O pewnym błazeńskim swetrze i ataku technologii.

    Ostatnio uszyty sweter szczęśliwie dotarł via Poczta Polska do nowej Właścicielki, gdzie przyjęty został ze stosownymi honorami. Swetrzycho wygląda tak:

A w zasadzie wyglądało, bowiem tu właśnie wypowiedział się Mężczyzna, stwierdzając, że sweter jest smutny z przodu. Dlatego zostały naniesione poprawki, a mianowicie kieszenie i temu swetru zrobiło się ponoć weselej. Efekt końcowy:

Ponieważ obecna Właścicielka roztoczyła kiedyś w komentarzach pod postem (którymś tam) wizję dzwoneczka na końcu kaptura, takowy został w kaptur WSZYTY! W sam czubeczek na końcu :))) Perfidnie. Żeby nie można go było łatwo usunąć :) Odpada zakradanie się cichcem nocą do lodówki i inne konspiracyjne podchody.

Sweter został opatrzony metką z serii DIY:

Z metek specjalnie dumna nie jestem, bo wyszły mi średnio. Muszę dopracować technologię produkcji oraz znaleźć naprawdę dobrą drukarkę z funkcją druku lustrzanego odbicia, bo właśnie ten punkt przedsięwzięcia sprawił najwięcej kłopotu.

    Po wyprodukowaniu sweterka i torebki moja maszyna się zbiesiła, o czym pisałam TU.

Niestety, tym razem nie udało mi się przemówić złośnicy do rozsądku domowym sposobem. Z opornym sprzętem skłonny był zawalczyć pan w punkcie naprawy, ale jak podliczył ile mnie to jego szamaństwo będzie kosztować... Uf! Zasiedliśmy z Mężczyzną, ołówkiem i kartką papieru, dokonaliśmy również szybkich obliczeń w pamięci i podbudowani deklaracją Sponsora Strategicznego (dzięki Tato!) zadecydowaliśmy o zakupie nowej maszyny. MOJEJ. WYMARZONEJ :)

      I tu na pierwszy plan wysuwa się stare przysłowie - uważaj czego sobie życzysz, bo może się spełnić!

Czy ja Szanownemu Czytelnikowi wspominałam już kiedyś o mej awersji do wszelkich nowości? Nie? To teraz jest właściwy moment. NIE-CIERPIĘ-ZMIAN. Boję się ich. Jestem jak beton. Zmiany wprawiają mnie w drżączkę wzdłużną i muszę do nich dłuuugo dojrzewać. Tak, jak do decyzji o wejściu do zimnej wody - bleee! Oczywiście szybko się do nowinek przyzwyczajam i chętnie z nich korzystam, co nie zmienia faktu, że etapu zmiany nie lubię i już. Rozmiar mojej fobii niech zilustruje fakt, że poprzednie okulary nosiłam na nosie 14 lat. Słownie czternaście. Nowych się bałam. Nie lubiłam ich od razu, na wszelki wypadek - niech sobie nie myślą takie-owakie! A teraz są moją drugą skórą - jak stare. Podejrzewam, że na kolejne naście lat ;)

  Zakup maszyny został poczyniony. Wybór padł na Singera 4423 Heavy Duty, w czym niewątpliwie pomógł post u Intensywnie Kreatywnej (Dzięki!) i TEN filmik. Cudo nie maszyna! Ma wszystko oprócz funkcji przewijania niemowląt. Tylko po co komu zszywać linijki... (polecam filmik od 2'42 do 3'33 - robi wrażenie!). Choć nigdy nie wiadomo, co się komu może przydać...

Pan Kurier przywiózł cudeńko:

Postawiłam ostrożnie, w brzuchu czując narastający niepokój.

 Na tym etapie moje przerażenie sięgnęło zenitu:

   Potem było już tylko gorzej, bo wtedy właśnie drugi pan Kurier przywiózł NOWY telefon wraz z kontynuacją umowy.

Przez moje nowe okulary przyglądałam się moim nowym sprzętom i zbierało mi się na płacz! Technologia mnie osaczyła!

    Tofik z Mężczyzną patrzyli na mnie z góry, łagodnie i z politowaniem, co nie nastręczało im większych problemów, albowiem 184 i 196 zawsze gapi się z góry na 158 (w porywach życzeniowo do 160 w dokumentach tożsamości, jak sobie to 158 pod pięty napluje!). W końcu zaczęli dociekać w czym problem.

- Jak to w czym!? To jak przesiąść się z Malucha do Laborghini!!! ...i jak się teraz w tym biegi zmienia???

- Normalnie. "Motylkami" przy kierownicy. - usłużnie podsunął wszechwiedzący motoryzacyjnie Tofik

- Eee......? 

No nie powiem, żeby Latorośl wlała otuchy w me serce...

   Jest nieźle. Opanowałam z grubsza telefon. Nawet samodzielnie uśmierciłam dzisiaj jedną kartę SIM i ożywiłam drugą. Duma mnię rozpiera.

   Instrukcję obsługi Singera znam już niemal na pamięć, a co ważniejsze ustępy mam zaznaczone kolorowymi karteczkami :) W weekend golnę sobie co mocniejszego na odwagę i spróbuję się zaprzyjaźnić z Singerkiem. Może się nie pogryziemy...