Jarmark bożonarodzeniowy w Leśnicy, czyli jak poznałam Ewę :)

Taaaaa... To jest właśnie jeden z baaaaardzo zaległych postów, które się tłoczą, cisną i popychają, żeby wreszcie się wydostać na światło dzienne blogaska.

A przed Ewą to mi wstyd, że dopiero teraz.

Do rzeczy.

Rozczarowana jarmarkiem bożonarodzeniowym na wrocławskim rynku, który został zmonopolizowany przez kilku wystawców, po 4-5 stoisk każdy, przestałam nań bywać.
Co oczywiście zrodziło w mych trzewiach jarmarczny głód bożonarodzeniowych świecidełek.
Jakże się więc ucieszyłam, że w Zamku w Leśnicy będzie taki mini jarmark.

Zamek w Leśnicy lubię odwiedzać i bez imprezowych okazji, bo jest PRZEŚLICZNY!











Zamek jest stosownie stary, bo jego historia zaczęła się 1132 roku. Ale o tym rozpisywać się nie będę, bo zrobili to za mnie inni całkiem nieźle. Na przykład taka Wikipedia. Historia jest też na stronie samego Zamku >>> o tu <<<<.
Kto z PT Blogoczytaczy będzie kiedyś we Wrocławiu, powinien sobie zamek i park wpisać na listę zabytków do zwiedzenia. Nie tylko z resztą sam zamek, ale w Leśnicę w ogóle, bo to piękne małe miasteczko na obrzeżach Wrocławia. Noc Świętojańska, jarmark i turniej rycerski z okazji Świętego Jana to już po prostu mus zobaczyć :)

No to podreptaliśmy z Mężczyzną spragnieni wrażeń (ja bardziej, Mężczyzna odchamiany pod przymusem).
W progu sali wystawowo-zabawowej stały dwie miłe panie reklamujące Pałac Brzezina i częstujące przychodzących mufinkami. Mufinki pyszne, panie bardzo miłe, a mnie ciągle w głowie tkwi, żeby Brzezinę odwiedzić i zobaczyć, co tam dobrego mają.







Impreza była głównie dla dzieci i dzieciaki bawiły się świetnie robiąc bombki, stoiki i ozdabiając pierniki. Jak widać dzieciaki miały super frajdę! Rodzice razem z nimi :)



A obok było kilka stoisk.



Leziemy, oglądamy te gipsowe, drewniane, szydełkowe, wiklinowe i z innych materiałów wszelkich cudeńka, aż me oko zawisło na BIŻUTERII.
No nie dziwota. Czyje oko na biżuterii nie zawisa?

Wtedy jeszcze nie wypadało mi tak bezczelnie robić zdjęć z bliska, więc to jest takie nieśmiałe z ukrycia.



Biżutka piękna, oryginalna, z miedzi i cyny, z kamieniami.
No i o te kamienie chodzi! Od razu wypatrzyłam śliczny naszyjnik z labradorytem - według mnie najcudniejszym kamieniem na świecie, zwanym kamieniem zorzy polarnej.
Nabyłam.
Wypatrzyłam także broszkę w kształcie ważki dla mojej siostry, którą również nabyłam.
Miła pani sprzedająca (Ewa to właśnie była) zapytała, czy zapakować mi broszkę na prezent.
A tak, poproszę.
Myślałam, że włoży mi broszkę w jakąś okolicznościową tytkę z Mikołajem, a tu... całkowite zaskoczenie!
Pakowanie broszki według Ewy o, prosz:





Mój wisior jest w kształcie kruka? pingwina?
Wolę myśleć, że kruka, bo zawsze lubiłam te mądre ptaki.

Pocwałowałam szczęśliwa do domu, przezornie biorąc ze sobą wizytówkę artystki.
Ze dwa tygodnie mi zeszło nim do rozumu doszłam i dotarło do mnie, jak karygodny błąd popełniłam zostawiając na pastwę jakiejś innej klientki (zapewne zupełnie tego niegodnej) MÓJ pierścionek z labradorytem!
Chwyciłam za wizytówkę i dzwonię.
Pani mi wyjaśniła, że pierścionek został sprzedany - no jakżeby inaczej! - ale żaden problem, zrobi mi inny. Specjalnie dla mnie!
Musiałam tylko poczekać, bo pani zmieniała siedzibę swojej pracowni i w ogóle musi kamienie zamówić/odebrać.
No to czekałam. Długo. W końcu udało nam się zdzwonić i umówić na odbiór pierścionka u Ewy w pracowni.
I tak poznałam Ewę.
Osobę cudowną, silną, której życie nie było tańcem po płatkach róż.
Ostatnio miałam zaszczyt niebywały oprócz Ewy poznać jeszcze kilka takich niezwykłych kobiet, które się odważyły wziąć życie w swoje ręce, nabrać głęboko powietrza i skoczyć w jego wartki, zimny nurt. Bo czuły, że tak trzeba, że innej drogi nie ma. Wóz albo przewóz.
No i Ewka tak właśnie zrobiła.
Przegadałyśmy w jej pracowni długie godziny (dzięki Ewa za poświęcony czas!). Dodała mi odwagi do dalszej swetrowej pracy. Dała wiele cennych wskazówek i pyszną herbatę :)

A pracownia Ewki to MAGIA i żadne zdjęcia tego nie oddają.



Cała masa pudełek z różnościami












Zdjęcia wyszły mi średnio, ale cóż. Mój srajfon robił, co mógł.

A Ewę można spotkać na dolnośląskich jarmarkach i na fejsie >>> O TU! <<<<, można też przeczytać o Ewie TU

A teraz moje labradoryty. To takie szare kamienie, które wyglądają nijak, aż pod odpowiednim kątem, gdy pada na nie światło rozbłyskują kolorami zorzy polarnej.
Jest nawet legenda, według której inuicki wojownik wysłuchał błagania zorzy polarnej uwięzionej w skale. Rozbił włócznią skałę i uwolnił zorzę, żeby mogła zabłysnąć na niebie. Jednak odpryski zorzy pozostały w skałach u wybrzeży Labradoru.

Mój kruk.

Tak ci on wygląda. Zwyczajnie.




A tak on wygląda niezwyczajnie :D





A to pierścionek do kompletu.









I żebym wyszła z siebie i stanęła obok, to nie jestem w stanie oddać tego rudo-złotego światła z błękitno-turkusowym rozbłyskiem!

Oczywiście jest jeszcze koci aspekt tej całej historii ;)