Święta Gertruda z Nijvel (Nivelles), Celtowie i kociąt klęska urodzaju

 

    To dzisiaj! Dzisiaj usiadłam i już muszę z siebie wydobyć nowy wpis na światło dzienne! Jestem to winna kochanym, cierpliwym PT Blogoczytaczom oraz sobie samej.

    Czy Wy też tak macie, że ktoś Wam czas podbiera? A może on sam ucieka/wycieka przez jakieś dziury w osnowie rzeczywistości?

    Dodatkowo tonę w kisielu codzienności, który spowalnia mi ruchy i więzi w wirze prac pracowych, domowych, kuchennych a nawet ogrodowych. Czasem również kociętami w oczy sypnie. Jednym słowem dziadzieję na maksa!

I nie podoba mi się to! Bardzo mi się nie podoba!

Dobra. Chlipnęłam sobie na wstępie, a teraz trzeba nos rękawem utrzeć i brać się do pisania ;)

Otóż.

    Otóż kiedyś Taba była uprzejma odkopać dla mnie świętą od kotów. O! Stąd ją wzięła.

Swoją drogą to bardzo ciekawy blog jest Adoptuj kościół w Holandii *

    W każdym razie zamarzył mi się portret świętej Gertrudy z Nijvel (Nivelles - obie formy poprawne, czyt. Niwel), żeby, wiecie, mieć na miejscu wyższą instancję do załatwiania kocich spraw. Takie podręczne biuro podawcze. Mam bowiem wrażenie, że św. Franciszek ma mnie już serdecznie po dziurki świętego nosa i skuteczność współpracy nam siadła. Trzeba było zatem poszukać świeżych rozwiązań, sił i środków i św. Gertruda z Nivelles mi tu spadła dosłownie z Nieba :)

    Zaczęło się poszukiwanie portretu świętej, odpowiedniego do rangi przedsięwzięcia. Wszelkie druki i przedruki odpadały w przedbiegach. Ale jak jest potrzeba to i "przypadkowo" znajdzie się rozwiązanie. Wiadomo nie od dziś, że Przypadek to świeckie imię Ducha Świętego, a Ten wieje kędy chce. Dlatego kilka postów temu nazad przywiało do mnie kicikicitatę, która sobie rękodzieli przy kawie **

Tzn. ja wtedy nie wiedziałam, że rękodzieli, tylko wlazłam zobaczyć kto zacz. No i jak wlazłam, tak zostałam. Po czym uczepiłam się pańskiej klamki, czy można wizerunek świętej zamówić. Kicia się zgodziła, a nawet w związku z moim opieszalstwem sama dopominała się roboty. Natomiast ja przeżywałam katusze i męki wyboru. Miałam bowiem Kitce podesłać jakowyś wizerunek na wzór, a tu wybór w internetach tak ogromny, że w oczach się mieni. Wysłałam bodaj trzy obrazeczki i garść linków, a Kicia zrobiła z tego cud miód kompilację! 

Patrz Narodzie i podziwiaj:

Oberwało mi się również innymi precjozami :)

Jesiennym Aniołem, który przyniósł mi olbrzymią dynię:

O tę tutaj:

Zakładkami pięknymi i Aniołem z Sercem na dłoni, który czeka jeszcze na swoje miejsce.

awers

rewers

Dzięki za tak hojne dary Izuniu!

    I cóż ja mogłam na to i za to? Jak tu się wywdzięczyć? Ano nie było to tamto, tylko trzeba było chałupniczo wyprodukować Bukę dla miłośniczki Buk, co też uczyniłam ;)

Buka wyszła niemal jak żywa, a mnie się przez chwilkę znowu chciało (i dalej mi się chce, ale ten czas...)

Cóż, wyszło jak wyszło. Jak ktoś mi Anioła, to ja jemu straszydło ;)))))))))))

    Ale wracając do św. Gertrudy z Nijvel. Na wielu, zwłaszcza starszych obrazach jest przedstawiana z pastorałem. No niby nic takiego, nie ona jedyna. Pytanie brzmi dlaczego? Gdyż w Kościele pastorał czyli laska biskupia jest symbolem władzy biskupiej, a te funkcje piastują mężczyźni. 

No i znowu Przypadek sprawił, że wpadła mi w ręce książka autorstwa Thomasa Cahilla "Jak Irlandczycy ocalili cywilizację. Nieznana historia heroicznej roli Irlandii w dziejach Europy po upadku Cesarstwa Rzymskiego". 

A jak wpadła, to nie mogłam się od niej oderwać! 

Bogata w treść, przedstawia dobrze udokumentowane fakty, a napisana jest takim cudnym, nośnym językiem, że zachłystywałam się każdym zdaniem, pożerałam akapity, strony, pochłaniałam rozdziały i... się skończyła. Co w przypadku dobrych książek jest bolesnym doświadczeniem dla czytelnika.

No dobra, może większość z Was tę wiedzę poniżej ma w małym palcu i podaję tu oczywiste oczywistości. Dla mnie jednak wiele z informacji, zawartych w książce było prawdziwym objawieniem. Np. to, że kształt większości Sakramentów (w tym Sakramentu Pokuty jako aktu osobistego, wręcz intymnego i ideę przewodnictwa duchowego) zawdzięczamy Irlandczykom.

Z resztą, sami oceńcie.

Dochodzimy wreszcie do biskupów:

A na koniec wyjaśnienie dlaczego św. Gertruda z Nijvel była biskupem:

Książkę zdecydowanie polecam!

    A w tak zwanym międzyczasie miałyśmy ze świętą Gertrudą pełne ręce roboty.

    Zaczęło się niewinnie, ot Pompon przepadł i nie przychodził do altany na posiłki. Oczywiście, jak zawsze w takich sytuacjach, wpadłam w czarną rozpacz. Sąsiadka się mnie zapytała, czy to mój biało-czarny kotek tak biegł przez ulicę, ciągnąc za sobą łapę i się zataczając i opierając bokiem o płoty? Słabo mi się zrobiło... Jak już opłakałam stratę Pompona, który jest genetycznie skoligacony z nieodżałowanym Tusiem, a poza tym przytulny, całuśny i narączkowy, gadzina się pojawił. Prawa tylna łapa w strzępach! Skóra wisi, rany otwarte, jątrzące. No i tu się zaczyna mission impossible - złapać pokiereszowanego kota. To, że Pompon jest tulaśny, całuśny i narączkowy jest zwodnicze. On taki jest na zewnątrz, w altanie i to jak ma dobry humor i dobre samopoczucie. Po trzech dniach udało mi się pochwycić na ręce opornego kocura i zataszczyć do domu. Nie obyło się bez krwawej szamotaniny, bo jak zwykle pod nogami koniecznie musiał mi się plątać Owiec, który jak wiadomo za mądry nie jest i zaczął skakać do kota, którego trzymałam na rękach. Kot w odruchu samoobrony usiłował odzyskać wolność, a ja starałam się nad tym armagedonem zapanować. Udało mi się utrzymać zwierzaka, celnym kopem pozbywając się Owca, i puściłam rozszalałego kocura dopiero w łazience. Skacząc do okna i na drzwi oraz po wszystkich sprzętach wytłukł prawie wszystko szklane, co się wytłuc dało, przed atakiem zasłoniłam się ręcznikiem. Szalejącego z bólu i strachu kota udało mi się zapakować do kontenera i dzięki uprzejmości wrocławskich kocich niewiast Ewy i Kasi, umieścić w pewnej wrocławskiej placówce na leczeniu pod opieką siły fachowej, w bojach zaprawionej. Weterynarze orzekli, że Pompon miał łapę we wnykach! Ach wsi spokojna, wsi wesoła MAĆ!

    Jak pojechałam odebrać ozdrowieńca, pani opiekunka, mając w perspektywie wydłubywanie gada z klatki i wtrynianie do kontenera, spytała mnie słabym głosem, w którym tliła się równie słaba nadzieja, czy on jest dla mnie miły...? Nie, kurwuniu, nie był miły dla żadnej z nas! Z użyciem kontenera wpychanego do klatki, dwóch par rąk, sterty grubych ręczników i bambusowego przyrządu do drapania plecków na długim badylku zdyszane i upocone zamknęłyśmy monstrum w kontenerze. Wrzeszczącego i szamoczącego się w czasie jazdy samochodem kitka wypuściłam od razu w ogrodzie, modląc się, żeby nie chciał od razu wziąć odwetu za dyshonor.

    Przeżyliśmy. 

    Teraz Pompon znowu jest miłym, tulaśnym, narączkowym i całuśnym kotkiem, tiaaaa.

Rzeczony Pompon:

Kicia:

Pompon z Kicią przy apetycie jak widać :)

    Jak już się zdążyłam ucieszyć, że koniec lata a ja jeszcze żadnych kociąt do tej pory nie niańczyłam, przez okno w salonie zobaczyłam jak dwa małe kitku bawią się w moim ogrodzie. Jak wyszłam rozeznać sytuację okazało się, że kitku było w sile czterech. Pobiegłam po żarcie i kontener, zapakowałam miskę do pudła i do kontenera wpadło pięć kitku. Buraski. Trzech chłopaków i dwie cud urody dziewczynki.

To było rano. Wykonałam telefon do Gosianki z ZMD, czy przyjmie tałatajstwo na DT. Zgodziła się, ale wyjeżdżała i kociny miały zostać u mnie kilka dni, żeby je podszykować - tzn. odpchlić, odrobaczyć, zobaczyć czy są kuwetowe, etc.

    Przed południem zameldował się szósty, dla odmiany czarny. Dziewczyna. A jak wyjeżdżałam na zakupy, pod wiejskim sklepem kolędował siódmy. Niewielka buro-biała kotka w dorodnej ciąży. Nie przyglądałam się szczegółowo, zrobiłam zwrot na pięcie od bramy i pognałam do domu po kontener, równocześnie chwytając za telefon. Poinformowałam (tak! nie pytałam, ale poinformowałam!) moją panią wet, że wiozę jej na cito kotkę w wysokiej ciąży na sterylkę aborcyjną. Złapałam w przelocie kota do kontenera i na sygnale pognałam do Obornik oddać kota w dobre ręce. 

    Godzinę później odebrałam od rozchichotanej pani wet telefon, zaczynający się od słów: Pani Doroto! Kocham panią! i salwa śmiechu. Albowiem kotka w ciąży okazała się być kocim dzieckiem płci męskiej, za to wyjątkowo wielkim (5 miesięcy kociak 2,8 kg żywej wagi) i okropnie wzdętym. Tak czy siak pani wet też się w pierwszej chwili dała wziąć na kotkę w ciąży i była przerażona perspektywą wyciągania z małej kotki olbrzymich płodów. Dopiero jak zaczęła zwierza oglądać okazało się, że zwierz jest facetem. Jednak wzdęcie było potężne i wymagało interwencji czyli lekarstw różnistych. 

    W czasie oględzin i naszej rozmowy monstrualny kociak pchał się na ręce, na kolanka i koniecznie chciał dawać buziaki! Słodziak. 

    Zadzwoniłam do Gosianki, czy weźmie całą siódemkę. Jęknęła, ale się zgodziła. Za kolejne pół godziny odbieram od pani wet telefon, że kociak oddał się do adopcji. Tak dokładnie! Przyszła do gabinetu sąsiadka i znajoma naszej pani wet zakupić karmę dla swoich trzech kotów. Wyszła taszcząc karmę i rozanielonego Kotkę-w-ciąży na rękach. Tego samego wieczora Kotka-w-ciąży oswoił swojego przyszywanego dzikiego brata, zgarniętego z jakiejś stajni małego kociego badziewiaka, który od miesiąca siedząc z ludźmi nadal dzikował. Noc spędzili razem, tuląc się do siebie w łóżku swojego personelu. Eh, kociska!

    Znowu zadzwoniłam do Gosianki, że jednak sześć nie siedem. 

    Wszystkie kociaki okazały się słodkie, czyściutkie, nakolankowe, kuwetowe i obłaziły mnie przy każdej sposobności jak mrówki. Dwóch burych dżentelmenów poszło na pniu zaraz za dwa dni do moich sąsiadów. Zadzwoniłam do Gosianki, że już tylko cztery. No i pojechały do ZDM, skąd poszły dość szybko do kochających rodzin. Każdy egzemplarz miał zadatki na stalkera i ludziska byli zachwyceni. Dwie bure dziewczynki pojechały nad samiuteńki Bałtyk do Gdańska! Personel po nie przyjechał 2/3 drogi! Ale faktem jest, że całe towarzystwo to były wyjątkowe słodziaki.

O tak sobie ze mną poczynali:

    W dniu, w którym towarzystwo odstawiłam do ZMD objawił się ósmy kocina. Też czarny. Brat czarnej kitusi. Bo sąsiedzi mówili o jednym czarnym kotku, bo raz widzieli jedno, raz drugie. Kociak biegał środkiem ulicy i zawołany przybiegł w podskokach. Też miał jechać do Gosianki, ale.. został. Sam mój chłop zawrócił mnie telefonem z połowy drogi! Kitku jest wybitnie mambowatej urody i całkiem przyzwoitego charakteru. Żre jak smok, rośnie jeszcze szybciej i jest słodko bezczelny. 

Proszę Państwa oto Bąbel:

Sępi do miski Ducha

Bąbel jest fanem ludzkiego jadła z przewagą nabiału. Tutaj przy pierogach :)

Tutaj zaś przy misce z płatkami. Ale w sumie kot mógł się pomylić, bo puszka na płatki bardzo sugestywna... ;)

Kocisko już pół kanapy zajmuje!

    Także obecnie rezydują u nas trzy czarne kocury: Klops - wielkie kocisko, z wiekiem coraz bardziej leniwe i zalegające, Duchu - po kastracji wyłączyła mu się agresja i tylko umiarkowanie pierze Bąbla, ale sam obrywa od innych kotów, no i Bąbel, który raczej swarliwy nie jest, ale ewidentnie w naszym stadzie z domowego dzieciaka zrobił się niezależnym z lekka dzikującym młodzieńcem. Świadczy to dobitnie, że ewidentnie był to wywalony domowy kociak.

    Oczywiście są jeszcze Kapsel, który jest trochę niepełnosprytny po perypetiach neurologicznych i Bambosz, który jest wielkim misiem, trochę niedorosłym za to czasami francowantym. Bambosz nadal korzysta ze wszystkich cywilizacyjnych udogodnień i nadal relacja z nami polega na łaskawym tolerowaniu naszej obecności w domu. Dopiero jakoś od miesiąca daje się czasem pogłaskać przy misce, a nawet w swej łaskawości strzeli baranka. Poluje na Kapsla cholera jedna! Ale widać, że ktoś również poluje na Bambosza, bo jak już myślałam, że sprawy kocie mam opanowane, to Bambosz jakoś tak dziwnie zaczął trzymać ogon. Złapanie tego sześciokilogramowego niedotykalskiego kocura do łatwych nie należało. Czyli było kolejne spustoszenie w łazience. Oględziny wykazały bolesnego ropnia na ogonie. Dziura na wskroś albo co najmniej symetrycznie z dwóch stron ogona. 

    Działając wespół w zespół całą trójką ogoliliśmy Bamboszu ogon. Zerwałam strupy, skrzepy i polepioną sierść - chłopaki trzymali kota - oczyściłam cuchnącą ranę i zdezynfekowałam spirytusem. Tak, tak! Stara najskuteczniejsza metoda na jątrzące się rany i paprające się odleżyny. Chłopaki utrzymali kota! 

Zdjęcie takie se, ale Bambosz ze sponiewieranym ego pozować nie zamierzał.

    Foch był, obraza była, nieufność długie tygodnie i zapomnij kobieto, że mnie złapiesz! Ponieważ wiedziałam, że tak będzie, spirytus był jedyną metodą. Żadne tam maści antybiotykowe czy antybiotyk dopyszcznie czy w iniekcjach. Z moimi kochanymi dzikusami w takich sytuacjach mam szansę jedną jedyną na zadziałanie i musi być skuteczne, bo kolejnej szansy nie będzie. 

    Oczywiście są jeszcze dziewczynki. Niezależna Bura, zwana turbokotem, Groszka, która jest nierzadko ofiarą brzydkich zapędów Bambosza i Sprzączki, Sprzączka, której wrodzona słodycz charakteru czyni ją całkiem nieznośną, tym bardziej, że coraz bardziej dokucza jej niewidzące po wypadku oko, które jest zdecydowanie za duże i wystaje z oczodołu, dlatego w niedługim czasie będzie usunięte. No i oczywiście jest nasza kochana Łapka - na nią poluje i Bambosz i Bąbel, który uczy się brzydkich zachowań. Łapka wyraźnie posunęła się w latach i coraz dłużej zalega. Jej też się należy przegląd zębów u weta i badania krwi, co również będzie ciężką przeprawą, bo Łapa raczej sobie nie życzy.

Jeżu kolczasty! Jak ja kocham te moje dzikie, humorzaste, wredne, nieadopcyjne kociska! Bo przecież głównie takie u mnie zostają.

A w altanie również przegląd kociej wredoty: Kicia, Pompon, Serduszek (vel Miki vel Pompon 2), Pirat, Szaruś brat Bambosza i elegancki Białywąs. Z czego tylko Pompon i Serduszek dają się pogłaskać. Czasami. 

No i tak że tak to nasze życie płynie sobie.

* i tutaj mnie ciężka cholera bierze na boggera, bo w tzw. międzyczasie trafiłam na wiele ciekawych i wartościowych blogów, które mogę sobie dodać do listy czytelniczej ale ni hu hu do paska z blogami, który widzą Czytacze na głównej stronie. A kiedyś szło to bez najmniejszego problemu i SZLAG MNIE TRAFIA! Może ktoś z Was umie w te paski?

** patrz j.w. - no krew mnie nagła zaleje z tym nowym bloggerem!