Historyczna data 2. lutego

Data jest historyczna z dwóch powodów. I nie chodzi tu o święto Matki Boskiej Gromnicznej, do którego mam wielki sentyment.

Primo po pierwsze w piątek 2. lutego odbyła się PIERWSZA rozprawa w sprawie odszkodowania po wypadku Mężczyzny.
Okropny wypadek, który wywrócił nasze życie do góry nogami, miał miejsce dokładnie dwa lata i siedem miesięcy temu 2. lipca 2015 roku. No i właśnie się doczekaliśmy!
Pierwsza rozprawa, przesłuchanie Mężczyzny na okoliczność.
Nie będę się wgryzać w temat pracy naszych sądów, dość powiedzieć, że reforma gruntowna, dogłębna i jaka tylko jest im potrzebna jak tlen (uprzejmie proszę o nie rozwijanie tematu reform w komentarzach z szacunku dla mych zszarganych nerwów; ja odszkodowanie za swój wypadek - stłuczkę - uzyskałam po trzech latach)

Przeprowadzka bardzo nam pomogła uporać się z traumą, a teraz znowu wszystko wraca i maglujemy temat od nowa :(
No nic. Nie takie rzeczy ludzie przeżyli.
Jednocześnie wracając myślami do tych strasznych dni chciałam SERDECZNIE PODZIĘKOWAĆ wszystkim PT Blogoczytaczom miłym, którzy w tamtych strasznych dniach otoczyli nas modlitwą, serdecznym wsparciem, ciepłymi słowami. Strumienie DOBRA płynęły od Was kochani z każdej strony i podtrzymywały Tofika i mnie na duchu, a Mężczyznę przy życiu.
Nie zapomniałam o tym. Pamiętam i jestem Wam niewysłowienie wdzięczna!

Primo po drugie nie jest już takie jednoznacznie osadzone w dacie, ale chyba 2 lutego będzie najlepszy do odtrąbienia przełomu w moim związku z Białym.

Od kiedy ten kot pojawił się na naszym podwórku, coś mnie do niego ciągnęło. Zaiskrzyło mi po prostu. Duży, parchaty kocur, o wyglądzie wioskowego zakapiora, a serce mi się do niego rwało.
Zaraz po Nowym Roku udało mi się go na tyle obłaskawić, że w piwnicy dał do siebie podejść. Potem dał się pogłaskać. A potem udało mi się go podstępem na surową wołowinkę zwabić do kontenerka :)
Zawiozłam płaczącego i wściekłego kocura do schroniska na leczenie i kastrację.
Diagnozy nie były wesołe. Katar, w płuckach rzęziło, zadawnione zapalenie spojówek dokuczało, uszy jeden ogień :(
Odebrałam go po trzech tygodniach w dużo lepszym stanie. W schronisku dał się poznać...
Odebrałam go z izolatki za pokwitowaniem i zatargałam na ostatni przegląd do weta.
W gabinecie zostaliśmy powitani słowami - O, potwór idzie do domu.
A wet wyciągnął z szuflady rękawice budowlane z grubej skóry...

Na szczęście Biały nie pamiętał, kto go do tego schroniska zawiózł, ale dobrze kojarzył, kto go z tego strasznego miejsca zabrał :)
Szczęśliwa, że kot jest zrobiony na gotowo, wypuściłam drania na deski i marzyłam, żeby tylko nie zwiał.
Zniknął na cały dzień, ale potem wrócił. Zaczął mnie witać, biegnąc do mnie jak pies. Chciał się tulić i głaskać. Ale ponieważ robił to dość energicznie, nachalnie i z użyciem zębów, to jakoś miałam obawy przed tymi karesami. I nagle zauważyłam, że z Białego się sypie. Tasiemiec się sypie - fuj!
A przecież ja go odrobaczałam dwa razy i schronisko go też odrobaczyło fest. A jednak.
Walka z tasiemczycą bywa długa i żmudna. Z Jojo się udało za pierwszym razem, ale to był fuks.
(Na szczęście tasiemcem nie jest łatwo się zarazić i muszą być spełnione liczne warunki i okoliczności, które tu nie zachodzą. Tyle dobrze.)
No i tu już nie ma ten tego Cygan graj, tylko trzeba było znowu kota złapać i zawieźć do weta, ale tym razem do NNNŚ Weta. Inny nie wchodził w grę.
Numer z wołowiną drugi raz by mi się nie udał. Musiałam spróbować inaczej i się odważyłam...
Gdy Biały znowu pędził, by się ze mną się przywitać, przełamałam strach przed tym wielkim kocurem, którego widywałam w akcji i... wzięłam go na ręce!
Okazało się, że jest to właśnie to, o czym Biały cały czas marzył. Na rękach mruczy, tuli się, ślini się i smarka ze szczęścia, a za mną w ogień pójdzie :)))
Pojechaliśmy do NNNŚ Weta żeby się leczyć. Anioł nie kot!
Kurację mamy na dwa tygodnie - seria zastrzyków i tabletki. Uszy okazały się być niedoleczone w schronisku i straszny stan zapalny groził owrzodzeniem małżowin. Smarujemy maścią, co Biały przyjmuje z wdzięcznością i traktuje jako najlepszą pieszczotę, bo maść mu od razu pomogła i przynosi dużą ulgę. Dzisiaj zrobiłam mu bolesny zastrzyk, tylko przysiadł na łapkach, a potem zaczął się tulić.
Nie lubię robić zastrzyków, a jutro muszę zrobić jeszcze jeden, ech. Ale wiem, że Biały mnie nie zaatakuje, nie będzie protestował.
Zainstalowaliśmy go w łazience na piętrze. Ma miseczki, kuwetę drapak, kilka legowisk i piecyk olejowy, bo góry nie ogrzewamy - jeszcze z niej nie korzystamy, nie jest skończona.
Najpierw próbował uciekać, ale teraz rezyduje tam z dużym ukontentowaniem :)

Trzymana na dystans przez moje wyemancypowane kocice, które raz dadzą się pogłaskać, a innym razem nie, doświadczam teraz bezgranicznej miłości wielkiego, półdzikiego kocura.
I sprawia mi to olbrzymią satysfakcję!
Oczywiście fajne są maleńkie kociaki, ale...
Naprawdę mi więcej radości sprawia właśnie relacja z dorosłym kotem.
Podobnie było z Jojo.
Bierze się takie dzikie zwierzę, dorosłe, które całe swoje życie spędziło na dworze i życia łatwego nie miało i kocha się to zwierzę tak mocno i cierpliwie aż w zamian dostanie się bezgraniczne zaufanie. Magia.

Mój słodki gaduła

Wpatrzony we mnie jak w tęczę :)

Przytulony do moich nóg

Pędem biegnie się witać

Pełnia szczęścia! Na kolanach. Wtula się nosem w mój szlafrok albo sweter, ugniata łapkami, szturcha nosem fałdy rękawa i zaczyna ssać materiał :)
Mruczy i turla się po moich kolanach. Lubi drapanie po brzuszku :)

Teraz czuję się jak Niania Ogg i w pełni rozumiem jej miłość do Greebo.
Tuszę godną Niani Ogg w zasadzie już mam, a Biały ma wiele z Greebo. Nawet liczne blizny na łbie po walkach z innymi kocurami, tylko u Białego nie widać ale czuć te sznyty, gdy się go głaszcze.
Fajki palić nie będę.

Dla tych, którzy nie znają twórczości Terrego Pratchetta przedstawiam:
Niania Ogg i Greebo znalezione w inetrnetach

A żeby PT Blogoczytacze mogli wczuć się w klimat i zasmakować tego, o czym piszę oto fragment mojej ulubionej książki Pratchetta czyli "Wyprawy czarownic". Fragment, w którym dobrze oddany jest charakter Greebo i nakreślona sylwetka Niani Ogg :)