Cywilizowane gumno

Ledwo pod ostatnim postem napisałam "Choć jak na złość mój żywot często ubarwia się sam, wywołując u mnie ataki paniki ;)" a słowo ciałem się stało.
Zaraz po nowym roku życie podstawiło mi nogę, a gdy fiknęłam orła to dopadło i skopało po siniakach. Skubane jedne! Żeby ono - to życie - miało zadek! O jakże ja bym je chętnie po nim kopała! Tak z fantazją, od serca i z półobrotu!
Miało być pięknie, miałam sobie odzipnąć, popisać na blogasku i może wreszcie coś poszyć - a wyszło jak zawsze. No i jeszcze to zimno.
Ponoć to już końcówka. Już ma iść ku lepszemu, znaczy cieplejszemu, ale uwierzę jak poczuję. Jak się spocę w za ciepłej kurtce ;)
No i właśnie skiż tego zimna naszły mnie rozważania przyszłościowo-gumienne.
Zima to ta pora roku kiedy bycie blokersem (słowotwórstwo zaczerpnięte od Megi) doskwiera mi najmniej, w porywach do wcale. Odkręcam kaloryfer, owijam kocem, wlewam w siebie hektolitry gorących płynów i dbam, żeby moje terrarium się nie rozszczelniło.
A zima atakuje. Dzisiaj rano za mym oknem roztaczały się plenery do Ekspresu polarnego, Opowieści z Narnii i Mrocznych materii razem wziętych.
Trzeba się było jednak z psunami na spacer zebrać - co wywołuje u mnie niechybnie fale żalu nad mym ciężkim losem i współczucia dla mnie samej, że jako ta dziewczynka z zapałkami... (No i co, że mam puchową kurtkę, otulona jestem w wełny od stóp do głów i solidnie obuta - przecież WIEM, jak tam się czuję w środku tego wszystkiego! I żal mi tej istoty, co na mróz bladym świtem itd.)





Brzozy moje ukochane, które niestety susza z 2015 zabiła na śmierć:


I tak od miesiąca.



I przyjaciółki moje, wrony:



co to zawsze czekają, co im z kociego stołu spadnie



A pierwszy atak zimy w tym sezonie przeżyłam w połowie listopada, gdy mnie poniesło na rodzicielskie gumno.
Siedziba owa jest położona malowniczo, w górach - choć dla niektórych Beskidy to nie góry. Zapewniam jednak, że w czasie zimowym, a zwłaszcza w porównaniu ze stolicą Dolnego Śląska, Beskidy to góry. No i w połowie listopada było tam już górzyście zimno.
Ponieważ mój Rodzic akceptuje wybiórczo osiągnięcia cywilizacji, przeto pobyt na beskidzkim gumnie poza sezonem letnim suchym rodzi we mnie uczucia ambiwalentne. Ogrzewanie kominkowe jest ok, pod warunkiem, że w kominku aktualnie buzuje. Łazienka bez ogrzewania stałego (piecyk olejowy się nie liczy), z przepływowym, mało wydajnym ogrzewaczem wody jest ok w upalne lato. Ścieżka wydeptana w trawie jest ok, pod warunkiem, że nie musimy się wydostać na drogę zanim obeschnie rosa lub nie trzeba się wykopywać ze śnieżnych zasp, opcjonalnie gdy nie pada i człowiek nie musi brnąć po kostki w gliniastym błocie. Naprawdę brak utwardzenia na dróżce do domu sprawia, że dla mnie - urodzonego mieszczucha, przebrnięcie tych 30 metrów staje się sportem ekstremalnym (komu wyobraźni nie staje, niechże sobie przypomni scenę z Nocy i dni, jak to Bogumił Niechcic z małżonką zajeżdżają przed dom do Serbinowa).
Nie jestem w tych uczuciach odosobniona. Reszta rodziny też tak ma. Niemniej im trudniejsze warunki, tym większy banan na licu Rodzica, któren czuje natenczas bliskość natury.

Widoczki z gumna listopadowego. O, prosz:



Pyza - nasz domowy ziarnojad - czyści karmik



Kreska - miejska paniusia - mocno zdegustowana, stąpając ostrożnie, oddalała się od domu  na kilkanaście metrów, celem defekacji i pędem wracała.



Na owym beskidzkim gumnie, w ciężkich warunkach bytowych (stare piece, szpary między deskami sufitu, nieszczelne drzwi i sławojka na zewnątrz) upłynęło mi dzieciństwo i młodość - znaczy wakacje i ferie. A studnia widoczna powyżej, to nie fantazyjna ozdobna atrapa, tylko źródło wody pitnej, od niedawna zaopatrzone w hydrofor w środku i abisynkę na zewnątrz. Do 2010 roku ciągnęło się wodę wiadrem. Doceniam również wynalazek pt. tara do prania. Kto musiał prać ręcznie i miał okazję spróbować z tarą wie, o czym mówię.
Tak, drzewo też umiem rąbać. Ale nie żebym za tym tęskniła.

No i tu przechodzimy do meritum, czyli opowieści o Babce mego znajomego z naszej wiochy. W tamtych stronach do dziś często zamiast słowa babcia, używa się słowa babka. Również w zwrotach bezpośrednich. Ładnie mi to brzmi :)

No więc rzeczona Babka zamieszkiwała sobie w chałpie, na stoku powyżej pól i łąki, już przy samej granicy lasu. Żyła sobie czerstwa starowinka sama, bo mąż już ją odumarł a dziecka poszli na swoje. Żyła sobie, jak ojce kiedyś żyli i to życie jej służyło. Koło siebie zrobiła, i w obejściu, i wokół żywiny - bo i kury były i koza. Takie tam zwyczaje kiedyś były, że w obejściu była krowa, a jak samotna osoba zostawała na gospodarstwie, panna bez rodziny lub wdowa, to sobie kozę sprawiała.
Latem w polu Babce zrobiły dziecka i wnuki, jesienią opału nanieśli, a zimą sobie sama mieszkała. Krzątała się po domu i w obejściu, jajko sobie ugotowała i ziemniaków z mlekiem, kota pogłaskała, różaniec zmówiła i dobrze jej było.
No i spadł śnieg którejś lepszej zimy. Spadł i nie chciał stopnieć. Nie dość, że spadł raz, to jeszcze padał cyklicznie. Zaspy były po nos i w związku z tym Babka została odcięta od świata.
Nie żeby to Babce przeszkadzało.
Światu zaczęła jednak ta sytuacja uwierać, a dokładnie rodzinie, co to w ciepełku na dole we wsi siedziała. Frasunek wielki rodzina miała, a z frasunku jak wiadomo dziwne wizje i lęki się lęgną. Zobaczyli więc oczyma duszy, jak to Babka pod śniegiem zamarzła, jak to wilcy jej zamarznięte zwłoki ciągają (czemu te wilcy nie miały się zająć kurami i kozą, no i skąd te wilcy - nie wiadomo) dość, że wkręcili się równo i rodzina przy wsparciu wsi i służb stosownych zorganizowała ekspedycję ratunkową.
Ruszyli tedy gromadnie. Przodem wóz strażacki w pług zaopatrzony i strażaków krzepkich z łopatami do śniegu. Policja, też krzepkie chłopaki, żeby strażaków wspomóc w razie by co, no i żeby protokół spisać przy zwłokach Babki. Pogotowie, żeby zgon stwierdzić, a gdyby jakimś cudem jednak się w Babce jeszcze życie kołatało, żeby owe życie reanimować - ale bądźmy szczerzy, jakie życie pod tym śniegiem, ech... No i przedstawiciele rodziny, żeby Babkę godnie pożegnać i żywinę zaopiekować. Pozostała rodzina zajęła się przygotowaniami do niechybnego pogrzebu i opłakiwaniem Babki.
Sama zainteresowana rąbiąc sobie szczapki na rozpałkę w obejściu, zobaczyła z góry, że ku niej ta oryginalna procesja zmierza. Zakrzątnęła się przy piecu, żeby herbaty ciepłej przygotować, bo jak się takim Kolędnikom zachciało do niej z wizytą iść, to trza ich godnie podjąć, gdy za kilka godzin zmarznięci staną u drzwi. Naszykowała Babka herbaty i poczęstunek i zajęła się swoją robotą.
Tak ją też umordowana ekspedycja zastała :)
- No diabły i janioły widzę, a Turonia żeśta po drodze nie zgubili? - powitała ich promienna Babka rozciągając usta w bezzębnym uśmiechu.
Zbaraniałe służby i rodzina, mocno zaskoczone zastaną sytuacją (a nawet urażone niestosowną żywotnością Babki w obliczu zbiorowego poświęcenia sił i środków na ratowanie tejże), jęły tłumaczyć staruszce powód swojej wizyty. Uśmiała się Babka, że ho, ho!
Oświeciła młodzież, że zima to i owszem była, ale w sezonie 1939/40, a potem to jeno prószyło jak z rozprutej pierzyny. No ale skąd oni mogą o tym wiedzieć, skoro takie młode som. Napoiła utrudzonych ciepłą herbatą, z uprzejmości dała sobie zmierzyć ciśnienie i do gardła zajrzeć, skoro dochtór się pofatygował i jęła wyprawiać do domu nazad.
A tu zarówno służby, jak i rodzina bez Babki wracać nie chcieli. Myślę, że nadal obrażeni na Babkę, że ta nie była jednak uprzejma zamarzać, skoro oni przyszli ją ratować. Przepychanki trwały długo. Wszyscy po kolei próbowali Babce do rozumu przemówić, choć Babka swój rozum miała bystry i na miejscu.
- No niechże Babka nie będzie dziecko, niechże się Babka pakuje i wraca z nami, bo jeszcze tu Babka zemrze i co?!
No i tu się Babce cierpliwość wyczerpała. Zwłaszcza, że jak to objaśniła słuchającym, Pan Bóg wie, kiedy ma ją z półki wziąć, a jej to by nawet było na rękę, bo więcej ma bliskich tam niż tu i nikt między Pana Boga a Babkę wtrącać się nie będzie, o!
Pogoniła towarzystwo i wiem, że jeszcze sobie pożyła, nie dam głowy czy długo ale z pewnością szczęśliwie.

Tak to historia krzepkiej staruszki, zimno za oknem i doświadczenia beskidzkiego gumna sprawiły, że poważnie się nad gumnem zaczęłam zastanawiać. Jakież ono ma być, to wymarzone.
Czy w ogóle jest jeszcze możliwe, żeby sobie żyć jak owa Babka z kozą i kurami, własnym rytmem i przyrody rytmem, z Panem Bogiem jak z najlepszym przyjacielem.

Te rozważania przeniosły się na sesję herbacianą przy stole w kuchni Ani (Frajda Przyrodnika), gdy delektowałyśmy się podnoszącym na duchu szatańskim darem Diabła w buraczkach (dzięki Ci, ach dzięki za cudownie diabelski dar Diable!)
I wyszło nam z tych rozważań, że:
1. najlepsze jest gumno takie po środku niczego, w głuszy kompletnej, daleko od cywilizacji - no wiecie, szum wiatru w koronach drzew, ptasie trele, no niechby już nawet te wilcy - ale:
2. z internetem szerokopasmowym;
3. i żeby były blisko szkoły i przedszkola, bo dzieci jeszcze małe (to Ania)
4. i ośrodki zdrowia i szpital, bo Rodzic już młodszy nie będzie (to ja, a Ania trochę też)
5. no i Biedronka, oraz pociąg, bo trzeba czymś do pracy dojeżdżać;
6. no i żeby nie był to Serbinów bis (to ja - mam taki beskidzki uraz)
7. żeby było ciepło i komfortowo ale żeby było dziko...
No i masz babo placek - jak to pogodzić? :)))

A jakby tam kogo jednak na Żywiecczyznę pognało, czy to latem, czy zimą i posilić by się chciał godnie, suto i w cenach ludzkich to Karczma w Żywcu jest jak najbardziej rekomendowana.
Dobrze w mordę dają. Zjeść można smacznie bardzo i do wypęku za kilkanaście zyla, że się człekowi jeszcze długo pełny żołądek rozleniwieniem błogim objawia.
Cokolwiek tam zamówicie, będzie Wam smakowało, za co ręczę, bo jestem od tamtej kuchni uzależniona. Zawsze mam dylemat z wyborem, ale zupy nigdy nie przepuszczę. Zwłaszcza kremu z borowików, choć serowa też palce lizać. Dostaje się pół litra gęstego jak sos kremu, ze złotymi, chrupiącymi grzankami, usypanymi w piramidkę na osobnym talerzyku. Zupy to koszt rzędu 8-10 złotych. Po takiej zupie mało co można jeszcze wcisnąć, ale mnie się zawsze udaje ;)
No i "pszczeli dzbanek" trzeba koniecznie zamówić i spróbować. To herbata korzenna, podawana w dzbanku (spokojnie starcza na 2-3 osoby, ale ja obalam sama ;) ) i osobno pyszny miód do osłodzenia. Desery też mają, ale nigdy nie doszłam tak daleko ;)

O >>> TU <<< jest ich strona. Jeśli kto ceni zwiedzanie kulinarne na równi z turystycznym, to doceni ten adres. Osobiście z wiekiem zwiedzanie kulinarne zaczęłam przedkładać nad jakiekolwiek inne :)





P.S.
Podczytywałam w międzyczasie Wasze blogaski, ale teraz dopiero wezmę się za nadrabianie lektury, a i to w ślimaczym tempie - dalsze trudności obiektywne i nawet nie ma kto mi wywiesić napisu "przepraszamy za usterki"