Wieczorynki

     Paskudny rok nam się skończył, a nowy jakoś mnie nie napawa optymizmem. Mimo wszystko, życzę Wam Wszystkiego Najlepszego na ten Nowy Rok kochani. Teraz chyba bardziej niż kiedykolwiek przedtem, jeśli chcemy, żeby Nowy Rok przyniósł nam coś dobrego, musimy się sami o to zatroszczyć.

Tak mi się porobiło w tym wszystkim, że upodabniam się do niejakiego Piżmowca z Doliny Muminków - leżałabym tylko pod kocem i czytała traktaty "O niepotrzebności wszystkiego". Ale się nie da, niestety.

No to postanowiłam zebrać się w sobie i wrócić.

Nie wiem na jak długo. Zapewne na trochę, bo mam PLAN. Plan zwłaszcza dla tych wszystkich kochanych Blogoczytaczy, którzy o mnie nie zapomnieli i nie usunęli mojego blogaska z listy czytelniczej.

    Ech, na początek przywalę hiobową wieścią, że nie ma już z nami Jojo. Podjęłam tę najokropniejszą dla mnie decyzję 12. października i do dzisiaj nie mogę się otrzepać. Uprzedzając pytania, których mam nadzieję mi oszczędzicie, Jojo mogłaby pewnie żyć do dnia dzisiejszego, ale wymagałoby to uwięzienia jej w domu na stałe. Oznaczałoby to zamknięcie jej w kocim pokoju, bo mój dom jest specjalnie dla kotów rozszczelniony i stado sobie cyrkuluje dowolnie. Utrzymywanie Jojo przy życiu wymagałoby również ciągłego podawania leków przeciwbólowych i uspokajających psychotropów. W mojej ocenie takich rzeczy nie robi się ukochanemu kotu i muszę udźwignąć ciężar tej decyzji.

No i tak, że tak.

Oczywiście luki w naszym stadzie zawsze wypełniają się samoistnie i o tym też trochę będzie, a na razie przechodzę do realizacji mojego sprytnego planu.

    Pamiętacie wieczorynki? Fajne były. No to teraz postanowiłam zafundować Wam kochani właśnie takie wieczorynki. Mam nadzieję, że dostarczę Wam godziwej rozrywki w tych ponurych okolicznościach przyrody. Mam w tym oczywiście też swój cel ;) Codziennie będę publikowała tutaj krótkie odcinki dłuższej historii. Historia jakich wiele, a jednocześnie opisująca ostatnie wydarzenia w naszym kocim świecie. Ta jednak różni się od innych tym, że koniec historii dopisze się sam – oczywiście z Waszą pomocą mam nadzieję. Gdyby ktoś był fejsbukowy i uznał historię za wartą udostępniania może, a nawet powinien to zrobić. Dla ułatwienia powiem, że równolegle odcinki opowiadania będą publikowane u Gosianki na Za Moimi Drzwiami na FB właśnie. Jak nam się ten post zapcha, przeniesiemy się do następnego. Mam nadzieję, że pomysł chwyci. 

No to jedziemy! 

    Posłuchajcie: była raz pewna zielonooka kotka o arystokratycznym, powłóczystym spojrzeniu. Kotka żyła sobie wolno, gdzieś na wsi. Nikt jej tu nie krzywdził, ale i nikt jej nie rozpieszczał. Jej życie upływało na wychowywaniu kolejnych kociąt, choć nie wszystkie udało jej się odchować. Podejrzewała, że miało to coś wspólnego z ludźmi. Ludzie nie wydawali się groźni. Ludzie mieli stodoły pełne wygodnej słomy i strychy z miękkim sianem. Mieli duże zwierzęta, które dawały mleko. Mleko ludzie wlewali jeszcze ciepłe do miseczek i kotka z kilkorgiem znajomych kotów chętnie z posiłku korzystała. Ludzie wystawiali też ludzkie jedzenie. Może niezbyt smaczne i pożywne, ale dobre i to. O resztę kotka musiała zatroszczyć się sama. 

    Kotka znowu była w ciąży, a instynkt podpowiadał jej, że nowonarodzone dzieci należy dobrze przed ludźmi schować. Niby nie byli źli, ale czasami jej dzieci gdzieś znikały i choć chodziła i je nawoływała, nie mogła ich znaleźć. Coś jej mówiło, że to ludzie chowają jej gdzieś kocięta i nie chcą oddać. Dlatego tym razem kotka naprawdę się postarała i całą nowonarodzoną czwórkę porządnie zakopała w norze zrobionej gdzieś w słomie, a jak były zbyt głośne i dokazywały, uciszała je łapą. 

    Odchowanie czwórki żarłocznego potomstwa jest nie lada wyzwaniem. Rozpychała się przy misce z ciepłym mlekiem, ale tak naprawdę siły czerpała z pożywnego kociego jedzenia, którego tym razem miała w bród! 

Dobrze się zaczyna? No to więcej nic nie powiem! Wieczorynki były krótkie więc ciąg dalszy będzie jutro ;) Cdn.

Jakiś czas przed rozwiązaniem, włócząc się po okolicy, zaszła do pewnego ogrodu, w którym stał duży biały dom. Ogród był zarośnięty, nieco dziki, po ogrodzie biegały psy – głośne, ale jak się okazało niegroźne. Na koty nie zwracały uwagi. Główną rozrywką psów było obrzucanie się obelgami przez płot z psami z sąsiedniego ogrodu i siusianie na teren adwersarzy (cóż, to w końcu tylko psy, pff!). W ogrodzie spotkała też inne koty, dość uprzejme i zajęte własnymi sprawami. Koty były inne niż ona - większe, o zdrowej, grubej sierści. Ale co było najbardziej zaskakujące, nie były chyba nigdy głodne, nie bolały ich brzuszki i nie miały pcheł! Najważniejsze jednak znajdowało się na końcu ogrodu. Stała tam otwarta altana, pełna kostek słomy tak ułożonych, że tworzyły zaciszne legowiska. Dookoła altany były wielkie sterty desek, przykryte blachą. W jednej z takich stert, osłonięte przed wiatrem i deszczem, umieszczone wysoko, żeby psy nie miały do nich dostępu, stały duże miski z kocimi chrupkami. Miski w cudowny sposób napełniały się dwa razy dziennie i kotka z przyjaciółmi korzystała chętnie z regularnych posiłków. 

    Ludzi z dużego białego domu kotka unikała – bo to w końcu ludzie, no nie? Ale zauważyła, że napełnianie się miseczek ma związek z pewną śmieszną kobietą w futrze. Futro nie było sierścią kobiety i zmieniało kolory. Rano było długie do ziemi, beżowe lub niebieskie, wieczorem krótkie szare. Codziennie rano kobieta taszczyła zielone wiaderko pełne kocich chrupek oraz kocią puszkę i sapiąc oraz złorzecząc komuś, kto jej zdaniem jest niespełna rozumu i desek nie umie ułożyć, przeciskała się między stertami drewna, by dotrzeć do miejsca, gdzie stały miski. Kotom nie złorzeczyła nigdy, mruczącym głosem zapraszała je do jedzenia i starała się szybko oddalić, żeby koty się nie bały. Czasami było śmiesznie, gdy futro zaplątało jej się w kalosze lub zaczepiło o wystające deski, wtedy klęła jak szewc! Pff! Nic dziwnego, jak się chodzi w cudzym futrze, bo nie ma się własnego, myślała kotka. Cdn

    Ogród z altaną, stertą desek i pełnymi jedzenia miseczkami był miejscem przyjaznym i bezpiecznym. Za ogrodem był następny ogród z szopą na drewno – duży, zarośnięty i opuszczony, opuszczone budynki gospodarcze, a dalej rozciągały się pola. Był to idealny teren dla dzieci kotki, dlatego postanowiła przyprowadzić tam swoje potomstwo, jak tylko trochę odrosło od ziemi. Niby miejsce bezpieczne, ale wiadomo, że przezorności nigdy dość! Kotka uparcie tłukła dzieciom w łebki, że ludzi należy unikać i obchodzić szerokim łukiem. Wszelkie „kici kici” to nic innego jak syreni śpiew i basta! Dzieciakom ogród się podobał i otoczenie również. Dlatego kiedy przyszedł czas rozluźnienia więzów z matką, kocie podrostki chętnie zostały na nowym terenie. Oczywiście, że ciągle spotykały się z kocią mamą przy miskach, ale mama dała im jasno do zrozumienia, że muszą pójść na swoje i nie życzy sobie włóczenia się za jej ogonem. Z resztą, naturalna kolej rzeczy, kocia mama chyba znowu spodziewała się potomstwa i na dodatek nie czuła się najlepiej. 

    Jestem co prawda niewielką burobiałą kotką ale jestem już duża! Prawie dorosła! Urodziłam się baaaaaardzo dawno temu, kiedy była wiosna i było cieplutko i zielono, a teraz zrobiło się szaro, zimno, mokro i świat chyba umarł. Mama kiedyś przyprowadziła mnie i moich braci do tego ogrodu, w którym są cudowne miseczki, które napełniają się kocim jedzeniem i spędziliśmy w ogrodzie całe lato. Fajnie było! Bawiliśmy się wszyscy razem, poznaliśmy nowe koty (dorosłe i mające swoje sprawy), spaliśmy razem zakopani w słomie i wtuleni w mamę. A teraz mama kazała nam tu zostać. Przegoniła nas ze stodoły, w której mieszka mama i kilka kocich cioć i wujków i kazała radzić sobie samemu. Biegałam za moimi braćmi, ale oni wyrośli na wielkie kocury i w ogóle się mną nie interesują. Mówią, że jestem za mała, dziewczyna, a w ogóle to cykor. Smutno mi. Mama do nas przychodzi ale ostatnio nie ma apetytu i widać, że źle się czuje. Cdn.

    W ogrodzie koło altany kobieta w futrze postawiła klatkę z siatki, a do środka włożyła pięknie pachnące jedzenie! Nie jestem głupia! Nie weszłam do klatki. Ani ja, ani mama. Głupie chłopaki wleźli, a potem beczeli. Kobieta ich gdzieś zabrała i tyle. Wrócili co prawda kilka dni później z minami, że niby nic się nie stało. Nosa zadzierali, że kawałek wielkiego świata zobaczyli, ale opowiedzieć nic nie chcieli. Jedno jest pewne – nie bolą ich już brzuchy jak wcześniej i nie mają pcheł. W ogóle nie mają pcheł! Ani jednej! No dobra, ale to jeszcze nie powód, żebym ja się do tej klatki pchała. Mowy nie ma! Mama czuje się coraz gorzej… 

    Z mamą naprawdę kiepsko. Dzisiaj rano, kiedy zaspana kobieta w futrze przyniosła jedzenie, mama siedziała osowiała koło miseczek. Zupełnie straciła refleks, bo kobieta podeszła, zakiciała tym swoim fałszywie słodkim głosikiem i cap mamę za kark! Porwała mamę na ręce i tuląc ją w objęciach pobiegła do dużego białego domu. Patrzyliśmy na to przerażeni. Chłopaki mnie pocieszają, że za kilka dni kobieta mamę puści, tak jak ich i mama wróci. Na domiar nieszczęść przepadł gdzieś nasz najmniejszy bury brat. Zawsze był autsajderem i chodził własnymi ścieżkami, ludzi unikał jak ognia i do misek przychodził po kryjomu, jak nikogo już w ogrodzie nie było. Ale teraz przepadł jak kamień w wodę, ech. Moi dwaj duzi bracia pocieszają mnie jak potrafią. Nawet pyszczek i uszka mi wylizują. 

Cdn. 

(Od jutra naprawdę się zacznie! Historia nabierze takiego tempa, że z zydli pospadacie ;))

    Przeminął już cały księżyc i drugiego połowa, a mamy nie ma. Wróciłam do naszej starej stodoły, ale tam mamy też nikt nie widział. Zrobiło się jeszcze ciemniej i jeszcze zimniej na świecie. Tak rzadkie są dni, kiedy nie pada. Był niedawno ładny słoneczny dzień. Leżeliśmy z braćmi na kostkach słomy w altanie i wydawało nam się, że widzimy naszą mamę. Siedziała na trawniku przed dużym białym domem i nam się przyglądała, ale do nas nie podeszła. My z kolei boimy się podchodzić tak blisko do białego domu i do ludzi. Teraz już nie jestem pewna, czy to była mama, choć widziałam ją jeszcze kilka razy, a w ogrodzie czasem czuć jej zapach. Pewnie ma już nowe kocięta, a my jesteśmy dorośli i musimy sobie radzić sami, ech. 

    Nie wiem, jak to się stało. W sumie nie wiem, po co tam poszłam. Coś mnie chyba przestraszyło, przed czymś uciekałam może, ale nic nie pamiętam. No może niezupełnie nic. Pamiętam, że nagle straciłam grunt pod łapkami i spadałam. Uderzyłam mocno pyszczkiem w coś twardego i coś mocno uderzyło mnie w bok, chyba coś gorącego. Bolał mnie tak strasznie pyszczek i prawy bok. Spadłam na ziemię, gdzie było mokro i brudno i dalej nic nie pamiętam.

    Nie wiem, jak długo tam leżałam. Nie pamiętam, czy gdzieś się schowałam czy nie. Kiedy się pozbierałam, pyszczek okropnie mnie bolał. Buzia nie chciała mnie słuchać, nie mogłam nią poruszyć, nie mogłam zamknąć. Język nie dawał się schować w pyszczku, ciągle mi z niego wypadał, był suchy i obrzęknięty. Bardzo chciało mi się pić. I jeść też. O ile jeszcze udawało mi się czegoś napić, choć bardzo mnie bolało, to jeść nie mogłam nic. Instynkt i głód kazały mi jednak powlec się do misek w ogrodzie i do bezpiecznej altany, gdzie mogłam leżeć między kostkami słomy. Byłam brudna i brzydko pachniałam, ale nie mogłam się umyć. Chciałam tylko leżeć w ciepłym, bezpiecznym miejscu i żeby przestało boleć.

    To musiało się stać. Przyszła ta okropna kobieta w futrze, zobaczyła mnie i zaczęła swoje kicianie. Podchodziła blisko, przymilnie do mnie mówiła i próbowała mnie złapać, tak jak złapała wcześniej mamę. Raz o mały włos a by jej się udało. Jestem słaba, ale nie aż tak! Nie dam się złapać! W końcu sobie poszła, ale zaraz przybiegła znowu z inną miską, w której był pięknie pachnący mięciutki pasztecik. Ach jaka byłam głodna! Ale nie mogłam ruszyć buzią i językiem i pasztecik zjedli moi bracia. A co zrobiła ta wstrętna baba? Znowu wystawiła drucianą klatkę i dała do środka pachnące przysmaki. Jestem coraz słabsza, ale nie zgłupiałam do reszty! Czy ta wstrętna kobieta nie da mi umrzeć w spokoju? Teraz już nie mam wątpliwości, że długo tak nie dam rady. Mogłaby się wreszcie odczepić i to uszanować.

    Babsztyl jest bez serca, bez cienia empatii i elementarnej ogłady! Cztery dni! CZTERY! Polowała na mnie, ale zawsze udawało mi się uciec. Aż do dzisiaj. Zupełnie opadłam z sił i położyłam się na ulubionej kostce słomy. Tym razem było mi wygodniej, bo ktoś ułożył na niej jakąś szmatkę. Kobieta jak zwykle przyszła kiedy było jeszcze ciemno, ale nie kiciała. Nawet do mnie nie podchodziła. Chwyciła tylko za kij, który stał oparty o słomę i nagle szmatka, na której leżałam, poszybowała do góry, a ja znalazłam się w pułapce! Byłam w worku! Ta okropna kobieta coś do mnie mówiła i nie było to miłe. Może dlatego, że ostro walczyłyśmy i udało mi się jej przyłożyć kilka razy dość solidnie. Ale mimo to biegła ze mną szybko do białego domu, wyzywając mnie od idiotek i głupich sierściuchów. Wywinęłam się jej i zwiałam, ale domu nie znałam, więc wbiegłam do pierwszego ciemnego pomieszczenia, które wydawało mi się bezpieczne, a za mną z trzaskiem zamknęły się drzwi. Schowałam się w kącie, żeby zebrać myśli i resztki sił, ale nagle zapaliło się jasne światło, do pomieszczenia weszła ta okropna baba z jakimś plastikowym pudłem, bezceremonialnie zarzuciła na mnie miękki koc (nie mogłam już syczeć i celnie walić pazurami!) i wsadziła mnie do pudła. Nie macie pojęcia, jak ta okrutna kobieta się cieszyła z możliwości torturowania mnie! Cdn.

    W pudle było ciepło i ciemno, bo ktoś przykrył pudło kocem i nic nie mogłam zobaczyć przez kraty po bokach pudła. Ale przynajmniej teraz nikt nic ode mnie nie chciał. Zaczynałam znowu odpływać w jakąś mgłę, gdy nagle pudłem zakołysało i ktoś mnie gdzieś niósł. Potem poczułam ostry zapach samochodu i nagle warkot otaczał mnie ze wszystkich stron, a przez pudło przechodziły drgania. Jechałam samochodem! Potem samochód stanął, pudło ktoś wyciągnął i znowu czułam, że gdzieś mnie niosą. Ściągnięto koc – byłam w dużym jasnym pomieszczeniu, gdzie byli jacyś inni ludzie, ubrani w jednakowe jakby piżamy. Jeden nawet z futrem na pyszczku! Ten człowiek próbował mnie wyjąć z pudła! No naprawdę! Mnie! Niepoważny jakiś. No to mu pomogłam! Wyskoczyłam jak z procy i spróbowałam przypuścić atak – uchylił się! Biegałam i skakałam po całym pomieszczeniu. Skakałam do światła, żeby uciec, ale tam były szyby i tylko się odbijałam. Ludzie się mnie wystraszyli, ha! Nawet nie próbowali mnie łapać. Niestety była tam też ta straszna baba – nie doceniłam tej zołzy! Znowu zapędziła mnie do narożnika i odwaliła numer z kocykiem. Tym razem się ze mną nie certoliła. Przez kocyk wzięła mnie za kark, położyła na zimnym metalowym blacie, poczułam ukłucie i znowu trafiłam do pudła. Nagle świat zawirował i zaczął znikać we mgle… 

    Obudziłam się. Byłam jeszcze oszołomiona i nie mogłam się ruszyć, ale było mi ciepło. Leżałam na ciepłej macie i rozmyślałam. To dziwne, ale nie chciało mi się już pić i czułam, jakby w moich żyłach krew szybciej krążyła i życie do mnie wracało. Buzia bolała mnie ale inaczej niż dotychczas. Nie było całkiem tak jak kiedyś, ale wyglądało na to, że pyszczek się naprostował i mniej więcej wrócił na swoje właściwe miejsce. Tak! Faktycznie tak było! Język już nie wisiał mi smętnie z buzi. Był jeszcze trochę obrzęknięty, ale był wilgotny i mieścił się w pyszczku! Nie byłam już taka brudna. Stop. Wróć. Byłam brudna, ale inaczej. Ludzie umyli mnie po swojemu z błota i kurzu i… siuśków (No ja wiem jak to brzmi, ale nic na to nie poradzę). Umyli mnie jak umieli. Lepiej widać nie potrafią, dlatego zawsze ich zapach czuć. Mogliby się nauczyć higieny od nas kotów, to by im na dobre wyszło. Grunt, że się starali, a to miłe. No fajnie, fajnie ale muszę się zbierać i zwiewać, a potem sobie porozmyślam. Próbowałam się podnieść raz i drugi i już, już mi się prawie udało, gdy jakaś młoda zamaskowana kobieta weszła do pomieszczenia i narobiła rabanu. Skaranie boskie z tymi babsztylami! Do pomieszczenia wpadła druga taka i razem, troskliwie i ostrożnie, umieściły mnie znowu w pudle i okryły ciepłymi ręcznikami. Po czym wzięły pudło i oddały tej strasznej babie w futrze (tzn. teraz była bez futra, ale wiecie, o kim mówię). Przepadłam! Cdn.

– Jak ona ma na imię? – spytała jedna z zamaskowanych, stukając zawzięcie w jakieś klawisze.

- Nie ma jeszcze imienia, więc pani doktor może ją sobie nazwać jak zechce – odparła baba w futrze (teraz bez futra)

- To może Zębuszka?

Wiecie co, to było o mnie! Od dzisiaj mam własne imię. Zębuszka. Jak to ładnie miękko, puszyście i smacznie brzmi, jak kłębuszka, poduszka i puszka (z kocim pasztecikiem, mniam!)

- Ale teraz będzie pani miała święta! Z tym pokiereszowanym dzikusem na głowie!

- Nic nie szkodzi. Teraz mogę się spokojnie zająć przygotowaniami do świąt, wiedząc, że mam tę futrzastą furię w klatce pod kontrolą i nic już jej nie grozi. Nie muszę już się martwić i nie będą śniły mi się koszmary po nocach, jak to kona gdzieś w męczarniach lub pożera ją lis albo kuna. Z resztą, jakoś sobie z nią poradzę.

Niedoczekanie twoje! Akurat! Bezpieczna! W rękach tej strasznej kobiety! Niech tylko trochę się pozbieram do kupy to jej pokażę! Nie pójdzie jej tak łatwo, o nie! 

Babsztyl znowu zapakował pudło ze mną w środku do samochodu i pojechałyśmy z powrotem do dużego białego domu. 

    Zaniosła mnie do jakiegoś pokoju na piętrze. Znowu do mnie przemawiała tym swoim spokojnym, łagodnym głosem, że niby nic się nie stało. Pokój pachniał kotami, całą masą kotów, znajomych i obcych. Pachniał wypranymi kocami i środkami do dezynfekcji. W rogu pokoju stała wielka klatka, a w niej kocia toaleta, miska z czystą wodą i głębokie tekturowe pudełko wysłane miękkimi kocami. Kobieta otwarła pudło, w którym przyjechałam, tak sprytnie, że choć ledwo trzymałam się na łapach, przelazłam sprawnie w miękkie koce, gdzie padłam z wyczerpania. Kobieta zamknęła klatkę, zakryła ją tkaniną, przez którą przesączało się łagodne światło i wyszła z pokoju. Zostałam sama. W nowym miejscu, w mieszaninie obcych, ostrych zapachów, ale w ciszy i cieple. Starałam się pozbierać myśli, zebrać się w sobie do jakiegoś działania, koniecznie spróbować ucieczki ale… było ciepło, miękko i cicho… Zasnęłam jak kłoda. Cdn.

    Spałam cały dzień. Wieczorem znowu przyszła ta baba, ale nic ode mnie nie chciała. Schowałam się przed nią w pudle tak głęboko, że tylko uszy mi wystawały i patrzyłam na nią nienawistnym wzrokiem, żeby nie miała wątpliwości, jakimi uczuciami ją darzę. Trochę do mnie pokiciusiała, zostawiła mi jeszcze miseczkę z rozwodnionym na zupkę pasztecikiem (Jeżu kolczasty! Jak to jedzonko bosko pachniało!), zgasiła światło i znowu zostawiła mnie samą. Nie było na co czekać. Wylazłam z pudła i ostrożnie zaczęłam chłeptać zupko-pasztecik. Opornie mi to szło, bo język jeszcze nie całkiem chciał mnie słuchać i przeszkadzał mi trochę jakiś drut sterczący z boku pyszczka, ale byłam taka głodna! Nie pamiętam, kiedy jadłam ostatnio. Ponieważ jedzenie bardzo męczy, robiłam sobie przerwy, ale nie po to, żeby próżnować! Całą noc próbowałam uciec z więzienia. Zerwałam wszystkie szmaty, zasłaniające widok, próbowałam ryć podkop, przegryźć pręty (no z tym to słabo) lub przecisnąć się między nimi. Więzienie jednak jest solidne, rozwaliłam sobie tylko mordkę koło oka i mam szramę jak stary bokser. 

    Rano znowu przylazła kobieta, posprzątała mi w klatce (Byłam cały czas zakopana w kocach w pudle, ale wytrwale syczałam na nią jak kobra! Niech wie!) wymieniła wodę na świeżą, dała nową miseczkę z paszteciko-zupką i wyszła z pokoju. No i tak to trwa już kilka dni. Nic baba ode mnie nie chce, nie pcha się z łapami, tylko sprząta mi kibel (nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak się cieszył na widok kociej kupy, ale przecież ludzie normalni nie są, no nie?), wymienia wodę i daje paszteciki. Teraz już jem paszteciki a nie zupki. Paszteciki są pyszne!  Z wołowinką, indykiem lub tuńczykiem. Aż trzy smaki na zmianę, mniam! Język zaczął mnie bardziej słuchać. Nawet udaje mi się trochę umyć. Chyba ta kobieta nie jest taka groźna. Jak zamyka klatkę to wychodzę z pudła. Ha! To działa drodzy Państwo w dwie strony! W zamkniętej klatce jestem bezpieczna, bo przez kraty ona nie może mnie dosięgnąć. Mogę sobie jeść spokojnie, bo ona i tak nie ma jak mnie dotknąć. Może się tylko gapić. Czasem przykłada dłoń do krat, jakby chciała mnie dotknąć. Ale nic z tego! Owszem, podeszłam do niej raz czy dwa i obwąchałam. Zaczyna mnie coraz bardziej boleć prawy bok, gdzie się uderzyłam. Cdn.

    Miałam rację! Mama mieszka w dużym białym domu u tej kobiety! Skąd wiem? Bo w drugim dniu mojego pobytu kobieta przyniosła mamę na rękach do mojego pokoju. Ale się ucieszyłam! Zaczęłam wołać, płakać, chciałam mamie wszystko opowiedzieć i chciałam, żeby mnie utuliła, ale ona mnie chyba nie poznała… albo nie chce mieć ze mną już nic wspólnego. Może dlatego, że wciąż byłam brudna i zupełnie nie pachniałam sobą. Nasyczała tylko na mnie, obrzuciła wyzwiskami i próbowała przywalić mi łapą! Ale wtedy ta kobieta pacnęła mamę swoją łapą! Też jej nawrzucała, że jest wyrodna i że nie tego się po niej spodziewała!

    Potem mama była u mnie jeszcze raz. Zachowywała się poprawnie, już nie syczała i nie chciała mnie bić. Może dlatego, że w pokoju była też kobieta i mama wiedziała, że ona jak dobra ciocia weźmie mnie w obronę? Ale podejść do mnie też nie chciała. 

    Kobieta ma swoje młode. Młode jest od niej sporo większe i jest samcem, ale ona dalej je wychowuje i paca łapą. Młode patrząc na mnie zapytało kobiety, czy skoro teraz w domu mieszka Zębowa Wróżka, to czy a conto moich usuniętych ząbków nie mógłby zainkasować kilku dyszek. A ona pac go łapą! Bok boli mnie coraz bardziej… Swędzi mnie pyszczek, bo przez ten drucik jeszcze nie za dobrze mogę się umyć. Ocieram więc pyszczkiem o kant pudła. Kobieta wyciągnęła do mnie ostrożnie rękę i mnie podrapała. O, jak przyjemnie! Pozwoliłam jej trochę mnie podrapać po łebku i pyszczku. Ale nie za dużo, bo się spoufali. Kobieta pachnie ciepłem, jedzeniem, świeżym praniem, kotami i (fuj!) mokrym psem! Tiaaa… Psy są dwa. Głośne i rubaszne. Tarabanią się za kobietą po schodach, robiąc więcej hałasu niż tysięczna armia kotów. Brzydko pachną mokrą sierścią, a do tego potrafią się jeszcze w czymś śmierdzącym wytarzać. Czy one myślą, że język służy tylko żeby w głupkowatym zacieszu wywalić go z pyska na całą długość niczym sztandar?  Matka ich nie nauczyła, że można się nim wymyć? Poza tym wiecznie się cieszą, ślinią, tupią i plączą kobiecie pod nogami, gapiąc się na nią z uwielbieniem. Psie plemię to jednak prymitywna, barbarzyńska nacja, kompletnie pozbawiona godności! Cdn.

    Od dwóch dni ciocia mnie głaszcze i drapie za uszkami. Wczoraj otworzyła klatkę, bo powiedziała, że ładnie korzystam z toalety – nie tak, jak moi bracia! Ha, no to się wydało, gdzie byli, jak ich nie było! Pobawiłam się z ciocią różnymi piłeczkami i taką śmieszną myszą na sznurku i patyku. Pobiegałam, poskakałam, ale przez ten bolący bok nie mam siły i straciłam apetyt. Ciocia mówi, że jej niewyraźnie wyglądam (niechże by wreszcie wyczyściła okulary!) i że znowu brzydko pachnę. Nie chciało mi się jeść kolacji, choć teraz mam jeszcze cztery dodatkowe smaki pasztecików – w sumie siedem. Poszłam szybko spać do mojego pudła. W nocy wybuchła wojna! Walki były krótkie, ale zażarte. Strzały szczęśliwie ominęły nasz dom. Zakopana głęboko w koce czułam się względnie bezpieczna, ale i tak nie spałam spokojnie. Bok mnie boli, że o-żesz-ku! Kręci mi się w głowie i mnie mdli. 

    Rano przyszła ciocia. To dobrze. To znaczy, że to nasi wygrali nocną potyczkę. Zobaczyła niezjedzoną kolację, pociągnęła nosem, załamała ręce i się zdenerwowała niewąsko. Wyszłam z pudła, żeby jej zrobić przyjemność, żeby mogła mnie sobie pogłaskać mimo, że ten bok i w ogóle. Ciocia wzięła mnie na ręce, przytuliła do swego miękkiego futra i pocieszała i uspokajała jak umiała. Potem zostawiła mnie znowu samą i pobiegła na dół po schodach. Słyszałam jak zdenerwowana rozmawia z kimś przez telefon. Spałam. Kiedy zaczęło się ściemniać, ciocia znowu wpakowała mnie do tego wstrętnego plastikowego pudła i gdzieś powiozła samochodem. Samochód się zatrzymał i nic się nie działo. W końcu obok podjechał inny samochód i się zatrzymał. Wysiadłyśmy i słyszałam, jak ciocia komuś bardzo dziękuje i przeprasza za kłopot. Potem poszłyśmy do lecznicy. Znowu. Nikogo tam nie było, tylko my. Pani doktor zapaliła światło i zaczęła mnie oglądać. Najpierw pyszczek. Powiedziała, że z pyszczkiem jest ok, a że trochę brzydko pachnie… Popatrzyła też na ciocię tak jakoś mało przyjaźnie… Ale ciocia mnie wtedy odwróciła i pokazała pani doktor na pozlepianą kępkę futra na moim boku. Teraz i pani doktor przyjrzała się temu dokładnie, delikatnie szarpnęła, potem bardziej zdecydowanie i cała kępa pozlepianego futra została jej w ręce. Nie czułam bólu, tylko ulgę, bo z otworu po futrze wylało się dużo cuchnącej ropy. Pani doktor wszystko oczyściła skrupulatnie, zapsikała na srebrno, kłujnęła mnie w zadek i powiedziała, że dobrze, że ciocia ją ściągnęła w Nowy Rok i nie czekała do następnego dnia. Kazała też przyjść do kontroli następnego dnia do doktora, który naprawiał mi buzię. Zjadłam trochę na kolację i poszłam spać. Cdn.

    Noc wcale nie była spokojna. Tzn. mnie tam już nic nie dolegało, ale słyszałam, że na dole ciocia strasznie czymś się denerwuje. Przemawia do kogoś, uspokaja. Potem biegała po domu, brzęczały miseczki z kocim jedzeniem, jakiś kot miauczał żałośnie. Potem awanturował się i drapał. Był uwięziony w pomieszczeniu pod moim pokojem, a ciocia do niego chodziła i zaglądała przez całą noc. Rano ciocia była ledwo żywa. Po późnym śniadaniu ciocia zapakowała nas do pudeł – tzn. mnie i tego drugiego kota i pojechaliśmy znowu do lecznicy. Ale musiał zawieźć nas wujek, bo ciocia powiedziała, że nie utrzyma kierownicy w garści z tych emocji i zmęczenia. Kapsel – drugi kot – darł się całą drogę. Mięczak. Facet, wiadomo. Przyjął nas pan doktor. Ten, którego próbowałam naprać przy pierwszej wizycie, i który ma futro na pysiu (Ciocia też by sobie mogła takie zapuścić, niewątpliwie zyskałaby na urodzie. Wiadomo, z tymi ich łysymi nosami nic się nie da zrobić, ale reszta powinna być zarośnięta). Dziwił się, że ciocia mnie trzyma na rękach i głaszcze. A co ja niby jestem? Jakaś dzika? Mówił, że pyszczek mi się pięknie goi, jest symetryczny i trzeba jeszcze usunąć drucik i dolne kły, żeby mi się buzia mogła normalnie zamykać. Natomiast Kapsel miał ropnia w pyszczku, nie mógł nawet pysia normalnie otworzyć całą noc, póki całe ropsko nie wypłynęło. Dostał lekarstwa, a w przyszłym tygodniu pan doktor usunie mu chore ząbki. Ciocia podziękowała, życzyła wszystkim szczęśliwego Nowego Roku i zabrała nas do samochodu. Popatrzyła na nas tak jakoś mało przyjaźnie, powiedziała, że ją do grobu wpędzimy i że jesteśmy jej pluszową dziurą budżetową, jak i zarówno, żebyśmy nie liczyli na porcelanowe implanty na platynowych śrubach. 

    Nie wiem, co to są te implanty, ale słowa porcelana i platyna brzmią wystarczająco ekskluzywnie – to znaczy ekskluzywnie w sam raz dla kota. Życie teraz płynie nam leniwie i przyjemnie. Regularne posiłki, zabawa, spanie, piłeczki, myszki, wędeczki, a potem znowu jedzonko i spanie. Mogłabym całymi dniami siedzieć u cioci na rękach. Lubię trzymać pyszczek w zgięciu jej łokcia. Wypłakałam tam wszystkie swoje żale, obawy i frustracje. Przy okazji dowiedziałam się z czego są cioci futra. To, w którym się włóczy rano jest ze szlafroka, a wieczorne z polara. Nie znam takich stworzeń. Widać jakieś baśniowe. Ale jak zaczęłam ugniatać ciocię łapkami to się zapytała, czy mogłabym łaskawie przestać robić dziury w jej szlafroku/polarze. Niestety ciocia nie spędza ze mną tyle czasu ile bym chciała. Mówi, że musi ciężko pracować, gdyż jeszcze tego lata musi wysłać wszystkich weterynarzy z kliniki na wakacje na Wyspy Kanarkowe. Podobno ma to związek z nami, z kotami. Ja tam nie wiem. Może weterynarze lubią polować na kanarki. Koty lubią. Ale weterynarze chyba wolą głaskać koty okrągły rok. Nawet na wakacjach. Ciocia powinna ich wysłać raczej do Grecji na kocią wyspę. Mam takie podejrzenia, że ciocia się ze mną nie bawi, bo mnie po prostu zaniedbuje. Ma ktoś telefon do TOZu? Cdn.