Klusia

Na wstępie wyjaśnię, że post był pisany na raty, więc czasookres może się Czytelnikowi rozjeżdżać. Po napisaniu posta w ratach mój laptop wziął się był i brzydko wykrzaczył, a z telefonu to ja w bloggera nie umiem. Dlatego przyjmijcie Kochani tekst z dobrodziejstwem inwentarza. Opowieść zaczyna się mniej więcej w miejscu, w którym kończy się post poprzedni - czyli od dalszych losów Cosi.

(15.10.24) 

No i tak, że tak Kochani. Minął tydzień z okładem, jak nasza Cosia pojechała do nowego domu. Nie pisałam, żeby nie zapeszyć, żeby mieć pewność, że kot się przyjął. Bo się przyjął. Cośka odtańczyła paso doble na stole, po czym objęła wakat domowej celebrytki i prezesa w jednym. Do dyspozycji dostała trzy pary rąk do głaskania, troje ludzi, którzy się biją z kim Cośka będzie dzielić łóżko, pełne michy i psa. Nowego imienia nie dostała, bo na Cośka reaguje i ludzie stwierdzili, że nie ma co robić kotu wody z mózgu*. Staruszka Milka była zdegustowana małym podrzutkiem, próbowała dogonić, a nawet robiła przymiarki do odgryzienia łebka smarkatego natręta, ale stanęło na wylizywaniu małego uzurpatora, szturchaniu nosem, wspólnym spaniu na kanapie i wspólnym opróżnianiu jednej miski z mielonego. 

Ano tak. Mniej więcej po tygodniu nowy dom zgłosił defekt w kocie. Defekt polega na tym, że Cośka zbojkotowała chrupki. Po głębszej analizie problemu metodą pytań wyciągających, udało mi się ustalić, że Cośka porzuciła chrupki na rzecz mielonego właśnie. Albowiem omawiając z nową mame dział „karmienie kota” zająknęłam się, że można dawać mielone. Między można a trzeba już w drugiej dobie granica pękła i z potencjalnej możliwości zrobiło się absolutne must have. Ponieważ mielonego nie sprzedają na naparstki, na rarytas załapała się również psica, a także mąż z synem ku wielkiej radości całej trójki. 

Cytując klasyka, czyli naszą panią Wet: przy kocie niejeden chłop się uchował. 

Ot życiowa mądrość wynikająca z długoletnich obserwacji. 

No i tak, że tak. 

I już myślałam, że na jakiś czas wyrosłam z kocich pieluch, ale wczoraj  pojechałam do sklepu w sąsiedniej wsi na zakupy… 

Ale o tym będzie, jak ochłonę.

(17.10.24)

Dobra, trochę pary ze mnie zeszło, a miałam napisać dlaczego nadal siedzę w kocich pieluchach więc niniejszym to czynię. 

Otóż. 

Otóż uskrzydlona wolnością (chwilową jak się okazało) od niańczenia Cośki i opieki nad niedomagającą kocią geriatrią (również chwilowo, jak się okazało**), pojechałam w poniedziałek na zakupy. Taki rajd po wiejskich sklepach, bo wicie rozumicie w jednym jest idealny twaróg, w drugim świeże mięso i dobre żółte sery w dużym wyborze, w trzecim drogie jak licho ale najlepsze warzywa i owoce, a w czwartym swojskie wędliny. No i właśnie wchodząc do tego czwartego usłyszałam jak coś miauczy. Powiedzieć, że miauczy to jak nic nie powiedzieć! Wrzaski, zawodzenia i jęki odbijały się echem po całym budynku i podwórzu. Byłam pewna, że to jakiś dorosły kocur wlazł pod podbitkę dachu i utknął. Po przepytaniu pań w sklepie i właściciela, który się napatoczył, dowiedziałam się że od rana chodzi tam mały kociak. Ponoć z matką. I że pewnie znowu wlazł w bluszcz, którym obrośnięty jest budynek. 

Zrobiłam zakupy, wyszłam na zewnątrz i zaczęłam nasłuchiwać skąd te ryki dobiegają. Po krótkich poszukiwaniach znalazłam puchatą burą maliznę bez matki między donicami chryzantem. Kociak wcale współpracować nie chciał. Syczał jak żmija, złapany z zaskoczenia za kark wił się i próbował gryźć. 

Zaniosłam do sklepu i tak, to było to kocię, które rzekomo było z matką. 

Guzik tam z matką. Takiej malizny matka by nie porzuciła. No i byłoby rodzeństwo. Czyli pewnie, jak w przypadku Cośki, ktoś pozbył się problemu porzucając po okolicy po jednym kociątku to tu, to tam. Bo ktoś sobie weźmie….

Częsta praktyka wiejskich rozmnażaczy. 

&%^$#@&#%*^#$%^&¥£!%# i ….. MAĆ!

Pan ze sklepu popatrzył na smarka beznamiętnie, bo pewnie akcje kociak-sklep ma średnio dwa razy na miesiąc i powiedział, że mogę sobie kotka wziąć, bo tu i tak zdechnie. No łaskawca.

Cóż było robić. Wzięłam. 

Akurat miałam w samochodzie kontener, a pan kurier jechał do mnie z pasztetami dla kociąt. Wiecie, takie czary na odstraszanie. Do tej pory działały bez pudła. Jak mam ze sobą kontener, jedzenie, miseczki, obrożę, smycz i rękawice i inne takie gadżety, to nic się nie zadzieje. Zawsze zabieram w dalsze podróże taki zestaw. Ale spróbuj człowieku ruszyć się bez tego, to na bank coś się wydarzy!

A tu nie! Czary nie zadziałały. Kontener w samochodzie a kociak pod sklepem!

Przywiozłam do domu. W bramie zderzyłam się z panem kurierem, więc pasztety przyszły w samą porę. Małe było zimne więc dostało solidną porcję ciepłego mleka, które zostało po Cośce. Następnie warcząc jak rottweiler rzuciło się na pasztet, próbując mnie ugryźć w dodatku i poszło spać. Po takiej porcji usrało się po uszka, ale z czasem i odrobaczeniem brzuszek się uspokoił. 

Małe okazało się być dziewczynką. Obecnie już przytulaśną i rozmruczaną. Jest puchata, bo już w zimowym futrze - znaczy urodzona gdzieś na dworze. Ma pędzelki na uszach, zwartą budowę ciałka, stosunkowo krótkie łapki i krótki ogonek, nie ma czarnych stópek jak wszystkie burasy ale całe bure i dostała imię Klusia. Faktycznie wygląda jak kluseczka przez te puchatość, choć pod spodem kosteczki można policzyć. Tylko odpasiony brzuszek się zaokrąglił jak bębenek i pasztety muszą być reglamentowane. 

Kuwetę opanowała od razu, jest odrobaczona, testy na Fiv/Felv ma ujemne, ma około 6 tygodni. W zasadzie jest gotowa na podbój nowego domu. 

O, prosz! Można się zakochiwać! Tylko cukrzycy nie dostańcie od nadmiaru słodyczy :)))

(24.10.24)

Oczywiście dostałam masę wiadomości w stylu: "chcem kotka, skąd odbiór?" i "kiedy można przyjechać po kotka?" Już mi się nawet nie chce odpowiadać na takie zaczepki.

Aż w końcu zadzwonił ten właściwy i oczekiwany człowiek. Dokładnie była to pani Marlena, która tydzień wcześniej pożegnała swojego ukochanego kocurro po 16 latach wspólnego życia. Kot osierocił rodzinę pani Marleny, jej córeczkę, swojego młodszego przybranego brata Gacka i dwa psy. No dobra, dwa yorki, ale to ponoć też psy i w dodatku teriery.

Czy ja mogłam marzyć o lepszym domu dla takiej malizny, która straciła kontakt z mamą i rodzeństwem? No nie mogłam! Dlatego byłam zdecydowana przytrzymać panią Marlenę, której serce się do Klusi rwało, ale targały nią wątpliwości, bo Gacuś nie miał testów na wirusówki i czy Klusi czymś nie zarazi. Stanęło na tym, że Klusia poczeka, aż będzie miał owe testy, ale zanim się to wydarzyło z nieznanym mi, ale rozsądnym wetem udało nam się wybić pani Marlenie z głowy głupie rozkminy. Bowiem Gacuś został przytargany przez panią Marlenę ze stajni jako bardzo małe i bardzo chore kocię, tak chore, że nie miało siły trzymać samodzielnie główki. Gacuś miał koci katar i był w stanie zejściowym. Gdyby był nosicielem Fiv lub Felv to już wtedy by nie przeżył, a przeżył, odjadł się i rośnie. 

W związku z tym pani Marlena nie wytrzymała, wzięła psiapsiółkę i przyjechały po kicię.

Jak przyjechały, to padły przed kotem na kolana, potem zapakowałyśmy smarkulę w kontenerek i pojechała dziewczyna na swoje :)

W domu Klusia dostała nowe imię - Figa (choć Fryga bardziej oddawałoby jej temperament) i patrzcie Państwo, jak się smarkata od razu urządziła! Na razie teriery jej się trochę naprzykrzają i straszą, ale jeszcze nie wiedzą, że mała odrośnie od ziemi i łapa zbrojna w pazury siądzie twardo na wścibskich pyskach. Gupie!

Nie myślcie sobie! Tu się pracuje. Kot czuwa przy komputerze mame nad raportami i sprawozdaniami.

Mame chroni i broni przed namolnymi terierami. Zasieki z poduszek stawia, żeby księżniczce nic drzemki nie zmąciło. Ale i tak najlepszym gwarantem bezpieczeństwa jest dla Klusi-Figi Gacuś. Gacuś jest jeszcze niewielkim młodzieńcem, ale dla Figi jest wielkim starszym bratem :)

* Nowe imię Cośka jednak dostała i obecnie zwie się Frytka. Nie pytajcie czemu tak...

** Niestety tym razem zmartwień dostarczyła Sprzączka. Moja stara kocica na wiosnę nieco schudła. Myślałam, że ot tak, futro zimowe zrzuciła. Apetyt miała, na cierpiącą w żadnym razie nie wyglądała. Aż tu nagle przestała jeść, dwa dni mi prawie całe przespała zupełnie nie wykazując chęci do jedzenia. Potem zwinęła się w bocheneczek, futro nastroszyła i widać było, że dobrze się nie czuje. Niedzielne popołudnie i noc z niedzieli na poniedziałek spędziła w pozycji bólowej, w dodatku oparta na nosie. Niestety w poniedziałek mi zwiała, gdy próbowałam ją zapuszkować i nie wróciła do domu przed oznaczoną godziną wizyty. Wizyta nie przepadła, bo pojechałam do naszej pani Wet z dopiero co znalezioną Kluską. We wtorek udało mi się ledwo żywą kocicę dowlec do weta. Miała gorączkę i objawy bólowe. Jednak nie wiadomo co ją bolało. Została wysłana krew na wszystkie badania, które nam przyszły do głowy i wdrożony antybiotyk, leki przeciwbólowe i przeciwzapalne oraz nawadnianie, co kotom zwykle dobrze robi na ustrój. Wieczorem przyszły wyniki, z których nomen omen nic nie wynikało. Tzn. wychodziło, że kot jest zdrowy i symuluje. Została umówiona wizyta usg na czwartek, żeby sprawdzić, co słychać w kocie. Otóż w kocie nic nie słychać. Obraz kocich flaczków jest nieprzyzwoicie prawidłowy, co by znaczyło, że kot symuluje na całego. Diagnoza, którą postawiło dwoje naszych Wetów brzmi: tajemnicza choroba kotów nr 4, z ostrożną sugestią, że może coś z wątrobą. Antybiotyk najpierw pomógł spektakularnie, a potem wcale nie. Włączone leki na wątrobę i codzienna ciepła kroplóweczka pod skórę w ilości 50-60 ml, czyli kosmetycznie, tak jakby kota stawiają na łapki... i tak się przepychamy ze Sprzączką już drugi tydzień. Niewiele, ale coś tam je. Nawet nabrała na tyle wigoru, że już chce opuścić koci pokój. Się zobaczy.

Summa summarum wszystkie te atrakcje z powodzią, Cosią, Dulluxem, Klusią, a teraz ze Sprzączką wywaliły mnie na łopatki, skopały po nerkach i dały kolanem w słabiznę. Jednym słowem ja też się rozłożyłam, a potem wykrzaczył się laptop. Widać za fajnie było na tym urlopie, za dobrze, za miło i życie postanowiło przywrócić mi ustawienia fabryczne. Pomału się zbieramy. Sprzączka, laptop i ja.