Święta, świętowanie i prezenty - tego mi było trzeba! Oraz postanowień garść.

Tylko dlaczego już się skończyły/kończą zostawiając niedosyt?

A świętowaliśmy tak:

Sylwestra też tak zamierzamy świętować ;)))

Świątecznymi pysznościami mogę objadać się nieprzytomnie, wbrew zdrowemu rozsądkowi i odchorowując obżarstwo :)))
Najpierw się człowiek urobi, do bólu ramion, pleców i głowy (wiem - nie jestem w tym osamotniona), narobi pełne półmiski tych pyszności, na które się bity rok czeka, a potem jest tak niewiele czasu (i tak znikoma pojemność żołądka), żeby się tym nacieszyć i nadelektować do woli!
Dla kogoś, kto zapewne w poprzednim wcieleniu był kubkiem smakowym, jest to realny problem :(

Kolędy też mogę śpiewać do zdarcia gardła, choć na dłuższą metę nie znajduje to zrozumienia u najbliższych...

Pielęgnuję w sobie dziecięcą radość Świąt. Z rozdziawioną buzią zachwycam się choinką, lubię korzenny zapach, szopki w kościołach (muszę zawsze podejść i obejrzeć!), niezwykły nastrój Pasterki, infantylne filmy familijne i słodko-radosne książki, które przenoszą mnie do lepszego świata. A nawet ukradkiem rzucam okiem przez okno, wypatrując sań Mikołaja na nocnym niebie...
W tym roku niestety znowu nie udało mi się ich zobaczyć, ale za to widziałam kilka pod rząd
spadających meteorów, co uważam za dowód mojej spostrzegawczości i dobrą zapowiedź na przyszłe Święta ;)

Z roku na rok robię się również bardziej refleksyjna i sentymentalna. Serce mi się ściska, gdy na stole rozkładam naszą leciwą, rodzinną zastawę i myślę o wszystkich tych wigiliach, gdy przy tym stole siadało nas więcej. Coraz bardziej ciąży mi brak tych Najdroższych moich, z którymi już nigdy nie siądę do wigilijnego stołu, choć obrus, zastawa i stół ten sam.
Spod stołu patrzą na mnie też już inne ślepia i wtedy moje ślepia jakoś tak wilgotnieją... Ech... Bo tak by się chciało rękę pod stołem wyciągnąć i pogłaskać tamte kudłate łby.
No i nic tego lepiej nie wyrazi niż kolęda Preisnera w wykonaniu Rybotyckiej:

No to na otarcie łez - prezenty!

Lubię je przede wszystkim rozdawać, bo to największa w sumie frajda!

Uważam, że jest to również dobry moment, żeby obdarować samego siebie, bo trochę radości się należy!

Zaczęłam ten proceder już przed Świętami...

Via allegro zakupiłam sobie książkę:

O której pisała Mika >>> z Pastelowego Kurnika <<< i czytałam tę piękną bajkę dla dorosłych z prawdziwą przyjemnością! Może nie jest to literatura ambitna, gdyż jest to literacki odpowiednik świątecznego filmu familijnego, ale czyta się to bardzo dobrze. Są Święta, jest śnieg, bliscy sobie ludzie, Pasterka z muzyką organową i krajobrazy Szkocji.

Następnie zrobiłam sobie prezent muzyczny.
Świąteczną muzykę lubię bardzo, ale dżingyl-belsy i tleniony na blond Georg Michael jakoś do mnie nie przemawiają (och ile serc niewieścich wpadało w arytmię na widok tej blond czupryny, by rozpęc się w drobny mak dekadę później, na wieść, że należy do kochającego inaczej). Tak, jakby poza krajami anglojęzycznymi nie tworzono muzyki z okazji Świąt Bożego Narodzenia.
Rok temu, dzięki mojemu ulubionemu lumpeksikowi i allegro, udało mi się za psi pieniądz nabyć o takie cacka:

To są realy kolędy a nie dżingyl-belsy!

A w tym roku za oszałamiającą kwotę 4 złote od sztuki nabyłam Dziadka do orzechów w wykonaniu Orkiestry Słowackiej Filharmonii Narodowej i... HIT absolutny:

Oczywiście guzik z tego rozumiem, bo norweskiego nie znam i musiał mi pomóc wujek Gugiel, ale muzyka do mnie przemawia. Posłuchajcie sami - drugiej piosenki z listy - choć w innym, niż na mojej płycie, wykonaniu. Sądzę, że Wam się spodoba:

Żeby mi było jeszcze fajniej w te Święta, sprezentowałam sobie gruzińską herbatę. Jest pyszna i uważam, że dostępnego w sklepach za rozsądną cenę, czarnego Yunnana bije na głowę.

Jeśli więc lubicie dobre herbaty, rozglądajcie się w sklepie za czymś takim, żeby nie przegapić:

Potem dzięki Poczcie Polskiej dotarła do mnie całkowita niespodziewajka!

Z dedykacją cud, która mi mowę odjęła (a to rzecz niezwykła i sztuka trudna do osiągnięcia).

Dostałam fantastyczne książeczki z dedykacją autorską!

Jak to nie moja kategoria wiekowa??? Oczywizda, że moja! A tym bardziej w Święta! No.

Przeczytałam sobie Tajemnice Świstakowej Polany i było super!

Przede wszystkim pod choinką lat mi ubyło i czułam się jak w te Święta, kiedy dostałam Swampe i jego kot Busse. Po wtóre tam jest o śniegu, sankach i bałwanku! Przynajmniej czytelniczo miałam białe Święta. No i po trzecie - zaczęłam rozglądać się za dzieckiem, z którym i któremu mogłabym to poczytać do poduszki. Z braku takowego w najbliższej okolicy, muszę zrobić przegląd jakichś dalszych krewnych i powinowatych. No po prostu MUSZĘ! 

No i jeszcze przyleciała do mnie sójka!

Się kiedyś u Tupai zachwyciłam > GILEM < i oto stało się :)

Wiedziałam, że gdzieś miałam stosowne ramki, ale znaleźć ich żadną miarą nie mogłam, choć szukałam dłuuuugo i wytrwale. Diabeł ogonem nakrył i koniec.

Pocwałowałam więc do sklepu z ramkami, gdzie nabyłam sztuki trzy, w różnych rozmiarach i kolorach. Przyniosłam łup do domu, wzięłam się do przymiarek i oprawiania i wtedy owe poszukiwane ramki (taka ich mamusia!) wypłynęły na tak zwany wierzch! 

Sójka oprawna wygląda tak:

Dzięki Tupaja!

Dziękuję darczyńcom! Wszystkim!

(bo to jeszcze nie wszystkie prezenty, ale na pozostałe przyjdzie czas ;)

Teraz jeszcze wypada przejść do postanowień noworocznych.

No oczywiście w nadchodzącym roku już na bank wezmę się za siebie. Schudnę i w przyszłego sylwestra będę smukła i gibka niczym ta brzózka lub osika jaka, i zupełnie zatracę ciepłe, muminkowe kształty!

(Sama, rzecz jasna, w to nie wierzę, więc mam nadzieję, że czytając to, nie pękliście ze śmiechu tak całkiem zupełnie :)))

A kolejne postanowienie powzięliśmy z Mężczyzną już jakiś czas temu. Przeprowadzamy się! Jeszcze nie wiemy dokąd i za co, ale się przeprowadzamy.

Po prostu musimy uciec od codziennego widoku feralnego przejścia dla pieszych. Widzimy je z okien kuchni jak na dłoni. Wcześniej zasłaniały je litościwe drzewa, ale teraz bezlistny widok jest jak drzazga pod paznokciem. A nie ma dnia, żeby jakiś niespełniony rajdowiec nie hamował przed tym przejściem z piskiem opon.

23. grudnia wieczorem (ekh... urodziny miałam, oczywiście osiemnaste), na sąsiednim przejściu, którego na szczęście nie widzę z okien, samochód staranował młodą kobietę. Wyszła ze sklepu, gdzie kupowała ciasta na Święta. Widok został mi oszczędzony, ale wycie syren i światła kogutów nie. 

Nie wiem, czy przeżyła... Karetka odjeżdżała na sygnale, więc życie musiało się w niej jeszcze tlić. 

Nie daje mi to spokoju. Nie wiem, kim jest ta kobieta, ale myślami jestem przy niej i jej rodzinie. Myślę, że możemy im pomóc modlitwą i ciepłą myślą, żeby dla tych ludzi jeszcze kiedyś Święta były wesołe...

A na Nowy Rok życzę Wam wszystkim, żeby nic złego nie spotkało nikogo z Was, ani Waszych Rodzin. Żeby ten nadchodzący rok był wręcz nudnie spokojny!

Serdeczności!