Festiwal ziemniaka czyli temat zastępczy

O ziemniakach, pyrach, kartoflach, grulach i tak napisać miałam, ale...
No właśnie. Chodzi o to, żeby PT Czytelnicy nie myśleli, że ja tylko przy garach stoję, a jak już nie stoję, to się przewracam - na miętkie. Czyli, że trup mój ścieli się gęsto w pościeli, do życia przywracany przez psie i kocie kataplazmy.

Nie, Państwo szanowne uwierzyć musi na słowo, że tak nie jest. Maszyna do szycia jest w ciągłym i intensywnym użyciu i aż mnie w dołku ciśnie, żeby móc się pochwalić efektami pracy mej maszyny. Ale nie mogę.



Jak długo dzieła rąk mych nie trafią w ręce swoich nowych właścicieli, tak długo nie mogą objawić się publicznie w internetach. No może poza pewnym królikiem, który "puszcza oko".
Króliś od 6 grudnia puszcza oko do mego Mężczyzny i był - uwaga! - zamówionym przez Mężczyznę prezentem w liście do św. Mikołaja. Nie, to nie żart choć ja też puszczę do Was oko ;)))
Duzi chłopcy też czasem potrzebują swojego królika :D

Oczywiście króliś jest wykonany ze starego sweterka, a w zasadzie z dwóch, bo na uszka pocięty został bladoróżowy sweterek.
Inspiracją dla królisia były >>>MiMice<<<




Ale powróćmy do tematu zastępczego czyli ziemniaczanego.
Ziemniak jako warzywo treściwe, ogólnie dostępne, smaczne i zapychające, a przede wszystkim błyskawiczne w przygotowaniu, zdecydowanie króluje w mej kuchni.
Przepis na naszą ulubioną zapiekankę meksykańską podawałam >>> TU <<<

A teraz wariacji na temat ciąg dalszy.
Jak się smaży frytki nikogo uczyć nie będę :)

Jednak o szaszłykach pozwolę sobie co nieco napomknąć. Najlepsze z młodych ziemniaczków, choć tym jesiennym nic nie brakuje.
Ziemniaki kroimy w plasterki, które solimy i obsypujemy hojnie mielonym kminkiem. Następnie na patyczki szaszłykowe nadziewamy owe plastry ziemniaków, przetykając je plasterkami wędzonki i plastrami cebuli.

Pieczemy w piekarniku ok. 150 - 180 stopni



Wcinamy popijając kefirem lub zsiadłym mlekiem, względnie maczając składowe w jogurcie greckim.



Jak kto nie ma piekarnika - nie szkodzi. Po prostu wszystkie składniki wrzuca razem na dużą patelnię z grubym dnem, zaczynając od boczku, żeby wytopić trochę tłuszczu i smaży mieszając na małym ogniu, aż ziemniaki będą miękkie. Do wrzucenia na patelnię lepiej ziemniaki pokroić w dużą kostkę.


Kolejna murowana potrawa w naszym menu, którą z resztą wszyscy uwielbiamy i jemy okrągły rok, to ziemniaki pieczone z twarożkiem.
Żadna filozofia.
Ot szorujemy ładne, równe i ze zdrową skórką ziemniaki, po około trzy sztuki na biesiadnika i pieczemy w piekarniku. W tym czasie przygotowujemy twarożek.
Ser biały (u nas co najmniej 40 dag) dziabiemy na drobno widelcem i mieszamy ze śmietaną lub z jogurtem (z czym kto lubi). Do tego dodajemy np. drobno siekaną cebulkę i mamy poznańską gzikę czyli wersję najbardziej podstawową. Ja daję zawsze koperek i czosnek granulowany (rzadziej żywy, bo mi na wątrobie leży) i co mi się jeszcze nawinie. Jak mam zioła świeże, siekam drobno świeże, jak nie mam świeżych, daję suszone. Dobre jest np. z czubricą zieloną, ziołami dalmatyńskimi, prowansalskimi lub z cząbrem. Twarożek jest absolutnie dowolną kompozycją.



Do ziemniaczków nie potrzeba moim skromnym zdaniem nic więcej. Ot plasterek świeżego masła. I oczywiście ja lubię je wcinać ze skórką, dlatego skórka musi być bez zarzutu i wyszorowana przed pieczeniem do błysku.

Na zdjęciu ziemniak występuje w towarzystwie ryby pieczonej w sosie musztardowym. Wypróbowywałam przepis, ale nie rzuca na kolana, więc ryba robi tylko za tło do dania głównego.


Ostatnia propozycja to francuska zupa z porów. Nie wiem czemu z porów choć podstawą jest ziemniak, ale ok., Francuzi mają prawo nazywać swoje zupy, jak im się podoba.

Się bierze białą część pora w ilości ok. pół kilograma (ja biorę białą i zieloną, odrzucając tylko te najtwardsze i najciemniejsze liście). To będą ze dwa raczej mniejsze pory lub jeden większy, dorodny mutant. Siekamy na półplasterki i wsypujemy do gara.
Obieramy i kroimy w kostkę ze dwa duże lub trzy średnie ziemniaki - czyli też ok pół kilograma.
Pory dusimy na oliwie, choć ja wolę oliwę z masłem. Trzeba uważać i mieszać, bo lubią się przypalać, a mają się zeszklić.
Do podduszonych porów wlewamy między 3/4 a litr bulionu (oczywiście może być z kostki) i czekamy, aż się zagotuje. Dodajemy ziemniaki pokrojone w kostkę i gotujemy jakieś 15 minut, aż ziemniaki będą miękkie. Wtedy wlewamy szklankę mleka (jeśli nie jest z kartonu, trzeba je zahartować, żeby się nie zważyło), zagotowujemy, doprawiamy świeżo mielonym pieprzem, co bardzo podnosi urodę zupy i wcinamy z apetytem. Ilość dodawanego płynu regulujemy w zależności od potrzeb i upodobań, żeby cała potrawa miała konsystencję zupy.
Jest pyszna!



(Kiedyś podobny przepis demonstrował w swoim programie Makłowicz, ale bardziej skomplikowany i ze śmietaną.)


No to życzę Państwu smacznego!