Krokiet-ka z Bigosem :)

Ano tak. Nastąpiła zmiana w staropolskim menu.

W niedzielę wieczorem, w czasie jednej z ulew - bo w niedzielę u nas lało z przerwami - na osławionych deskach pojawił się kot.
Siedział i wrzeszczał.
Czytałam akurat bajki na dobranoc kocim dzieciom w kocim pokoju, tzn. ja czytałam, a towarzystwo się bawiło i oswajało, kiedy Mężczyzna zaczął nerwowo nawoływać:
- Chodź, chodź, nowy kot przyszedł!
No przyszedł. Siedział i darł sznupę.
Szybko zorganizowaliśmy kotu jedzenie - zjadł chętnie, ale bał się podejść.
Jednocześnie nie miał ochoty nigdzie sobie pójść, tylko dalej siedział na dechach i płakał.
Bo w sumie to nawet nie był kot, nawet nie pół kota, tylko takie ćwierćkocię.
Żal to było zostawiać w tę zawieruchę na dworze, ale złapać się nie dało - w sensie, że po dobroci.
Godzinę żeśmy się uwijali wokół drewutni i kicialiśmy zawzięcie.
W końcu Mężczyzna się poddał i poszedł spać, a ja postanowiłam złapać kiciusia na klatkę-łapkę.
Jako, że akurat nasza klatka jest chwilowo nieobecna, potrzeba matką wynalazków.
Pogasiłam światło wszędzie poza moją sypialnią, otworzyłam drzwi na oścież i położyłam się spokojnie z książką. Słowem użyłam domu jako największej dostępnej klatki-łapki.
Za jakieś 20 minut zakotłowało się w pokoju w głębi domu, bo zgodnie z przewidywaniami nowy wszedł do ciepłego z resztą stada.
Oczywiście reszta stada postanowiła go od razu zeżreć, bo skubane przeliczyły, że misek jest tyle co mord i mord jest tyle co misek, więc nowego trzeba zagryźć, ale najważniejsze, że już był w domu i szczęśliwie w pokoju, gdzie stoi wciąż niezłożona klatka kenelowa.
Szybka akcja z zamykaniem drzwi i ubieraniem skórzanych rękawic i już kilka kwiatków doniczkowych później udało mi się skubańca ściągnąć z rolety okiennej.
Umieściłam to kocie nieszczęście w kenelu i wszyscy poszliśmy spać.

Smarkacz był tak przerażony, że też poszedł spać do kociej budki, bo nie miał innych pomysłów na życie.
W poniedziałek świtem wybyliśmy do fabryk. Ja obroniłam ostatnią partię moich dyplomantów i tu się muszę pochwalić, że obronili się PIĘKNIE! Na same piątki! Naprawdę poniedziałek był nagrodą za moje wszystkie trudy ślęczenia nad poprawą ich prac przez długie miesiące. Puchłam z dumy jak młoda matka :)

Poniedziałek i wtorek Bigos, który okazał się kolejnym klonem Fraczka i Rzępola, przesiedział w kenelu, udając dzikiego kota. Z tym że już całą noc z poniedziałku na wtorek postanowił się drzeć.
W poniedziałek byliśmy u wetów, żeby odrobaczyć smarkacza i ogólnie obejrzeć - krew się polała, ale nie kocia. Orzeczono, że kot nie ma oznak choroby i choć kondycja raczej byle jaka, ale wszystko do podrychtowania.
We wtorek wieczorem, kiedy już nabrał tlenu w płucka, by zacząć kolejny koncert, po wstępnych oględzinach (czy aby jednak nie chory), został przeniesiony do rodzeństwa w kocim pokoju.
No i dobrze było.
Po wstępnych sykach i sapnięciach oraz wzajemnym obsiusianiu swoich kuwet, dzieci zabrały się do tego, do czego dzieci są stworzone, czyli do roznoszenia kociego pokoju we wspólnej zabawie.
Pojawienie się Bigosa było darem niebios dla Krokietki.
Tak, tak. Krokiet jest dziewczynką. W sensie, że płeć Krokieta była na dwoje babka wróżyła, ale teraz raczej nie pozostawia wątpliwości - zwłaszcza na tle klejnotów rodowych Bigosa ;)

 

 

 

Pragnę zwrócić Państwa uwagę, że ta smuga to Krokiet w swoim żywiole :)

 

 

Niestety Bigosa trzeba bardzo pilnować z jedzeniem. Tzn. chwila nieuwagi i wyzeruje wszystkie miseczki, a potem ma brzuszek pękaty i wzdęty jak balonik. Ale fakt,  nigdy nie heftnął z przejedzenia.

We środę przyjechała bardzo miła Rodzina, adoptować Pieczarkę.
Pieczarka będzie miała starszą koleżankę do zabawy, dlatego poszła sama na tzw. dokocenie.

Tak kochani Blogoczytacze, to, co widzicie, to dziki dziki Bigos w objęciach dziecka!

I gdyby nie Bigos, Krokietka by chyba załamanie przeżyła. Nie z tęsknoty za Pieczarką jako taką, bo w naturze kotowate i koty wolno żyjące też się nie trzymają razem z rodzeństwem przez resztę życia.
Poza tym takie malce pamięć mają króciutką - jak mawia moja Siostra, pamiętają dwie myszy do tyłu.
Sęk w tym, że Krokiet nie może być sama. No nie może i już. Nie nadaje się na jedynaczkę. Pozostawiona sama z frustracji zdemoluje otoczenie, bo jest to żywioł taki jak Klops, którego, jak może PT Blogoczytacze pamiętają, ściągałam nawet z oblodzonego dachu garażu w pewien piękny, grudniowy poranek.
No to teraz Krokiet zamęcza Bigosa, co Bigosowi z kolei dobrze robi na socjalizację.

Kiedy Bigos ma dość Krokiet walczy z ręcznikiem albo nakryciem

Po Bigosie widać ciężkie dzieciństwo. Krokiety też wymagały nieco podrychtowania, ale podkreślam nieco! Ładnie nabrały ciałka i puchatości i przy nich zmierzwiony i chudy, patykowaty Bigos ze sterczącym na boki brzuszkiem, wyglądał biednie.
Jeszcze tylko trzeba Bigoska trochę podrasować dobrym jedzonkiem, witaminkami i Vetomune na odporność i mogą wyruszać na podbój świata! Najlepiej razem, bo ślicznie się razem bawią i tarmoszą.

Ciocia Gosia prosiła o ładne, nieporuszone zdjęcie Krokiet, żeby było jak raz do ogłoszenia.
Bóg mi świadkiem, jak bardzo się staraliśmy! Nawet tak ze trzy wyszły ;)
Coby jednak nie rzec, to własnie żywiołowa Krokiet jest moją ulubienicą. Jest tak słodko bezczelna i tak pełna uroku, że nawet za masakrowanie moich nóg nie potrafię się na nią gniewać - wbiega na mnie pionowo do góry, wbijając pazury w moje nogi, obojętnie czy mam na sobie spodnie, czy... nie.

Na filmikach ładnie smarkacze widać i wyglądają na spokojne, zrównoważone kotki, bo filmy kręciłam po wcześniejszym, godzinnym (!) zmęczeniu towarzystwa gonitwami za myszą na sznurku :)