Za co ja uwielbiam ideę second hand'u (3)

 Mam pewną słabość, do której się jeszcze tutaj nie przyznawałam, a która jest ściśle związana z ideą zakupów z drugiej ręki. Mianowicie kocham skorupy! Wielką, szaloną miłością!
A dokładnie porcelanę. Fajanse, glinki i szkło mnie aż tak nie kręcą, choć koło okazji przejść obojętnie też nie potrafię.
  Porcelanowa choroba jest zakaźna. Ja ją mam po Mamusi, Tofik po mnie.
Zaczęło się od skorup, które spływały na mnie w spadku (bo kiedyś na szczęście nie było duraleksów, arcoroców, arcopali i rodowych serwisów z melaminy!). Była porcelana. Nasza. Piękna. Śląska i ćmielowska. Był czechosłowacki Epiag i piękna porcelana z Chin i Japonii. Oczywiście była porcelana manufaktur bawarskich i górna półka - Rosenthal, Miśnia, Berlin, Drezno i Wiedeń. Zdecydowanie rzadziej można było spotkać porcelanę angielską, szwedzką czy węgierską. A prawdziwym rarytasem są Nautilusy (ze szkockiej manufaktury, zajmującej się zdobieniem porcelany tylko przez 17 lat od 1896 do 1913!) jak ten poniżej.

Nautilus

   Pierwszą cukiernicę kupiłam będąc na studiach. Nie wiem czemu, ale jak zobaczyłam ją zakurzoną w kącie wystawy pewnego antykwariatu, to nie mogłam przejść obok obojętnie.

Tu cukiernica w wielkanocnej odsłonie wraz z ciastem drożdżowym dla leni - będzie w kolejnym poście :) oraz śliczną  czarką węgierskiej manufaktury Harend, która robi za świąteczną osłonkę doniczki.

A potem poooooszło!

     Między innymi nie potrafiłam się zdecydować na wzór serwisu do herbaty, a zapragnęłam takowy mieć na okoliczność uroczystości rodzinnych. Wiedziałam, że ma być w kwiaty. W związku z tym zaczęłam kupować - głównie przez Alledrogo :) - tzw. zestawy śniadaniowe z lat 20-tych i 30-tych. Zbieractwo trwało kilka lat i tylko resztki zdrowego rozsądku pozwoliły mi wyhamować na 12 kompletach. Każdy inny, każdy w kwiaty - razem na stole wyglądają cudnie. 

  Potem zaczęły spływać cukiernice, mleczniki, dzbanki, filiżanki, paterki, żardinierki, bombonierki, miski, półmiski, wazy, sosjery i teryny. TO uzależnia! I nie, że się pójdzie do sklepu z antykami - bo to każdy głupi (i mądry) potrafi. Zaczęło się polowanie! Łowy! Szperanie i wyszukiwanie! Ach ten dreszczyk emocji!

   Kiedyś nawet na placyku ze starociami miałam wymianę zdań z panem, który sprzedawał porcelanę. Zapytałam po ile paterka, pan rzucił swoją cenę, ja swoją. Pan się zapowietrzył.

- Czy pani wie co to jest? To Carl Tielsch!

- Tak, wiem.

- I pani chce kupić Tielscha w cenie miski z Tesco!?

- Właśnie tak. Co to za frajda kupić Tielscha w cenie Tielscha?

-!?

  Bo mnie naprawdę kręcą łowy i kupno za ułamek ceny. Ale nie tylko to.

Oto kilka przykładów:

 Filiżanki Rosenthala fason Carmen wyprodukowane ok. roku 1900 nabyłam dwie w cenie 37 złotych (za obie). Ręcznie malowane kwiaty, rant zdobiony kobaltem, porcelana cieniutka jak opłatek.

 Złocenie na uszku starte od używania - to nie były filiżanki, które tylko zdobiły serwantkę :)

 
 

Maciupieńka mokka szwedzkiej królewskiej manufaktury  Rorstrand. Też wyprodukowana na początku XX wieku, około roku 1910. Niestety bez sygnatury. Zdobiona kalkomanią ręcznie podmalowaną. Koszt zakupu 5 złotych!
Udane polowanie!

Porcelana japońska. Wyprodukowana pomiędzy rokiem 1945 a 1952, kiedy to Japonia znajdowała się pod okupacją amerykańską. Skąd to wiem? Następne zdjęcie przedstawia sygnaturę filiżanki :)

No i doczekałam się swojego Carla Tielscha w cenie dzbanka z Tesco :)

Ostatni mój łup. Secesyjny C.T. z ręcznie malowanymi kwiatami. Złocenia się starły od używania, dekielek jest nieoryginalny - dobrany ze współczesnej Fryderyki, ale mi to wcale nie przeszkadza :)  

(z boku secesyjnego Tielscha stoi imbryk, który zakupiłam kilka lat temu - oczywiście okazyjnie - bo wyjątkowo pasował do cukiernicy, od której zaczęło się samodzielne zbieractwo :D)

 Obecnie spadkobiercami tradycji zostały ostatnie jeszcze nie zarżnięte Zakłady Porcelany Kristoff (dawny Krzysztof w Wałbrzychu). Chylę czoła przed ludźmi, którym miłość do porcelany pozwoliła ocalić choć ten jeden zakład spośród tylu innych skazanych na unicestwienie!

     Na pewno każdy z Was ma w domu jakąś skorupkę z jakże pięknego, a niedocenianego fasonu Fryderyka. Fryderyka była w latach 30-tych tym dla manufaktury wałbrzyskiej czym Biała Maria dla Rosenthala. A jeśli ktoś się chce więcej dowiedzieć o porcelanie z Wałbrzycha, polecam >>> TEN ARTYKUŁ <<<
 


 A teraz prawdziwy powód mej wielkiej miłości.
Ja jestem chorobliwie sentymentalna. Dla mnie każda z tych skorup to wehikuł czasu. Te przetarte złocenia szczególnie działają mi na wyobraźnię. Zobaczcie jak to dzbankowe ucho jest ergonomiczne, jak pasuje do dłoni.

    Ile osób przede mną chwytało za te wytarte uszy? Kto malował te śliczne kwiaty lub uważnie naklejał kalkomanie? To wszystko robi się ręcznie nawet dzisiaj. Każda sztuka porcelany przechodzi przez liczne troskliwe ręce zanim opuści zakład. 

   Jakie rozmowy i w jakim języku toczyły się przy stołach Europy, zastawionych "moją" porcelaną, w tych trudnych czasach dziejowych zawieruch? Kogo żegnano, podając kawę w moich filiżankach, gdy ruszał na wojnę i kogo witano, gdy szczęśliwie powrócił? Jakie poglądy wymieniano? Z czyich narodzin się cieszono, czyją śmierć opłakiwano? Czyje ręce pakowały moje filiżanki w dalekiej Azji i jak wyglądała ich podróż? Kto je zamówił? U mojej prababci był Ćmielów i czechosłowacki Epiag, a kto pił z Rosethala, Ohme, Rorstranda czy Noritake?

  Dlatego zawsze, zanim jakiś nowy okaz wyląduje w moich kredensach za szybą, dokładnie sprawdzam jego sygnaturę, co daje mi pojęcie o historii skorupki. Potem czytam o miejscach i czasach. Starannie skorupę myję, jak to robiło tyle kobiet przede mną, potem napełniam kawą, herbatą (mleczniki mlekiem), zasiadam przy stole, sączę wonny napar i puszczam wodze fantazji... Oczywiście oddaję się tej perwersji, gdy mam chwilę wolnego i szczęśliwie pozbędę się domowników :) Takie momenty są najlepsze!

Absolutnie fantastyczne przeżycie!

P.S.

Rozejrzyjcie się dookoła, czy w zakamarkach Waszych kredensów nie czai się jakaś perełka. Zdekompletowana filiżanka lub wyszczerbiony talerzyk. Przyjrzyjcie się, co za cuda mają rozłożone na gazetach przypadkowi sprzedawcy na targowiskach. Niektóre lumpeksy lub sklepiki z używanymi meblami też mają pojedyncze sztuki porcelany (tak nabyłam śliczny talerzyk Royal Copenhagen). Sprawdźcie sygnaturę skorupy i ruszajcie w podróż w czasie :) 

Miłej zabawy!

Apdejcik dla Nieloty :)
Micha wygląda tak:

W swej naiwności założyłam, że chodzi Ci droga Nieloto o tego ptaka :)