Gucio prześliczny!

Gucio jest pięknym, półrocznym kocurkiem, który trafił do mnie „na oswojenie” z piwnic jednego z wrocławskich osiedli. Miejsce to dla kotów nie jest bezpieczne, bo akurat tam brakuje wolontariuszy, którzy ogarnęliby sterylizację, koty się mnożą, a to przeszkadza mieszkańcom. A stąd już blisko, by jakiś samozwańczy miłośnik porządku w piwnicy wziął się za sprawę kocią po swojemu, po głupiemu, po ludzku okrutnie.
Gucio jednak, choć dostał milutkie imię na zachętę, ani myślał się oswajać. Siedział z uszami położonymi na bok, miną „aj-kill-ju!” i syczał. A próby dotknięcia ucinał waląc pazurami.

(Zdjęcia kiepskie, bo robione zoomem w telefonie. Nos sobie Gucio rozwalił o klatkę, w której siedział po odłowieniu zanim trafił do mnie. Teraz nosek jest już piękny i gładki!)

Zapadła decyzja, że wobec niechęci Gucia do oswajania, po kastracji i zaszczepieniu Gucio zostanie u mnie jako kot zewnętrzny, opcjonalnie wchodzący. Martwiła mnie tylko pora roku i fakt, że Gucio terenu zupełnie nie zna, a poznawanie nowej okolicy i innych dzikich kotów odbędzie się w warunkach jesienno-zimowych.  Ale do czasu kastracji i szczepień Gucio został umieszczony w kocim pokoju i mogłam sobie Gucia poobserwować, pobyć z nim i pogadać.

No i ja się początkowo dałam na to wszystko nabrać! Na to syczenie i aj-kill-ju. A Gucio po prostu jest cykor. Jest to chodzący rudy kłębek strachu. Kiedy jest przerażony, broni się, kuli, przewraca na grzbiet i wali pazurami - nie gryzie nigdy!
Niestety runął mój plan wypuszczenia Gucia na mój teren. Gucio boi się dosłownie wszystkiego! Odgłosu jadących samochodów (to akurat świetnie!), głosów dzieci idących do szkoły, czy sąsiadów rozmawiających w ogrodzie, Gucio boi się nawet skrzeczących sójek! Więc czort wie, gdzie by Gucio uciekł i zaszył się z tego strachu. A tu już listopad i temperatury takim cykorom nie sprzyjają :(
Ale Gucio jest ciekawski. Owszem, przy człowieku chowa się do pudła, ale całe wieczory słyszymy, jak szaleje z zabawkami. Piszczą piszczące myszy, turlają się piłeczki, fruwają budki i tunele. Rano znajduję drobne fanty poupychane pod nakryciem kanapy, pod dywanikiem lub w domku Gucia. Pomalutku zaczęliśmy się bawić wędeczką i myszą na sznurku. Jak się Gucio zapomni, to biega i skacze po całym pokoju i w ogóle mu nie przeszkadza, że to człowiek trzyma drugi koniec sznurka czy patyczka. Kiedy Gucio już pęka z podniecenia i radości, biegnie do swojej budki, ugniata łapkami poduchę i mruczy radośnie.

(Jak wlezę do tunelu, to mnie nie zobaczy i podejdę ją cichcem!)

A następnego dnia znowu zaczynamy od początku, czyli od syczącego Gucia w pudełku, ech.
I tu właśnie mój dom wyczerpał swoje możliwości oswojenia Gucia. Bo ja mogę z Guciem posiedzieć tak godzinkę dziennie w jego pokoju. Mój dom jest domem niekontrolowanie wychodzącym – to oznacza, że koty wchodzą i wychodzą przez system klapek, kiedy chcą. Dlatego nie mogę wypuścić Gucia na dom, bo wyjdzie, ale czy znajdzie w sobie odwagę żeby wejść?
Jest ciekawy innych zwierząt, ale się ich bardzo boi. Kiedy zabrałam Gucia na szczepienie, wzięłam jeszcze ze sobą Tuśka i Jojo. Dwoje starych kocich wyjadaczy, co to zupełnie nie zamierzali cierpieć w milczeniu i darli sznupy przez całą drogę w tę i nazad, jak i również u weta. Po powrocie do domu myślałam, że Gucio nie żyje! Że po szczepieniu dostał wstrząsu anafilaktycznego. A to był wstrząs psychiczny. Gucio siedział wbity w sam koniec kontenerka, nieruchomy, z oczami wielkimi jak spodki. PRZERAŻONY!
Gucio jest po prostu kotkiem bardzo wrażliwym i dlatego szukamy dla Gucia bardzo szczególnego domu, w którym będzie miał częsty kontakt z człowiekiem, bo będzie ludzi widział i słyszał, ale który pozwoli Guciowi się oswoić w jego, guciowym tempie. Może to być dom tymczasowy, a najlepiej żeby był już stały.
Dom musi być doświadczony, bezpieczny dla kotów i spokojny. Bez małych dzieci i dużej ilości zwierząt. (W małym mieszkaniu stado 10 kotów wpędzi Gucia w depresję i zapewne Gucio latami nie wyjdzie z pudła lub szafy) Gucio może być jedynakiem, pod warunkiem, że personel Gucia zaakceptuje fakt, że ma kota tylko do oglądania (a sami przyznacie, że jest co oglądać!), a nie do głaskania. Jestem przekonana, że to się kiedyś zmieni, ale podejście do człowieka musi być decyzją Gucia i nie wiemy ile czasu mu to zajmie. Docelowo Gucio może być kotem wychodzącym, ale myślę, że próby wypuszczania Gucia można będzie podjąć dopiero wiosną/latem, kiedy poczuje się bezpiecznie u siebie. No i przestrzeń do wychodzenia musi być zabezpieczona, żeby Gucio ze strachu gdzieś nie zwiał i sobie krzywdy nie zrobił.
Gucio jest odrobaczony, wykastrowany, zaszczepiony (drugie szczepienie 21. listopada) i ma książeczkę. Pięknie korzysta z kuwety.
Komu pięknego Gucia, komu?!
Zainteresowanych proszę o kontakt mailowy: pieswswetrze@gmail.com