Bóg się rodzi!

W tym roku dekoracyjnie znowu poszliśmy w minimalizm.

Nawet nie ma na naszej ścianie choinki 2D, o pełnowymiarowej nie wspominając!

Cieszymy się świerczkami i jałowcami zewnętrznymi i to nam w zupełności wystarcza.

Kolędy rozbrzmiewają, Bóg się rodzi - oczywiście w asyście kota.

No bo niech mi kto powie, że w stajence nie było kota!

Oczywiście, że był!

A było tak:

W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Wybierali się więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie.

W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoim stadem. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu; dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie». I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania».

To jest znany fragment Ewangelii św. Łukasza, a to ciąg dalszy, który nie pojawił się w Piśmie przez niedopatrzenie:

W tej samej okolicy przebywał również kot.

Niezależny, chodzący własnymi drogami i właśnie ta własna droga wypadła mu do ulubionej groty, którą ludziska wykorzystywali jako małą obórkę. Stały tam poczciwy lecz niezbyt bystry wół i rozgarnięty osioł. Zwierzętom nie wiodło się za dobrze, jak to w służbie człowieka, wiadomo. Wykorzystywane i poniewierane jak pokolenia wołów i osłów przed nimi i niestety po nich.

Kot to co innego. Kot nie służył! Nie żeby jego egzystencja była jakoś dużo lepsza, ale przynajmniej był WOLNY. Kot urozmaicał czasem żywot woła i osła opowieściami o swoich włóczęgach.

Dziś kot miał dobry dzień. Z domu, w którym świętowano wyrzucono gotowane rybie łby i wątpia oraz resztki pieczonych synogarlic. Wracał więc przyjemnie syty do groty, gdzie mógł się zwinąć na sianie w kamiennym żłobie i zasnąć spokojnie.

Jednak tej nocy zwierzęta w grocie nie były same. Była tam wymęczona podróżą i porodem kobieta, starszy mężczyzna i ich świeżo narodzone młode. Wylądowali w stajence, bo w domu nie było dla niech miejsca. 

No oczywiście, że nie było! Dom, szumnie zwany przez kolejne wieki gospodą, był jednoizbową, kamienną chatką, w której gospodarze z potomstwem sypiali upchnięci niczym ryby w beczce.

A grota dla zwierząt powstała przez wybranie kamieni na budowę tej "gospody". O dodatkowych osobach na tych metrażach mowy być nie mogło. Do tego kobieta rodząca i w połogu! Obraza Boska!

Kot otarł się o nogi zmęczonej kobiety i zamruczał przyjaźnie. Nie było reakcji - ani dobrej ani złej - czyli sytuacja sprzyjała. Zgrabnie wskoczył na brzeg żłobu i ocenił sytuację. Ludzkie młode było małe, pachniało mlekiem, trochę kwiliło, trochę skrzeczało, ale nie zajmowało zbyt wiele miejsca.

To dobrze.

Kot był w dobrym humorze i uznał łaskawie, że może się podzielić swoim żłobem i sianem z ludzkim młodym. A na pewno nie zamierzał rezygnować ze swojej wygodnej miejscówki.  (Wół i osioł nie miały wiele do gadania w kwestii zajęcia żłobu przez bobasa - wiadomo, ludzie zrobią, co zechcą).

Kot umościł się koło dzieciaka, zrobiło mu się ciepło i zaczął mruczeć. Dziecko się uspokoiło i też zapadło w spokojną drzemkę.

Ach jaki mądry ten kot! - zachwyciła się kobieta i pogłaskała kota - Ululał małego do snu.

Przyszli pasterze, narobili rabanu i mały się wybudził. Teraz w środku nocy zrobiło się już naprawdę nieprzyjemnie zimno i mały znowu zaczął kwilić. Obudzony kot otworzył zniesmaczony jedno oko. Podniósł się, wyprężył, podreptał w miejscu i ułożył wygodniej, wtulając w dziecko. Zawsze to trochę cieplej.

O jaki mądry kot! Jak on ogrzewa dzieciaka własnym ciałem! - zachwycił się jeden z pasterzy i położył przed pyszczkiem kota kawałeczek sera owczego.

Tak było, jest i będzie, że ludzie wynagradzają kota, za to, że wydaje im się, że kot coś dla nich robi. Z myślą o ich szczęściu i wygodzie. No cóż, kot jest w stanie znieść taki stan rzeczy pod warunkiem, że należna mu nagroda będzie zadowalająco sowita :)

 Życzymy Wam drodzy Blogoczytacze wszystkiego najświąteczniejszego!
To wszystko najświąteczniejsze może wyglądać na przykład tak:

Jeśli ktoś po Świętach nadal będzie czuł niedosyt ryb, Joja chętnie temu zaradzi. Przed Świętami Joja zintensyfikowała dostarczanie nam świeżych ryb.

Oczywiście cieszymy się, że są złote, jednak ich stan nie sprzyja spełnianiu życzeń :)