Chwała na wysokości!

Policzyłam. Podobnie jak Prezes Kura, ja również piąty raz siadam do pisania życzeń na blogu.
Jak ten czas leci, a koty rosną ;)

Nie myśl! Jeśli myślisz, to nie mów.

Jeśli mówisz, to nie pisz.
Jeśli piszesz, to nie podpisuj.
A jak myślisz, mówisz, piszesz i podpisujesz - to się nie dziw!

Znacie to, prawda? Bo to stare jak świat.
Otóż nigdy nie doszłam w swych działaniach do samiutkiego końca.
Wystarczyło mi pomyśleć - fakt, głośno tym razem pomyślałam - żeby od razu dostać od życia z liścia w potylicę na otrzeźwienie.
Otóż ci z PT Blogoczytaczy, którzy mnie trochę znają w realu, wiedzą, że choć oto nie zabiegam, choć unikam jak mogę i nie wyrażam zgody, choć nie jest to zgodne z moją naturą to mój żywot marny wygląda niczym jazda z figurami po torze bobslejowym.
Szanowni Państwo sobie zrobią herbaty i kanapek, zasiędą wygodnie i oddadzą się przydługiej lekturze. A na koniec może ten i ów łzę uroni nad ciężkim mym losem (a nie, że będzie mi tu jeden z drugim wył ze śmiechu!).

Kleks czyli Klops czyli Mamba - reaktywacja

Taaa, gdzie to ja skończyłam...?

A, już wiem.

Ale zanim, to co to ja chciałam...?

No tak. Zastój jest psze Państwa. Okrutny zastój.
To znaczy w kotach ruch jak na dworcu, ale w psiej sprawie zastój.
Uprasza się o wzmożenie wysiłków w sprawie Tobiego! Ogłoszenie na olx przyciąga tylko jednostki niepożądane, czyli pseudohodowle i kandydatów na pseudohodowle.
- Czy piesek za darmo?
- Bo ja mam suczkę do niego.
- Nie, nie sterylizowana.
- A piesek kastrowany?
- A JAKI TO ADRES?
Rozumiecie, co czuję odbierając takie telefony. Uprzejmie proszę się postarać!

No to 16. sierpnia byliśmy w Bolesławcu, taaaaa...
A 18. sierpnia o 9.00 rano otrzymałam od Magdy esemesa takiej treści:
"Ktoś wczoraj wyrzucił kotka. Chyba 4 miesiące ma. Cały czarny jak twoja Mamba. Jest u mnie ale to domowy kotek. Dałam go na dwór ale tam kocica moja go goni. Czysty zadbany. Może ktoś by go chciał? On musi być jeszcze w domu bo mały."

Kocia misja Mamby i kolejna przepowiednia NNNŚ Weta

Mamba. Rozmruczana, rozgadana, przytulna, ciekawska powsinoga. Jeśli powiem, że już mi się oczy nie pocą na to wspomnienie, to nie wiem, czy ktoś uwierzy.
Mambiszon była dla nas kotem szczególnym. Oprócz cudownej osobowości i wdzięku miała w sobie to coś, co sprawia, że między źwierzem a człowiekiem iskrzy.
Krótko mówiąc był to kot idealnie wybrany przez kocią boginię, żeby dwoje zdeklarowanych psiarzy nawrócić na koty. Mamba swoimi przemowami poszerzyła nasze horyzonty, a nawet wybiła dziurę w naszych sercach, by przez nią - już krokiem marszowym - wlazły z dumnie  podniesionymi ogonami całe kocie zastępy.

Pozostałe nasze kocice takiej sztuki by zapewne nie dokonały. Kiedyś  Gosianka pisała o niejakiej Isi, że ma krótki lont. Obejrzałam filmiki instruktażowe i stwierdziłam, phi! Jeśli Isia ma krótki lont, to nasze panny mają lonty krótsze niż ogony, a Jupi z Burą (czyli Turbo-kotem) mają lonty krótsze niż wąsy! I takim właśnie kocicom Mamba dała u nas dom.
Ale na tym misja Mambulca się nie skończyła! O nie! To dopiero początek ;)

24. Bolesławieckie Święto Ceramiki - bylim, widzielim ;)

Dzisiaj to było!
Nasz jeden dzień tegorocznych wakacji!

Zerwaliśmy się świtem i pognaliśmy jakby nas kto na sto koni wsadził (dokładnie 107 koni, ale kto by tam liczył).
No i zajechaliśmy za wcześnie, bo się towarzystwo dopiero rozkręcało.
W tym roku rynek był uboższy niż w latach ubiegłych. Wysokie ceny wynajmu stoisk nie sprzyjają, oj nie sprzyjają, co odbiło się negatywnie na Wrocławskim Jarmarku Bożonarodzeniowym, a teraz Bolesławiec "wycina" drobniejszych artystów i rzemieślników. Szkoda.
Zostają ci więksi i zamożniejsi. No i ceny przez to też jakby dla lepszych gości...
Sądzę, że część wystawców zdecydowało się zjechać na weekend, na zakończenie, licząc na większy ruch, bo apogeum orgii i szaleństwa zwykle jest na koniec. Amyszka jest na miejscu, więc trzyma rękę na pulsie i zapewne też się zająknie na temat, zda relację i rzuci fotami. Może trzeba ją "zachęcić" zdecydowanie szturchając w komentarzach, żeby nam nie zaspała.
Nie było np. naszego pana z wikliną i nie mam swojego wymarzonego koszyka na jarzyny do kuchni. Trudno. Może trafi się jakiś inny jarmark, na którym się spotkamy.
Odpuściliśmy sobie w tym roku giełdę staroci na rzecz sklepików firmowych różnych manufaktur. Wszystkiego w jeden dzień nie dalibyśmy rady obskoczyć, bo by nam nogi weszły jeszcze głębiej...

Najpierw pokażę Państwu szanownemu łupy:

Tobi szuka nowego domu

Tobiego poznałam dzięki pani Teresie (czule przez nas nazywanej Tereską, która jest godną następczynią Heni - sąsiadki z naszego poprzedniego lokum).
Tereska jest naszą sąsiadką, z tych zaangażowanych (czyli monitoring i kronika w jednym).
To ona znalazła kocie szczątki, którym wyprawiliśmy honorowy pogrzeb, choć do końca pewności nie ma, czy są to doczesne szczątki Mamby, (tak 70/30) eh...
Niemniej jednak Tereska widząc moją rozpacz po stracie Mamby, wpadła na genialny w swej prostocie pomysł osłodzenia mi żałoby.
Otóż na otarcie łez po czarnej, niespełna 4- kilogramowej kotce, zaproponowała mi przygarnięcie czarnego chyba ponad 40- kilogramowego labradora. Co w prostym przeliczeniu miało zrekompensować mi stratę dziesięciokrotnie :)

Liczy się gest!

No i tak poznałam Tobiego

Fraczek na nowych włościach

Kochani, dziękuję za wszystkie miłe słowa pod poprzednim postem.
Mam granitową pewność, że wszyscy Zwierzolubcy, którzy musieli pożegnać swojego zwierzaka, wiedzą, co teraz przeżywamy i to Wasze współodczuwanie jest jak plaster na bolące miejsca. Naprawdę jest nam z Wami lepiej!

Życie turla się dalej i na szczęście są też radosne nowiny :)
Będzie mało tekstu a duuuuużo zdjęć.
Poznajecie tego jegomościa?

Mambusia, Mambeńka, Mambiś, Mambini

To imiona naszej ukochanej, czarnej, puchatej, rozmruczanej, rozgadanej, radosnej koteczki.
Wyjątkowej dla nas. Pierwszej.
Weszła w nasze życie pewnym krokiem, nawróciła nas na koty, dała nam wiele radości i odeszła... niestety już na zawsze.
Miała gen wędrownika - inaczej by do nas nie przyszła, małe kocię na 10. piętro po schodach.
Była wolna, czerpała radość kociego życia pełnymi łapkami.
Polowała - to był jej żywioł, wspinała się na drzewa i wędrowała daleko po polach i lasach.
Nie, nie żałuję, że nie trzymałam jej w zamknięciu.

Jej nieobecność tak bardzo boli...

Jeden dzień wakacji - część I - 23. Bolesławieckie Święto Ceramiki

Urlop się proszę Państwa zbliża.
Dokładnie za tydzień minie rok odkąd osiedliśmy na nowych włościach.
Wiele się zdarzyło w tym czasie i wiele się jeszcze wydarzy, bo życie pędzi jak oszalałe.
Teraz też się zdarzyło i dopadł nas smętek, ale nie mam siły o tym pisać.
Jeszcze nie.
Na razie wracam do czasu sprzed roku i tematu, który już dawno czeka na opisanie.
Otóż co roku tzw. "wakacje" mamy pracowite - a to remontowe, a to remontowo-przeprowadzkowe. Z powodu logistyki, braku czasu i kulejących finansów nigdzie nie wyjeżdżamy, ale co roku organizujemy sobie jeden dzień wakacji.
No i PT Blogoczytacze zapewne wiedzą dokąd się udajemy - mianowicie do Bolesławca.
W zeszłym roku był to nasz drugi wypad, w tym roku już mamy zaplanowany trzeci na 24. Bolesławieckie Święto Ceramiki.
O tu można zobaczyć kiedy: swietoceramiki.pl

Pierwszy kot - za płot!

Tiaaaaa...
Fraczysko panoszyło nam się coraz bezczelniej, terroryzując całe towarzystwo łącznie z Tuśkiem. Co prawda już odjajczony, ale przecież wciąż testosteronowy samiec (jedyny w tym towarzystwie) zachowywał się jak dyktator. Kocice ostrożnie wchodziły do domu, a Groszka wcale, bo Fraczek pogryzł ją w piwnicy przy kociej klapce.
Ot, zderzyli się nos w nos, wystraszyli i w myśl zasady, że najlepszą formą obrony jest atak, pobili się. Tylko Fraczek jest tak jakby w tym sporcie sprawniejszy i teraz Groszek ma dziurę na środku brzucha - ale goi się ładnie.

Fraczek na bis

Fraczek nadal poleca się do adopcji.
Fraczkowi złożono pewne propozycje, niestety oddalone w czasie. Ale dobre takie jak żadne.
Gdyby jednak ktoś zechciał wcześniej, to będzie witany chlebem i solą i czerwonym dywanem i dzieci z kwiatami prosimy do przodu.

Kot daje się lubić choć wraz z odpasieniem wrócił mu charakter.
Odsiedział do piątku w łazience, po czym został wypuszczony.
No i się zaczęło!

Fraczek

Miały tu być posty książkowe i ogrodowe i wakacyjne. Och, jakie to ja miałam plany blogowe! Ale rzeczywistość skrzeczy.
Zarobiona jestem. Po pachy. Co ja gadam! Po uszy, po kokardy!
Koniec semestru.

A tu jeszcze cała ta sprawa z Fraczkiem.

Fraczek to kot rzecz jasna.
Bardzo elegancki kot, który w październiku zeszłego roku zaszczycił nas kilkoma wizytami, przychodząc razem z Tuśkiem. A potem zniknął.
Aż do teraz.

Fraczek w październiku

Ratuj!

Szanowni Blogoczytacze,
Fundacja NaszeZoo.pl poprosiła mnie o propagowanie szczytnej akcji: "Ratuj!"
a dokładnie: „Ratuj!” bezdomne zwierzaki przed kleszczami

Kleszczy w tym roku jest dużo ze względu między innymi na łagodną zimę i sama musiałam wydać krocie na zabezpieczenie mojego futrzatego towarzystwa, któremu włączyło się szwędactwo i się włóczy po lasach i krzakach.

Już zabezpieczenie dla kilku zwierzaków to ruina finansowa dla właściciela, a w skali schronisk czy przytulisk to są olbrzymie kwoty.

W ramach akcji Ratuj! zbierane będą obroże dla psów i kotów, które pozwolą zabezpieczyć zwierzaki aż do ośmiu miesięcy oraz krople do aplikacji na skórę czworonoga, działające do czterech tygodni.
Co dokładnie trzeba zrobić, aby pomóc?
Aby podarować bezdomnym zwierzakom preparaty przeciwkleszczowe, wystarczy wejść na platformę www.dlaSchroniska.pl, a następnie wybrać z listy kilkudziesięciu placówek z całej Polski tę, którą chce się wesprzeć, jednego z jej podopiecznych oraz środki, które planujemy mu ufundować.
Ponieważ koszt tego rodzaju produktów jest stosunkowo wysoki, dlatego można kupować na rzecz poszczególnych schronisk i fundacji także „cegiełki” o wartości 10 zł, które zostaną przeznaczone na środki przeciwkleszczowe. Cały proces przypomina zakupy w sklepie internetowym, jednak darczyńcy nie ponoszą kosztów dostawy.
Akcja „Ratuj!” na platformie www.dlaSchroniska.pl potrwa do końca czerwca.

Jeśli ktoś z Was, kochani PT Blogoczytacze zechciałby wesprzeć akcję to osobiście rekomenduję schroniska i przytuliska z tych biedniejszych regionów kraju...
Zwróćcie uwagę na zielone paski na górze strony - zwierzęta w potrzebie (4618) i schroniska i organizacje (71) gdzie klikajac można wybrać wg województw.
Na dole strony są zielone przyciski "następna" i "poprzednia" - przenoszą nas na dalsze strony ze zwierzakami.

Oczywiście można informację podawać dalej np przez FB jeśli ktoś ma.
Tutaj jest link dla fejsbukowych: https://www.facebook.com/FundacjaNaszeZoo/posts/1936319616592930

Mężczyźni w życiu kobiety

Ale zanim do meritum, to tutaj >>>LINK<<< do ważnego i ciekawego posta na blogu Krzyśka Koniecznego, który to wpis część PT Blogoczytaczy mogła przegapić - a szkoda by było.

Poniższe wywody publikuję z pewną taką nieśmiałością, bo to wchodzenie w obszary, po których chyba najlepiej porusza się Czarny(w)Pieprz i kudy mi tam do Pieprza. Ale temat gradacji negatywnych emocji, jakie mężczyzna jest w stanie zafundować kobiecie, zaczął mnie bardzo nurtować, od kiedy zdałam sobie sprawę, co jestem w stanie odpuścić, a za co byłabym skłonna zabić ;)
Podkreślam: odpuścić, a nie wybaczyć i zapomnieć - bo ani ja Chrystus, ani nie mam Alzheimera.
Krewkość mam po przodkach zapisaną w genach, a wiadomo genów kijem nie wybijesz.

Kiedyś trafiłam na taką złotą myśl, że w życiu kobiety musi być trzech mężczyzn, których może ona obdarzyć bezwarunkowym zaufaniem: dentysta (mam - anioł nie człowiek), ginekolog (trwają poszukiwania kandydata) i mechanik samochodowy (też mam - panie Piotrusiu, pozdrawiam!).
I tak sobie myślę w kontekście mojego zwierzyńca, że jeszcze musi być weterynarz. Ba! Nawet przede wszystkim musi być weterynarz!

Taaa... każdego innego łatwo wymienić w sumie.
No bo załóżmy, że nas taki ślubny/nieślubny kantem puścił - proste - nie był idiota wart tego szczęścia, a niechże idzie i szerokiej drogi. Tego kwiatu jest pół światu i jakiś czasoumilacz zawsze się znajdzie.
Zyskujemy przestrzeń życiową i miejsce w szafie.
Jeśli mamy do tego konto bankowe na nasze nazwisko, na którym umieściłyśmy przezornie satysfakcjonującą nas część oszczędności jego życia, to tym bardziej otwieramy mu drzwi na oścież i broń Boże nie zatrzymujemy niewdzięcznika, przemilczając tę drobną kwestię reparacji wojennych.
Jeśli puścił nas kantem z naszą osobistą "przyjaciółką" - a niechże idą oboje w czorty!
Wiadomo, że ta flądra przypali mu nawet wodę na herbatę, jej drożdżowym można gwoździe wbijać, a po bigosie wszyscy lądują na oddziale zatruć - i dobrze mu tak!
Można nawet pokusić się o oddanie naszego przechodzonego i wyjątkowo męczącego egzemplarza w tzw. dobre ręce jakiejś znajomej, namolnej zołzie. Potem zrobić scenę i już! Obydwoje mamy z głowy!
Oczywiście zawsze należy zadbać wcześniej i o byt, i te kilka poręcznych zwitków biletów Narodowego Banku Polskiego w słusznych nominałach na otarcie łez.
(No i co z tego, że łzy raczej nieszczere? Szczere, szczere Taka jest wersja oficjalna i kurczowo się jej trzymamy.)
Gorzej jeśli egzemplarz oddali się nie tylko z "przyjaciółką" latawicą, ale ze srebrnymi łyżeczkami Frageta po babci - wzór irysy - i oszczędnościami NASZEGO życia, choćby i czynionymi z jego pensji.
O, kanalia!
Ale wiadomo, kradzionym się nie utuczy! Nie upasie się na naszej krzywdzie!
Niech ma i niech się udławi!
Zapewne ta wydra wszytko wyda na stroje i kosmetyki!
A najlepiej niech kupi sobie szybki, sportowy samochód i niech się nim zawiną wokół najbliższego drzewa!
(Pomyślny sobie to tak serdecznie, mściwie z głębi trzewi i od razu zrobi nam się lepiej. Wszak nie można tłumić negatywnych emocji. Dalej się sprawą nie katujmy, bo nie warto niszczyć sobie zdrowia dla tych padalców)
To, że ślubny/nieślubny może się okazać być szują, to nic nadzwyczajnego.
Ot statystyczna hipoteza, a nawet aksjomat, rzekłabym nawet.
Najważniejsze to być przygotowanym na taką ewentualność.
Nie duchowo, czy uczuciowo - MATERIALNIE przygotowaną.
Po czym poprawiamy liliowy kapelusz, fryz i mejkap i ruszamy na bal życia, o!
Oczywiście statystycznie jest też możliwe, że akurat nasz egzemplarz jest miłym, domowym, na wskroś porządnym chłopem, zaradnym, troskliwym, przewidującym, zrównoważonym i ...................................... (w miejsce kropek wstaw brakujące wyrazy), a nawet przystojnym i w dodatku trafia brudnymi skarpetami do kosza na pranie.
(No dobra, która trafiła szóstkę w totka? Jakoś nie widać... ale oto jest kilka pomniejszych nagród. Nie jest źle)
Temat związków i rozwiązków tu można uznać za zamknięty.
Wszystko w sumie da radę wpisać w schemat więc nie rozpaczamy, nie żałujemy, nie zatrzymujemy tylko zapobiegawczo lub w odwecie skubiemy, a następnie żyjemy długo i szczęśliwie. The end.

Z ginekologiem czy dentystą sprawa też nie przedstawia się tak tragicznie.
Jeśli podpadnie nam rzecz jasna.
Łatwo toto wymienić na inne, a nawet w takiej wsi na 500 tys. mieszkańców nie jest trudno szepnąć słówko tu i tam, zrobić kilka MERYTORYCZNIE ugruntowanych wpisów na forach internetowych z opiniami o lekarzach i wieść idzie pocztą pantoflową jak lotem błyskawicy obniżając takiemu przychód i dochód. I w ogóle nie jest trudno sprowadzić na delikwenta tzw. pecha. Każda umiarkowanie pomysłowa za to bardzo wkurzona kobieta to potrafi.

Mechanicy samochodowi często posiadają bardzo zazdrosne żony. Jak tak się czasem przyglądam tej grupie zawodowej, to tej żoninej zazdrości nijak nie jestem w stanie pojąć, ale z drugiej strony nie znam stanu wspólnego ich konta i w ogóle nie to ładne, co ładne...
Jednak niech nam taki coś grubo, grubo podpadnie. Głowicę źle splanuje lub zepsuje komputer podpinając pod niewłaściwy program diagnostyczny, przestawi w dieslu ząbki na pompie przy wymianie rozrządu, bo nie użył właściwych blokad, ALBO POPLAMI SMAREM NOWE DYWANIKI, no to chłopak będzie miał ciepło!
Zawsze znamy kogoś, kto zna kogoś, kto zna panią Jadzię z mięsnego, która zna panią Stasię z kiosku, która zna kucharkę ze stołówki w zakładzie pracy najlepszej przyjaciółki żony mechanika. I właśnie ta przyjaciółka, zupełnie przez przypadek, dowie się przy bufecie, że oto mąż jej najlepszej przyjaciółki siedzi w warsztacie po godzinach, bo konserwuje podwozie klientkom.
Po czym z satysfakcją czytamy w lokalnej prasie codziennej o przemocy domowej na ulicy Bławatkowej i poranna kawa od razu lepiej smakuje :)

I dochodzę do wniosku, że najgorzej ma się sprawa z weterynarzem.
No bo jeśli na ten przykład idziemy zatroskane z naszym kotkiem do weterynarza: z naszym ślicznym, puchatym, smukłym koteczkiem, któren właśnie od jakiegoś czasu nie ma apetytu, nos odwraca od polędwicy wołowej i wątróbki z kurcząt ekologicznie hodowanych, z sił opada, przez ręce leci i z osłabienia nawet główki z fotela nie podnosi. Jeśli idziemy po pomoc, ufne jak dzieci, z ukochanym zwierzątkiem, któremu grozi śmierć głodowa na naszych oczach, a słyszymy diagnozę wypowiedzianą pod pozorem troski, że NASZ KOT JEST ZA GRUBY, BO PRZEKARMIONY PO PROSTU, A DO TEGO LENIWY I ROZPASKUDZONY, to przecież się facet tylko o śmierć prosi i językiem sobie grób kopie!!! Nie no! Takiego łajdaka nie można przy życiu pozostawić!
I tu rodzi się prawdziwy problem...

Tuśko-bazarek - podsumowanie i wieści

W pierwszych słowach chciałam bardzo, bardzo serdecznie podziękować wszystkim, którzy wzięli udział w tuśko-bazarku i tym samym udzielili OLBRZYMIEGO wsparcia finansowego naszemu stadu.
Jestem bardzo wzruszona takim wspaniałym odzewem, ciepłem, życzliwością! Te dobre emocje, jakie towarzyszyły licytacji były mi równie potrzebne jak finanse, a kto wie czy nie bardziej!
Fanty zostały rozesłane, mam nadzieję, że już dotarły do Adresatów i zakupy nikogo nie rozczarowały.
(Nie wszyscy jeszcze się po swoje fanty zgłosili, także jak komuś się alzheimer cofnie, to zapraszam - a jeśli z jakichś powodów ktoś nie może lub nie chce - Kochani, jest ok, przymusu nie ma)
Jak zwykle przy takich okazjach dzieje się magia i tym razem było tak samo.
Specjalnie na okoliczność bazarku na googlu zalogowała się Aga Maga z Wro i się spotkałyśmy w celu przekazania fantów. Spotkałyśmy się kolejny raz w życiu... ostatnio widziałyśmy się na szkolnych korytarzach naszej podstawówki :) Fajnie, nie?
Myślę, że nie był to ostatni soczek, który razem wysączyłyśmy :D

Dzisiaj byliśmy u NNNŚ Weta i melduję, co następuje:
Tusięty jest zdrowy jak ryba i nie ma konieczności inwestować w drogie testy alergologiczne. Owszem, coś go uczuliło i zareagował, ale teraz jest ok, a czynników, które mogły wywołać taką odpowiedź jest w czorta i ciut i nie ma gwarancji, że testy je wykryją.
Testy na razie możemy odpuścić.
Trzeba natomiast w trybie dość pilnym usunąć dwa dolne połamane kły, bo są tkliwe, zepsute i przeszkadzają kotu w normalnym jedzeniu.

Tusiek wygląda obecnie jak pączek w maśle, waży ok 7 kg (raczej więcej niż mniej) i jest żywym dowodem na to, że naturalnym środowiskiem występowania kota jest fotel ;)
Po przejażdżce do Weta, gdzie w sumie był tylko do towarzystwa, przylazł do kuchni i głośnymi rykami - czego nauczył się od kocic - zażądał wypłaty zadośćuczynienia za straty moralne w kocich kabanosach!

Tuśko - bazarek

Poświętowaliś? Odpoczęliś?
Mam nadzieję, że tak!
Przed świętami nawet życzeń Szanownym Państwu nie skrobnęłam, bo nie zdążyłam :(
W Wielki Piątek, pierwszy mój wolny dzień i jedyny z ładną pogodą, rzuciliśmy prace domowe na rzecz prac ogrodowych. Po prostu staraliśmy się zrobić WSZYSTKO!
Udało się - zrobić 1/1000 wszystkiego, ale i tak jest git!
A potem zabraliśmy się za godne świętowanie:
Najpierw śniadanie dla dwojga - było coś dla mięsożercy i coś dla roślinożercy :)

Świąteczny zwierzoczas. Tusiek też chce być w stadzie :D

Tusiek - koTusiek

Semestr letni jego mać!
I znowu nie mogę zdążyć z niczym, z życiem, spaniem, codziennością a czasem oddychaniem :(
Ogród (potencjalnie) piękny mój leży odłogiem i przyzywa.
A mnie się wydaje, że już za chwilę to ja z tego wszystkiego legnę na marach z cyklem Krebsa na ustach :(

Ale o Tuśku napisać muszę, bo mu się to należy.
Tusiek to nikt inny jak Biały ;) Tylko głupio tak kota wołać barwą futerka, no nie?
Ostatni raz widzieli się Szanowni Państwo Blogoczytacze z Białym, gdy kiblował w mojej łazience na pięterku i walczyliśmy o ograniczenie jego życia wewnętrznego.
Wysiadywałam tam z kocurem godzinami, czule świergoląc kotuś, kotusiek i tak mu zostało: koTusiek ;)

Prawdziwy wyścig z czasem!

Kochani!
Miało być coś miłego i słodkiego o tym, jak się Biały, zwany obecnie Tuśkiem, zadomowił, jakie to ja prezenty od mojego kociego wielbiciela dostaję i w ogóle, ale nie przepadnie, jeszcze będzie.
A teraz wyszła pilniejsza sprawa - DUŻO PILNIEJSZA!

Oto jakiego dzisiaj dostałam rozpaczliwego maila od Ewy, mojej koleżanki z ławki z ogólniaka:

Witam Wszystkich

Dziś piszę z konkretną i ważną sprawą-Kasi (mojej córki) koleżanki z klasy braciszek Tymek ma siatkówczaka. Zbierane są pieniądze  na operację w USA, ale czas jest tylko do 19 marca, czyli 2 tygodnie. Dołączcie się bardzo proszę , każda kwota się przyda. Podajcie dalej, bo nie mam adresów do wszystkich z naszej Klasy, oraz do wszystkich ( zwłaszcza bogatych) krewnych-i-znajomych królika. Podaję link do strony fundacji, w której jest Tymek:

https://www.siepomaga.pl/dla-tymka

 

Przy okazji-dziękuję wszystkim głosującym na Śmieciaka, fajna zabawa, ale jak zawsze są ważniejsze sprawy, niestety

 

Pozdrawiam serdecznie ,

Ewa Boniecka-Dąbrowska

No to nic dodać nic ująć. Wiecie jak jest, bo wszyscy tu zaglądający są rodzicami, ciociami i wujkami lub dziadkami i potraficie się kochani wczuć. Przerażające dla mnie jest to, że w obliczu takiej tragedii Rodzice tego Malucha muszą się mierzyć jeszcze z problemem finansów.

Zmówmy szybki paciorek dziękując, że nasze dzieci zdrowe i sięgnijmy proszę do kieszeni nawet po kilka złociszy - bo złotówka do złotówki... no wiecie jak to działa. Fejsbukowych i tłiterowych proszę dodatkowo o udostępnianie

No to jak PT Towarzysze Blogoczytacze, pomożecie?

Dlaczego warto pomagać

Pamiętacie Magdusię (KLIK, KLIK), o której Wam rokrocznie przypominam w związku z rozliczaniem PITów?

Magda jest prawdziwym wojownikiem :D

   No to jak co roku podpowiadam, że Magdusi można przekazać 1% podatku albo wpłacić jakiś niewielki nawis inflacyjny, jeśli takowy się zalęgł w Waszym budżecie :)
Bo pomoc się mnoży, gdy się ją dzieli - to wie każde dziecko, a jednak czasem miło mieć dowody na to zjawisko. Oto i one:

Babka śmietankowa i wiosenne spacery

Dawno nie było nic w kulinarnym temacie i czas to nadrobić.
To dzisiaj babka śmietankowa.

Babka śmietankowa to ta jasna kromeczka, pod spodem ostatni kawałek pysznego ciasta Jareckiej, które u nas robi za piernik
- i nie znam łatwiejszego i pyszniejszego. A przepis jest TU, w kuchni Deszczowego Domu

A to babka w pełnej krasie:

Historyczna data 2. lutego

Data jest historyczna z dwóch powodów. I nie chodzi tu o święto Matki Boskiej Gromnicznej, do którego mam wielki sentyment.

Primo po pierwsze w piątek 2. lutego odbyła się PIERWSZA rozprawa w sprawie odszkodowania po wypadku Mężczyzny.
Okropny wypadek, który wywrócił nasze życie do góry nogami, miał miejsce dokładnie dwa lata i siedem miesięcy temu 2. lipca 2015 roku. No i właśnie się doczekaliśmy!
Pierwsza rozprawa, przesłuchanie Mężczyzny na okoliczność.
Nie będę się wgryzać w temat pracy naszych sądów, dość powiedzieć, że reforma gruntowna, dogłębna i jaka tylko jest im potrzebna jak tlen (uprzejmie proszę o nie rozwijanie tematu reform w komentarzach z szacunku dla mych zszarganych nerwów; ja odszkodowanie za swój wypadek - stłuczkę - uzyskałam po trzech latach)

Przeprowadzka bardzo nam pomogła uporać się z traumą, a teraz znowu wszystko wraca i maglujemy temat od nowa :(
No nic. Nie takie rzeczy ludzie przeżyli.
Jednocześnie wracając myślami do tych strasznych dni chciałam SERDECZNIE PODZIĘKOWAĆ wszystkim PT Blogoczytaczom miłym, którzy w tamtych strasznych dniach otoczyli nas modlitwą, serdecznym wsparciem, ciepłymi słowami. Strumienie DOBRA płynęły od Was kochani z każdej strony i podtrzymywały Tofika i mnie na duchu, a Mężczyznę przy życiu.
Nie zapomniałam o tym. Pamiętam i jestem Wam niewysłowienie wdzięczna!

Primo po drugie nie jest już takie jednoznacznie osadzone w dacie, ale chyba 2 lutego będzie najlepszy do odtrąbienia przełomu w moim związku z Białym.

Chaotyczny, zaczapkowany post z krokodylem

Nie dalej jak wczoraj Leciwa szturchnęła mnię komentarzem pod poprzednim postem, informując, że Bóg już się narodził jakiś czas temu i życie toczy się dalej. No i to dalej właśnie się PT Blogoczytaczom należy jak psu zupa.
W sumie racja, bo się opuszczam w pisaniu.

(Leży mi taki jeden temacik na wątrobie ale boję się, że jak nie bacząc na konwenanse puszczę wodze emocjom, które mnie gryzą, to rozwalę klawiaturę, bloga, stosunki towarzyskie, a żółć ze mnie wyciekać będzie rzeką. przy której Amazonka to lichy ściek. A cała impreza skończy się wizytą smutnych panów z nakazem prokuratorskim - ale zapewne ten post niedługo nastąpi. Dojrzewam)

Dzisiaj będzie post zastępczy oględnie odpowiadający na pytanie, co u nas.
Zaczapkowałam się drutowo, bo ciągle jeszcze maszyna do szycia wraz z akcesoriami nie trafiła na swoje miejsce, ale za tobędzie stała w doborowym towarzystwie. Nabyłam Overlocka! W okolicach wakacji zamierzam się zamknąć z moim sprzętem i wreszcie dać upust szyciowym pomysłom.

Druty też są ok. Na początku sezonu zimowego, czyli tej chłodniejszej części pory deszczowej, znowu doszłam do wniosku, że brakuje mi czapki. Tym razem w kolorze zielonym. Ale z akcentem brązowym, żeby była bardziej uniwersalna.
No i o, proszsz, orzeszek taki wyszedł niczym kapelutek żołędzia. Antenkę też ma: