Dzień kota był, dzień psa będzie :)

Ponieważ większość PT Czytelników blogujących rozpływała się nad Dniem Kota, przypominam, że Dzień Psa dopiero przed nami - będzie 1. lipca.

A u mnie na okrągło dnie psów i kotów :)

Dzień Kota był ostatnim dniem mojej uroczej, niemal pięciodniowej migreny, więc nie tylko nie miałam siły nic skrobnąć, ale moje pulsująco odbijające się od szkła okularów prawe oko nawet nie pozwalało mi za bardzo czytać. A to już tortura. Bo od kiedy nauczyłam się tej niełatwej sztuki, korzystam z niej radośnie i bez końca.

Pewnie jesteście Kochani ciekawi, co słychać w mym prywatnym Zoo.
Otóż:

Pyzunia. Zobaczyła dwa duże zwierzęta - konie - i kontemplowała je sobie w spokoju.
Spokój rozważań zapewniała smycz, której drugi koniec mocno dzierżyłam w dłoni.
Smycz zwykle skłania psa do przemyśleń w miejsce podejmowania działań.
Koniki sobie poszły, zniknęły w stosownej odległości, więc spuściłam panny ze smyczy i...
No właśnie. Widać Pyzunia wyciągnęła zbyt pochopne wnioski ze swoich chaotycznych przemyśleń, bo puściła się w pogoń. Nie wiem, czy uznała, że koń to taki sam dzik - dobry jak każdy inny, czy też jednak koń, który się zgubił i trzeba go zagonić do stajni. Grunt, że wcale, a wcale nie przeszkadzało Pyzuni, że końskie grzbiety obciążone są strażnikami miejskimi...
Cudem obyło się bez konsekwencji.

Mamba straciła zainteresowanie ujęciami wody w mieszkaniu na rzecz wysokości. Z Citius, Altius, Fortius skupiła się na tym drugim, eh...
Zaczepia nas siedząc na szafach, drzwiach lub kredensie, skąd z kolei próbuje doskoczyć do żyrandoli. Niestety niedługo jej się uda.
Wcale nie zniechęcają ją pady na oparcie fotela lub na kafle podłogi. Nadal wytrwale pracuje nad techniką i poprawą wyników.
No i jeszcze ta wredna  biedronka!
Bydle niemiłe wykonało lot zwiadowczy po kuchni, tuż przed kocim nosem i wylądowało na kloszu lampy u sufitu.
Kolejny skok zakończony padem.
Mamba nie ustaje również w próbach wymknięcia się z psami na spacer.
Raz nawet jej się udało. Mężczyzna dopadł zbiega na strychu i protestującego głośno doniósł do domu.

Bura. Gadatliwy, ruchliwy koci skrzat, który właśnie wszedł w okres fascynacji wodą i polowaniem na psy. Chlapie się w wannie, gdy na dnie zostanie kałuża wody, po czym zostawia w całym domu ślady mokrych łapek. Chlapie się w zlewozmywaku, kradnąc gąbki - im bardziej nasiąknięte wodą z płynem, tym lepiej. Włóczy je po domu, znacząc mokre ścieżki. Kilka razy dziennie usiłuje udusić Pyzę. Z niewiadomych przyczyn zaczyna od ogona...
Pyza znosi to ze stoickim spokojem. No może nie wszystko znosi.
Otóż Pyza organicznie nie cierpi, gdy koty po niej łażą kiedy śpi pod moją kołdrą.
Zawsze się wtedy wysupłuje spod przykrycia i zaczynają się zapasy z kotem, skutkujące najczęściej masażem moich trzewi...
Burasek, jak większość dzieci w jej wieku, przeżywa fascynację smartfonami.
Nie zażądała jeszcze własnego srajfona, zadowala się Xperią Mężczyzny.
Potrafi spędzić dłuższy czas łapkami "zmieniając sobie obrazki".
Którejś nocy zrobiła biedakowi niezły kipisz w telefonie. Włączyła tryb samolotowy, nawigację, ustawienia lokalizacji i wybieranie głosowe.
Nie, na szczęście Mężczyzna NIE MUSI miauczeć chcąc wybrać numer mamusi ;)

Jojo. Przycupnięta początkowo na parapecie, dostała specjalną półeczkę - dwukrotnie od parapetu szerszą. Ponieważ obecnie sypia we wszystkich możliwych pozycjach, obejmujących calutką długość i szerokość kota, półeczka została wymieniona na nową - jeszcze szerszą :)
Półeczka jest usytuowana nad moim biurkiem, a Jojcik leży najczęściej wypięta do mnie tą lepszą stroną. A sami wiecie - młodość musi się wyszumieć, starość musi się wypierdzieć...
Dlatego zdarza mi się zrywać nerwowo od biurka, przybrawszy uprzednio na twarz barwy zielonej wiosennej świeżości, a wszystko po zdradliwym dźwięku psssssss..... ;)
Lubi głaski i drapanko, mruczy cicho, choć basowo i głęboko. Nie jest fanką brania na ręce i dopiero teraz zaczyna ostrożnie wyruszać na wycieczki po domu. Głównie nocą. A dzisiejszej nocy nawet zebrało jej się na brykanko i zabawy. Znalazła myszkę i z lubością rolowała i szeleściła podkładami, porozkładanymi po domu tu i ówdzie a konto jej podsikiwania (czasem jeszcze zdarzy jej się zapomnieć).
Ponieważ mamy już osiatkowany balkon, jeszcze zanim zaczęło śnieżnymi żabami z nieba tłuc, wzięłam Jojcia na ręce i wyszłam z nią na balkon. Pomyślałam, że w końcu ten dziki dotychczas kot, może tęskni za możliwością przewietrzenia futra.
Jojek zaparłszy się mocno łapkami o moje przedramię, wcisnął się we mnie jeszcze mocniej pleckami i ostrożnie wyciągnął szyję w kierunku świata za siatką. Uznawszy, że świat ten nic a nic się na lepsze nie zmienił, zaczął się energicznie wyrywać w kierunku domowych pieleszy.
Z trudem utrzymując wiercącego się kota, cofnęłam się do pokoju, gdzie Jojo dała susa z moich objęć na parapet, stamtąd na biurko, krzesło, podłogę i pognała pędem do przeciwległego pokoju na swoją wyściełaną półeczkę.
Leżał potem Jojek naburmuszony, dając całym swoim jestestwem do zrozumienia, że świeżego powietrza już się nawdychał do wypęku przez ostatnich siedem lat i starczy mu do końca życia doczesnego i wszystkich pozostałych kocich żywotów.
To tyle jeśli chodzi o moje obawy dotyczące udomowienia i zatrzymania "dzikiego kota".

Kreska jak to Kreska. Chodzi po domu naburmuszona, zgryźliwa i burcząca. Próbuje zapanować nad całym towarzystwem - bez rezultatu i pielęgnuje swe rozgoryczenie, wynikające z utraconego jedynactwa i niedopuszczalnej arytmetyki.
No bo była sobie Kreska - tak?
No i Kreska umiała liczyć do jednego - po prostu K r e s k a  r a z.
A teraz jest jeden i mnóstwo. Niedopuszczalne!
Kiedy kielich goryczy się przelewa, a młodzież skacze starej ciotce Kresce po głowie - w przenośni i dosłownie, i smakołyki trzeba dzielić między Kresię a mnóstwo,  Kresiula przychodzi do mnie, gdy leżę, uwali się obok, z ciężkim westchnieniem kładzie mi głowę na piersi i wyrzuca z siebie swoje smutki. Pojękuje, posapuje, pochlipuje i - daję słowo honoru! - mruczy słowa cichej modlitwy: Panie Boże w Niebiesiech, jeśli tam jesteś, spraw aby te wszystkie futrzaki szlag jasny trafił! Amen.

Tofik nadal markuje, że się uczy i sprząta pokój, wpychając wszystko kopytem pod biurko.
Czasami jednak świat spod biurka wykazywać zaczyna cechy młodego wszechświata: rozszerza się z prędkością eksplozji. Nie rozumiem dlaczego naukowcy w udowadnianiu teorii rozszerzającego się Wszechświata, nie sięgną po model spod biurka nastolatka...

Mężczyzna znalazł sobie nowe hobby. Pieczenie.
Przedwczoraj szarlotka, wczoraj sernik, dzisiaj niestety nie ma czasu.
To już pewne - jestem za niska do swojego BMI i w zaistniałej sytuacji nic w tej kwestii nie zmieni się na lepsze.

No i bonusik psze Państwa szanownego: