Na razie ogrodowo i kocio

 Wywołana do odpowiedzi w sprawie kosaćców, spróbuję na szybko sprokurować post ogrodowy.

    Z powodu bolesnego braku czasu (jeżu kolczasty! ja chcę choć chwilkę oddechu!) trzecia niespodzianka czeka wciąż na upublicznienie. 

    Donoszę uprzejmie, że w zawieszeniu ciągle jest sprawa siatki balkonowej u Beni - no niby jutro mają się panowie zmaterializować i zrobić - oraz prace z wymianą drzwi także jeszcze nie ruszyły. Okazuje się, że dostać się przed oblicze majstra oraz umówić termin prac, jak również go doczekać i przeprowadzić prace z sukcesem jest równie trudno, jak zdobyć termin prywatnej wizyty do endokrynologa w perspektywie krótszej niż trzy lata! O ile lekarzem naprawdę nie każdy może i powinien być, o tyle patrząc na potencjał intelektualny, zapał do pracy moich studentów i perspektywy zarobkowe przyszłych magistrów wszelkich nauk rzekomych, stwierdzam, że 80% studiujących powinno się zająć pożytecznymi zajęciami na korzyść narodu i własną. Dobry kafelkarz zarabia krocie, a jest równie rzadkim i a wręcz mitycznym stworzeniem jak puchaty, liliowy jednorożec. Albo rzadszym. 

    Autentycznie się zastanawiam, czy nie rzucić tej prostytucji dydaktycznej w pierony i nie chwycić się za siatkowanie ludziom okien i balkonów. Ostatnio siatkowaliśmy z Mężczyzną okna i balkon u Lilly i nieźle nam wyszło.

Ale ja nie o tym.

Tym razem o ogrodzie. Rośnie co chce i jak chce i wcale nad tym nie panuję.

    Najbardziej cieszę się z kosaćców, czyli irysów syberyjskich, które sobie kupiłam dwa lata temu i w tym roku zadomowiły się i rozrosły na tyle, żeby zakwitnąć.

    Pierwsze zakwitły białe, potem fioletowe, następnie liliowe i niebieskie. Najdłużej czekałam na maślane (butter cośtam)

Obok kosaćców utkałam kocimiętki, a na froncie rabatki rozrasta się bodziszek czerwony. Bodziszek żałobny też się rozrasta, ale nie tak jakbym sobie tego życzyła i już przekwitł. Bodziszek cuchnący, zwany zdrawcem, też się ładnie rozrasta, upchnięty w różnych zakątkach ogrodu.

    Cała rabatka prezentuje się jako zielony busz i dywan ziela wszelakiego. Część jeszcze nie wybujała, część się rozpędza dopiero do kwitnienia. Nie szaleję z odchwaszczaniem jak widać, bo tzw. chwasty - u mnie głównie pięciornik gęsi i bluszczyk kurdybanek - chronią nasadzenia przed wyschnięciem na wiór. Rozchodniki, lawendy, kocimiętki, lepnice, bodziszki, szałwie, miodunki, mięty, rozmaryny i inne takie dobrze sobie w tym gąszczu radzą. A nawet - polecam serdecznie - wetknęłam w ten busz błąkające się po grządkach truskawki. Okazuje się, że truskawki świetnie się sprawdzają jako roślina okrywowa na rabatkach. Rozrasta się to przyzwoicie i nawet jakiś plon z tego jest bez specjalnego spinania się. Raczej do przegryzki w czasie rekreacji ogrodowych. Także jak macie truskawki, których pejsate rozłogi wyłażą poza grządkę, dajcie im spokojnie się rozrastać lub pieczołowicie wciskajcie w rabaty. Poziomki też się nieźle do tego nadają. Przy ścianie domu, przy krawężniku, pod większymi krzewami. A potem młodości, ty na poziomki wylatuj! I nie ważne, o którą młodość chodzi ;)

Krzewuszki kwitną jak szalone po przycięciu na jesieni. 

    Zakwitł też w tym roku po raz pierwszy śliczny jaśminowiec, który dostałam od mojej koleżanki Mirki.

    Mirka miała wielki krzew jaśminu jeszcze poniemiecki, bo mieszkała w starej willi i jaśmin sam się nasiał do donicy, która stała gdzieś obok. Dostałam takie o coś, kilka badylków i na trzeci rok zakwitło i pachnie. Mirka już niestety nie żyje, emeryturą nacieszyła się jakieś dwa lata, a krzew jest i mi o niej przypomina. Dobry z niej człowiek był, choć w prawie każdej kwestii miałyśmy inne poglądy. W każdej oprócz kotów :)

    Jeżyny w tym roku też jak głupie wybujały i wygląda na to, że wreszcie będziemy coś z nich mieli.

Sadziłam dwa, czy trzy lata temu, w tamtym roku jakieś kilka owocków było - bardzo smacznych. 

A w tym roku rozrosły się w kilku miejscach i kwitną jak najęte.

    No i róże. Róże to chyba dolnośląska specjalność, bo kwitną wszędzie, w każdym ogrodzie i wzdłuż dróg. Często jeszcze jakieś stare odmiany, dzikie i zdziczałe, śliczne. W moim ogrodzie też są. Stare i nowe, zwyczajne dziczki i te szlachetniejsze. 

Nad bramką kwitną okazale, choć wcale nie należą do tych pnących. Nie ja je sadziłam, więc niech sobie rosną jak chcą. Ja tylko przycinam.

    Wielki krzew róży jadalnej. Aż się prosi na syrop do słoików i płateczki w syropie do herbatki mniam, ale czasu brak i jestem wkurzona. W tym roku kwitnie tak, że aż pod ciężarem kwiatów się kładzie.

Posadziłam w zeszłym roku jeszcze dwa krzaczki odmian jadalnych, ale muszę poczekać aż się zadomowią :)

Ozdobność nasza amarantowa (przepychanki z dziką) i pąsowość jeszcze w pąkach.

Moja ukochana żółta.

Wielki krzak dzikiej, jeszcze czasy przedwojnia pamiętający, bo "był od zawsze"

    I dwie róże, które rosną jak szalone obok drugiej bramy, a posadzone zostały przez Mężczyznę w zeszłym roku zaledwie. Walczą o lepsze z dorodnym czarnym bzem, który też zaledwie w zeszłym roku się objawił i już był mocno cięty. (Patrząc na ten bez i róże, zastanawiam się czyjego trupa mamy pochowanego pod płotem... bo w innych miejscach ogrodu róże tak szybko nie rosną...)

    No i oczywiście nowy się wprowadził. Zimą pojawiły się dwa młode czarne koty. Jeden miziasty, ale agresywny do innych kotów, a drugi płochliwy i niezależny. Z początku je myliliśmy, bo były identyczne, z czasem zaczęliśmy rozróżniać. Kotka okazała się być bardzo proludzka, ale inne koty ją stresowały i wzbudzały agresję. Po błyskawicznej akcji z łapaniem (i chyba kastracją, nie pamiętam) tuż przed Bożym Narodzeniem przechwyciła ją Gosianka i poszła do Za Moimi Drzwiami. Dostała śliczne imię Masaya i szybko znalazła kochającą rodzinę, gdzie jest jedynaczką.

Kocurro był dokarmiany i pałętał się po okolicy, aż powziął decyzję o odwiedzaniu misek w domu. Raz i drugi wlazł w nocy, nażarł się i spał. Kilka razy dał się pogłaskać przy miskach w altanie. W domu zaczął się gościć dość regularnie i niestety zaznaczył swoją obecność. Cóż, cenę za domowy luksus należy uiścić w rodowych klejnotach. Tak też się stało i w piątek Duszek pojechał na kastrację. Chyba żywi do mnie o to niejaką urazę... ;) Ale już dzisiejszej nocy dostał saszetę na zgodę, więc myślę, że teraz po wyłączeniu testosteronowego szwędactwa z czasem zamieszka w domu. Może nawet kiedyś się uda go na tyle oswoić, że nie będzie to nasz dom. Duszek też jest mieszańcem po jakimś rasowcu, tak jak Jogi (obecnie Stefan), zdradza go bulterierzy nos.

Jogi/Stefan