Psów podwórzowych dwie historie prawdziwe

W ostatnich dwóch miesiącach miałam sposobność uczestniczyć w dwóch psich historiach. Obie dotyczyły psów podwórkowych, z funkcją stróżowania.

Pierwsza historia dowodzi, że ludziska są w gruncie rzeczy może nie tacy najgorsi, jak da im się szansę i czas na przemyślenie. Druga, no cóż... druga to zaskoczenie. A w zasadzie ZASKOCZENIE.

Ale do brzegu :)


Lipiec. Historia pierwsza:
Umówiłam się z nim na 9.00.
Z NNnŚ Weterynarzem. W celu sterylizacji tandemu Mamba-Bura. Zajeżdżam na miejsce, a tu przed przychodnią kikują jeszcze dwie osoby ze swoimi zwierzakami - ciut niemiłe zaskoczenie.
Pani z puchatym Maine Coonem w kontenerku (tylko na zastrzyk) i pan, fenotyp wiochmen-gumofilc z młodym, wystraszonym psem zwiniętym w skrzynce po jabłkach na pace furgonetki (kompletnie na krzywy ryj bez kolejki).
Nie było czasu na rytuały zapoznawcze, bo oto pojawił się nasz Wet, drzwi do przychodni stanęły otworem i pan z psem w skrzynce wysunął się na czoło zanim pani z kotem i ja zdążyłyśmy chwycić za kontenerki :)
Weszłyśmy do poczekalni, a pan z psem już był w gabinecie i zza zamkniętych drzwi dobiegały odgłosy rozmowy. No dobra... coś dziwna była ta rozmowa... i stawała się coraz dziwniejsza.
Otóż nasz Wet nie dość, że mówi dość cicho i baaaaardzo spokojnie, to w ogóle jest niezwykle wyluzowanym kwiatem lotosu na aksamitnie gładkiej tafli jeziora. No zen po prostu. I można mu na język nadepnąć. Jak się okazuje do czasu.
Nawet przez zamknięte drzwi słychać było jego podniesiony i zdenerwowany głos.
Pani MaineCoonowa najpierw dyskretnie przysunęła się do drzwi, a potem już jawnie przystawiła ucho do dziurki od klucza.
- Jezu kochany! Ten gość przyjechał uśpić psa! - wyszeptała głośno, popatrząc na mnie oczami okrągłymi z przerażenia.
- Jak to uśpić? - odszeptałam zdenerwowana.
- Chce go uśpić, a Doktor mu go nie uśpi.
Darujmy sobie dialogi. Była szybka burza mózgów, dylematy uśpi-nie uśpi - no nie! na bank nie uśpi! - bo istniało realne zagrożenie, że gość psa zabierze i "uśpi" metodami domowymi. Postanowiłam, że jak co to psa zabiorę do siebie na tymczas, a potem coś się wymyśli. Szybki telefon do Oli (Pies we Wrocławiu), no kto ma dać radę jak nie my! Pani, że ona nie może psa wziąć, bo ma - UWAGA! - 24 koty! Maine Coony pohodowlane. No wiecie, takie, które już są nieużyteczne... Ale jak co, to ona koszty leczenia itd. Decyzja była prosta - gość z psem stąd nie wyjdzie, chyba że po naszych trupach!
Zastukałam do drzwi, wsadziłam łeb i poprosiłam, żeby Wet wyszedł do nas na korytarz.
Wyszedł.
Zdenerwowany jak jasna... no wiecie co.
Szybka wymiana zdań. Pies młody. Miał wypadek, wpadł pod samochód i tylna łapa ten teges. Nie dało się jej dobrze poskładać, bo więcej zmiażdżeń niż złamań, a właściciel nie godził się na amputację. Wet spróbował zatem archaicznej metody usztywnienia i opatrzenia łapy - czasami daje dobre rezultaty u młodych zwierząt, co nawet Herriot opisywał w jednej ze swoich książek - bo jednak młodość to najlepsze lekarstwo. Niestety nie tym razem. Łapa się zaczęła paprać, wdała się martwica, a właściciel nadal nie chciał zgodzić się na amputację, tylko chciał zwierzaka uśpić.

Czyli tu wyszła cała mentalność wiochmena-gumofilca. Wiadomo, że pies to nie jest zwierze wartościowe gospodarsko - mleka nie daje, jajek nie nosi, wełny z tego nie ma. Szczeka. Ot taka tradycja psa mieć przy budzie na ozdobę podwórka. No to nie może być pies bez łapy!
Nie wiem, czego uczą na tej biologii w szkole, ale chyba można by gdzieś w programie umieścić, że amputacja łapy nie wpływa na zdolności szczekania u psa.

Ale wróćmy do poczekalni.
Przedstawiłyśmy Wetowi nasz zamysł, na poczekaniu zostały skalkulowane koszta, wszystko ustalone.
- Ale facet musiałby się zrzec praw do psa - zauważył przytomnie Wet
- To proszę mu to powiedzieć - ja również błysnęłam przytomnością.
Mocno uspokojony Wet wszedł z powrotem do gabinetu, gdzie dalsza rozmowa była już tak cicha i spokojna, że nic, no NIC ZUPEŁNIE nie udało nam się podsłuchać.

Pan wiochmen wypadł po chwili z gabinetu z impetem otwierając drzwi (Cham i prostak! Przecież musiał wiedzieć, że prawie na nich leżymy podsłuchując jawnie i w związku z tym niemal runęłyśmy na podłogę!), obrzucił nas dziwnym spojrzeniem i wybiegł z przychodni.

Klinując się prawie w drzwiach, wepchnęłyśmy się z MaineCoonową do gabinetu żądne dalszego ciągu.

Wiochmen-gumofilc mając czas na przemyślenia gdy Wet wyszedł na korytarz, a potem postawiony pod ścianą naszym ultimatum, pogrzebał głębiej w swym jestestwie, odrzucił precz swój wiochmeński strach przed nieznanym wyrosły na gruncie gospodarskiego zabobonu i zgodził się na amputację łapy, pokrycie kosztów leczenia zwierzaka i zobowiązał się do dalszej nad nim opieki.

Happy end dla psa jest taki, że żyje i ma się dobrze. Jako biedny kaleka i wioskowe kuriozum jest otoczony miłością i troską szczególną żony i córki wiochmena. A wiochmen, ze względu na swą niebywałą odwagę i wyjście naprzeciw nowym, światowym trendom opieki nad niepełnosprawnym psem, jest bohaterem w swoim domu!

Sierpień. Historia druga:
Miała miejsce późnym wieczorem w dniu, kiedy udało nam się odłowić Groszka z zapchlonej piwnicy.
Z powodu pojawienia się PIĄTEGO kota w domu Mężczyzna chodził szczęśliwy i promienny niczym nagi w pokrzywach.
By dać mu czas na oswojenie się z nową sytuacją i odparowanie emocji, wzięłam sucze i Tofika (z którym miałam szczerze do pogadania - no wiecie, ucz się i posprzątaj ten pokój) na spacer.
Późno było, ciemno. Kończymy spacer, wychodzimy z ciemnego parku w stronę oświetlonej ulicy i co ja widzę?!
Psa widzę.
Dużego.
Nieznanego nam psa. Nie ma co się dziwić. Po sylwetce psiarz z długoletnim stażem rozpozna każdego psa, którego wcześniej widział.
Pies był sam. Bez właściciela w zasięgu wzroku. No to pierwsze skojarzenie - znowu ktoś wywalił psa w naszym parku!
A że u mnie co w sercu to na języku, zatem rozwinęłam elokwencję siejąc groźbami karalnymi pod adresem. Szczęście od Boga Tofik wziął geny opanowania po spokojniejszych członkach familii i wyciszył mnie na momencie.
- Matka, a nie przyszło ci do głowy, że ten pies mógł zwyczajnie komuś zwiać?
No tak. Nie przyszło.
A słowo ciałem się stało.
Pies, ładny mix haskiego z umaszczeniem wilczura, grzecznie podszedł się przywitać z suczami. Na szyi miał solidną, wypaśną obrożę parcianą, podbitą grubym polarkiem, z niebieskim światełkiem i adresówką oraz eleganckiego bayerowskiego kiltixa. Dał się zapiąć na smycz. Przysmaków od obcego - czyli mnie - nie wziął. Stał spokojnie kiedy z adresówki odczytywałam numer.
Dzwonię do właściciela.
Tak, oczywiście jego pies. Naturalnie zaraz po niego przyjedzie, ale chwilę mu zejdzie, bo ma kawałek.
Tofik zapiął nasze sucze na jedną smycz i zabrał do domu, ja sobie z nowym nabytkiem pospacerowałam na drugiej smyczy. Telefonicznie uspokoiłam Mężczyznę w stanie agonalnym, że jednak tej nocy nie spędzi u nas jeszcze TRZECI pies.
20 minut później zajechał samochód moich marzeń. No na biednego nie trafiło.
Wysiadł miły pan, z którym pies się radośnie przywitał po czym grzecznie wskoczył do samochodu.
I tu następuje owe ZASKOCZENIE.
Pan mi bardzo podziękował. Wyjaśnił, że pies jest stróżem warsztatu samochodowego, gdzie ma sporej powierzchni działkę do biegania. Całe dnie lubi leżeć pod samochodami i trzeba go zachęcać do wychodzenia na spacer, a każdy pracownik tego pana, kiedy ma wolną chwilę, chodzi z psem!
- No bo wie pani, nie mamy sumienia go uwiązać na łańcuchu, a on nam prawie co noc ucieka. I niemal co noc jeździmy z żoną go łapać. Bo kilka minut po pani telefonie na komórkę żony przyszedł sms z GPSa...

Dalej nie słuchałam. Zatkało mnie! Pies podwórzowy ma obrożę z GPSem!
To było to niebieskie światełko przy obroży.
I państwo szanowne jeździ po nocach pieska zgarniać z nielegalnych spacerków.
Nie no, norma przecież. Jesteśmy w Europie.
Olkę i mojego Weta też zatkało.