Come back Psa w swetrze ze stadem :)

Uff!
Było cinżko.
Żmudnie było. Lał się pot i łzy się lały.
Na szczęście były to głównie łzy szczęścia. Zwłaszcza w drugim etapie przedsięwzięcia :)

No to do rzeczy.
Droga do domu:

 

Widok z okna kuchni i sypialni:

Apdejcik z okna sypialni:

Letni:

Jesienny:

Widok z "salonu":

Apdejcik - widok z kuchni i salonu:

Tak Kochani! Przeprowadziliśmy się!

Na wieś!

I jesteśmy prawdziwymi wiochmenami :)

(Zdjęcia kiepskie, bo robione telefonem i w dodatku część zaginęła w megabajtowych pomrokach, stąd konieczność odzyskiwania ich z pewnego portalu...)

Dom stał i po prostu na nas czekał.

Domy tak mają ;)

I w dodatku leży on dokładnie w kierunku widocznym z okien kuchni i sypialni naszego starego mieszkanka.

Wybór został dokonany po konsultacjach społecznych z samozwańczym przedstawicielem naszych futer.

Tak to się odbywało:

 Potem był amok wielkiego pakowania, sprzedaży mieszkania, kupna domu, papierologii wszelkiej, który się zbiegł z amokiem końca semestru. Byłam w stanie agonalnym.
W tymże stanie zastała mnie Asia, znana światu jako Diabeł w buraczkach, gdyż albowiem przyjechała i podarowała mi cudowny dzień na słońcu i powietrzu wrocławskiego Rynku i okolic.
Za wsparcie robiła również Ania (Frajda przyrodnika). I to były te jasne chwile tego strasznego okresu. Dzięki Dziewczyny!
Potem były remonta większe i mniejsze, rozpakowywania i w ogóle chaos porównywalny z pożarem w domu uciech. Głównie była to walka ze wszechobecnym kolorem seledynowym (osobny temat) - taka słabość poprzedniego właściciela, oraz z kablami od anten telewizyjnych. Anten było kilka, a kable zwisały z każdej powały. Właściciel przedstawiał nam to jako atut domostwa. Wyprowadziliśmy go z błędu, za to wprawiliśmy w osłupienie.
- Jak to BEZ TELEWIZORA????? (w oczach wyraz - panie jak tu żyć? Jak żyć?)

Nie żeby to się zakończyło...
Po prostu tempo remontów spadło i już można sobie tak pomału żyć.
Jak napisała mi Asia: tam dom mój, gdzie farbki moje.
No to tam dom mój, gdzie książki moje.
Kiedy tomiszcza spoczęły na półkach regałów różnej maści, poczułam się u siebie :)

A co to znaczy u mnie?
No to słów kilka o samym domu.
Dom pełni funkcję mieszkalną od niespełna 20 lat.
Przez wcześniejsze 80 lat był... szkołą.
Najpierw szkołą katolicką (we wsi była jeszcze szkoła ewangelicka), a potem wiejską szkołą podstawową (posiadamy jeszcze czerwoną tablicę, która była zamontowana na budynku przy wejściu).
Trochę to deprymujące, gdy wszyscy mieszkańcy wsi znają rozkład Twojego domu. Interesują się, dopytują. Każdy we wsi stawiał tu swoje pierwsze kulfony w kajetach w linie i mozolnie dodawał dwa do dwóch :)
Salon mam w zerówce, a sypialnię w klasie drugiej :)
Dom nie ma dużo pomieszczeń, za to są one obszerne.
(komentarz naszego NNNŚ Weta: klasa, sala gimnastyczna i stołówka ;) )
Szkoła stoi w środku wsi, na niemal głównym skrzyżowaniu.
Po przekątnej skrzyżowania stoi piękny kościół - niegdyś z drewnianym, malowanym sklepieniem, ale po pożarze odbudowanym z cegły. Kościół jest filialny ale piękny niczym archikatedra.
Po drugiej stronie "drogi" (trudno to nazwać drogą - ot szersza miedza) stoi stary zajazd, w którym obecnie mieści się sklep. Na razie nieczynny, bo w remoncie.
Był taki sklepik z kobietą za ladą, a teraz ma być światowo - sam z koszyczkami!
No to już mamy władzę kościelną i galerię handlową :)
Drugi dom za płotem w końcu ogrodu to władza świecka, czyli pani sołtys.
No i będzie tego.
Wiocha jest tak mała, że nie ma nazw ulic, tylko numerację domów.
W południe biją Anioła Pańskiego (określenie mojej siostry), a jak skończy się przemoc wobec Osoby Niebieskiej to rozlega się zgrzytliwe, akordeonowe, przez megafon nadawane Szła dzieweczka do laseczka i to oznacza, że przyjechał Pan Piekarnia.
Samochód przejeżdża mi przed domem może jeden na godzinę choć jest to - uwaga!- droga wojewódzka! Ale nikt po naszych dziurach nie jeździ, bo wszyscy wolą lecieć główniejszą. I dobrze.

Boisko szkolne robi mi za ogród.
Na końcu ogrodu rośnie wielki jesion, który podtrzymuje walącą się ścianę starego spichlerza. Ściana dla wzmocnienia została obsadzona dzikim winem. Spichlerz jest olbrzymi (na zdjęciu jest widoczny tylko mały fragment jego wschodniej ściany) i nie za bardzo są pomysły na niego.
Do ściany spichlerza przytulony pleckami jest mały, biały budyneczek z dwojgiem starych, zielonych drzwi. Przy jednych, na gwoździu wisiał wielki, zardzewiały klucz.
To szkolny wychodek :)
Część obszerniejsza, zamykana na klucz - dla nauczycieli, i mniejsza dla żaków.

Cała wieś objęta jest ochroną konserwatorską jako kompleks i w pobliżu jest bardzo ograniczona możliwość budowania czegokolwiek. Poza tym zaraz za wsią rozciągają się obszary chronionego krajobrazu Natura 2000.
We wsi są dwa gniazda bocianie, z czego jedno widać z okien i z ogrodu.

 

Nad domem żurawie uczyły młode latać i przygotowywały do dalekiej podróży.

Codziennie słyszymy też pawie, które mieszkają dwa domy dalej.

Kuna zostawiła nam ślad swojej bytności w postaci zgubionego w trawie jajka (odkryte po skoszeniu trawy).

I to wszystko 7 km na północ od granic Wrocławia :)
No i w ogóle mieszka nam się sielsko, wiejsko i literacko.
Jesion do mnie od razu przemówił setką skrzeczących szpaków i wspomnieniem ukochanych lektur z dzieciństwa autorstwa Jana Grabowskiego. Skrzydlate bractwo, rozdział Uniwersytet na jesionie :)

Na okoliczność spacerów sprawiłam sobie obuwie trekkingowe  ;)

i wyruszyłam drogą za domem na wieczorny spacer.

Przy drodze mamy kilka rosochatych wierzb, takich, co to są naturalnym miejscem bytowania diabła Boruty :)

Za olszynami po prawej, w odległości jakiś 2 kilometrów jest linia kolejowa - nasz środek transportu do pracy.

Bo ta droga też mnie za serce chwyciła i trzyma.

W moim rodzinnym domu, w dużej, szarej kopercie były przechowywane przedwojenne książeczki i strzępy książeczek dla dzieci, na których wychował się mój Tata - rocznik '41. Książeczki zabrała moja prababcia - nauczycielka dla swoich wnucząt. Niestety młodsze rodzeństwo mojego Taty i moje kuzynostwo nie miały dla tych książeczek należnego szacunku :( i Tacie udało się ocalić nędzne resztki z dużego zbioru. 

Czytanie tych książeczek gdy byłyśmy z siostrą małe było wielkim świętem.

Tato wyciągał kruche, pożółkłe kartki z szarej koperty i pięknie czytał, intonacją oddając wszystkie emocje.

Potem, w dobie komputerów, część tych wierszyków przepisał lub odtworzył z pamięci.

Oto jeden z moich ulubionych:

wiersz Jadwigi Winowskiej-Krzymulskiej z książeczki Jak się wiatrowi nudziło.

Droga i szyny

Biegły szyny przez olszyny
Zaplątały się w łubiny
I ugrzęzły w rannej mgle
Niecierpliwe, lśniące, drżące, złe.
Przydreptała polna droga:
Moiściewy, o dla Boga,
Oj biedaki, oj biedaki,
A wyleźcież z tamtej młaki!
A toż chodźcie tędy, tędy
Pomalutku, nie trza pędem.
Ino w skos przez ten most,
A zaś potem z prawa
Potem szosa i na wprost
I już jest Warszawa.
Idą szyny za drożyną,
Postukują, gną się, płyną
A drożyna z ciekawością
Przypatruje się swym gościom.
Wy z daleka? My z Paryża
Z Budapesztu, z Bukaresztu
I ze wszystkich krain zresztą.
A ty? E, ja tu z pobliża.
Ja tu aby przez ten rów
I zawracam do wsi znów.
Brzękła w szynach stal ze śmiechu.
To nietęgi z ciebie piechur.
Ty masz kilka wiejskich chat,
A my przestrzeń! A my świat!
Mnie to wcale nie obrazi,
Jak kto łazik, o niech łazi.
Ja tam nie mam na to czasu,
Bo mną drzewo wożą z lasu,
Do kościoła chodzą w święta
I pełzają niemowlęta.