Doczekałam się!

Post będzie w zasadzie o niczym konkretnym, ale takie są najlepsze.

O tym, że się doczekałam po latach muszę, po prostu MUSZĘ napisać.

Ano doczekałam się, że mężczyźni się o mnie biją!
Teraz! Gdy mam lat... (pomińmy tę przykrą kwestię), no po prostu mam więcej lat niż miałam ich 20 kilogramów temu.
Wtedy się o mnie nie bili, choć kilogramów miałam zdecydowanie mniej, poza tym miałam wąską kibić i nogi od bioder do samiutenieńkiej ziemi. (Nieoceniona Kasia twierdzi, że wtedy nie było się o co bić, a teraz jest mnie więcej, to jakbym zyskała)
I nie, żeby w grę wchodził jakiś bliżej nieokreślony afekt, czy inny romantyczny poryw serca, nie!
Sypialnianie jestem pożądana i sypialnianie się o mnie piorą, lejąc się na odlew po pyskach.
Pisząc, że biją się o mnie sypialnianie, mam dosłownie na myśli, że akcja dzieje się w sypialni mej, a nawet, że dzieje się wprost w mym łóżku.
Mało tego!
W tymże łóżku jestem obecna w czasie tych miłosnych sparingów, a nawet zdarza mi się czynnie brać w nich udział - choć raczej wbrew mej woli.



Otóż Rzępol próbuje mnie zawłaszczyć i sypia ze mną, a w zasadzie na mej poduszce nad moją głową. W sensie, że robi mi za szlafmycę. Przy czym mruczy i czasem ugniata łapami (zdzierając skalp). Z kolei Tusiek sypia na mnie wprost. Jeśli śpię na brzuchu, to wali mi się na plecy i ugniata łapami (czasem nieosłonięte partie karku), jeśli zaś przewrócę się na wznak, niczym nocna mara przygniata mi mostek, ze skutecznością garoty ograniczając mi ruchy oddechowe. Oczywiście mruczy i ugniata łapami (czasami nieosłonięte partie szyi, niebezpiecznie blisko aorty).
Nie to, że ja kocurom pozwalam na takie bezeceństwa świadomie! Wyczekają moment około 3.00- 4.00 rano, gdy po powrocie z łowów, zbierze im się na czułości i z jakiegoś powodu myślą, że ja też zachwycona będę.
Otóż nie będę. W zasadzie nie jestem.
Problem zaczyna się, kiedy z jakiegoś powodu uznają, że jeden drugiemu wchodzi w paradę. Wtedy biorą się ostro za krawaty z wszystkimi filmowymi efektami specjalnymi. Jest głośno i gwałtownie, a łapy z wyciągniętymi pazurami tną powietrze i wszystko, co napotkają na drodze.
Dzieje się to dokładnie nad moją twarzą. Wtedy nie ma to tamto, ale muszę wziąć udział i zabrać głos. Głosu dobywam z głębi trzewi niczym siła nieczysta z piekielnych czeluści, co jednak nie robi większego wrażenia na adwersarzach. Fizycznie wzięcie udziału jest trudne, gdyż muszę wydobyć ręce spod kołdry, a przygniata mnie 6 kilo Tuśka, a głowę mą miażdży 6 kilo Rzępola.

Zdjęcie poglądowe, gdzie Mężczyzna robi za modela. Dodatkową zmienną w układzie jest tutaj Pyza, dla której Mężczyzna jest wielką, życiową miłością. W moim przypadku bywa to dzika i gwałtowna Sprzączka.

Ponieważ Sprzączka jest na moim łóżku wspólnym wrogiem kocurów, to ostatnio futrzaki zmieniły taktykę. Obecnie przepychają się bez scen batalistycznych jednak w bezpośrednim sąsiedztwie mojej twarzy. Taką mają zabawę, który przepchnie się bliżej i usiądzie swoją ciężką futrzaną pupą na WSZYSTKICH na raz otworach, służących mi do oddychania.
Co prawda oddaliło się niebezpieczeństwo pocięcia mi twarzy we śnie i wydrapania oczu, ale plucie futrem, którego znaczna większość zostaje mi w ustach i nosie, gdy już rozbudzona zepchnę z siebie kota, też nie należy do przyjemności. Jednak, gdy ręce nadal mam spętane kołdrą, ugryzienie futrzanego fałdu tłuszczu, który ściśle mnie knebluje, jest najskuteczniejszą formą obrony.

Z innej bajki:
Poszalałam zakupowo, bo mnie Tabaaza na manowce sprowadziła i nabyłam meduzę:

Nabyłam również w zooplusie z własnej inicjatywy poidło dla kotów.

Na zakup zdecydowałam się, gdy kolejny raz mycie naczyń było lawirowaniem talerzami między kotami, spragnionymi wody bieżącej, gdyż stojąca - konkretnie w misce - jest passe.

Początkowo rozważałam zakup mniejszej wersji poidła, ale wchodzi do niego tylko 1,5 litra wody (maksymalna pojemność pojemnika na wodę, a przecież nie napełnia się tego po brzegi i jeszcze pompka musi być zakryta, bo inaczej się spali, a koty zasysają płyn z prędkością światła), a do większego 3 litry, co przy dziesięciu kotach ma kolosalne znaczenie.

Koty odniosły się do nowego nabytku nieufnie ale z dużą ciekawością. Zaczęło się oczywiście od moczenia łap i stawania na brzegu pojemnika - i znowu się okazało, że wybór większego poidła, które jest cięższe i przez to stabilniejsze, był ze wszech miar właściwy. Jednak 3 litry wody kontra 6 kilo Rzępola dało radę.

Po wymoczeniu odnóży przyszedł czas na degustację bezpośrednią. Obecnie do poidła ustawiają się kolejki. Dzisiaj na przykład chłeptał sobie Kapsel, Jupi przyszła, popatrzyła i czekała nieopodal, aż Kapsli skończy. Przylazł Rzępol i niecierpliwie próbował się wkręcić na krzywy pysk, co oburzyło zarówno Kapsla, jak i Jupi. Oczywiście skończyło się awanturą i łapoczynami.

 Na chwilę przed awanturą:

A Rzępol się dopchał.

I tak co dzień. Od kiedy strzeliła nam dycha.

Oprócz kocich spraw zaczynamy ogrodowo. Posadziłam dwa krzaczki forsycji, przesadziłam azalie, które tkwiły ledwo żywe na południowym tyrawniku, niczym na patelni, a od jutra zaczynamy walkę z ćmą bukszpanową, bo i do nas się to paskudztwo dowlekło.

O, a takie cudeńka kwitną:

Na koniec jeszcze słów kilka w temacie finansowym.

Otóż potrzebujących jest bardzo wielu. Chore dzieci, chore zaniedbane zwierzęta, ale są też osoby starsze.

Starość fajna nie jest (tak mówią; jeszcze nie wiem; może doczekam), samotna starość jest paskudna, bo samotność jest paskudna, ale starość, samotność i walka z chorobą nowotworową w pakiecie jest czymś wyjątkowo przygnębiającym.

O >>> TU <<<< Kochani. Przykre jest, że choć zbiórka trwa niemal rok, to nawet 10% potrzebnej kwoty nie ma. Jeśli komuś potrzeba dodatkowej motywacji, to przypominam, że okres Wielkiego Postu, wielkopostna jałmużna i "coście uczynili tym braciom moim najmniejszym" jest dobrym powodem do pomagania.
U Lisa też można sypnąć groszem dla potrzebującej respiratora Dagmary, o tędy proszę.

Na zachętę cieszmy się każdym człowiekiem, którego mamy obok siebie (nawet, jak nas tak wkurza, że mamy ochotę delikwenta udusić), który chce z nami rozmawiać i poświęcić nam trochę swojego czasu, bo to oznacza, że nie jesteśmy samotni; cieszmy się za wysokim cholesterolem i skaczącym ciśnieniem, bo nie są to choroby śmiertelne i jak nam się nie pogorszy, to nam będzie ciężko umrzeć.
A jeśli jeszcze to nie jest dla Was powód do radości i pomagania tym, którzy bardziej tego potrzebują niż my, to obejrzyjcie TO:

 Dla mnie PIĘKNE!

Na koniec wszystkim pomagającym buziak od Groszki:

A dla wszystkich fanów zdjątka kotecków. Dzisiaj wystąpią Groszka i Rzępol.

A tak Rzępolek kocha pańcię swoje jedyne ukochane, że gdziekolwiek pańcia rano przystanie w swoim przydługim szlafroczku, tam Rzępolek wlezie jej pod nogi.

Zwrot na pięcie i znowu pod szlafrok:

Oczywiście nie omijają nas zdrowotne dołki. Zdałam sobie sprawę, że przed każdą wizytą żongluję książeczkami zdrowia, które trzymam w dużej szarej kopercie, żeby wydobyć te, które muszę zabrać ze sobą do weta. Państwo też tak macie? :)))))

Apdejcik z najlepszymi życzeniami dla Beatki i jej kociego wnusia :)))))