Tobi szuka nowego domu

Tobiego poznałam dzięki pani Teresie (czule przez nas nazywanej Tereską, która jest godną następczynią Heni - sąsiadki z naszego poprzedniego lokum).
Tereska jest naszą sąsiadką, z tych zaangażowanych (czyli monitoring i kronika w jednym).
To ona znalazła kocie szczątki, którym wyprawiliśmy honorowy pogrzeb, choć do końca pewności nie ma, czy są to doczesne szczątki Mamby, (tak 70/30) eh...
Niemniej jednak Tereska widząc moją rozpacz po stracie Mamby, wpadła na genialny w swej prostocie pomysł osłodzenia mi żałoby.
Otóż na otarcie łez po czarnej, niespełna 4- kilogramowej kotce, zaproponowała mi przygarnięcie czarnego chyba ponad 40- kilogramowego labradora. Co w prostym przeliczeniu miało zrekompensować mi stratę dziesięciokrotnie :)

Liczy się gest!

No i tak poznałam Tobiego

Tereska zaprowadziła mnie do kolejnej sąsiadki, pani Wiesi (z tych mniej zaangażowanych), która jest obecną właścicielką Tobiego.

Tobi pierwsze lata życia spędził w mieszkaniu, w centrum Wrocławia. Ale poprzedni właściciele nie mogli zapewnić mu odpowiedniej ilości ruchu i należytej uwagi. Cóż, mały czarny szczeniaczek wyrósł na rosłe, silne psisko. Postarali się więc, żeby trafił w lepsze warunki. I trafił.

Do pani Wiesi i jej męża. Do domu z dużym ogrodem i sadem, gdzie może bez ograniczeń biegać. 

To znaczy mógł, bo teraz to już raczej nie.

I miało być pięknie. Nie tacy znowu starsi państwo, ale na emeryturze, ukochany pies łagodny jak cielę ale o stosownie groźnym wyglądzie, dzieci i wnuczęta na niedzielnych obiadach, wnuczęta ganiające z psem po ogrodzie.

No nie trwała ta sielanka długo...

Mąż pani Wiesi zmarł nagle, jak wielu młodych emerytów, odciążając ZUS.

Niedługo po tym u pani Wiesi zdiagnozowano chorobę, jedną z tych paskudnych, co to po kolei wyłącza człowiekowi różne funkcje fizyczne, pozostawiając nietknięty umysł. Krótko mówiąc droga wiedzie ku kalectwu.

Pani Wiesia po prostu nie radzi sobie z opieką nad tak dużym i silnym psem. 

Do tego dochodzi sąsiad oszołom, który zwierząt nie cierpi, a Tobiego w szczególności. Potrafi ciskać w niego kamieniami przez płot, lub oblewać go wodą z wiadra, gdy pies podejdzie do ogrodzenia. Oczywiście robi to, jak myśli, że nikt nie widzi.

Pani Wiesia boi się o pupila, bo Tobi jest dużym samcem w sile wieku (5-6 lat) i może kiedyś uda mu się sforsować siatkę i zrobi krzywdę oprawcy - a wiemy, jak to się kończy dla psa; albo co gorsza oszołom podrzuci psu trutkę. Ta druga opcja jest możliwa choć Tobi jest ostrożny i niełakomy - ode mnie nawet przysmaki długo obwąchiwał. 

Niestety z w/w powodów Tobi coraz częściej musi być uwiązany.

Dlatego pani Wiesia postanowiła - póki jeszcze ma siły i czas - znaleźć Tobiemu nowy, kochający, odpowiedzialny dom.

Tereska wpadła na genialny pomysł, że będzie to nasz dom, na co Mężczyzna w szczerej rozmowie ze mną stwierdził, że NO WAY!

Ale łaskawie się zgodził, żebym poszła i poznała psa.

No to poszłam i poznałam.

Tobi to 5-6 letni samiec w typie labradora (wygląda jak ale rodowodu nie ma).

Jest wielki i wygląda groźnie. Jest psem domowym. Wie co to smycz, zachowuje czystość w domu więc może mieszkać również w mieszkaniu, byle by miał dużo ruchu.

Niestety goni koty - dla sportu, ale jednak. Za to kocha dzieci. Dzieci mogą zrobić z nim dosłownie wszystko z zaglądaniem do uszu i liczeniem zębów włącznie. Z dziećmi Tobi jest szczęśliwy.

Delikatnie brał ode mnie przysmaki i wykonywał podstawowe komendy. Chętnie się uczy i jest nastawiony na współpracę z człowiekiem. Na podwórku po prostu się nudzi.

Głaskany zaczyna się przytulać i domagać pieszczot. Dobrze mieć wtedy za sobą solidną ścianę, na której można się wesprzeć. Jak zaczął mnie przytulać mało nie siadłam na podłodze ;]

Jest w świetnej kondycji. Posiada książeczkę i szczepienia. Ma śliczną, błyszczącą sierść.

Naprawdę jak główna wygrana w psiej loterii dla nowego właściciela!

Komu? komu? Bo pies szuka domu!

Wróciłam z wizyty zapoznawczej z psem i wzięłam się do robienia obiadu. Z pracy przyjechał Mężczyzna i widzę przez okno, że lezie po podwórzu rozglądając się na boki. Wszedł do domu i omiata wzrokiem kąty. Wlazł do kuchni i z pretensją w głosie:
- No i gdzie masz TEGO psa?

Panie Boże daj cierpliwość, bo jak dasz siłę....

Tobi rzeczywiście trafiłby do nas, gdyby nie jego stosunek do kotów. Nasze kocie stado ostatnio miało dosyć emocji w życiu i fundowanie sobie i kotom następnych nie jest dobrym pomysłem.
Ze względu na warunki fizyczne, miłości do kotów mogę uczyć psa 14-20- kilogramowego, ale tego smoka się nie podejmuję, choć przy jego poczciwym charakterze dałoby się to zrobić bez problemu.

No to kochani, sprawdźcie w domu, czy Wam nie brakuje dużego, czarnego, słodkiego labka, popytajcie krewnych i znajomych, udostępniajcie. W razie czego kontakt do mnie mailowy i via mail telefoniczny.