Narodowa Fikcja Zdrowia czyli w oparach absurdu

  Za drzwiami oiomu kończy się Doktor House i Leśna Góra, a zaczyna Narodowa Fikcja Zdrowia.
Na oddziałach cięższych, o tzw. większym priorytecie, opary absurdu snują się przy podłodze. Im lżejszy oddział tym wyżej się unoszą. Obecnie jesteśmy na oddziale, gdzie sięgają wysokości lamperii. Natomiast dzisiaj byłam w rejestracji i przykryły mnię calusieńką z głową i włosami stojącymi dęba ;)))




   Nie czepiam się lekarzy, bo dotychczas na każdym oddziale, który zwiedziliśmy, trafialiśmy na miłych i kompetentnych (choć nie wszystkich). Ale tzw. system i procedury skutecznie zaburzają przepływ informacji pomiędzy lekarzami różnych oddziałów i szopka z tego wychodzi. Dlatego wskazane jest, żeby rodzina i przyjaciele czuwali dzień i noc, by zapobiec uśmierceniu pacjenta. O ile na oiomie personel robi wszystko, by pacjent się mocno życia chwycił i nie puścił, o tyle poza oiomem system tłucze pacjenta młotkiem po palcach.
   A oto moi mili kilka przykładów z życia wziętych.
Piotruś miał kontynuowany ciężki antybiotyk przez 20 dni, bo został taki zaordynowany na oiomie, gdy miał gorączkę i dalej z oddziału na oddział lekarze bezrefleksyjnie zlecali jego podawanie, aż zainteresowała się tym jakaś przytomna pielęgniarka. Zgubiona została natomiast informacja o sterydzie, który musi brać również w dużej dawce, i którego przerwać nie można pod żadnym pozorem, bo grozi to przełomem nadnerczowym (należy pomału zmniejszać dawkę odstawiając lek). Wykazałam się rzutkością i przebojowością - steryd na powrót znalazł się w karcie.

Trafiamy na kolejny oddział. Nikt nic nie wie, tzw. czeski film. Młody doktor, bojący się własnej niewiedzy przy jednoczesnych zadatkach na bufona, broni się przed każdym moim pytaniem. Nie wie, nie powie, nie jest lekarzem prowadzącym. Co chwila jednak przynosi nam kolejne papiery do wypełnienia. Ponownie próbuję zadać pytanie. Łatwe i ogólne. Ponownie wiatrak rąk i wykręty.
- Ale pan jest lekarzem?
- ??? No tak!
- No to nie wmówi mi pan, że zatrudnił się pan w tym szpitalu do noszenia papierów pacjentom!
- ........???!!!
Obecnie wyczerpująco odpowiada na KAŻDE moje pytanie :)


Operacja w obrębie głowy. Przez tydzień była sprawą priorytetową, by spaść ostatecznie z grafiku.
Piotrek był do niej przygotowywany, siedział zły, głodny i spragniony - bo na czczo, gdy w tym czasie ja rozmawiałam z lekarzem.
- Proszę pani, no więc zdania są podzielone. Jest to zabieg przykry dla pacjenta i inwazyjny, narkoza w jego stanie wciąż jest ryzykiem, a obrażenia wcale nie muszą mu przeszkadzać w dalszym funkcjonowaniu. Teraz nie przeszkadzają. A jak się okaże, że jednak będą dla pacjenta utrapieniem, zawsze można to zoperować w późniejszym terminie. Nawet za rok, dwa.
- No tak, tak, zgoda. Ale w takim razie co teraz?
- Teraz pacjent ma odpoczywać, chłonąć świeże powietrze i pełnowartościowe jedzenie i zdrowieć.
- No tak... tylko o ile z tym pierwszym chłonięciem nie ma problemu, to z tym drugim jest...
- Jak to??? Pacjent nie je??? Nie może przełykać??? Problem psychologiczny??? Depresja? Mam kogoś wezwać?
- Nie, skąd. Po prostu od 18 godzin nie dostaje nic do jedzenia i picia.
- O MATKO! SIOSTRO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nawet nie zdążyłam zapytać, co mogę dać Piotrkowi do jedzenia, gdy lekarz wziął sprawy w swoje ręce. Kiedy weszłam do pokoju Piotrka, zastałam uradowanego ozdrowieńca wcinającego kiełbasę na gorąco z musztardą, popychaną trzecią kromą bułki :))) Tym samym również z karty pacjenta znikła adnotacja o diecie łatwostrawnej, za czym nie tęsknimy, bo takowa w szpitalach jest niejadalna. Po kiełbasie Piotrka bolał brzuch, ale twierdzi, że warto było.

Pionizacja. Niby nic a cieszy. Ortopedzi wyrazili zgodę - nie ma przeciwwskazań, laryngolodzy czekają na decyzję neurochirurgów, neurochirurdzy na wynik badania rezonansem magnetycznym, który zlecili laryngolodzy (oddział o niskim priorytecie). A termin rezonansu został wyznaczony na UWAGA! 16. listopada!!! Oznacza to w wolnym tłumaczeniu, ze Piotruś ma leżeć plackiem na łóżku przez kolejne trzy i pół miesiąca, by doczekać rezonansu, który wtedy już potrzebny nie będzie. Bowiem w tym okresie przewidywane jest ustąpienie wszelkich zmian. Ale że ostatniej nocy Piotrkowi się pogorszyło i nie wiedział na jedno oko, toteż dzisiaj był rezonans.

Konsultacje. Ponieważ w szpitalach nie istnieje oddział ze specjalistami z różnych dziedzin dla nieboraków z obrażeniami wielonarządowymi, przeto woła się na jeden oddział specjalistów z innych oddziałów na konsultacje. Przyjdą albo i nie. I tu rada dla szanownych czytelników na przyszłość - najlepiej pójść po takiego i za rękę przyprowadzić. Jakby się opierał w kapowniczku zapisać nazwisko. Zawsze działa.
- Dlaczego pani tu przyszła? To niedopuszczalne, żeby rodzina przychodziła w takiej sprawie! Lekarze kontaktują się między sobą! Zresztą zaraz sprawdzę, czy były wpisane jakieś konsultacje na dzisiaj!
- Nie na dzisiaj tylko na przedwczoraj!!!!!!!!! Widać jednak komunikacja między lekarzami zawodzi, a rodzinie, co oczywiste, bardziej zależy na dobru pacjenta!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 72 godziny to chyba dość czasu by ktoś od państwa się pofatygował? Niestety w tym okresie nie znaleźli czasu lekarze pełniący dyżur - (tu wymienić nazwiska) Pipciński, Ipciński i Iksiński!!!
- Już tam idę.

Tego numeru z nazwiskami nauczył mnie znajomy czarnoskóry lekarz. Na co dzień mówiący piękną, poprawną polszczyzną, na potrzeby wzywania konsultacji zaciągający po "murzyńsku".
- Dźń dobry, mówi doktor Iksiński. Ja chciałbym wezwać konsiultacja. Do paćjent.
- Ok. Jak ktoś z naszych będzie w pobliżu, to podejdzie do was na oddział.
- Dobzie. A ś kim ja roźmawiam? Pjoszę mi podać śwoje naźwisko. Bo jakby paćjent źmajł, a pjokurator się pytał....
Po 15 minutach konsultant przybywał :)))

Personel pielęgniarski. W większości cudowny, miły, fachowy i serdeczny. Ale są wyjątki. Kompetencje personelu odwrotnie proporcjonalne do poziomu absurdu.
Tu mam swoje ulubienice na jednym z oddziałów :)))
Wielkie blond Horpyny, których suma IQ razem wziętych dałaby temperaturę pokojową.
- Pacjent leżący.
- Tak. Poprosimy kaczkę i basen.
- ...??? To nie pójdzie do toalety?
- Nie.
- Czemu?
- Bo leżący. Noga po zespoleniu dopiero co i krwiak mózgu.
- To czemu nie ma materaca przeciwodleżynowego??? - (to takie ustrojstwo, które wygląda jak skrzyżowanie materaca dmuchanego z pikowaną kołdrą; cały czas szumi, bo się samo pompuje zmieniając ciśnienie w poduchach; błogosławieństwo dla obłożnie chorych, przekleństwo dla tych, co sami się mogą turlać po łóżku)
- Bo nie potrzebuje. Przytomny, kontaktowy. Może pani z nim porozmawiać. Śmiało. - tu Piotruś wyszczerzył się w uśmiechu i pomachał blondynie - Sam zmienia pozycję i ma ćwiczenia rehabilitacyjne w leżeniu.
- To czemu nie pójdzie sam do toalety?
- Bo nie może.
- To MUSI mieć materac przeciwodleżynowy! Pani sobie sprawy nie zdaje, jak szybko mu się zrobią odleżyny!
- Przez dwa tygodnie oiomu się nie zrobiły, to teraz marne szanse.
- To znaczy, że może pójść sam do toalety!
- NIEEEEEEEEEE!
- To może my go zacewnikujemy?
- SAMA SIĘ............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Uczynek miłosierdzia - nie zabiłam babsztyla!

Swoim zwyczajem zadaję dużo pytań, na które oczekuję wyczerpujących odpowiedzi. Wierzcie mi, nie przez złośliwość ale by chronić Nieboraka.
- A kim pani właściwie jest dla tego pana? Czy pani jest upoważniona? Przed chwilą rozmawiałyśmy z matką pacjenta! Jadźka (imię fikcyjne), sprawdź no tam kogo pacjent podał jako osobę upoważnioną.
- Nikogo nie podał. Przyjechał nieprzytomny na erkę. - (wpisałyśmy się tam obie z Mamą Piotrka)
- Nieważne. Mamy to w dokumentach. Sprawdzaj Jadźka!
- O tu! No jest! Pani Pies w Swetrze! - i łypią na mnie oskarżycielsko.
- To ja. Miło mi. Czy możemy wrócić do przerwanego wątku?

- Po co pani bierze ten wózek?
- Żeby zawieźć pacjenta do toalety.
- Dobrze, tylko niech no go pani zaraz tu odstawi, bo jest potrzebny!
Piotrek jest jedynym niechodzącym pacjentem na tym oddziale, ale nie dyskutuję. Odstawiam.
- I źle go pani tu odstawia. Bardziej po prawej proszę postawić. Bo on ma blokować nam okno, żeby się nie zamykało.
Znowu nie utłukłam blondyny.

Rejestracja do poradni.
Schodzę z wypisem z ortopedii, by zarejestrować Piotrka do poradni na kontrolną wizytę po operacji.  Po odstaniu godziny docieram do okienka przed oblicze miłej pani. Trybu i w trybach systemu. Pokazuję wypis i datę wizyty kontrolnej.
- Dowód proszę.
- Mój czy pacjenta?
- Pacjenta.
- Nie mam. Zresztą leży jeszcze u was w tym szpitalu, więc ewusiem był przeczesany już ze sto razy.
Pani szuka czegoś w komputerze.
- Dobrze. Zarejestrowałam. Tylko w ciągu dwóch tygodni ma mi pani donieść skierowanie z POZetu.
-....??? Jak? Przecież za dwa tygodnie jeszcze prawdopodobnie będzie u was leżał? To niby jak ma dotrzeć do lekarza pierwszego konfliktu?
- Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Przepraszam. Taka jest procedura. I tu też jest tak napisane.
Pani wyglądała na bardzo zmartwioną i przejętą.
- Ok. Jakoś to ZAŁATWIĘ.

Wiecie, że słowo ZAŁATWIĆ podobno nie istnieje w tym znaczeniu w żadnym innym języku? Tylko w naszym. Oznacza, że trzeba zrobić tak, żeby było łatwo... Ćwiczę się w sztuce załatwiania.

Kochani, to już niedługo. Przetrwamy. Nawet w szpitalu :)))

Apdejcik:

Mężczyzna już drugi dzień cwałuje o kulach! Jupi! Cwałuje na odcinku drzwi - okno (5-6 metrów), zwalniając do kłusu na zakręcie przy łóżku. Miesiąc ja patrzyłam na niego z góry - teraz znowu on na mnie ;)

Dla fanek innowacyjnego zastosowania wózka inwalidzkiego też coś mam.

Ta-dam!!! Famfary!!!