła samotna.

Mulinka; zdjęcie Gosi

Od rzemyczka do koniczka. Otóż Mulinka długo by tej samotności nie zaznała, bo już w klatkach w piwnicy, na kwarantannie czekało pięć świeżo dostarczonych kupek kociego dziecięcego nieszczęścia.

Państwo szanowne se TU lukną, może znajdą swego kota.

Gosia spytała czy chcemy tę czeredkę zobaczyć, bo śliczna, no więc sturlaliśmy się na dół do piwnic.

Swoją drogą podziwiam Gosię - przyoszczędzi na fitnesie ganiając góra-dół po tylu schodach; no i zeszczupleje mając na utrzymaniu 4 koty własne, zmienną choć rosnącą liczbę kotów cudzych oraz psa. Na gosinym blogu znajdziecie podpowiedź, jak można pomóc w wykarmieniu tej kociej czeredy.

Koty są faktycznie piękne, a ich urody zdjęcia nie oddają. Podobnie jak urody Dymki i Mulinki. 

Trzy jasne kocurki będą "wystawowe", podobnie jak dwie dziewuchy z kociego pokoju. Gosia się tylko martwiła, że jeden pręgusek, nieco starszy kocurek i koteczka, dachowiec pospolitej urody pewno nie znajdą szybko domów, bo są takie... zwyczajne.

No i padłam na kolana przed kolejną klateczką,  a z kartonu popatrzyły na mnie zza wielkich białych wąsisk, wielgachne ślepia. Złapały mnie te ślepia za wątpia jak imadło i wykręciły na nice.

To właśnie była Bura :)

Tu ze starszym kolegą. Oczywiście zdjęcia Gosi.

A o tu, już w kontenerku:

Decyzja była szybka.

Po co czekać, czy ktoś ją adoptuje, jak my ją możemy wziąć.

I znowu się trochę obawiałam, że Gosia nam jej nie da tak bez kwarantanny, szczepień, odrobaczenia. Ale dała!!!

Dopytywała, czy aby na pewno Bura, bo Dymka i spółka takie śliczności. Ale nie to, że nam było obojętne (bo tak całkiem to nie było), tylko przyjechalim po sztukę kota, to wzielim sztukę kota, a jeśli tamtym ma uroda pomóc w adopcji, tym lepiej dla nich :))) 

A Bura jest taka, jak my - zwyczajna ;)

Do Burej w zestawie dostaliśmy kuwetkę, miseczki i saszetki z jedzonkiem, (bo akurat jak na złość tego dnia sklepik na osiedlu miałam zamknięty, a u konkurencji kupować nie chciałam) i wszystko bardzo się przydało, także ślicznie dziękujemy!!!

Bura dygotała cała ze strachu aż kontenerek wibrował. Jest mniejsza niż Mamba, kiedy do nas przyszła i o połowę mniejsza od obecnej Mamby.

W progu powitały nas szczekające sucze, co nie wpłynęło kojąco na nerwy kociego dziecka. Jednak Bura, mimo iż zestrachana, uznała, że skóry darmo nie odda i przez drzwiczki kontenerka przypuściła atak na psy. Taki prawdziwy. Z sykiem i pazurami!

Na Mambę zresztą też.

Burą zainstalowałam w toficzej norze, która tradycyjnie już robi za koci pokój dziecinny.

Po godzinie opuściła kontenerek i udała się na rekonesans. Potem oswoiła Tofika i grała z nim na kompie. Było więcej niż dobrze.

A potem kocie dziecko zaczęło płakać....

Do chóru przyłączyła się Mamba, która co prawda mruczy głośno jak leciwy diesel, ale miauczy cichutko. Bura miauczy głośno. Nawet bardzo głośno. W zasadzie głośno jak jasna cholera! 

Ok. 23.00 modliłam się, żeby sąsiedzi akurat byli świątecznie wyjechani lub spali ze stoperami do uszu. O 1.00 brajlem  Tofik eksmitował rozdarciucha i  przylazł do mnie taszcząc płaczący na cały regulator kontener.

Umieściłam kontener w łazience wraz z miseczkami i kuwetką. Na godzinę płacz ustał.

Po kolejnej godzinie buchnął znienacka ze zdwojoną siłą. Tak z drobnymi przerwami na kilkuminutowy sen przebujałam się do 5.57.

O-żesz-ku!!!!!!!!!!!!!!!!!!

O szóstej błysnęłam intelektem, w czym pomogła mi zła i rozespana Mamba, domagająca się wypłaty odszkodowania w wątróbce.

Olśniło mnie.

Pobiegłam do łazienki, a tam nic! Tzn. miseczka z chrupkami nie tknięta, kuwetka dziewiczo czysta.

Czyli kota nic nie jadła, bo suche uznaje za niejadalne i jest PIEROŃSKO GŁODNA!

Co prawda Gosia mówiła, żeby przez pierwszych kilka dni kotę trzymać tylko na suchym, ale w tej sytuacji to ja bym kocie i homara i kawior i bażanta w winie, byleby się tylko przymknęła.

Bura pochłonęła trzema kęsami pół saszetki i poszła spać.

Zapadła błoga cisza.

Żeby koty nie izolować w łazience, a jednocześnie nie wypuszczać na mieszkanie, gdzie się może gdzieś zadekować w ciemnym kącie, gdzie znajdziemy ją przy okazji porządków świątecznych, Mężczyzna z deski zrobił w odrzwiach łazienki zasieki. Po jednej stronie zdenerwowana Bura, po drugiej psy i Mamba. 

Potem Mamba odkryła, że może siedzieć na desce i z góry patrzeć na intruza.

Ponieważ w mieszkaniu wielkości pudełka po butach zamknięcie jakiegokolwiek pomieszczenia jest utrudnieniem, poczęliśmy się zastanawiać nad zintegrowaniem całej trzody.

Poszłam na spacer z suczami, a gdy wróciłam problem już się sam rozwiązał. Po krótkich poszukiwaniach Mamba z Pyzą znalazły zbiega pod biurkiem. 

Ponieważ Mamba wskakiwała na deskę, Bura uznała, że też może.

Padłam na kolana przed biurkiem i w tym momencie obie moje stopy znalazły się w ciepłej kałuży, której nie zauważyłam. Tak rozwiązało się kolejne moje zmartwienie czyli to, że kicia nie siusia i nie defekuje.

Na noc postanowiliśmy zostawić obie kocice razem w pokoju, a Mężczyzna podjął się tej nocy wstawać "do dzieci". Panny na siebie warczały, syczały, żarły z jednej michy, po czym dały sobie po wąsach, biegały za myszą, biegały za sobą, biegały po suszarce z praniem, biegały po Mężczyźnie, który miał silne postanowienie, że się zdrzemnie, znowu bawiły się myszą i znowu tłukły się po wąsach.

Rano obie się nażarły i poszły spać.

Mężczyzna przytośtał się brajlem do kuchni. Jego mina wskazywała, że nakaz eksmisji dla mnie z inwentarzem ściska gdzieś za plecami.

- Co? Skaranie Boskie z tymi zwierzakami? I na co nam to było? - mruknęłam pojednawczo, jednak me intencje zostały źle odczytane.

- No bez przesady - żachnął się ziewając - kot jest mój i zostaje!

- A który konkretnie?

- OBA!

Postawiliśmy Burej kuwetkę w miejscu kałuży, którą zrobiła. Kota od razu pojęła o co chodzi. Grzecznie siusia w tym samym miejscu - obok kuwetki :))) A kupy wali generalnie tam, gdzie jej się akurat przypomni. Cała nadzieja w Mambie, bo już raz Bura trafiła z kakułkiem za Mambą do kuwety.

Obecnie Bura integruje się z psami, bo w naszej klaustrofobii zamykanie drzwi itd.

Integracja wygląda standardowo. Syczenie i pazury. Psy obwąchały sobie nowy nabytek od ogonka, gdy trzymałam nabytek na kolanach, zdziwiły się, że takie małe coś prycha, syczy i się jeży i olały Burą. Bura syczy i się jeszcze jeży pro forma, ale czuje się olana. No i się kręci.