Niezależna Jupi już może startować na podbój świata

Wyrwana w początkach lipca z hemipteroidalny aparatów gębowych licznych pcheł koteczka sama okazała się niezłym gryzoniem.
Postanowiła za wszelką cenę walczyć o życie, głównie ze mną i to przede wszystkim przy użyciu zębów :) I dobrze. Wola walki bardzo jej pomogła w pierwszych dobach, gdy była słabiutka i podtrzymywana kroplówkami.

Nie przedstawiałam postępów Jupi wcześniej, ponieważ istniała realna groźba, że będzie musiała przejść operację i zostać u nas i to jako kot z problemami neurologicznymi. Chodziło o jej piękne, miękkie, ruchliwe i olbrzymie uszyska.
Jej uszko w środku nie wyglądało za dobrze i nie wiadomo było, czy nie skończy się to poważną operacją z konsekwencjami neurologicznymi. Jednak od wczoraj wiemy, że na 90% Jupi jest zdrowa, ucho ładnie się goi i widmo operacji się odsunęło.
Owszem, jest jeszcze te 10% niepewności czy struktura w jej uszku ma charakter rozrostowy, czy tylko jest to jeszcze świeża ziarnina na uszkodzonej błonie bębenkowej, ale to tylko 10% i potencjalny personel zostanie ze sprawą rzetelnie zapoznany.
A na razie skupiamy się na urządzeniu Jupi dożywotniej, wygodnej egzystencji w nowym domu :)

Jupiśka jest kotem odważnym i przedsiębiorczym. Najpierw walczyła ze mną o swoją niezależność, teraz postanowiła, że człowiek będzie jej służył, a ona w zamian może troszeczkę pomruczeć. Za to głośno!

Początki nie wyglądały różowo. Płakała z tęsknoty za bratem i chyba siostrą, a jej płacz przypominał wrzaski młodych jenotów. Dlatego roboczo została ochrzczona Jenotem, który to Jenot w drodze niezrozumiałych przekształceń stał się Jupi.
Siedziała w klatce bytowej i w szerokim rozumieniu tego słowa się integrowała. Jupi to kot intelektualista, do dziś próbuje się dostać przez szklane drzwiczki biblioteczki do książek ;)

Na początku było tak:














A potem, bardzo szybko było już tak:


















Umie już wdrapywać się na drapak:



I z niego zeskakiwać:



Czasami jeszcze się chowa ;)



baaaaaardzo skutecznie ;)



Kredens też został zeksplorowany i wzięty w posiadanie:







jak i zarówno moje łóżko, z którego dzisiejszej nocy Jupi wysiudała Krechę ;)))





Dzisiejszej nocy obudziłam się z uczuciem, że coś gorącego przykleiło mi się do pleców. Oczywiście wiedziałam, że to któryś z moich kocich kataplazmów, ale na Jupi raczej nie stawiałam. A tu niespodzianka :)

Godzinkę temu (u nas jest zimno, pada i wszystek zwierz poszedł spać), wchodząc do naszego "salonu", rzuciłam okiem w koszyczek Burej. I cóż widzę?
Jedne bure uszka i... drugie bure uszka.
Stop wróć.
I jeszcze raz.
Jedne bure uszka i drugie bure uszka.
Nie czarne. Bure.
I ogonek. Niby Burej, ale tak nieanatomicznie wygięty. A jednak bury.
Zdjęcia robiłam balansując na fotelu, żeby telefonem cyknąć panny od góry:







Jupi potrzebuje domu z oddanym personelem, który nie będzie się tak od razu nachalnie pchał z łapami, bo kot se nie życzy. Przy miskach i owszem, można głaskać. I jak kot leży, to ewentualnie też. W nagrodę włączy mruczenie (bez opcji wyciszenia) godne zagłuszania Wolnej Europy.
Personel to za mało, żeby Jupi uszczęśliwić. Jupi KOCHA inne koty, psy toleruje. Jupi to kot stadny. Nawet gdy zamykaliśmy jej drzwi do pokoju, żeby spokojnie zjadła i żadna zołza, żeby jej nie pogoniła od miski, Jupi natychmiast przerywała jedzenie i włączała syrenę.
Jupi rośnie jak na drożdżach ale bardzo śmiesznie i nierównomiernie. Duża głowa na cienkiej szyjce, uszyska jak radary, łapy grube jak u tygrysa - teraz już proporcjonalne :) a ostatnio tyłów się wydłużył i nabrała takiej nieco jamniczej sylwetki :D
Reaguje na swoje imię i przychodzi na wołanie! Fajnie, nie?