Na jesienne smutki

Jesień przyszła nie tylko piękna i złota, ale także deszczowa, mglista, chłodna i dołująca.
Dzień coraz krótszy, nasiąknięte dżdżem poranki i wieczory coraz przenikliwiej zimne i oślizgłe :(
No ja nie wiem jak Państwo Szanowne, ale ja powoli opadam w dół. A w zasadzie w DÓŁ, który koło lutego osiągnie głębokość Rowu Mariańskiego i paskudnie będzie wciągał w muliste dno.
Trza to będzie jakoś przetrwać i odpierać dręczącą chęć wyszukania solidnego konaru w celu obwieszenia się.

No to zaczęłam survivalowe zabiegi.

Co robi kobieta, gdy pragnie zmiany w swoim życiu?
A. idzie do fryzjera;
B. wydaje pieniądze;
C. odpowiedzi A i B są poprawne.
D. do C należy dorzucić słodycze i/lub herbatę, żeby można było godnie i w spokoju kontemplować swoje beznadziejne życie


No to C.
Zaczęłam od A, czyli spotkania z niezawodną Agnieszką, która od lat nastu z cierpliwą determinacją utrzymuje moją strzechę w tak zwanych ryzach. Moje włosy nie należą do wdzięcznego materiału, a ja jestem koszmarem nie klientem, albowiem moja wiedza fryzjerska to bezmiar ignorancji chyżo żeglujący ku totalnej abnegacji. Nie rozumiem, nie umiem, nie cierpię!
Wszystko naraz.
Co innego Tofik. Zupełne przeciwieństwo swojej matki i balsam na serce Agnieszki. Rozumie, umie, uwielbia!
Kiedy tych dwoje ze sobą rozmawia, czytelne są dla mnie tylko spójniki i znaki interpunkcyjne.
Toteż kiedy ostatnio Agnieszka wzięła mój łeb na warsztat, wyglądało to mniej więcej tak: zaproponowała mi wariację na temat fryzury, którą widziała na jakiejś gadającej głowie w tv. Że z wierzchu dłuższe, a pod spodem krótsze i te z wierzchu tak rozwichrzone, żeby było widać, że pod spodem coś się dzieje.
Ja jak zwykle stwierdziłam - tnij, cokolwiek zrobisz, będę zadowolona! Co jest zgodne z prawdą, bo Agnieszka strzyże genialnie i od lat jestem zadowolona, bo nawet jak kudły odrastają, to ja nie wyglądam jak stóg siana.
Aż doszłyśmy do szczęśliwego zakończenia.
- No to weźmiesz sobie trochę lakieru i zmierzwisz po myciu.
- ???
- Masz lakier? Po co ja się pytam. Tofik, dasz matce lakier ok?

Potem na fotelu zasiadł Tofik. Zaczęły się burzliwe dyskusje i snucie wizji. Tam gdzie było krócej miało być dłużej, a tam gdzie było dłużej - krócej. Obydwoje byli co do tego zgodni i po półgodzinie Tofiś był pięknie ostrzyżony i obydwoje tryskali zadowoleniem.
Oczywiście kurtuazja nakazywała im zapytać, co ja na to. Przylepiłam uśmiech zachwytu na pyzatą gębę, bo zachwyt był szczery, ale za chińskiego boga nie widziałam różnicy między stanem obecnym, a strzyżeniem sprzed miesiąca...

Cóż taka już umrę.

Lakieru nie opanowałam, a i tak jestem wielce kontenta, bo wyglądam :)

Potem przeszłam gładko do B.
Oczywiście nic tak nie poprawia humoru jak kolejny kot ;)
(Mój Boże, kiedy to się stało? Czy to naprawdę tylko roku trzeba było, żebym ze zdeklarowanej psiary stała się kociaro-psiarą? *)
Niestety musiałam się zadowolić półśrodkami i ta-dam! Poszłam w chronometry w półhurcie :D






Poprawiłam dobrą książką, czyli drugą częścią Dożywocia Marty Kisiel - Siłą niższą



I (punkt D) zalałam robala herbatkami nadzwyczaj pysznymi, które mi Tofik z wycieczki do Czech nawiózł.
Przezorne dziecię wybrało dla mamusi gatunki pacyfistyczne - miłosną, na uspokojenie i na dobry humor.
Nie wiem czy są one w Polsce do kupienia, ale zdecydowanie polecam gdyby się komu przed oczy pchały. Są naprawdę rewelacyjne!
Jak już wyżłopię mój skromny zapasik, to albo ruszę do Czech po kolejną transzę, albo podstępnie zaprzęgnę Poszukiwaczy Roślin do sprokurowania podróbek.
Nota bene Poszukiwacze dzisiaj znowu wyruszyli w plener, a ja musiałam pozostać, bo rodzinnie podzieliliśmy się choróbskiem. Mężczyzna smarczy i toczy błędnym wzrokiem, Tofik niedomaga ogólnie wirusowo, a ja płuca wypluwam za całą naszą trójkę.







A że nic tak człowiekowi nie poprawia humoru jak grzech - najlepiej śmiertelny, toteż wzięłam się za grzeszenie z radosnym zapałem. Morderstwo, a w zasadzie samobójstwo.
Hiperglikemia na granicy cukrzycy typu drugiego, rozwalanie po kawałku steranej wątroby! Lubieżne wyćmoktywanie z zębów słodkiego lepiszcza wraz z drogocennymi plombami!
Kostka masła, cukier - dużo cukru, esencja herbaciana, kakao i... tak proszę Państwa Szanownego, nie zawahałam się, nawet mi ręka nie zadrżała!
MLEKO W PROSZKU!
Oczywiście plus dodatki.
I tak powstał nieco zapomniany przysmak mego dzieciństwa czyli blok czekoladowy, zwany przysmakiem łasucha.
Całą keksówkę narobiłam i teraz czeka na chwile mego zwątpienia i weltschmerzu w lodówce.





Myślę, że to pozwoli przetrwać mi listopad.

A tymczasem u kotów:

Najchętniej śpimy w koszyczku, choć nie wszyscy się mieścimy ;)









Wspólne spanie kończy się wspólną toaletą



Niektórzy mają deprechę nawet w snach



Groszek sypia głównie z psami. Gdyż psy rozkosznie chrapią, a Groszkowska gada przez sen, co jak zauważyłam zwykle wkurza resztę kociego towarzystwa.





Ponieważ bieganie po siatce na balkonie zostało mocno ograniczone w związku z niesprzyjającą aurą, Mamba wróciła do porzuconego latem procederu polowania na człowieki.





dając zły przykład Burej



I tylko kochany Jojek jest zdecydowanie ponadto :)





*czy powinnam? Bo mietowystolik ma na Alledrogo taką oto podusię (i wiele innych):