Kocia misja Mamby i kolejna przepowiednia NNNŚ Weta

Mamba. Rozmruczana, rozgadana, przytulna, ciekawska powsinoga. Jeśli powiem, że już mi się oczy nie pocą na to wspomnienie, to nie wiem, czy ktoś uwierzy.
Mambiszon była dla nas kotem szczególnym. Oprócz cudownej osobowości i wdzięku miała w sobie to coś, co sprawia, że między źwierzem a człowiekiem iskrzy.
Krótko mówiąc był to kot idealnie wybrany przez kocią boginię, żeby dwoje zdeklarowanych psiarzy nawrócić na koty. Mamba swoimi przemowami poszerzyła nasze horyzonty, a nawet wybiła dziurę w naszych sercach, by przez nią - już krokiem marszowym - wlazły z dumnie  podniesionymi ogonami całe kocie zastępy.

Pozostałe nasze kocice takiej sztuki by zapewne nie dokonały. Kiedyś  Gosianka pisała o niejakiej Isi, że ma krótki lont. Obejrzałam filmiki instruktażowe i stwierdziłam, phi! Jeśli Isia ma krótki lont, to nasze panny mają lonty krótsze niż ogony, a Jupi z Burą (czyli Turbo-kotem) mają lonty krótsze niż wąsy! I takim właśnie kocicom Mamba dała u nas dom.
Ale na tym misja Mambulca się nie skończyła! O nie! To dopiero początek ;)



Krótka przerwa techniczna: będzie długo, opowieść popłynie, czytać nie ma obowiązku, ale to dobry moment dla odważnych, żeby zrobić sobie kanapki i herbatę.
Już macie? Ok. Jedziemy dalej.

Po zaginięciu Mamby łaziłam z kwerendą po sąsiadach. Dużo do obejścia nie miałam, bo moją wiochę można beretem nakryć i nie musiałam latać po całej, tylko w miejscach prawdopodobnych.
Tak nawiązałam i zacieśniłam znajomość z Magdą i Krzyśkiem i Olą i Keysem.

Magda i Krzysiek mieszkają dwa domy ode mnie ale już od strony pół i pastwisk należących do Oli i Keysa - czyli przy otwartych przestrzeniach. Mają nieogrodzoną posesję i w związku z tym uprawiają warzywa głównie dla saren ;) Są zapalonymi cyklistami, z rowerów zwiedzają okolice bliższe, dalsze i całkiem odległe, mają swój ul i dwie wełniste kosiarki do trawy. Prawda, że już ich lubicie?
Z takim podejściem do życia nie da się inaczej.
Podstawowym wyposażeniem kuchni Magdy jest lornetka, dzięki której może obserwować cuda natury na rozległych przestrzeniach za oknami. Gdy przydreptałam do niej z pytaniem o mojego kota, to najpierw się spytała czy bury... No nie, czarny.
Uff. Odetchnęła z ulgą. Bo kilka dni wcześniej znaleziono na naszej drodze przy końcu wsi burego kota, zabitego przez samochód. Nikt go nie rozpoznawał, więc wioska doszła zbiorowo do wniosku, że to nasz, bo przecież TU JUŻ WIADOMO CO MY ZA JEDNI ;))))) i nikt nie chciał do nas iść ze złymi nowinami.
Dokładnie dowiedziałam się od Magdy, że Mamba dwa tygodnie przed zaginięciem już nie polowała na łąkach, a że oddalała się drogą z domu w kierunku gospodarstwa Keysa i Oli stąd wydedukowałyśmy, że zaczęła łazić na drugą stronę - do lasu. Tam też miała starcie z kuną.
Na pociechę Magda opowiedziała mi historię swojego kota Polara, który też kilka razy zaginął, a raz to nawet został pochowany.
Poszedł, nie wrócił. Zrobili ogłoszenia i rozlepili w strategicznych punktach wsi - czyli na naszych dwóch "skrzyżowaniach" ;) Odezwała się sąsiadka z drugiego końca, że kot jest u niej, ale już nie żyje...
Poszli. Obejrzeli zwłoki, które były już takie mocno martwe. Polar miał umaszczenie typu krówka i zwłoki też takowe miały. We wsi wiele kotów ma takie umaszczenie, z Tuśkiem włącznie.
No wiecie, rozumiecie - kocia reprodukcja na wsi wygląda mniej więcej tak:



Zabrali kocie zwłoki w karton, przynieśli do domu i w atmosferze ciężkiej żałoby zorganizowali uroczysty pogrzeb z kwiatami i w ogóle.
Polar był kocurem niekastrowanym i cechą charakterystyczną było czarne futro na rodowych klejnotach. To Magdzie nie dawało spokoju i przed samym pochówkiem kazała Krzyśkowi ostrożnie unieść szpadlem tylną łapę zwierzaka, żeby się przekonać.... że Kopernik też była kobietą ;))))) Pochowali z pompą cudzą kotkę, a Polar się znalazł.
Potem znowu przepadł, tym razem zimą w tęgie mrozy. Znowu odpłakali, odżałowali, a Polarek się pojawił jak gdyby nigdy nic dwa miesiące później. Czyściutki, z lśniącym futerkiem, odpasiony, mordziasty, bo sobie na zimę metę znalazł gdzieś u "lepszych państwa". Potem jednak przepadł na zawsze.
Pokrzepiona tymi historiami pomaszerowałam do gospodarstwa Oli i Keysa. Jest to duże gospodarstwo z wolno wybiegową hodowlą krów. Duże powierzchnie pastwisk i łąk, które właściciele od razu, gdy było to możliwe, wyłączyli z obwodów łowieckich. Motywację mieli sporą, gdy grupa podchmielonych nemrodów przetoczyła im się przez podwórko pod oknami domu. Potem postrzelili w łapę psa, z którym Keys szedł na spacer - pies biegł przy nodze właściciela... Poza tym tutejsi myśliwi mają problem z oceną odległości i bliskość zabudowań w polowaniach im nie przeszkadza.Sama się o tym kilkakrotnie przekonałam. A  w stanie upojenia mogą wziąć nie tylko kolegę za dzika, ale krowy za bizony. No to nie mogą tu polować i szlus!
I co, Kochani? Też już ich lubicie jako ja ich polubiłam?
Na podwórku zastałam Keysa. Wyłuszczyłam mu problem, a on stwierdził, że pomóc mi nie może, bo on jest od krów ale specjalistką od kotów jest jego teściowa - i tak poznałam Olę i jej Mamę.
Zostały mi opisane dokładnie koty domowe i z gospodarstwa, a nawet Mama Oli się ucieszyła, że owszem jest! Jest czarny kot, który pojawił się niedawno! Ale okazało się, że to kocurek niestety.
Koty meldują się w oborze zawsze w porze udoju, bo dostają ciepłe mleko :) W zasadzie śmietanę. Bo krowy dają mleko mające 5+% tłuszczu a według norm unijnych (tfu! na psa urok z ichnimi normami!) to mleko liczy się do 3,8%, a od 4% jest śmietana. Bydło widać nie zostało unijnie przeszkolone w tym względzie i zamiast mleka tępa rogacizna daje śmietanę ;)

Potem, jak już pisałam, sąsiadka Tereska znalazła i powierzyła nam kocie zwłoki z propozycją rekompensaty w formie psa i pochowaliśmy domniemaną Mambę z ulubionym ręczniczkiem, ulubionym kocim kabanosem i dużymi wątpliwościami.
Dlatego jeździłam jeszcze kilkakrotnie do schroniska (i jeszcze pojadę), bo nadzieja umiera ostatnia.
A w owym schronisku wypatrzyłam kota jak marzenie! Zakochałam się od pierwszego wejrzenia!
Oczywiście, że czarny! Wielki, czarny kocur - większy od Tuśka - z mordą bandyty, zrudziałym futrem i zdeformowanymi uszami po przebytym świerzbie. Z kompletnym garniturem wielkich, żółtych kłów. Rozmruczany, rozgadany przytulny. I gdyby nie fakt, że w domu ostało się 8 kotów, to...
Jak pojadę do schroniska zrobię mu zdjęcia. Może ktoś mający wolny wakat na kocie bożyszcze zakocha się w nim jako ja ;)

Pojechałam z psicami do Weta, bo leki Kreski, bo czyszczenie gruczołów i wyłuszczyłam mu moje dylematy związane ze zniknięciem Mamby. Wykluczył możliwość rozprzestrzenienia się infekcji od pogryzionego ogona oraz po obejrzeniu zdjęć kocich zwłok stwierdził z granitową pewnością, że to nie Mamba! Czyli mam w alei zasłużonych pod żywopłotem z bukszpanu Grób Nieznanego Kota, przy którym wartę prawie nieustannie pełni Jojo (lubi leżeć na nagrzanej ziemi po prostu). Najbardziej prawdopodobnym scenariuszem jest jednak, że nasz Mambiszon spotkała na swej drodze po prostu silniejszego... Kuna? Lis? Człowiek? Wnyki?
Nie wiem, czy z tą wiedzą jest mi łatwiej :(
Zwierzyłam się z bolesnego braku czarnego kota i jak zwykle usłyszałam PRZEPOWIEDNIĘ w odpowiedzi:
- Jeśli pani potrzebuje czarnego kota, to proszę się nie martwić. ON NA PEWNO PRZYJDZIE!

Gdy w czwartek 16. sierpnia jechaliśmy z Mężczyzną do Bolesławca, usiłowałam go namówić na krótką wizytę w schronisku, żeby sam mógł poznać pięknego czarnego kocura. Ale uparta ta bestia stawiała opór. A miał o tyle łatwiej, że trzymał kierownicę.
- Kobieto, mało ci jeszcze kotów?
- Ale czarnego nie mamy.
- A co ci powiedziała nasza sobócka wróżka? No co? Że p r z y j d z i e. Prawda? No to poczekaj cierpliwie.
I spokojny jak najedzone niemowlę pojechał dalej, bo doskonale wie, że w naszej wsi czarnych kotów jest jak na lekarstwo.
O naiwny!

I postanowiłam chwilowo zakończyć, pozostawiając drogich PT Blogoczytaczy w oczekiwaniu na ciąg dalszy, bo takowy musi nastąpić po takim wstępie. Przecież nasz weterynaryjny Nostradamus nigdy się nie myli ;)