Uspokajacze i poprawiacze nastroju

Jojo już prawie nie śpiewa po nocach. Syropek skutecznie ją uspokaja, a od wczoraj obroża chyba też.
Ale prawie robi tu jednak wielką różnicę.

Przynajmniej godzinę każdej nocy Jojo popłakuje, jęczy, chlipie i ogólnie ma dyskomfort.
Dyskomfort jest związany z korzystaniem z kuwety, a właściwie z samym aktem wypróżnienia.
Bowiem to, co Jojo produkuje drugim końcem ma postać kostki brukowej. I to nie jakichś tam nowomodnych, byle jakich polbruków ósemeczek, tylko uczciwego granitu - jak za Niemca na rynku w Breslau.



Przepraszam za pikantne szczegóły, ale kot się rzeczywiście męczy przez około godzinę wchodząc i wychodząc z kuwety i w niej drapiąc oraz podejmując próby w wiadomej sprawie.
Brak jednej łapy też  nie ułatwia. Biedna przebiera kikucikiem próbując złapać oparcie.
Żal patrzeć.
Jeśli dla człowieka z hemoroidami defekacja jest jak, z przeproszeniem, sranie żyletkami, to dla Jojo musi to być jak próby oddania stolca przez tegoż człowieka, tyle że z zaparciem. W dodatku w toalecie publicznej, w pozycji na Małysza.
Ponieważ dzisiejsza noc była zdecydowanie spokojniejsza niż poprzednie, bez trudu wyłowiłam tę właśnie feralną godzinę kocich męczarni (między 2.38 a 3.40 ech...).
W dodatku dzisiaj męczarnie skończyły się podkrwawianiem i posikiwaniem z wysiłku, no i wizytą u NNNŚ Weta.

W tym celu musiałam Jojo zapakować do kontenerka i wysłuchiwać wokalizy przez 40 minut jazdy w te i tyleż samo z powrotem.
Jesteśmy po usg, które wykazało nic - czyli bardzo się cieszymy.
To znaczy nic w kiszkach nie zalega, perystaltyka jest dobra, a trudności mogą być spowodowane:
a) bo koty tak często miewają i/lub
b) uszkodzeniami w obrębie miednicy np. nerwów po wypadku i/lub
c) brakiem łapy, czyli punktu oparcia i niezidentyfikowanym bólem w czasie napinania mięśni w akcie walenia klocka.

Wyszłam z kotem w kontenerze, worem weterynaryjnej karmy pod pachą i lekkim portfelem.
Kolejne 40 minut jazdy upłynęło mi przy akompaniamencie głośnych lamentów i wyrzutów kocicy, których też mogła wysłuchać Gosia, kiedy Jojo próbowała zagłuszyć naszą rozmowę telefoniczną (a że mam zawsze włączony w samochodzie telefon na głośnik, to nie było zmiłuj).

Ale muszę powiedzieć, że obroża z feromonami działa!
Kiedy wracałyśmy od Weta obroża zsunęła się ze łba miotającej się po kontenerku kocicy. Cisza co prawda nie zapadła, ale wrzaski przerodziły się we wściekłe mamrotanie, kiedy Jojo wyładowywała swoje frustracje, gryząc obrożę w drobny mak!
No i kilka dyszek poszło się mnożyć...

Jojo udaje, że jest na mnie obrażona i że wcale nie mruczy, gdy ją drapię.
Z łaski wypiła filiżankę mleka (może ją ruszy), zeżarła łyżkę śmietany z syropem z laktulozą (ponoć efekt gwarantowany) i pogardziła wątróbką (zeżarły Bura z Pyzą, mam nadzieję że ich nie sczyści). Przed nami jeszcze druga porcja śmietany z syropkiem na poprawę nastroju.
Dobrze, że to jeszcze tylko dwa dni, bo za wzorowe spożycie śmietany mogłabym się spodziewać listu gratulacyjnego od pewnej mleczarni ;)

Dzisiaj w moich osiedlowych Delikatesach rozglądałam się za substytutem obroży z feromonami dla mnie. Musiałam sobie zorganizować coś, co ukoi me zszargane i mocno niewyspane nerwy, zwłaszcza przed jutrzejszym dniem w fabryce.
Znalazłam! Objawił się mym oczom - uwaga! - Blok czekoladowy! Smak mego dzieciństwa, sprzedawany na wagę.
Pamiętacie taką cudownie niezdrową, mydlaną w smaku masę bitumiczną z pokruszonymi herbatnikami w środku - produkowaną również domowym sposobem z "niebieskiego" mleka w proszku i masła roślinnego ze słonecznikiem? Taka kryzysowa czekolada.
Wracając ze szkoły, kupowało się kawałeczek bloku lub kapustę kiszoną, ewentualnie truskawki mrożone - albo wszystkiego po trochu i konsumowało się to grupowo pod trzepakiem, zanim się człek dowlókł z tornistrem do swojej bramy :)
Siedzę teraz szczęśliwa jak świnia w pomidorach, ożeram się kolejnymi kawałkami bloku i bez wyrzutów sumienia popuszczam pasek :)))
Czekolady mojego dzieciństwa już  nie ma. Ani Wedel, ani Goplana to już nie to. Jeszcze jak cię mogę Jutrzenka i Solidarność mi wchodzą. Zresztą za czekoladą nigdy nie przepadałam. Ale blok wciąż ten sam! Pycha!