Dullux i EjTy czyli dwie łyżki dziegciu w potencjalnej beczce miodu

Apdejcik:

Niestety alergia okazała się zbyt poważna i EjTy ma tymczas ale nie dom stały. Z kolei pani Ewa spod Oświęcimia, która zadeklarowała dom dla EjTego, stanęła przed koniecznością uratowania dwóch małych wiejskich badziewiątek, które pan gospodarz chciał "posprzątać" z podwórka (Tak, w XXI wieku nadal niechciane kocięta się "sprząta"). No i uratowała dwa małe kocie futerka, i zamiast wychuchanego, zdrowego, wykastrowanego, ucywilizowanego EjTego będzie odwalać czarną robotę przy dwójce zaniedbanych, chorujących kociątek.

Takie jest życie, a na życie nie ma się co obrażać. Dla niewtajemniczonych w kocie adopcje i pomaganie - tak to właśnie wygląda z bliska, że nigdy nic nie jest pewne, planowanie to abstrakcja, a sytuacja często zmienia się dynamicznie z godziny na godzinę, co pewnie potwierdzą Koleżanki, które "robią w kotach" 🙂

A więc zakasowujemy rękawki i bierzemy się do intensywnego szukania domu dla EjTysia.  

Ano tak.

Studenci już się rozpierzchli, ale huk roboty papierkowej i organizacyjnej pozostał. I prysły me marzenia o słodkim nieróbstwie, a przynajmniej wrzuceniu niższego biegu. Ale nie jest źle, tylko dalej czasu brak ;)

Zacznę od EjTego, bo to on jest ostatnią gwiazdą blogusia.

Jak już pisałam, EjTy lubi psy. A przynajmniej się ich nie boi. Zamknięty w kocim pokoju nudził się do tego stopnia, że w końcu pozwoliłam mu na integrację z psami. Owca sterroryzował błyskawicznie, bo to nie sztuka, ale naprał po pysku Pyzę, a to już jest wyrafinowana próba samobójcza :D 

No nic to. Psy przeżyły, kot przeżył i potem było lepiej. 

Jednak tej rozrywki na długo nie starczyło...

EjTyś nadal strasznie się nudził w kocim pokoju, siedział tam sam, a ja spędzałam z nim tyle czasu, ile mogłam - godzinę, dwie - machając zapamiętale wędką. Ale co to jest dla młodego kota, łaknącego kontaktu z człowiekiem?

Z pomocą przyszła moja koleżanka, która z powodu alergii do tej pory kota nie miała, ale zgodziła się być domem tymczasowym dla EjTego, żeby kocisko pobyło sobie z rodziną i otrzaskało się z życiem domowym. Dzieciaki ma już odrośnięte od ziemi i bardzo rozsądne, a przy tym dostały odpowiedzialne zadanie bojowe zajmowania się zwierzakiem pod nieobecność rodziców. No i dostaję teraz entuzjastyczne wiadomości, jaki to EjTy jest cudowny, mądry i niezwykły, jaka cisza w domu, bo nikt nie śmie hałasować, gdy kot sobie drzemkę ucina, jak to pięknie kot je, jak super korzysta z kuwety, jak się tuli, jak to w nocy wędruje po łóżkach domowników i jak to telefony i tablety poszły w zapomnienie ;)

Zwróćcie uwagę na zdjęcie rodziny asystującej kotu w drzemce! To się nazywa Animal Planet :)))))))))))) To zdjęcie zrobiło mi wczoraj dzień :D

Cóż, taki scenariusz był do przewidzenia...

Koleżanka co prawda zasmarkana i zapuchnięta, ale dzieci stwierdziły, że najwyżej mama się gdzieś przeprowadzi... Rozpoczęły się zatem konsultacje z alergologiem i do końca tygodnia mamy otrzymać decyzję, czy EjTy będzie już miał dom stały.

A w tak zwanym międzyczasie zadzwoniła bardzo sympatyczna pani Ewa, która wypatrzyła EjTego na Rozmowy z kotem i również EjTemu chce dać dom. Dom byłby aż pod Oświęcimiem, więc jak coś, to będziemy się rozglądać za transportem. Natomiast pani Ewa zgodziła się poczekać na ostateczną decyzję rodziny, która obecnie gości EjTego. Ale tak po cichutku został pani Ewie przedstawiony Pietrek, srebrzysty kocurek, którego chciałam ogłaszać po EjTym. Bo wiecie, to prawie niemożliwe ale jest to kolejny kot IDEALNY! Pietrek ma ok 10 miesięcy, jest wykastrowany, bardzo tulaśny, rozmowny i kontaktowy i mam nadzieję, że i on znajdzie swój kochający dom!

No ale żeby madka za wesoło nie miała...

Na zdjęciu Dullux w całej okazałości.

Dullux przepadł. Był widziany ostatni raz w rano sobotę 29. czerwca, a potem jak kamień w wodę. Były burze, rzucało żabami i tłukło złem, a kota nie było. Aż mi głupio było tutaj o tym pisać, bo czwarty kot w tak krótkim czasie... nawet nie chcę wiedzieć jak nisko spadłyby moje akcje w kociej branży. 

No i się kocio odnalazł. A dokładnie został przez mego chłopa znaleziony w piwnicy w czwartek wieczorem. Mógł tam leżeć już od środy co najmniej, ale nawet nie zamiauczał. Zlazłam po niego, zawinęłam w ręcznik, bo się nie ruszał, zabrałam do domu, obejrzałam - ran nie ma - ogrzałam, nakarmiłam. Niestety tylne łapy nie teges. Wyglądało jakby miał coś z lewą tylną łapą, kręgosłupem, miednicą. Wlókł się, przewracał. Najedzony, napity i wyspany w piątek rano wyglądał dużo lepiej, niestety kwestia tyłu nie uległa zmianie.

Lewą łapę wlecze bezwładną za sobą. Na rtg wyszło, że nic nie jest złamane. NIC! Ale łapa, dokładnie stopa jest jak kawałek gałganka. Jednoznacznej diagnozy na razie brak, dodatkowo przyplątało się straszliwe zapalenie górnych dróg oddechowych, a kto wie czy nie płuc. Od wczoraj gra mu harmonia. Dzisiaj byliśmy u Naszpani Wet i leczymy pluszaka. Nasz Najlepszy Na Świecie Wet wyjechał z wnusiem, więc konsultacja w sprawie łapsztyla możliwa dopiero 21. lipca, ale w najbliższy czwartek konsultacja u jednego z lokalnych wetów - też kumatego i doświadczonego. Dobre i to. Niestety może się to skończyć amputacją, bo dobrze to wszystko nie wygląda. Sprawę komplikują również rozmiary Dulluxa. Co prawda schudł bidaczek i teraz waży tylko 6,20 kg ale jak jest przy apetycie dobija prawie do 7 kg. Zobaczymy jak się sytuacja rozwinie, ale na spokojny urlop nie mam co liczyć jak widać.

Dullutek pokiereszowany...

A tak btw Dullux to nasz stosunkowo nowy nabytek. Tzn zostaliśmy przez Dulluxa zaanektowani jakiś rok temu. Ten kocurro wielki wcale nie miał ochoty na bliższe relacje z nami, ale w czasie bójek z innymi kotami zarobił w twarz i miał na pysku olbrzymiego ropnia, przez którego prawie nie mógł jeść. I wtedy wlazł do domu w poszukiwaniu pomocy. Karmiłam miękkim, dotykałam ostrożnie, bo Dullux jest z tych niedotykalskich i zasadniczych w swoich poglądach. Leczyłam aż ropień pękł. Ogarnęliśmy kastrację, robale i inne takie, i kot uznał, że zostaje. Niestety to bardzo wysoko testosteronowy egzemplarz i silnie terytorialny. Nie dość, że wszystkich natłukł, to jeszcze oznaczył nam cały dom - CALUTEŃKI! Nawet pod sufitem, bo oszczał ściany wlazłszy na regały z książkami... Mam cały dom do malowania. Teraz już znacie tajemnicę jego imienia...

Ale i tak lubimy tego ogromnego kota :D

No i tak że tak...

P.S.

Od dzisiaj dziecię me zwane Tofikiem jest INŻYNIEREM :D 

Czyli w życiu radości i smutki na szczęście w równowadze. To dobrze :)