Źwierzontka na nowych włościach - koty. Ciąg dalszy.

Ano tak.
W kocim temacie ostatnie słowo nie zostało powiedziane.
Sądzę, że nawet nie przedostatnie.
Akcja się rozwija i nabiera rumieńców.
A było tak:

Poprzedni właściciel posiadał kilkunastoletnią czarną kotkę o imieniu Tosia, którą rzecz jasna zabrał ze sobą. Pytałam się, czy tu przychodzą inne koty, ale nie otrzymałam jakiejś wyczerpującej odpowiedzi. Ot czarno-biały kot sąsiadów (Jest takowy - trzyma sztamę ze swoimi: bokserem i wilczurem).
Dla Tośki była klapka na czip i właściciel innymi kotami ani się nie interesował, ani sobie nie życzył z nimi bliższych kontaktów.

Kilka dni po przeprowadzce, kiedy jeszcze moje zwierza siedziały w kocim pokoju, zobaczyłam Groszkę przemykającą przez podwórko i znikającą za garażem.
Oczywiście puściłam się pędem, żeby złapać uciekiniera! Wołam, wabię, a kot popatrzył się na mnie i czmychnął przez szparę w płocie. Z obłędem w oczach sadziłam po trzy stopnie na piętro, żeby się dowiedzieć JAK i KTÓRĘDY udało się tej małpie zwiać?!
A małpa siedziała spokojnie na krokwi i robiła za sowę :)

Tak poznałam Łazankę.

Widywaliśmy też -ale z daleka, najczęściej z okna - czarno-białego kota na naszym pomoście i w krzakach przy oczku wodnym. Czasami myliłam go z Jupą lub Jojką, bo z daleka maską na pysiu przypominał tę pierwszą, a ciemnym grzbietem tę drugą.

I tak poznałam Białego.

Miałam też podejrzenia, że tych burych pręgusków jest więcej. Ale ten drugi jest płochy i raz widziałam ogon, czasem kawałek ucha, albo mignęła mi gdzieś na deskach czarna pięta.

I tak poznałam... a zresztą, potem się dowiecie, kogo poznałam :D

Koty jak koty. Są to ok.
Lampka alarmowa zapaliła mi się gdy rozmawiałam z sąsiadką. Zagaiłam, że ich burasek nas odwiedza.
- Pani, to nie nasz. My nie mamy zwierząt. Sąsiadka wiochmenka rodowita wymówiła słowo zwierzęta z obrzydzeniem zawierającym w sobie sugestię brudu, sierści, pasożytów i chorób.

Zaczęłam więc wypatrywać kocich przybyszy.
Szybko się okazało, że Groszkowy sobowtór nie jest w najlepszej kondycji. Sierść rzadka, zmierzwiona, posklejana brudem, za to niepokojąco rosnący brzuszek.
Ale jak obuchem dostałam między oczy widokiem czarno-białego kota, który z pustym wzrokiem lazł przez nasze podwórko obojętny nawet na psy (Pyza niestety goni obce koty i jest agresywna do innych zwierząt). Kot wyglądał tragicznie!
Skóra i kości, futro zrudziałe. Nawet Pyza miała głupią minę i zignorowała to zwierze, które wyraźnie uznała za zombi :(

Ja tak nie umiem. Nie potrafię patrzeć spokojnie na moje pięć odkarionych, puchatych, błyszczących lal i na wynędzniałe kocie szkielety obok, za progiem.

Stwierdziłam, a co mi tam, wystawię żarcie na deski. Może się zorientują. Wyczują, przyjdą i się posilą.
Na efekty nie trzeba było długo czekać. Pojawił się biało-czarny kocurek i ciężarna drobniutka buraseczka. Michy pustoszały w oczach. Czasami udawało mi się zobaczyć to jeszcze jedno bure, ale tylko wieczorami z okna. No i niech to! Też brzuszek po pięty - czyli koteczka w ciąży! Mać!
Nie było na co czekać. Owszem ja mogę dokarmiać tak ze 30 wioskowych kotów. ale nie 300... Trzeba łapać i sterylizować.

Ugadałam się na pożyczenie klatki łapki od Gosianki, ale zanim to nastąpiło pofarciło mi się przy miskach. Buraska była tak głodna i taka proludzka, że zanim się obie zorientowałyśmy wzięłam toto na ręce, zapakowałam w kontener i hajda do schroniska na sterylkę aborcyjną.
Koteczka dostała ode mnie słodkie imię Łazanka i z przerwą na focha poschroniskowego przyjaźnimy się od dwóch miesięcy.
Łazanka okazała się być trzynastoletnią kotką w dość dobrej kondycji jak na swój wiek. Ząbków ma już niewiele ale dokarmiana sobie radzi. Zamieszkała w naszym garażu w pudle z ciepłym kocem i korzysta z jadłodajni zorganizowanej w przyczepce, bo na deskach króluje teraz Biały.
Łazanka rozczuliła panią opiekunkę z kociarni w schronisku. Okazało się, że kocica uznała niewolę za okropieństwo jednak z zaletami. A tymi zaletami były pełne michy. Łazanka postanowiła się odjeść za wszystkie czasy :D
Pochłaniała dziennie 4 saszetki po 100g karmy mokrej i dojadała suchą!
Gdzie się to w tym maciupkim koteczku mieściło?
Po tygodniu, jak ją odbierałam, kocica była ze dwa razy cięższa niż jak w wysokiej ciąży wiozłam ją do schroniska.

Łazanka:

Zdjęcia już po sterylizacji, czyli Łazanki wstępnie odpasionej

Tak, to już jest futerko kota po miesiącu odkarmiania. Wcześniejszych zdjęć nie mam i chyba dobrze.

Łazanka z Jojo - pakt o nieagresji :)

Łazanka obecnie. Przy apetycie jak widać :)

 A to Łazanka dzisiejsza - świeża jeszcze ciepła, bo słoneczko grzało :)
Obecnie jest ślicznym, puchatym, złotym rysiem. Pieszczochem :) Dzisiaj mruczącą Łazankę trzymałam sobie na rękach! I co Wy na to?

Z Jupi. Jupi czuje wyraźny respekt przed Łazanką.

Przyjemnie papuśna :)

Już nie rzucamy się na żarcie, bo ono dla Łazaneczki zawsze JEST :D

Oczywiście zniknięcie Łazanki na tydzień zaniepokoiło inne koty. Biały przychodził ale był ostrożniejszy. To na jego oczach porwałam Łazankę na ręce i zabrałam do domu w celu zapakowania do kontenerka.
Z daleka widywałam nadal to coś burego i to coś raz miało brzuszek do pięt, a raz wydawało mi się, że nie.
Nastawiłam pożyczoną klatkę na dechach i pyk! Złapało się coś niewielkiego, burego i straaaaaasznie dzikiego! Klatka na dechach stoi na wysokości moich oczu i to coś usiłowało mnie ich pozbawić. W tej niedogodnej pozycji startowej usiłowałam ściągnąć klatkę z dech, ograniczając straty w ludziach.
Zatargałam klatkę do domu i zamknęłam się z tym piorunem kulistym w łazience.
W łazience udało mi się to cudeńko przegonić do kontenerka i pędem pognałam do schroniska z kłębkiem burości miotającej się w transporterze.
Płeć nie była mi znana, więc trafiłam do pani weterynarz, która miała akurat dyżur.
Uprzedzałam, że to dziki dzik, ale pani doktor wiedziała lepiej...

Otworzyła kontenerek i uzbrojona w ręcznik zaświergotała pieszczotliwie.
- No cio ta twoja pańcia mówi, zie ty taki niedobly kotek jesteś, jak ty jesteś taki śłodki kotek.
No ok. Udało jej się, bo bydle miało ręcznik na łbie.
Okazało się, że bydle jest 100% kocurem i w związku z tym schronisko go nie będzie sterylizowało. Ale poprosiłam jeszcze o odrobaczenie, a trudno to zrobić, gdy kot ma ręcznik na łbie.
Pani doktor uskrzydlona śłodkim sukcesem ustalania płci, postanowiła podać kotu tabletkę....
Nie pastę. Tabletkę.
Kot postanowił ogryźć jej rękę przy łokciu.
Trzymając kota za kark ta dobra kobieta próbowała sięgnąć po pęsetę. Kot postanowił wierzgać. Pani doktor uniosła lekko kota i znowu próbowała sięgnąć po pęsetę - nawet jej się to udało. Kot postanowił wydrapać jej oczy.
Mała, bura, wściekła kula odbijała się od ścian, okien i sprzętów demolując gabinet, w końcu smyrgnęła pod szafkę w rogu przy dygestorium. Stamtąd udało się go wywlec dopiero pani opiekunce kociarni, która najpierw przytomnie poleciła wetce uprzątnięcie wszystkich buteleczek i fiolek z lekami, które były rozstawione na blacie.
Tak oto psze Państwa poznaliście Kapsla ;)

Na tych zdjęciach prawdopodobnie jest Kapsel...

Kapsel z Białym. Kto nie widzi musi uwierzyć na słowo. Ja zwykle też nie widzę i jego obecność przyjmuję na wiarę...

Rozanielona przyjechałam ze schroniska, wypuściłam kota i właśnie obdzwaniałam Kasię (kocią wolontariuszkę z mojego dawnego osiedla, która mi niesamowicie pomagała i pomaga głownie radą, pomocą i wsparciem duchowym; Dzięki Kasia!) i Gosiankę by odtrąbić sukces połowów i ulgę, że to jednak nie kotka w ciąży, gdy Mężczyzna przeżuwając spokojnie późny obiad szturchnął mnie w bok.

- O, patrz. Kotek idzie do misek.

Jaki kurwa znowu kotek???? Biały i Łazanka już nażarte, Kapsel po wycieczce do schroniska zwiał i czort wie, czy go jeszcze zobaczę, to co to za BURE bydle lezie mi między samochodami prosto na dechy?????!!!!!!!

Środkiem podwórza maszerowała sobie drobna, bura koteczka z BRZUCHEM DO ZIEMI MAĆ!

Buro mi się przed oczami zrobiło....

Następnego dnia znowu wtargałam klatkę na dechy.

Pyk! Złapało się.

Znowu dziki dzik.

Tym razem w akcji przekładania kocicy z klatki do kontenerka asystował Mężczyzna.

Oko w oko z przygodą.

Oczywiście zwiała. Oczywiście odbijając się od ścian i okien tak do wysokości ok 2 metrów zdemolowała nam łazienkę. Nie udało nam się jej pochwycić, gdy siedziała na osłonie brodzika. Dopiero wspólnymi siłami udało nam się ją strącić/wrzucić/upchnąć do kontenerka, gdy zawisła wczepiona pazurami w gumową rączkę mopa do mycia okien.

Mężczyzna trzymał kontener pod kotem i asekurował grubym ręcznikiem, a ja w skórzanych rękawicach dla budowlańców odczepiałam pazury od mopa. 

Podobnie jak Kapsel, Sprzączka - bo ona to właśnie - potrafiła mnie podrapać przez rękawice!

Zawiozłam tę babę z kociego piekła rodem do schroniska na sterylkę.

Wiem, że po wypuszczeniu gdzieś tu sobie jest.

 A skąd wiem?

Ano jak widzę bure, które ma przycięte ucho, a moje Groszka (bura) i Bura (też bura) są w domu, a to bure ucieka, a Łazanka nie ucieka, to mogę przypuszczać, że właśnie objawiła się Sprzączka...

Sprzączka:
Zdjęcia przezornie robiłam w kontenerku, bo innej szansy bym nie miała.

I tak oto Ci, którzy dotrwali aż dotąd dostąpią zaszczytu poznania Białego.
Biały to kocur, który wlekł się przez moje podwórko jak wyrzut sumienia i na tle moich wypasionych kotów wyglądał niczym więzień Obozu Zagłady.
Początkowo myślałam, że to baaaaaardzo stare zwierzę. Ma połamane dolne kły, miał łyse uszy i palce stóp, przełysienia na futrze, a pod tym nędznym, brudnym futrem NIC tylko kości. Obrazu dopełniały wiszące grona kleszczy.
Najpierw zaczęliśmy się odkarmiać.
Ale nie myślcie, że Biały jest łatwy!
Potrafił znikać bez słowa na kilka dni i chyba w nocy przychodził do miski.
Potem, gdy kot był zajęty pochłanianiem jedzenia, spróbowałam go kilka razy dotknąć delikatnie, pogłaskać. Nawet udało mi się kilka kleszczy usunąć.
Gdy to się udało, przetrzymałam go z jedzeniem o godzinę dłużej i gdy pochłaniał zawartość miski, rozmazałam mu na karku Fypryst.
Następnym etapem było przemycenie tabletki na robaki w żarciu. Udało się :)
Ciągle był to etap, gdy najedzony kot zwijał się z łapami pod brzuchem i oparty na nosku zapadał w stupor/letarg na kocu na dechach.
Aż nadszedł ten piękny dzień i Biały po jedzeniu zaczął myć futro :D
O bogowie! Co za radość!
Biały coś nie polubił się z Mężczyzną, bo nie lubi, gdy mój chłop hałasuje w weekendy w garażu i na podwórku.
Nawet na początku syczeli na siebie.
Nie sądzę jednak, żeby wykastrowanie któregoś z nich poprawiło relacje ;)
Obecnie mają pakt o nieagresji. Czyli Biały znika, gdy Mężczyzna hałasuje i się kręci w obejściu.
Niestety uszy białego toczy świerzb (chyba), a w kącikach oczu są ranki, strupy i krwawe wybroczyny.
Raz mi się udało wysmarować mu kark Advocatem Bayera i uszy się poprawiły. Oczy nie.
Teraz ma gęste, grube futro i z Advokatem może mi się nie udać.
Poza tym ból uszu sprawia, że jest bardzo rozdrażniony.
Chodzi za mną po ogrodzie, woła z desek. Podchodzę, drapię po główce, karku, pieścimy się, ale jeden nieostrożny ruch i chwyta mnie zębami - najczęściej ostrzegawczo za mankiet kurtki, lub zahaczy pazurem. No więc skończyły się żarty. Spróbuję go zwabić do kontenerka i zawieźć do schroniska na leczenie, z nadzieją, że mu tam pomogą...
Biały bardzo chce być członkiem stada, ale nie do końca wie jak to zrobić. Próbuje trochę przebojem i goni moje kocice. Burą toleruje nawet jak podchodzi do miski. A Jojo daje mu odpór, bo ona jedna ma doświadczenie dzikiego życia i bez pardonu wywaliła go z piwnicy, gdy próbował kocią drogą wejść do domu.
Rozdrażnienie Białego z powodu bolących, swędzących i rozdrapanych uszu na pewno nie ułatwia.

Ciekawie jest obserwować jak zwierzaki między sobą się dogadują.
Prawda jest taka, że między mną i Białym iskrzy i zobaczymy jak sytuacja się rozwinie.
Na razie mam dziką satysfakcję, bo patrząc na Białego i Łazaneczkę, gdybym nie wiedziała, że pierwsze jest pełnojajecznym kocurem, a drugie jest wysterylizowane, łapałabym te kluchy na sterylkę aborcyjną :))))

Biały:
Początki znajomości, ale już mogłam podejść

Tak zwykle wyglądało "jedzenie". Micha opróżniana w kilka sekund

Dla porównania Jojo:

Obecnie Biały wygląda tak:

Jest bardziej czarny niż zrudziały i tylko jeszcze ogon pozostawia do życzenia :)

Nabrał ciała :)

Futro jest zdecydowanie lepsze, a policzki pełniejsze.

Nadal jednak je całym sobą.

 Łapki :( Niestety paluszki wciąż mają łysinki i brudne futro.

Balsam na moje serce - toaleta :)

 KAWAŁ KOTA!

Raz Biały przyprowadził eleganckiego kumpla

Innym razem odwiedziła nas duża, zadbana trikolorka, której zdjęcia nie mam.
Nie wiem ile kotów tak naprawdę dokarmiam. Wychodzi mi, że oprócz moich pięciu na pewno dwa: Białego i Łazankę i może +/- 3 inne
No nie powiem, żeby był to taniec po płatkach róż.

Czasami mam ochotę przejrzeć komentarze pod starymi postami i wyłuskać tych wszystkich Blogoczytaczy miłych, którzy na wieść o planowanej przeprowadzce ŻYCZYLI mi więcej zwierzaków lub roztaczali sielskie wizje rozrostu zwierzyńca!
Wyrazy skruchy zawsze chętnie przyjmiemy w puszkach Smilla lub suchej karmie Josera ;)