Komunikacja według Kreski

  Foxa brak nam przeokrutnie. Wciąż wydaje mi się, że słyszę jego wolny, niepewny krok starego psa na posadzce, głośne, łapczywe chłeptanie wody, odgłos lizania łap i senne mruczenie z posapywaniem, gdy układał się na legowisku. W nocy budzi mnie... cisza.

   Przywykłam do odgłosów gonitwy, polowania i wystawiania zwierzyny, które Foksisko śniło barwnie po całych nocach. Gdy tylko ślepia zamknęło, z grzbietu spadało lat 10, łapy młodego psa ruszały w pogoń, nos węszył dolnym wiatrem, a wszystkiemu towarzyszyły radosne skomlenia i warczenie i szczekanie, gdy grubego zwierza udało się psu w dzikich ostępach osaczyć. W kulminacyjnych momentach łomotały również przeszklone drzwiczki regałów bibliotecznych, o które Fox walił z impetem grzbietem. I wszystko to na legowisku przed moim łóżkiem. A teraz cisza panie, tego no. Cisza. *
  Jedyną istotą zadowoloną z odejścia Foxa jest Krecha.
Wspominałam już, że Krecha była rozpuszczoną jak dziadowski bicz jedynaczką, która zaakceptowała Foxa jako mebel przynależny nowo objętym włościom - ale bez entuzjazmu. Żyła sobie tedy geriatria razem niczym dwóch zgryźliwych tetryków, robiąc sobie nazłość przy każdej nadarzającej się okazji.
Po śmierci Foxa Krecha zapanowała niepodzielnie i w jej mniemaniu świat oto wrócił na właściwe tory.
 
  Postanowiłam tedy poskromić złośnicę i podjęłam próby nauczenia jej prostych komend. Ot takie na przykład: siad! Wielce przydatna sztuczka.

Ale żeby Państwo Szanowne nie myślało, że Krecha dotąd nieuczona była i komend nie znała! Owszem, znała. Tylko nie zamierzała się nimi przejmować. Raczej była nawykła do ich wydawania, niż wykonywania i absolutnie, ale to absolutnie nie widziała potrzeby zmiany tego stanu rzeczy.
  Po co uczciwy pies ma siadać w oczekiwaniu na przysmak, gdy można skoczyć na człeka z zaskoczenia, łapska wielgachne oprzeć o brzuch nieszczęśnika i mordę łapczywą wepchać do kieszeni?

  Przetrzymałam psią napastliwość i futrując sucz niepokorną frolikami w ilościach nieprzyzwoitych, wyuczyłam zołzę siadania na komendę. W jedno popołudnie!
I mogłabym być z siebie dumna, gdyby tresura zakończyła się właśnie na tym etapie.
   Na podstawie próby 6 psów własnych, z którymi upłynęły mi różne etapy żywota, oraz niezliczonej rzeszy psów rodzinnych i zaprzyjaźnionych, zaryzykuję tezę, że psi intelekt jest odwrotnie proporcjonalny do długości łap. Nie to, że Fox był psem głupim - nie. Był mądry, wielkoduszny, zrównoważony i bardzo poczciwy. U Pixla intelekt przejawiał się czymś na kształt chłopskiego sprytu, jednak bez prób współpracy. Ale zarówno Bazyl, jak i Krecha to psy kreatywne.
   Jakie więc wnioski Krecha wyniosła z nauki siadania? Otóż sucz sobie wykombinowała, że skoro ja mam kaprys karmić ją przysmakami, gdy ona zechce posadzić tłusty zadek na ziemi, komunikacja działać będzie w obie strony. Czyli jeśli Kresiuni zachce się spocząć na zadzie, moim obowiązkiem jest obsypanie jej smakołykami. Wniosek ten wysnuła tego samego popołudnia...
Efekty są następujące:
1. na spacerach Kreska rozsiada się przed każdym zaprzyjaźnionym właścicielem psa, o którym wie, że nosi ze sobą psie przysmaki;
2. gdy tylko pojawi się nikła sugestia czegoś dobrego do przekąszenia, Kresiulec natychmiast przylepia pupsko do posadzki i nie zamierza go nawet unosić milimetr nad podłoże, póki nadzieja na przysmak nie przeminie :)
Jest to dość zabawne, bowiem sucza dla wygody przesuwa się po kaflach, używając przednich łap jako napędu i ciągnąc zadek za sobą. W postronnym obserwatorze może budzić litość z powodzeniem udając psa częściowo sparaliżowanego (ale na to jeszcze małpa jedna nie wpadła!). Zrobiliśmy z Tofikiem eksperyment jedząc na śniadanie parówki (boski zapach!) na dwóch krańcach kuchni. Psica zgrabnie wlokła tyłek niczym wór kamieni od jednego do drugiego, w próbie wyłudzenia kawałka parówki :)

Suczysko w akcji, zad twardo przyklejony do podłogi:

   Ponieważ zamierzam ją nauczyć zabawy w ence-pence (popisowa sztuczka Foxa), zastanawiam się czego ona przy tej okazji spróbuje nauczyć mnie :)


* Załamany po stracie Foxa Mężczyzna nawet miał jeden taki dzień, gdzie obwiniał się za jego śmierć! Bo gdyby nie poszedł, gdyby nie wlazł, gdyby szybciej, gdyby później... etc. Ale zakomunikowałam mu, że nawet wiedząc iż jest stuknięty (przez BMWu) tolerancja na słuchanie głupot mi się kończy i tak go palnę w pokiereszowany łeb, że ze śpiączki go rok nie wybudzą! Wtedy podjął decyzję, że na zwolniony wakat należy przyjąć kolejnego burka :)